Στο σημερινό «Α μπα»: τα πράγματα, όπως είναι

Στο σημερινό «Α μπα»: τα πράγματα, όπως είναι Facebook Twitter
85

__________________
1.

 

Ρε Λένα δεν αντέχω άλλο το κρύο χιούμορ και την αναισθησία της αδελφής μου και όσο κι αν της μιλάω σχετικά μου λεει να θυμηθώ πως από παιδί έτσι ήταν και δεν πρόκειται να αλλάξει μα όταν της λέω πως μεγάλωσε και πρέπει να ωριμάσει κάποια στιγμή μου απαντά πως είναι ώριμη μόνο εκεί που πρέπει και δεν θα κάτσει να χάσει όλη την πλάκα που έχει η ζωή και καλύτερα κάποια πράγματα λέει να κάτσω να τα δω με άλλο μάτι για να μπορέσω να ζήσω αληθινά γαιτί τώρα δεν ζω.
Απολύθηκε πριν δυο χρόνια από την δουλειά της και έκανε πλάκα ακόμα και με αυτό λέγοντας επιτέλους πήρα άδεια επ'αορίστου,θα κόψω το κρέας να διώξω τις τοξίνες,θα κόψω τα ξενύχτια αρά και τα αλκοόλια,θα κόψω το τσιγάρο και μια χαρά χάρμα θα περνάω μέχρι να βρω κάτι άλλο και όταν της έλεγα ρε ξέρεις τι γίνεται στην Ελλάδα με τις δουλειές εκείνη έλεγε,με ζηλεύεις,ε;πες με ζηλεύεις και χαζογελούσε.Βεβαια δεν λέω,εντάξει βρήκε δουλειά μέσα σε ένα 6μήνο,αλλά όλα όσα έλεγε έμοιαζαν με ένα πλήρες αναίσθητο άνθρωπο.
Όσο για το κρύο χιούμορ της σου έχω κάτι φρέσκο και ήταν και το τελικό χτύπημα που με ώθησε να σου γράψω για να πω και την αλήθεια μου.Το περασμένο Σάββατο έκανα το πάρτυ της μικρής μου σε έναν παιδότοπο και για να την πείσω να έρθει είδα κι έπαθα αφού τις προηγούμενες 4 χρονιές δούλευε και δεν μπορούσε να έρθει και τι γύρισε και είπε ρε Λένα σε κοινές φίλες και φίλους μας όταν την ρώτησαν πως κι από΄δω εσύ;Εμ τι να κάνω,δεν μπορούσε να έρθει ο Ηρώδης και μ'έστειλε να τον εκπροσωπίσω οπότε δεν γινόταν να μην είμαι εδώ.Και πραγματικά δηλαδή,το λες αυτό σε ένα πάρτυ με παιδάκια;Αν ήταν άλλη φάση ίσως και να γελούσα αλλά όχι εκείνη την στιγμή και μάλιστα στα γενέθλια της ανιψιάς της.
Δηλαδή φτάνει,30άρισε πια,δεν πρέπει να κόψει τις βλακείες;
Έχεις κάτι να μου προτείνεις ρε Λένα
Ελένη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ναι, να μην να λες σε άλλους ανθρώπους ότι δεν πρέπει να είναι αυτό που είναι, ειδικά όταν δεν έχεις καταλάβει τι είναι αυτό που είναι.


Πιστεύεις ότι όταν κάποιος αστειεύεται με κάτι δεν το παίρνει στα σοβαρά, αλλά κάνεις λάθος. Είναι πιο πιθανό να το παίρνει υπερβολικά σοβαρά και να είναι αυτός ο τρόπος του να το αντιμετωπίσει. Οι μεγαλύτεροι κωμικοί έχουν τεράστια προβλήματα και αρκετοί πάσχουν από κατάθλιψη, όπως ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Συμφωνώ ότι αυτό που είπε στο πάρτι την ανιψιάς της δεν ήταν ιδιαίτερα αστείο, όχι επειδή μου φάνηκε τολμηρό, αλλά επειδή το αστείο με τον Ηρώδη και τα νήπια μου φάνηκε αστείο την πρώτη φορά που το άκουσα, όταν ήμουν στο δημοτικό· τώρα μου φαίνεται πολύ κουρασμένο. Τα αστεία που έκανε όταν έμεινε άνεργη όμως για μένα δείχνουν ακριβώς αυτό που λέω παραπάνω. Ή και όχι. Πάντως μετά βεβαιότητας σου λέω ότι η χρήση του χιούμορ δεν σημαίνει απαραίτητα ελαφρότητα.


Αν είναι ελαφρότητα όμως, ποιο είναι το δικό σου πρόβλημα; Με ποιον τρόπο σε επηρεάζει; Θέλεις να αγχώνεται όπως αγχώνεσαι εσύ; Γιατί; Η ωρίμανση είναι να καταρρακώνεσαι όταν χάνεις τη δουλειά σου; Γιατί να μην είναι να έχεις το κουράγιο να δεις την αστεία πλευρά των πραγμάτων;


__________________
2.

Αμπα είμαι μια κοπέλα όπου αν με δεις εξωτερικά θα υποθέσεις σίγουρα ότι τρώω πολλά λιπαρά,σοκολάτες και όποιαδήποτε σαβούρα βρω στον δρόμο μου και σίγουρα θα μου πρότεινες να πάμε για πιτόγυρα ή πίτσες ή θα με κοιτούσες υποτιμητικά και θα έλεγες μα γιατί δεν πας σε έναν διαιτολόγο;(ανάλογα τον χαρακτήρα του καθενός τα παραπάνω μου έχουνε συμβεί).
Ε,λοιπόν όχι.Ναι είμαι χοντρή,όμως ποτέ δεν έτρωγα και δεν τρώω λιπαρά, ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα τα γλυκά και από παιδί σιχαίνομαι τα delivery.Η μάνα μου από παιδί που ήμουν πατάτες τηγάνιζε μια φορά τον μήνα και τα κρεατικά πάντα ήταν ψητά. Ο κιμάς για τα μακαρόνια πάντα ήταν βραστός και ποτέ τσιγαρισμένος, τα γλυκά ήταν προσωπική μου επιλογή να μην τα τρώω, πάρα μόνο στις γιορτές. Προτιμούσα περισσότερο τα φρούτα.Τα αλλαντικά πάλι κάθε είδος τους μου έφερνε εμετό και ποτέ δεν έτρωγα. Αλλά τελικά κατέληξα χοντρή. Πήγα σε πολλούς διαιτολόγους και γιατρούς από τα 14 μου και μετά.Έκανα εξετάσεις θυροειδή, έκανα εξετάσεις ορμονικές και άλλες άπειρες εξετάσεις που ούτε καν θυμάμαι πως λέγονται και όμως δεν μου βρίσκουν κάτι. Οι διαιτολόγοι που επισκέφθηκα σηκώσανε τα χέρια ψηλά, αφού τις δίαιτες τους κατά γράμμα τις έκανα, μα ούτε ένα κιλό δεν έχασα ποτέ μου.
Και όχι δεν υπερβάλλω ρε Λένα όταν λέω ότι είμαι χοντρή. Από τα 14 μου έχω ύψος 1,70 και ζυγίζω 113κιλά (ναι, ναι, τόσα είμαι από τότε, ούτε ανέβηκαν ούτε κατέβηκαν)που μέχρι τώρα στα 25 μου δεν φεύγουν με τίποτα τα ρημάδια κι εγώ δεν νοιώθω καλά με αυτό. Δεν πέρασα καλά με αυτό από τότε εώς και τώρα.Δεν έχω φίλες, δεν έκανα ποτέ μου σχέση και αν σκεφτείς ότι λόγω κρίσης δυσκολεύονται να βρούνε δουλειά κοπέλες φυσιολογικού βάρους πως να βρω εγώ που πηγαίνω σε συνεντεύξεις κι ενώ βλέπω ότι οι προηγούμενες αργήσαν να βγούνε, εμένα με ξεπετάνε στο 5λέπτο;
Θα μου πεις γιατί στα γράφω αυτά εσένα....δεν ξέρω....σκέφτηκα ότι ίσως στον κύκλο σου ή στον κύκλο των αναγνωστών σου να υπάρχει κανείς που να γνωρίζει γιατί να μην μπορώ να χάσω κιλά, ίσως κάτι που δεν το ξέρουν και πολλοί γιατροί εδώ στην Ελλάδα και ίσως κάποιος κάπου κάτι να έχει ακούσει ώστε να πάω να κάνω και αυτή την εξέταση και να βρω το γιατί...
- Η χοντρή

