☛ Το εξαιρετικό ρεπορτάζ του M. Hulot (αναζητήστε το οnline, έχει τον τίτλο: «Δεν είμαστε Ταλιμπάν! Mια βόλτα στους Σιχ της Αθήνας!») συγκέντρωσε πραγματικά πολλά ενθουσιώδη σχόλια. Να πέντε από αυτά: Χιονάτη: «Πάρα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον άρθρο! Η πολυπολιτισμικότητα είναι αδιάσπαστο στοιχείο κάθε μεγαλούπολης. Το θέμα είναι να βοηθάμε όλους τους ανθρώπους να ενταχθούν κοινωνικά, σεβόμενοι τον πολιτισμό τους, και όχι να τους γκετοποιούμε. Χαίρομαι που βλέπω χαρούμενα πρόσωπα στις φωτό!». Εγκέλαδος: «Πολύ κατατοπιστικό άρθρο για όσους δεν ξέρουν τους Σιχ (Sikh). Είχα για γείτονες μια τέτοια οικογένεια και μπορώ να πω ότι ήταν, και είναι ακόμα, από τους καλύτερους φίλους. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, έχουμε αρκετά κοινά σημεία ως κουλτούρες. Η οικογενειακή συνοχή είναι το βασικό τους και η ανυστερόβουλη προσφορά στους γείτονες πραγματικότητα. Έχω ένα σωρό παραδείγματα στα 4 χρόνια που ήμαστε γείτονες με την οικογένεια του Mani». Αναγνώστρια: «Ζω σε επαρχιακή πόλη όπου διαμένουν και εργάζονται αρκετοί Ινδοί. Τυχαίνει, λοιπόν, να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα σε ένα παιδί Ινδών Σιχ. Πηγαίνω σπίτι τους τρεις φορές την εβδομάδα. Είναι από τα πιο ευγενικά παιδιά που έχω γνωρίσει και οι δικοί του πολύ ζεστοί και χαμογελαστοί άνθρωποι». Ίριδα Γκάζου-Φαρμάκη: «Πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό άρθρο! Οι φωτογραφίες είναι υπέροχες...». Ψαρόσουπα: «Μ' αρέσει που άντρες και γυναίκες δεν προσεύχονται χώρια. Μου αρέσει αυτή η χαλαρότητα και γαλήνη».
☛ «Όταν τα... ροκ πιστοποιητικά δημοκρατικότητας και ελευθερίας είναι συχνά χαρτοπόλεμος» λέγεται το άρθρο του Φώντα Τρούσσα που αναφέρεται στην (δήθεν;) απαγορευμένη ροκ στην Κούβα. Το xouftalo σχολίασε: «Και στην Κούβα και σε άλλες χώρες όπου απαγορεύονται ή, έστω, δεν επιδοκιμάζονται αισθητικές επιλογές και τρόποι ζωής, ο κόσμος θα βρει την άκρη να ακούσει αυτό που του φαίνεται ωραίο. Όταν οι όποιοι Κουβανοί ήθελαν να ακούσουν ροκ, το ζητούμενο δεν ήταν η μουσική. Κάπως θα βρισκόταν – όπως έβρισκαν για τριάντα χρόνια οι Ιρανοί δυτική μουσική με παράνομες κασέτες που αντέγραφαν ο ένας στον άλλο. Το ζητούμενο ήταν ο τρόπος ζωής που περιβάλλει αυτό το κοινωνικό φαινόμενο. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση, κ. Τρούσσα, πώς το ξεπερνάτε αυτό χωρίς κουβέντα και επικεντρώνετε μόνο στο αν μπορούσε κάποιος να ακούσει Hendrix ή Yes π.