Φτάνοντας μια στροφή πριν τις Πανελλαδικές και συνειδητοποιώντας ότι ο χρόνος δε θα με περιμένει για πάντα να αποφασίσω για το μέλλον μου, έκρινα πως πλέον οφείλω στον εαυτό μου να σκεφτώ. Ανέκαθεν υπήρξα παιδί της μάθησης και θα έλεγε κανείς της "σωφροσύνης". Κι όμως, λίγο πριν την πλέον κρίσιμη καμπή της ζωής μου ως τώρα, συνειδητοποιώ πόσα όνειρά μου εκτοπίστηκαν στο περιθώριο λόγω της δήθεν "σύνεσής " μου.
Διερωτάται κανείς πώς αναδύονται τα όνειρα. Κάποια ίσως προκύπτουν λόγω εσωτερικών ροπών, τα περισσότερα όμως μάλλον διαμορφώνονται από έξωθεν παράγοντες. Ακόμα και τα όνειρα δεν πιστεύω πως είναι αποτέλεσμα αυτοβουλίας. Και αυτό το αντιλήφθηκα κυρίως φέτος. Είναι τα "μπράβο" των γονέων και του περίγυρου που δρουν ως συλλειτουργικός παράγοντας στη διαμόρφωσή τους.
Είχε πει κάποτε ο Μπαλτάσαρ Γκρασιάν ότι "Δεν έχουμε δικό μας παρά μόνο τον χρόνο". Να τι στερήθηκα: χρόνο για να σκεφτώ. Τι προσδοκώ και τι προσδοκούν οι άλλοι από μένα. Κοιτάζω πίσω και βλέπω ανεκπλήρωτα όνειρα. Δικά μου και όχι του περίγυρου, ου τα εκτόπισε η "σύνεσή" μου, η επιθυμία μου να ικανοποιώ όσους εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε εμένα. Που τα παραγκώνισε το υπέρμετρο "εγώ" μου και ο ναρκισσισμός μου, που τόσα χρόνια τρεφόταν από τα συχαρίκια και τους επαίνους που εισέπραττα για τα μαθητικά μου "κατορθώματα". Επιδιώκεις αυτό στο οποίο έχεις ( ή σου λένε ότι έχεις ) ικανότητες γιατί έτσι αυτοεπιβεβαιώνεσαι. Μάλλον έτσι είναι ο άνθρωπος.
Πάντα ονειρευόμουν να γίνω αθλήτρια και πράγματι ασχολήθηκα. Έτυχε όμως, να μεγαλώνω σε περιβάλλον στο οποίο ο αθλητισμός θεωρούταν αυτονόητο ότι θα είναι το "χόμπυ". Ως εκ τούτου, στην πρώτη λυκείου "προείχε" το proficiency, στη δευτέρα και στην τρίτη "προείχε" η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Φέρω, βέβαια, ευθύνη που απέκλινα από τον δικό μου στόχο για να υπακούσω σε επιταγές, ή έστω επιθυμίες του περίγυρου. Ιδιαίτερα φέτος, με βάρυναν οι τύψεις προς τον εαυτό μου που ανήγαγα το όνειρό μου σε επιδίωξη δευτερευούσης σημασίας. Οι γονείς μου μου έλεγαν ότι "το βόλλευ δεν φεύγει". Όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό, θα ξέρουν ότι φεύγει. Ότι αφήνεις σε αφήνει.
Δεν μοιρολατρώ. Θα ήταν ανώριμο, ίσως και αχάριστο να επιρρίψω ευθύνες σε εκείνους που με στήριξαν. Κάθε γονέας επιδιώκει να εξασφαλίσει στα παιδιά του το μέλλον που θεωρεί καλύτερο για αυτά. Απλώς έτυχε να μην συμπίπτουν οι επιδιώξεις.
Η μεμψιμοιρία δεν μου ταιριάζει. Ούτε και σε κανέναν δεκαοχτάχρονο. Δεν εναπόκειται σε κανέναν άλλο, παρά μόνο ε εμένα να κυνηγήσω ότι άφησα στο περιθώριο. Και είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι "επίδοξοι φοιτητές" έχουν παραμελήσει κάποιο στόχο ή κάποια επιθυμία. Είτε τον τελευταίο χρόνο, είτε τα τελευταία τρία, είτε από πάντα. Οφείλουμε όμως στους εαυτούς μας να μην τα αφήσουμε να παραμείνουν ουτοπικά σενάρια του μέλλοντος. Στο habeas mentem να βρούμε τη δικαίωση των προσπαθειών μας και οχι στις αποδοκιμασίες ή τις επιδοκιμασίες των γύρω. Στη δική μας συνείδηση.
σχόλια