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Μακάρι να σου προτείνει κάποιος τον γιατρό που θα σκεφτεί κάτι που δεν έχουν σκεφτεί όλοι οι άλλοι. Εγώ θα σου προτείνω να πας σε ψυχολόγο που ασχολείται με διατροφικές διαταραχές ακόμα και αν πιστεύεις ότι δεν έχεις διατροφική διαταραχή, επειδή τα κιλά σου επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίον έχεις επιλέξει να διαβάζεις την ζωή σου, και είτε χάσεις κιλά, είτε όχι, είτε βρεθεί κάτι παθολογικό, είτε όχι, αυτό πρέπει να αλλάξει οπωσδήποτε. Οπωσδήποτε.

__________________
3.

Α μπα καλησπέρα! Ηρθε η ώρα να πέσει ο πέλεκυς και σε εμένα. Θα ήθελα τα φώτα σου στο εξής:

Είμαι 37, παντρεμένη και εργάζομαι σε μία πολυεθνική κάνοντας μία δουλειά που μισώ, οι λόγοι πολλοί και διάφοροι (οικονομική ανασφάλεια, μισθός στην ώρα του, ικανοποιητικός για τα δεδομένα, έλλειψη πτυχίων κτλ). Η θέση μου είναι χαμηλή στην ιεραρχία και κρίνεται κυρίως από την ύπαρξη στατιστικών που μετρούν την παραγωγικότητα μας.

Προχτές είχαμε μία έντονη διαφωνία με τον σύζυγό μου για αυτό το θέμα γιατί συγκεκριμένοι συνάδελφοι, μεταξύ άλλων κάθονται υπερωρία με αποτέλεσμα να αυξάνουν την παραγωγικότητα τους, ενώ εγώ που εργάζομαι σύμφωνα με τη βάρδια μου και κάθομαι υπερωρία κάποιες φορές για να βγάλω τη δουλειά και όχι για να πιάσω τον στόχο (που δεν τον πιάνω ποτέ) μένω πίσω. Το «μεταξύ άλλων» πάει στο ότι συνήθως οι ίδιοι συνάδελφοι εκμεταλλεύονται τρύπες του συστήματος ή προχωρούν σε πρακτικές για να αυξήσουν την παραγωγή τους με τρόπους που δεν ενδείκνυνται (και δεν μπορώ να το αναλύσω περαιτέρω). Θα έρθει λοιπόν η στιγμή που θα αξιολογηθούμε στο τέλος της χρονιάς για αυτά τα στατιστικά και υπάρχει το ενδεχόμενο εγώ που δεν τα πιάνω και πάω με «τον σταυρό στο χέρι» να μου γίνει σύσταση, να χάσω τη δουλειά μου κτλ.

Στην κουβέντα λοιπόν που είχαμε του είπα ότι θεωρώ ότι η συγκεκριμένη πρακτική των συναδέλφων είναι αντιεπαγγελματική και ανήθικη, δεδομένου ότι ναι μεν επιλέγουν να θυσιάζουν μέρος της προσωπικής τους ζωής για τη δουλειά, αλλά αυτό που κάνουν έχει αντίκτυπο στο σύνολο των συναδέλφων και ανέφερα ότι καλύτερο θα ήταν όλοι να εργαζόμαστε στο ωράριο μας με τον τρόπο που μας υποδηλώνουν, ώστε να βλέπουν και οι ανώτεροι ότι τα στατιστικά δεν βγαίνουν, προκειμένου να κάνουν κάτι γι'αυτό καθώς το θεωρώ απίθανο να απολύσουν ένα ολόκληρο τμήμα. Ωστόσο, ο ίδιος ανέφερε ότι ακόμη και αν συνέβαινε αυτό πάλι κάποιος θα είχε υψηλότερη απόδοση από κάποιον άλλον και έτσι πάλι θα γίνονταν απολύσεις και ότι το καλύτερο που θα είχα να κάνω, είναι να προσπαθώ να εργάζομαι χρησιμοποιώντας και εγώ τις ίδιες πρακτικές όσο γίνεται χωρίς να διακινδυνεύω τη θέση μου και να κάνω το καλύτερο που μπορώ.

Ναι όμως με την δική μου λογική τουλάχιστον θα είχαμε όλοι προσωπική ζωή και θα βλέπαμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Όχι;

Βλέπεις με τι ασχολούμαστε και αγχωνόμαστε στον ελληνικό μεσαίωνα του 2017...

Υ.Γ: Αν δεν βαριέσαι πρότεινε βιβλία βάσει του συγκεκριμένου θέματος (και ιστορικού περιεχομένου ή δοκίμια αν γνωρίζεις, εμπιστεύομαι την κρίση σου με κλειστά μάτια...). Σε λατρεύουμε! Να είσαι πάντα καλά με την οικογένεια σου :)
-Το ψάρι που (μάλλον) θα το φάει ο καρχαρίας


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Νομίζω ότι συζητάτε διαφορετικά θέματα με τον σύζυγο. Εσύ λες ότι οι στόχοι που έχουν δώσει από την εταιρεία είναι έτσι κι αλλιώς εξωπραγματικοί και δεν πετυχαίνουν με τίποτα, είτε θυσιάσει κανείς προσωπικό χρόνο, είτε όχι, και γι'αυτό οι συνάδελφοι σου καταφεύγουν σε κόλπα για να ξεγελάσουν το σύστημα θυσιάζοντας παράλληλα και τον προσωπικό τους χρόνο, και ότι κάτι πρέπει να κάνετε γι'αυτό ως εργαζόμενοι. Ο σύζυγος λέει ότι ό,τι συνθήκες και αν κυριαρχούν, πρέπει να κάνεις ό,τι μπορείς να κάνεις για να μην απολυθείς γιατί κάποιος θα απολυθεί στο τέλος. Το κοινό που έχετε σε αυτή την κουβέντα είναι το εξής: είναι βέβαιο ότι κάποιος θα απολυθεί στο τέλος; Και αν ναι, είναι βέβαιο ότι τα κριτήρια θα είναι αυτά τα χαζά στατιστικά της κακιάς ώρα που όλοι ξέρουν ότι είναι μαγειρεμένα;


Δεν λέω ότι αποκλείεται. Αλλά δεν προκύπτει και από κάπου τέτοια βεβαιότητα. Δεν λες αν είσαι καιρό εκεί και δεν μπορώ να ρωτήσω περισσότερα. Αυτό που μπορώ να πω πάντως είναι ότι για να σε κρατήσουν σίγουρα σε μια δουλειά, πρέπει να είσαι απαραίτητη, και αυτό δεν επιτυγχάνεται με υπερωρίες ή με κόλπα. Μπορείς να γίνεις απαραίτητη στη δουλειά χωρίς να κάνεις ψεύτικες υπερωρίες. Ή μάλλον: μπορείς να γίνεις απαραίτητη στη δουλειά χωρίς να κάνεις ψεύτικες υπερωρίες; Η άρνηση που έχεις σε εμποδίζει να δεις καθαρά.

