Λόγω της Χριστουγεννιάτικης άδειας, το σημερινό Α,μπα μεταδίδεται σε επανάληψη.
Η πρώτη δημοσίευση των ερωταπαντήσεων αυτών έγινε σαν σήμερα πριν από ακριβώς ένα χρόνο! (Τα σχόλια διατηρούνται αυτούσια - Αλλάξατε γνώμη σε κάτι από τότε;)
===
Αγαπητή Α μπα, ήθελα να σε ρωτήσω υπάρχουν φορές που σε ενοχλεί και σένα η απίστευτη αυτοαναφορικότητα στα σόσιαλ; Καλά το ότι κατ'εξοχην τα σοσιαλ βασιζονται στην ικανοποίηση του εγώ και στην αποδοχή των άλλων είναι γνωστό. Εγω μιλω για περιπτωσεις οπου ανθρωποι που γενικα εκτιμαμε ποσταρουν διαρκως το τι έκαναν οι ιδιοι. π.χ. συγγραφεις που μας βομβαρδιζουν με πληροφοριες για τα βιβλια τους ή ανθρωποι που περηφανευονται για τις δουλειες τους. Εγω εκανα αυτο, εγω εγραψα αυτο, δειτε την άποψη μου γι' αυτο. Και δεν μιλω μονο για ανθρωπους που παράγουν κάτι, ακομα και οταν γονεις ανεβαζουν φωτο των παιδιων τους, αισθανομαι σαν να το κανουν για τα λαικς και μου προκαλει αμηχανια. Δηλαδη την ιδια αμηχανια που θα μου προκαλουσε αν καποιος που γνωριζα πρωτη φορα σε μια παρεα αρχιζε να μου κοκορευεται για ο, τι κανει, οτιδηποτε κι αν ειναι αυτο. Μεχρι ενος σημειου το καταλαβαινω, ειναι ενας ευκολος τροπος να αυτοδιαφημιστεις αλλα μηπως εχει τα αντιθετα αποτελεσματα; Δεν βγαζω την ουρα μου απεξω, το εχω κανει κι εγω καποιες φορες για να προβαλω τη δουλεια μου αλλα παντα ενιωθα αβολα, το εκανα οσο πιο διακριτικα γινοταν (χωρις κανενα σχολιο, με ενα απλο λινκ) και με τη σκέψη πως μπορει να το παρει κανεις... Ενω αντιθετα πολυ ευκολα μπορω να ποσταρω τη δουλεια αλλου ακομα και ανθρώπων που κατα μια εννοια δρουμε σε ανταγωνιστικα περιβάλλοντα. Φταιει αυτη η ξαφνικη ψευτικη οικειοτητα που προκαλουν τα σοσιαλ κι εχουμε χασει την μπαλα; Ή μπορει να ειναι και δειγμα δικης μου χαμηλης αυτοεκτιμησης; Θα ηθελα τη γνωμη σου. Σ ευχαριστω.
Δεν είναι κάπως άχρηστο να συζητάμε τα επίπεδα αυτοαναφορικότητας στα social media, εργαλεία που λειτουργούν αποκλειστικά με την αυτοαναφορικότητα; Πριν εμφανιστούν, για να μιλήσει κάποιος για τον εαυτό του, έπρεπε να είναι ανάμεσα σε ανθρώπους, και έστω κάποιος από αυτούς να του απευθύνει το λόγο. Τώρα αυτό έχει αντικατασταθεί από τη μηχανή. Δεν χρειάζεται να μας ρωτήσει κάποιος τι κάνουμε, τι σκεφτόμαστε, τι τρώμε, με ποιον είμαστε. Αυτός ο κάποιος είναι το facebook, το twitter, όλα τα social media, που είναι πάντα πρόθυμα, πάντα περίεργα να ακούσουν, σα να είμαστε οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στον πλανήτη. Τα επίπεδα αυτοαναφορικότητας είναι τερματισμένα από τις εργοστασιακές ήδη ρυθμίσεις. Κάθε τι που κάνουμε εκεί μέσα, αυτοαναφοριικό είναι. Κανείς δεν μας ρώτησε να γράψουμε τη γνώμη μας, αλλά τη γράφουμε, πεταγόμαστε ξαφνικά σε μια δήλωση κάποιου και σχολιάζουμε. Κανείς δεν μας ρώτησε με ποιον είμαστε, αλλά το λέμε. Κανείς δεν μας ζήτησε να πούμε τι διαβάζουμε τώρα, αλλά το αναφέρουμε, και κάνουμε και μια λογοτεχνική κριτική στο πόδι. Έχει πολλή σημασία αν κάνεις ένα από αυτά, ή αν διαφημίζεις τη δουλειά σου; Όποτε βρίσκεσαι εκεί μέσα, βρίσκεσαι στον ωκεανό της αυτοαναφορικότητας. Η παρουσία σου είναι συμμετοχή. Άλλοι είναι πιο αδιάφοροι, άλλοι είναι πιο επιθετικοί, άλλοι είναι μόνο θεατές, ο καθένας σύμφωνα με το χαρακτήρα του, αλλά το μέσο είναι αυτό που είναι. Αν νιώθεις αμηχανία, ένας τρόπος μόνο υπάρχει: να απέχεις. Έχω διαβάσει πάρα πολλές φορές, υπερβολικά πολλές φορές, σχόλια και αναλύσεις για αυτό το θέμα, πλέον νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να γραφτεί. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί αυτή η συζήτηση γίνεται πάντα σα να είναι δεδομένο ότι η συμμετοχή στα social media είναι αυτονόητη, για να μην πω υποχρεωτική.
σχόλια