χ. Το ζήτημα ήταν να μπορεί ο άλλος να κυκλοφορήσει στους δρόμους της Αβάνας με κόκκινο παντελόνι, μπλουζάκι Stones και το μαλλί μέχρι τη μέση, αγκαλιά με την κοπέλα του ντυμένη χίπισσα, με χαϊμαλιά και μπογιές στο πρόσωπο. Να κάνουν ένα υπαίθριο πάρτι και να χορέψουν "σέικ" ή να δούνε ταινίες του Elvis ή το ντοκιμαντέρ του Woodstock και να αντιγράψουν (ή να μαϊμουδίσουν) αυτές τις κουλτούρες όπως τους άρεσε. Μπορούσαν; Όχι. Όλα τα άλλα που γράφετε είναι καλά και τεκμηριωμένα, ακουμπούν το θέμα, αλλά αρνούνται να το συζητήσουν. Και η ημεδαπή ΚΝΕ, τουλάχιστον για δύο δεκαετίες, αρνιόταν την αμερικανόφερτη μουσική ως πολιορκητικό κριό του καπιταλισμού. Ή τα ξεχνάμε; Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκαναν οι Ανατολικογερμανοί όταν έριξαν το Τείχος; Δεν πήγαν να αγοράσουν δίσκους των REM ή της Janet Jackson. Δεν ήταν αυτά που τους έλειπαν – τα είχαν ήδη σε κασέτες. Big Mac και Coca-Cola πήγαν να καταναλώσουν πριν από οτιδήποτε άλλο. Και αυτό επαναλήφθηκε σε κάθε, μα κάθε χώρα του υπαρκτού, όταν ξεμπέρδεψε με τον υπαρκτό. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα στην Κούβα. Αυτή είναι η ταμπακιέρα του άρθρου και την προσπεράσατε».
☛ «Χάσαμε στ' αλήθεια την εθνική μας κυριαρχία;» αναρωτήθηκε ο Άρης Δημοκίδης στο άρθρο του σχετικά με τα επεισόδια στην Ειδομένη. «Οποιαδήποτε σοβαρή χώρα θα είχε δυνάμεις ασφαλείας παραταγμένες απέναντι από αυτές των Σκοπιανών για να επιβάλουν την τάξη στο έδαφός της» σχολίασε ο Δον Ιδιώτης και ο Novel_Splendours πρόσθεσε με μπόλικη ειρωνεία: «Ώχου, μωρέ, τώρα. Αφού αυτά δεν έχουν σημασία. Κράτη, σύνορα, σημαίες, κυριαρχίες. Αυτά είναι συστημικά, είναι ιμπεριαλιστικά, είναι αποτελέσματα του καπιταλισμού. Εμείς θέλουμε να γίνουμε όλοι ένα. Να γίνει επανάσταση και να ενωθούμε όλοι γυμνοί, πιασμένοι χέρι χέρι, κάτω από τον ουρανό».
Τέλος, ο Μπλακ Σαντ σχολίασε περί εθνικής κυριαρχίας: «Μα, πάντα οι απ' έξω διατάζουν αυτήν τη χώρα. Από τα γεννοφάσκια της. Και να σου πω την πικρή αλήθεια, καλά κάνουν. Ποτέ δεν θελήσαμε ως χώρα κάποια ουσιαστική κυριαρχία. Μας βόλευε πάντα περισσότερο, βλέπεις, να μεταθέτουμε τις ευθύνες που μας αναλογούσαν σε άλλους, στους απ' έξω. Για να μας φταίνε οι άλλοι, μετά να τους σιχτιρίζουμε, να νιώθουμε αδικημένοι και να έχουμε έξτρα μπόνους την απενοχοποίηση της απραξίας μας. Έτσι μας αρέσει. Κυριαρχία στο σπίτι του αξιώνει εκείνος που έχει συνείδηση των ευθυνών που προκύπτουν από τις επιλογές του ίδιου, όχι εκείνος που έμαθε να μη φταίει ποτέ».
Το άρθρο είναι από την έντυπη έκδοση της LIFO.
σχόλια