__________________
4.


Γεια σου αγαπημένη,
Ήρθε η σειρά μου να ζητήσω την άποψη σου. Έχω σχέση από απόσταση 2 χρόνια τώρα (εγώ 28 αυτός 37) και είμαστε πολύ καλά. Έχουμε καταφέρει σχεδόν κάθε ΣΚ να είμαστε μαζί (το Κύπρος-Αθήνα είναι 1,5 ώρα δρόμος) και ταξιδεύουμε πολύ μαζί. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μας, το φερε η συζήτηση για οικογένεια και μωρά και ότι θα ήθελε στο μέλλον να κάναμε ένα παιδάκι μαζί. Το θέμα είναι ότι δεν έχει κανένας απ τους δύο μας σκοπό να αλλάξει χώρα. Το σκέφτηκα άπειρα και κατάληξα στον εξής προβληματισμό: Είναι σωστό για ένα παιδί να μεγαλώνει και να βλέπει το πατέρα του κάθε ΣΚ? Σκέφτομαι ότι με πολλά παιδιά χωρισμένων ζευγαριών έτσι γίνεται, επίσης στην Αμερική άτομα που υπηρετούν στο στρατό βλέπουν τα παιδιά τους πιο αραιά. Εγώ νιώθω ότι μπορώ να αντεπεξέλθω σ'αυτό αλλά ίσως το βλέπω εγωιστικά και δε θα είναι σωστό για το παιδί που θα φέρω στο κόσμο? Θα χαρώ να διαβάσω την άποψη σου
-Η καλά από απόσταση


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αυτοί που υπηρετούν στον στρατό και βλέπουν τα παιδιά τους αραιά μετράνε τις μέρες για να γυρίσουν σπίτι τους. Δεν επέλεξαν να δουλεύουν στην Φαλούτζα επειδή τους αρέσει το κλίμα. Επίσης αυτά τα συμβόλαια με τον στρατό έχουν ημερομηνία λήξης. Οι διαζευγμένοι πάλι, τα καταφέρνουν, αλλά πριν γίνει ο στόχος τους να τα καταφέρουν ως διαζευγμένοι, αρχικά ήταν παντρεμένοι. Οπότε δεν έχεις φέρει κατάλληλα παραδείγματα. Πιο κατάλληλο παράδειγμα είναι το ζευγάρι Έλενα Μπόναμ Κάρτερ/Τιμ Μπάρτον ή το Γούντι Άλεν/Μία Φάροου, και δεν ξέρω αν ξέρεις πώς κατέληξαν και τα δυο ζευγάρια.


Πέρα από αυτά τα διάσημα ζευγάρια όμως, υπάρχουν και απλοί θνητοί που ζουν κάπως έτσι.

Ρωτάς την άποψη μου· η άποψη μου είναι ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ισορροπημένο περιβάλλον με αγάπη έχουν προβάδισμα ψυχολογικό. Και ότι τα παιδιά για να μεγαλώσουν, θέλουν σταθερότητα και χέρια. Εννοώ, κόσμο. Δεν πιστεύω ότι είναι εντελώς απαραίτητα μέσα σε αυτόν τον κόσμο να είναι μια μαμά και ένας μπαμπάς. Μπορεί να είναι, αλλά μπορεί και να μην είναι αρκετοί, εξαρτάται από τους ανθρώπους. Μπορεί να είναι δύο μπαμπάδες μαζί με τρεις θείες, μια γιαγιά και μια ξαδέρφη, ή άνθρωποι που αποφάσισαν να μεγαλώσουν παιδιά που δεν είναι δικά τους, αλλά έγιναν δικά τους μέσα από την διαδικασία της προσφοράς και της αγάπης. Οπότε ναι. Θα μπορούσε να είναι η οικογένεια σου μια μοντέρνα οικογένεια που αποφασίζετε εσείς ποια θα είναι. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις ή αν έχεις υπόψη σου τι εννοώ με τα χέρια, γιατί αν ελπίζεις να σε βοηθάει ουσιαστικά κάποιος που δεν είναι κάθε μέρα μέσα στο σπίτι σου, που δεν είναι κάθε μέρα εκεί να συμμετέχει στο μεγάλο ζόρι που λέγεται ανατροφή παιδιού, κάποιος που έρχεται το σαββατοκύριακο, τότε θα εκπλαγείς πολύ δυσάρεστα. Μπορεί όμως και να το καταλαβαίνεις, και αυτά τα «χέρια» που λέω, να υπάρχουν.


Βέβαια το ερώτημα που καίει είναι άλλο. Εσύ θα μπορούσες να ανταπεξέλθεις, λες. Ο άλλος πώς το βλέπει; Είσαι σίγουρη ότι μιλάτε για το ίδιο πράγμα;


__________________
5.

Αγαπητή Α μπα,
Θα μπω κατευθείαν στο ψητό γιατί δεν θέλω να σε καθυστερώ. Αυτή τη στιγμή στην ζωή μου προσπαθώ να βρω δουλειά, χωρίς επιτυχία βέβαια. Ο σύντροφος μου είναι πολύ υποστηρικτικός αφού και αυτός βρίσκεται στην ίδια φάση με μένα. Γενικά είμαστε πολύ δεμένοι και πάντα συζητάμε για τα επαγγελματικά μας και εκτιμώ την γνώμη του πολύ. Πάντα με ενθαρρύνει και με βοηθάει όπου το χρειάζομαι. Χτες όμως μου είπε κάτι που με προβλημάτισε. Μου είπε ότι είναι απογοητευμένος με μένα που δεν έχω βρει κάτι γιατί λέει το αξίζω και περίμενε ότι θα βρω αλλά δεν το παίρνω αρκετά σοβαρά. Η αλήθεια είναι ότι πιστεύω ότι το είπε καλοπροαίρετα αλλά εμένα κάτι με πείραξε σε αυτό. Είναι σε ένα βαθμό που και γω είμαι απογοητευμένη με τον εαυτό μου και ίσως όχι τόσο ευχαριστημένη με την προσπάθεια μου. Αλλά μπορεί μια τέτοια φράση στην τελική να είναι καλοπροαίρετη? Είμαι προβληματισμένη...περιμένω τα φώτα σου!
-Προβληματισμένη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

H γνώμη μου είναι ότι ο σύντροφος δεν πρέπει να επισημαίνει τις αδυναμίες του άλλου, ειδικά όταν ο άλλος τις ξέρει και από μόνος του, αλλά να δημιουργεί προϋποθέσεις για να τις ξεπεράσει. Η κριτική είναι πολύ εύκολη, το «με απογοήτευσες», πολύ βαρύ. Έχουμε όλους τους άλλους γύρω μας για να μας ρίχνουν με αγενή ή αναίσθητα σχόλια, από τον άνθρωπο που έχουμε στη ζωή μας περιμένουμε υποστήριξη. Χρήσιμο μέσα σε ένα σπίτι είναι το «τι μπορώ να κάνω για να σε βοηθήσω». Πες του το, αρκεί να έχεις κι εσύ πάντα υπόψη σου ότι κάνεις το ίδιο όταν αυτός δεν εκμεταλλεύεται όλες του τις δυνατότητες, γιατί όπως είπαμε, η κριτική είναι εύκολη σαν τσουλήθρα, και ολισθαίνουμε προς τα εκεί μερικές φορές χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

__________________
6.


Αγαπητη α μπα
Μολις διαβασα οτι η pink μεγαλωνει την κορη της ως ουδετερο γενος δηλαδη χωρις την ταμπελα αγορι-κοριτσι. Ειμαι υπερ της προοδου της ελευθεριας κλπ κλπ αλλα με προβληματισε το αν ενας γονιος μπορει να αποφασιζει κατι τοσο σημαντικο για το παιδι του ειδικα σε μια κοινωνια που δεν ειναι ακομα ετοιμη. Θα μου πεις δε ζουν ελλαδα που ειμαστε 200 χρονια πισω αλλα και παλι αυτο το παιδι πως θα νιωθει αναμεσα στους συνομηλικους του?μπορουν οι γονεις να αναλαβουν ενα τοσο μεγαλο βαρος?υπαρχει πιθανοτητα να την κατηγορησει αργοτερα η κορη της γι αυτο ή να παρουσιασει ψυχολογικα προβληματα...θα ηθελα την αποψη σου
ΥΓ σιγουρα παιζει ρολο και η ηλικια μου (ειμαι 20) και μπορει και γι αυτο να μην ειμαι ετοιμη να το δω σφαιρικα και τελειως αντικειμενικα
-Προοδευτικη ή συντηρητικη?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η Pink δεν μεγαλώνει την κόρη της ως ουδέτερο γένος, προσπαθεί να την μεγαλώνει χωρίς να την καλουπώνει σε προκατασκευασμένους θηλυκούς ρόλους, την απελευθερώνει από στερεότυπα σχετικά με το φύλο της. «Ουδέτερα» με την έννοια ότι δεν της αγοράζει ροζ φορέματα επειδή είναι κορίτσι, για να σου το πω χοντρά, γιατί αυτή η προσπάθεια έχει δουλειά και χρειάζεται επαγρύπνηση. Οι λεπτομέρειες μας ξεφεύγουν επειδή και οι πιο υποψιασμένοι γονείς είναι συνηθισμένοι να θεωρούν τα κορίτσια έτσι (κοινωνικά, τρυφερά) και τα αγόρια γιουβέτσι (άτακτα, δυναμικά), ενώ μπορεί να είναι ανάποδα, αλλά κυρίως επειδή ένας άνθρωπος μπορεί να είναι δυναμικός και τρυφερός, ταυτόχρονα.


Μακάρι να τα καταφέρει η Pink και σου υπόσχομαι ότι δεν θα έχει κανένα ψυχολογικό πρόβλημα η Willow εξαιτίας αυτού. Αντιθέτως θα έχει την ευκαιρία να καταλάβει ποια είναι, τουλάχιστον περισσότερο από όσο είχαμε εμείς όταν μεγαλώναμε και προσπαθούσαμε να χωρέσουμε στο κρεβάτι του Προκρούστη (δεν τα καταφέραμε).


_________________
7.


Πόσες ευκαιρίες πρέπει να δώσεις σε μια σχέση πριν αρχίσει να γίνεται όλο αυτό εκμέτάλλευση? Και εξηγούμαι... Είμαι με κάποιον 5 χρόνια και οι δυο στα 30. Ζούμε μαζί τα τελευταία 2 χρόνια. Σε αυτά τα 5 χρόνια έχει κάνει κατά διαστήματα πράγματα που με ενόχλησαν, όπως για παράδειγμα να φλερτάρει με κοπέλες στο facebook. Του είπα πως με ενοχλεί πολύ και υποσχέθηκε πως δε θα το ξανακανει. Μετα εμαθα πως βγηκε με φιλους και φλερταρε με μια κοπελα που δουλευε στο μαγαζι. Το εμαθα, εγινε χαμος, μου ζητησε κ παλι συγγνωμη και για να διακιαολογηθει μου ειπε το εντελως ανοητο, πως δεν το κανε μονος του, ηταν κ οι φιλοι του μαζι και το κανανε για πλακα. Κι εγω του ειπα πως σχεση ομως εχω μονο μαζι σου, οχι και με τους υπολοιπους φιλους σου, οποτε μονο εσυ με νοιαζει τι κανεις. Αυτα ειναι μερικα απο οσα εχει κανει κατα καιρους.
Ενω περναμε πολυ ωραια οταν ειμαστε μαζι, αισθανομαι πως οταν του παρουσιαζεται η ευκαιρια για «βλακεια», δε συγκρατει τον εαυτο του. Με θεωρει δεδομενη, ξεροντας πως θα ζητησει απλα μια συγγνωμη και την κανει. Ενω ειναι πολυ τρυφερος και στοργικος οταν ειμαστε μαζι, οταν δεν ειμαστε, αισθανομαι ανασφαλειες. Σκεφτομαι πως αφου το εκανε 4 φορες θα το ξανακανει και πεμπτη και ολο αυτο με φθειρει. Κι επισης ποιος μου λεει εμενα πως δεν εκανε χειροτερα που απλα δεν τα χω μαθει? Αυτο που ειναι μπερδεμενο αυτη τη στιγμη στο μυαλο μου ειναι τα ορια μετα ξυ του «δινω ευκαιριες γιατί μια σχεση χρειάζεται και υποχωρησεις για να υπάρξει» και το «αξιζω να εχω διπλα μου καποιον που με κατλαβαινει, ακομα κι αν αυτο σημαινει πως πρεπει να χωρισω απο μια σχεση απο την οποια εχω ωραιες αναμνησεις, περναω γενικα ομορφα αλλα με γεμιζει και ανασφαλειες». Θα εκτιμουσα την αποψη σου.


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Τα όρια σου εσύ πρέπει να τα ξέρεις, και είναι στόχος ζωής να μην μπερδεύεσαι με το πότε ζεις κάτι που χρειάζεται συμβιβασμό και πότε βρίσκεσαι απέναντι σε ποιότητα χαρακτήρα που δεν εκτιμάς. Μια σχέση πάντως δεν πρέπει να σε γεμίζει ανασφάλειες, αυτό είναι μέσα στα πολύ βασικά, και δεν μπορείς να λες στον εαυτό σου ότι περνάς όμορφα όταν γεμίζεις ανασφάλειες. Φτύνουμε το γάλα της μάνας μας για να φέρουμε τις ανασφάλειες από τα παιδικά μας χρόνια μας σε λογαριασμό. Λες να είναι καλή ιδέα να φορτωνόμαστε καινούριες μεγαλώνοντας επειδή ο άλλος είναι τρυφερός όταν έχει όρεξη;


Η άποψη μου επίσης είναι ότι όταν αυτός και οι φίλοι του «έκαναν πλάκα» με μια κοπέλα που δούλευε σε ένα μαγαζί, δεν κατάλαβες τι σου είπε γιατί κοιτάς μόνο το δικό σου ντέρτι. Πόσο πιθανό λες να είναι να διασκέδασε η κοπέλα που άκουγε διάφορα από μια παρέα αντρών στον χώρο εργασίας της; Την παρενοχλούσαν. Αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι «φλερτ» αυτά που κάνει στο facebook. Αν το πρώτο πράγμα που γράφει στις άγνωστες είναι geia sou ti kaneiw αυτά που κάνει δεν είναι «βλακείες», είναι αυτό που είναι και πρέπει κάποτε να το δεις όπως είναι.

85

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#1. Καλή μου κοπέλα, έφαγες αρκετό κράξιμο (όχι άδικο) και νομίζω φτάνει για να καταλάβεις, αν θέλεις πράγματι να καταλάβεις. Εγώ θα σταθώ στην φράση "καλύτερα κάποια πράγματα λέει να κάτσω να τα δω με άλλο μάτι για να μπορέσω να ζήσω αληθινά γιατί τώρα δεν ζω". Επιλέγεις να μας το πείς γιατί σίγουρα σου χτύπησε κάποιο εσωτερικό καμπανάκι. Προτείνω να κάνεις μια μικρή ενδοσκόπηση με βάση αυτή τη φράση και να δεις τι σε εμποδίζει να ζεις "αληθινά", δηλαδή με πληρότητα και συνειδητές επιλογές.
#2 Δεν συμφωνώ καθόλου με την απλοική λογική ότι το βάρος μας λειτουργεί με μαθηματικές πράξεις υπολογισμού θερμίδων. Ίσως να ισχύει για την πλειοψηφία αλλά σίγουρα όχι για όλους. Σε αυτή την περίπτωση τότε δεν θα λαμβάναμε υπόψη κανένα μεταβολικό συνδρομο, ούτε αν κάποιος έχει θυροειδή, ούτε αν έχει ορμονική ανισορροπία, κ.ο.κ. Η περίπτωσή σου χτυπάει καμπανάκια από τη στιγμή που από τα 14 έχεις παραμείνει σε σταθερά κιλά. Η μοναδική άλλη τέτοια περίπτωση που έχω ακούσει μου είχαν πει ότι είχε θυροειδή αλλά ήταν πριν από 30 χρόνια οπότε δεν είμαι σίγουρη αν πραγματικά ήταν αυτός ο λόγος. Το ότι οι εξετάσεις μέχρι τώρα δεν βρήκαν την πηγή της αιτίας, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Πέρα του ότι δεν είναι όλοι οι γιατροί γνώστες όλων των ασθενειών, δεν έχουν όλα τα ιατρικά κέντρα τα πιο τέλεια μοντέρνα μηχανήματα, μπορεί η περίπτωση να είναι τόσο σπάνια που να μην υπάρχουν τρόποι μέτρησης ή δεν μπορούν να την αναγνωρίσουν, μπορεί να υπάγεται το πρόβλημα σε άλλη ειδικότητα, να βγάζει "ψευδή" αποτελέσματα, κλπ. Πόσοι άνθρωποι κάνουν εξετάσεις για χρόνια και τελικά ανακαλύπτουν τι έχουν μετά από π.χ. 10-15 χρόνια.Εγώ θα σου συνέστηνα δύο πράγματα: Το πρώτο είναι να μαζέψεις όλες τις εξετάσεις, ιατρικές αποφάνσεις σε ένα ντοσιέ, να τα βάλεις σε μία τάξη, για να ξέρεις τι έχεις κάνει και δεν έχεις κάνει, ακόμα και αν είναι να τις κάνεις ξανά. Γράψε ένα ιστορικό που θα σε βοηθήσει να και αν το παρουσιάσεις σε κάποιον μετέπειτα γιατρό, αλλά και για να ξέρεις η ίδια την πορεία σου. Το δεύτερο είναι να βρεις έναν πανεμιστιακό γιατρό, φαντάζομαι ενδοκρινολόγο, που να έχει τη διάθεση να σε βοηθήσει να διερευνήσεις όλες τις περιπτώσεις, να σε βάλει να δοκιμάσεις θεραπείες, αλλά και να ασχολείται με το συγκεκριμένο ζήτημα επιστημονικά, ώστε να ξέρει τις τελευταίες εξελίξεις στον τομέα.Φαντάζομαι θα έχεις ψάξει λίγο κι εσύ στο google ποιες είναι πιθανές ιατρικές αιτίες (όχι φυσικά ότι σίγουρα είναι μία από αυτές αλλά για να σε βοηθήσει στο ψάξιμο) όπως θυροειδής (πολλοί γιατροί πια αποδέχονται ότι ακόμα και αν οι εξετάσεις είναι μέσα στα όρια παρ’ολα αυτά κάποιος μπορεί να έχει πρόβλημα θυροειδή αν έχει άλλα συμπτώματα), ορμονικές διαταραχές όπως πολυκυστικές ωοθήκες, ανδρογόνα - τεστοτερόνη, αυξημένα οιστρογόνα, αυξημένη παραγωγή κορτιζόλης (σύνδρομο Κούσινγκ κλπ), φάρμακα, άπνοια – έλλειψη καλού ύπνου, λυμφοίδημα, λυποίδημα, διαβήτης – ινσουλινοαντίσταση - υπερινσουλινεμία, δυσανεξία σε τροφές – αλλεργίες, μειωμένη αυξητική ορμονη και άλλες παθήσεις υπόφυσης (μερικές αναφέρθηκαν παραπάνω). Υπάρχει και η έννοια του σημείου μεταβολικής ισορροπίας, δηλαδή για κάποιο ιατρικό λόγο που συνέβει στην εφηβεία σου, να παγιώθηκε το σημείο αυτό αρκετά υψηλά. Για όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, υπάρχει αντιμετώπιση, αλλά θέλει παρακολούθηση από γιατρό για να μπορείς με ασφαλή τρόπο να δοκιμάσεις διάφορες μεθόδους.Αλλά πέρα από όλα αυτά, όπως προείπαν κι άλλοι, δεν μπορείς να αφήσεις το βάρος σου να είναι ανασταλτικός παράγοντας για να ζήσεις τη ζωή σου. Κι εγώ υπήρξα τόσα κιλά και σχέση είχα, φιλίες καινούριες έκανα, δουλειά είχα, πέρα από τα προβλήματα υγείας που μπορεί να προκαλεί, όπως προβλήματα στη μέση, που μπορεί να σε εμποδίζουν από κάποιες δραστηριότητες. Ίσως είναι και θέμα κουλτούρας και χώρας, στην Ελλάδα ήμουν πολύ λιγότερα κιλά και όλο και κάποιος σχολίαζε, στην Αγγλία που είμαι δεν χαμπαριάζουν καθόλου, μια χαρά σου κολλάνε στα μπαρ όσα κιλά και να είσαι. Αλλά ακόμα και στην Ελλάδα ξέρω παχουλές γυναίκες που και τις κατακτήσεις τους έχουν και είναι ακομπλεξάριστες.
Εύχομαι να διαβάσει η κοπέλα, τα λες άψογα. Έχω την τύχη η αδερφή μου να έχει δουλέψει με γιατρούς, έχει και η ίδια βέβαια μια ιδιαίτερη αντιληπτική ικανότητα στα ιατρικά θέματα, οπότε από νωρίς έμαθα κι εγώ να σκέφτομαι ορθολογικά σ'αυτά τα θέματα.Η σωστή παρουσίαση του ιστορικού πολύ συχνά υποτιμάτε και πολύ καλά κάνεις και το επισημαίνεις. Μπορεί κάτι που σ'εμάς φαίνεται ασήμαντο, για τον γιατρό να είναι ένας δείκτης. Δεν πηγαίνω δεύτερη φορά σε γιατρό που δεν δίνει σημασία στο ιστορικό, όχι επειδή έχω βεβαρυμένο αλλά επειδή κάτι αφηγείται το ιστορικό του καθενός. Σπάνια όμως ένας γιατρός θα αφιερώσει χρόνο για να σε ρωτήσει πιθανά γεγονότα, ΕΣΥ πρέπει να του τα πεις, νομίζω εκεί γίνεται η παρανόηση. Εκτός αν είσαι η Ελισάβετ. :PΟι γιατροί που ξαναπηγαίνω είναι αυτοί που δεν είναι βιαστικοί και διεκπεραιωτικοί. Η ενδοκρινολόγος που αναφέρω αλλού, είναι όντως πανεπιστημιακή γιατρός και γι'αυτό δεν τη βρήκα ακριβή. Την ενδιέφερα ως περιστατικό περισσότερο από κάποιον που θα τον ενδιέφερα μόνο ως ραντεβού, γιατί εκείνη κάνει έρευνα που κάποιος άλλος απλά θα διαβάσει. Γιατί να μην πάμε στην πηγή, εφόσον μπορούμε, αν δεν ξέρουμε ποιο νερό ν'αγοράσουμε; Τη γυναικολόγο μου την είχα υπό δοκιμή ομολογώ και βεβαιώθηκα ότι αυτή θέλω, όταν της είπα ότι οκ, ξέρω ότι δεν έχω τίποτα, μια ζωή πηγαίνω κάθε τόσο να δω τι συμβαίνει και όλοι μου λένε ότι είμαι μια χαρά. Χιουμοριστικά το είπα εγώ, εκείνη όμως μου απάντησε σοβαρά κι ενοχικά, χαμογελώντας μεν "είδατε κι εσείς προκοπή από τους γιατρούς, που δεν ξέρουμε να σας πούμε τι σας συμβαίνει και ταλαιπωρείστε."Ο καλός επιστήμονας για μένα είναι αυτός που λέει ανοιχτά ότι δεν τα ξέρει όλα, αλλά δε θα σταματήσει ποτέ να τα ψάχνει, κι εγώ ως ασθενής είμαι βοηθός του, όχι εχθρός του. Ε, τους συμμάχους τους καταλαβαίνεις από το βλέμμα, ταιριάζουν τα χνώτα σου, πώς να το πω.
#1 Νομίζω σε όλους μας έβγαλε μια ξινίλα έως κόμπλεξ αυτή η κοπέλα. Συμφωνώ απολύτως με το κοτσύφι και άλλους προλαλήσαντες, κι εγώ έχω να δηλώσω ότι ο -με διαφορά- πιο αστείος και χιουμορίστας άνθρωπος που έχω γνωρίσει ήταν ακριβώς ο πιο υπερευαίσθητος έως αυτοκαταστροφικός (περίπτωση Ρ. Ουίλιαμς εντελώς) και το χιούμορ του ήταν ακριβώς σημάδι και ευφυίας και φοβερά ευαίσθητων κεραιών, και ήταν αυτό που τον είχε σώσει πολλές φορές και που θυμόμαστε όλοι από αυτόν.
καλα λες και ισχυουν αυτα που λες κι εγω συμπαθησα την αδερφη της για την αφελεια της αλλα ας αναγνωρισουμε οτι ειναι αφελεια. ειναι πολυ ομορφο να παιρνεις στην πλακα την απολυση και την αποτυχια αλλα αν την παιρνεις μονο στην πλακα αυτοκαταστρεφεσαι. ειναι δειλεια και οχι θαρρος. στο λεω γιατι ζουσα κι εγω ετσι. η αδερφη ξινιζει μεν αλλα ξινιζει γιατι την νοιαζεται. δεν την καταλαβαινει και γι'αυτο την κρινει αλλα την νοιαζεται.
Δεν κρατιέμαι. Θυμάσαι την ιστορία του Διηνέκη στις Θερμοπύλες που όταν έμαθε ότι οι Πέρσες είναι τόσοι πολλοί που τα τόξα τους θα καλύψουν τον ήλιο (κι άρα θα πεθάνουν σίγουρα εκείνος κι οι συμπολεμιστές του Σπαρτιάτες) απάντησε "Καλύτερα θα πολεμάμε στην σκιά!". Εκεί το χιούμορ αυτού του τύπου (την αφέλεια αν θέλεις) την ονομάσαμε θάρρος. Και την δοξάσαμε ως ένδειξη μεγάλης ανδρείας. Εδώ γιατί είναι δειλία κι όχι θάρρος;Δεν αυτοκαταστρέφεται η αδερφή. Κάνει τις απαραίτητες κινήσεις για να βγεί από τις λουμπες που της ρίχνει η ζωή. Δεν είναι ανάγκη να σκίζει τα μάγουλά της για να δείχνει στους άλλους ότι το παίρνει στα σοβαρά. Οι πράξεις ομιλούν δυνατότερα από τα λόγια. Η κοπέλα που στέλνει την ερώτηση την ψέγει (θέλανε να το πουν κι άλλες σχολιάστριες αλλά δεν ειπώθηκε ως τώρα) επειδή δεν έχει παντρευτεί και τεκνοποιήσει ακόμα. Την θεωρεί "ελαφριά" επειδή δεν έχει το ίδιο οργανόγραμμα στην ζωή της όπως η ίδια. Γιατί αν ακολουθήσει το ίδιο οργανόγραμμα σημαίνει ότι κι η δική της η ζωή (της ερωτώσας) παίρνει προστιθέμενη αξία αφού ακολουθεί αυτό που όλοι πρέπει να ακολουθούν. (Ποιός ξέρει τι ματαιώσεις κι απελπισίες βιώνει κι αυτή η καψερή...)Κι επειδή *πραγματικά* δεν κρατιέμαι. Ακολουθεί βιωματικό.Όταν έχασα παιδιά και γονιό εκεί που δεν το περίμενα από τελείως άδικους λόγους ο πόνος ήταν ΤΟΣΟ μεγάλος που είχα μουδιάσει ολόκληρη. Όποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να το καταλάβει. Και μετά απέκτησα και καρκίνο από πάνω. Και παιδάκι με ιδιαιτερότητα. Κι αρρώστησε οριακά κι ο άλλος ο γονιός και κόντεψε να φύγει. Κομπλέ! Δεν ήθελα κανέναν να μου πει "κάνε κουράγιο κι όλα θα πάνε καλά και πρέπει να έχεις θετική ενέργεια και θάρρος". Αυτά είναι μπαρούφες που λέγονται κλισαρισμένα από ανθρώπους που η μεγαλύτερη δυστυχία που τους έχει βρει είναι να μην βρούν εισιτήριο για την συναυλία που ήθελαν ή να χάσουν ένα bonus στην δουλειά. Ήθελα κάποιον με χιούμορ να μου πει κάτι που να με κάνει να λιώσω στο γέλιο. Απελευθερωτικό. Αχαλίνωτο. Πηγαίο. Υποδόρειο. Χαμόγελο. Το πιο πικρό δάκρυ που ξεστράτισε και πλάγιασε στου προσώπου τ'αυλάκι...Χαμογελαστή μπήκα στο χειρουργείο και αυτοσαρκαστικές καφρίλες έλεγα στις νοσοκόμες που μου ρήμαζαν τις φλέβες στα χέρια και μου τις έκαναν μαύρες. Πίστεψέ με. Αν δεν είχα αυτή την "αφέλεια" τώρα δεν θα ήμουν εδώ να συζητάμε. Θα είχα πηδήξει από τον 8ο. Να είσαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που μπορούν να βρουν το γελοίο στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η ζωή δεν είναι σοβαρή. Είναι πανδύσκολη αλλά δεν είναι σοβαρή. Ούτε κι εμείς είμαστε σοβαροί. Είμαστε παροδικοί. Είμαστε η υποδιαστολή της υποδιαστολής της επερχόμενης μαύρης τρύπας. Όταν το συνειδητοποιήσεις θα καταλάβεις ότι θάρρος είναι να γελάς μπροστά στη ζωή και το θάνατο. Έτσι κι αλλιώς θα έρθει. "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον". Διάβασέ το καμμιά φορά. :)
Προσυπογράφω τα λεγόμενα της Λουλούς, Καραβάν'. Δε μπορώ να μη συμπληρώσω και τη φράση του Wilde που μου έφερες στο μυαλό:"life is far too important a thing ever to talk seriously about it"(https://quoteinvestigator.com/2015/07/26/serious/)
Καραβαν καλά κάνεις και δεν κρατιέσαι. Μια φορά καλοκαίρι πετούσα με ένα μικρό ελικοφόρο σε ελληνικό νησί και άρχισε να χάνει ύψος και να τραντάζεται, όλοι πανικοβλημένοι, η διπλανή μου λέει τρομαγμένη πέφτουμε! και εγώ γυρνάω και της λέω γαμώτο και φοράω ανοιχτόχρωμα δεν θα βγαίνουν μετά οι λεκέδες από τα αίματα. Με κοίταξε με δολοφονικό ύφος, αλλά τι να κάνω? να της λέω έχεις δίκιο πέφτουμε κοίτα τι ωραία τα αφρισμένα κύματα από κάτω μας, να και ένα σκυλόψαρο?Ή να ουρλιάζω μαζί με τους άλλους?
Λέει η #3 (με σπασμένη φωνή και χειλάκι που τρέμει πριν τον ποταμό δακρύων:)"η συγκεκριμένη πρακτική των συναδέλφων είναι αντιεπαγγελματική και ανήθικη, δεδομένου ότι ναι μεν επιλέγουν να θυσιάζουν μέρος της προσωπικής τους ζωής για τη δουλειά, αλλά αυτό που κάνουν έχει αντίκτυπο στο σύνολο των συναδέλφων κλπ κλπ"Το πάρκινγκ για τα ροζ συννεφάκια είναι όπως πας ίσια στα εκατό μέτρα δεξιά. Το βρήκες? Α γεια σου.
#2 Το θέμα δεν είναι τι τρως, αλλά πόσο τρως. Έχει καλογερους στο Αγιο όρος που νηστεύουν όλο το χρόνο και είναι σαν άρματα μάχης. Γιατί τι να την κάνεις την υγιεινή διατροφή αν τρως πέντε κυβικά μέτρα φακές εβδομαδιαίως?
#1Οι άνθρωποι σαν την αδερφή σου είναι όντως πολύ κουραστικοί για εκείνους που δεν χρησιμοποιούν το χιούμορ στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Δείχνουν όντως ανώριμοι και αδιάφοροι, σαν να υποτιμούν τους άλλους που αντιμετωπίζουν τις σοβαρές καταστάσεις με τη σοβαρότητα που απαιτείται. Μπορούν να σε τρελάνουν με τη χαζομάρα και την επιπολαιότητα τους.Αγαπητή Ελένη, οι άνθρωποι που διαθέτουν χιούμορ και αυτοσαρκασμό, τα χρησιμοποιούν ΠΑΝΤΑ, αν όχι σχεδόν πάντα, σε ερωτήσεις ή διαπιστώσεις που δεν έχουν απάντηση ή και σε ηλίθιες ερωτήσεις/ διαπιστώσεις. Αυτοί οι άνθρωποι, ΑΝ έχεις παρατηρήσει, σπάνια γκρινιάζουν επίσης. Η αδερφή σου απάντησε με αυτόν τον τρόπο γιατί αλλιώς θα έπρεπε βασικά να σε βρίσει. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ένας άνθρωπος που απολύεται, σε οποιαδήποτε εποχή και χώρα, είναι κάποιον να του υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι δύσκολη. Αυτό είναι και το πρόβλημα σου βασικά. Θυμώνεις με τον εαυτό σου που υποφέρεις, ενώ η αδερφή σου είναι χαλαρή. Θα ήθελες κι εσύ να μπορείς να μην παίρνεις τα πάντα τόσο σοβαρά και ν'αναπνέεις καλύτερα. Επειδή όμως δεν μπορείς να το κάνεις, αλλιώς γεννήθηκες, αλλιώς μεγάλωσες προφανώς, απαιτείς να γίνει εκείνη σαν εσένα, πανικόβλητη και αγχώδης.Απολύθηκε εν μέσω κρίσης. Ήθελες προφανώς να τρέχει αχτένιστη για συνεντεύξεις το πρωί, και να βαλαντώνει στο κλάμα το βράδυ. Ήρθε σε ΠΑΙΔΟΤΟΠΟ ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (σόρι μάδερς, έχω πάει σε άπειρα πάρτι, μπορώ να λέω ό,τι θέλω) και ήθελες να απαντήσει στο "πώς από 'δω" ότι "δε θα το έχανε με τίποτα". Άσε να έχει αποθέματα για τα δικά της παιδιά, αλλά αν δεν κάνει, μην τολμήσεις να της ανοίξεις κουβέντα, θα σε βρω και θα σε βάλω να διαβάζεις το Πόλεμος και Ειρήνη αντί για πρωινό. Έχω φίλη αδερφική, μου στέκεται και με νοιάζεται αλλά είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θέλω να μιλήσω όταν δεν είμαι καλά, γιατί θέλει σαν τρελή να με ακούσει να θρηνώ, το οτιδήποτε. Όποτε συνέβαινε κάτι, με κοιτούσε με τέτοιο πονεμένο βλέμμα που αντί να με παρηγορεί, μ'έκανε να νιώθω ότι πρέπει εγώ να την παρηγορήσω. Πάντα το βλέμμα της (έχει και κάτι τεράστια μάτια η άτιμη) ήταν σαν να μου έλεγε "είσαι χάλια ε; αχ πόσο σ'αγαπώ, πόσο στεναχωριέμαι". Αυτή μου θύμησες βρε Ελένη, και τώρα θέλω λεξοτανίλ βρε Ελένη γιατί χάρη σ'εσάς, ζωή να 'χετε, δεν ξεχνάμε ποτέ τα άγχη και τους πόνους μας.Αντιθέτως έχω άλλη φίλη, που την έχω ταράξει στο μπλακ χιούμορ, γελάει και με βρίζει, όταν π.χ. με παίρνει τηλ. ενώ έχουμε μέρες να τα πούμε και όταν με ρωτάει τι κάνεις, αυτό το τυπικό αντί για καλημέρα, της απαντάω "Δόξα τον Μεγαλοδύναμο καλά, δε μου πέθανε κανείς ως τώρα". Έχασα 3 ανθρώπους μέσα σε 2,5 χρόνια και αν δεν υπήρχε χιούμορ δεν ξέρω πώς θα την πάλευα τις ώρες που συνερχόμουν κάπως. Έτσι είμαστε μερικοί άνθρωποι, απλά ξέρουμε ότι ο καθένας το βάρος του το σηκώνει μόνος του, και έχουμε κάποιους να μας ξαλαφρώνουν, που ξέρουμε πως αντέχουν να σηκώσουν για 5' το βάρος μας, χωρίς να πέσουν κάτω. Εσύ είσαι από τους άλλους, που φροντίζουν πάντα να μας θυμίζουν πόσο δύσκολη είναι η ζωή, οπότε είναι αδύνατον να τους ζητήσουμε να κρατήσουν δυο λεπτά και τις δικές μας σακούλες μαζί με τις δικές τους.Για το 2018 λοιπόν Ελένη, κοίτα να χαλαρώνεις και να απολαμβάνεις τη ζωή, αυτόν τον σεβασμό σου ζητάει. Αλλιώς σου γυρίζει την πλάτη, σ'αφήνει πίσω και μετά τρέχεις να την προλάβεις.
Ήρθε σε ΠΑΙΔΟΤΟΠΟ ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ Πηγή: www.lifo.grΛες και είναι το φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο για μια τριαντάρα να ψυχαγωγείται έτσι.It's terrible, my dear!
#1: Αντι να "τρως" την αδερφη σου να σοβαρευτει, μηπως θα ηταν καλυτερο να χαλαρωσεις εσυ λιγο;Oσο μεγαλωνουμε και ερχονται περισσοτερες υποχρεωσεις πολλες φορες μπορει να ξεχναμε τον καλο ξεγνοιαστο εαυτο μας και να τρωγομαστε με οποιοδηποτε φαινεται να περνα καλα με τις επιλογες του. Δεν ειναι αναγκη να μπαινεις σε αυτην την διαδικασια, η αδερφη σου μια χαρα ειναι και εσυ θα πρεπει να χαιρεσαι με αυτο. Aν στο παρτι την ηθελες για βοηθεια θα επρεπε να της το πεις ευθεως. Αν την ηθελες απλα για κοσμο πρεπει να το σεβαστεις αν σου ειπε οτι δεν θελει για τον χ,ψ λογο (και ας σου φαινεται ανοητος εσενα).
#2 κορίτσι της 2, στεναχωρήθηκα με αυτό που διάβασα. Είμαι στις ίδιες διαστάσεις με σένα πάνω κάτω αναλογικά (νούμερο 18-20 στο αγγλικό σύστημα). Αν εξαιρέσεις τη διάγνωση με πολυκυστικές ωοθήκες πριν μερικά χρόνια, δεν μου έχουν βρει κάτι οι γιατροί που να επηρεάζει το βάρος μου. Από τότε σχεδόν που γεννήθηκα είμαι έτσι. Είναι το σκαρί μου να το πω λαϊκά. Τρώω πολύ υγιεινά, κάνω αθλητικές δραστηριότητες κατά καιρούς και είμαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση γενικά (στα αθλήματα βάζω κάτω πολλούς "αδύνατους"). Η εικόνα μου όμως δε συμβαδίζει με αυτό. Η μόνη περίοδος που έχασα αρκετά κιλά ήταν με δίαιτα στέρησης και καθημερινό γυμναστήριο. Και πάλι με τα 10-12 κιλά που έχασα δεν ήμουν αδύνατη και επίσης δεν είναι βιώσιμος αυτός ο τρόπος ζωής για μένα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα κιλά μου. Δε με εμπόδισαν ποτέ να νιώσω όμορφη, να κάνω φίλους, να έχω ερωτική ζωή, να βρω δουλειές και πάει λέγοντας. Αν κάποιος έχει πρόβλημα με τα κιλά μου, τότε κι εγώ έχω πρόβλημα μαζί του και γίνεται και καλύτερο ξεσκαρτάρισμα των ηλίθιων έτσι. Δεν τα λέω αυτά για να το παίξω ξύπνια. Το οικογενειακό περιβάλλον μου φαντάζομαι έπαιξε (και αυτό) ρόλο στο να έχω αυτοπεποίθηση και να μπορώ να ανταπεξέλθω. Τα λέω γιατί συμφωνώ με τη Λένα: το πρόβλημα είναι στο κεφάλι μας. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος σκέψης σου και όχι το βάρος σου. Να πας σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας και να προσπαθήσεις να αγαπήσεις αυτό που είσαι. Οι άλλοι θα ακολουθήσουν.
#1 κι εγώ εκνευριστηκα μαζί σου. Η αδερφή σου έχει ένα μηχανισμό άμυνας απέναντι στις δυσκολίες της ζωής, το χιούμορ. Η αίσθηση του χιούμορ είναι διαφορετική για τον καθένα. Η ζωή είναι τόσο δύσκολη κάποιες φορές που χρειαζόμαστε τέτοιους μηχανισμούς για να ανταπεξέλθουμε. Διαφορετικά, αν τα πάρουμε όλα σοβαρά, θα πάθουμε κατάθλιψη. Είμαι σίγουρη ότι κατά βάθος ζηλεύεις την αδερφή σου που δεν αφήνει τις δυσκολίες να σβήσουν το χαμόγελο από τα χείλη της. Το όλο κείμενο σου μου βγάζει μιζέρια, ανασφάλεια και άγχος σε αντίθεση με την αδερφή σου που είναι θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος. Όποιος έχει χιούμορ -έστω και Black, γιατί αυτό κρύο δεν το λες- δεν είναι απαραίτητα ανωριμος. Στη δουλειά σου να είσαι σοβαρός και στη ζωή σου τρελός λένε. Άλλωστε κι εσύ παραδέχεσαι ότι η αδερφή σου είναι σοβαρή εκεί που πρέπει. Παρ το κι εσύ αλλιώς και δες τη ζωή λίγο πιο ήρεμα
1. Την ζηλεύεις. Ψάξε εσύ να βρεις ποιο καλούπι έχεις επιβάλει στη ζωή σου, ενώ εκείνη όχι, και για να μην παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι το βλέπεις σαν αποτυχία σου, νιώθεις ότι πρέπει να καταδικάσεις απερίφραστα τον διαφορετικό δρόμο που πήρε η αδερφή σου (που, κατά βάθος, θα ήθελες να είχες πάρει κι εσύ). Ψάξ' το και λύσε το για εσένα, για να ζεις πιο ήρεμη και πιο ευχαριστημένη. Κατά τα άλλα, όλα όσα είπε η Λένα.
#4 Χτύπησες φλέβα τώρα, γιατί έχω κι εγώ σχέση από απόσταση και με τον σύντροφό μου βρισκόμαστε τα ΣΚ. Με την μόνη διαφορά ότι είμαι ήδη έγκυος.Ξέρω καλά ότι τα παιδιά χρειάζονται ασφαλές περιβάλλον και αγάπη, για να είναι υγιή και ευτυχισμένα. Πολλά ζευγάρια ξεκινάνε με τις καλύτερες προϋποθέσεις και καταλήγουν στις χειρότερες συγκρούσεις με θεατές και θύματα τα παιδιά. Άλλοι ξεκινούν με λιγότερο καλές προϋποθέσεις και έχουν πιο αίσια κατάληξη, άλλοι έτσι, άλλοι αλλιώς... Πολλά τα παραδείγματα, πολλά τα πιθανά σενάρια!Το συμπέρασμα, στο οποίο έχω καταλήξει πάντως, είναι το εξής: Αν είσαι συνειδητοποιημένος, αγαπάς και νοιάζεσαι πραγματικά τον σύντροφό σου (όχι μόνο αγαπάς) και δεν ζεις σε ροζ συννεφάκι αλλά έχεις επίγνωση των δυσκολιών που θα έρθουν, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις ακόμα και τέτοιες μη ιδανικές καταστάσεις (όπως αντιμετωπίζονται και άλλες δυσκολότερες, πχ χηρεία, σοβαρά οικονομικά προβλήματα που μπορεί να προκύψουν, προβλήματα υγείας κλπ). Αυτό που θα σε/σας βοηθήσει είναι ένα σοβαρό οικογενειακό πλάνο, έστω και βραχυπρόθεσμο
(...το καταχώρησα χωρίς να έχω ολοκληρώσει...)Ένα σοβαρό οικογενειακό πλάνο λοιπόν, τύπου πού θα γεννήσω; ποιος θα με βοηθήσει στην αρχή; αν πχ αρρωστήσω, ποιος θα μείνει με το μικρό...Τέτοια πραγματάκια που στις σχέσεις εξ αποστάσεως δεν είναι αυτονόητο ότι θα τα κάνει ο άλλος... (Σκέφτομαι τώρα τον σύντροφό μου που κοψομεσιάζεται τα Σάββατα με όλα τα ψώνια και χωρίς ασανσέρ, γιατί εγώ δεν μπορώ να κουβαλάω, αλλά κι αυτό το ήξερε :-) :-) )
Να ξέρεις ότι σε βλέπω σαν όαση στην έρημο τώρα. Μετά που το στειλα αυτό, συζητούσα με φίλους και όλοι μου ‘λεγαν δεν είναι καλή ιδέα τα παιδιά θέλουν και τους 2 γονείς κτλ. Δεν είναι ότι δεν θέλουμε να μείνουμε μαζί, το ψάξαμε και το προσπαθήσαμε, είναι οι συνθήκες εργασίες μας και τους 2 πάρα πολύ καλές, που δυσκολευόμαστε να βορύμε κάτι αντίστοιχο στην άλλη χώρα. Τώρα στο κυρίως θέμα. Οι ανησυχίες μου ήταν καθαρά όσο αφορά τη ψυχολογία των παιδιών και αν είναι υγιές γι’ αυτά να μεγαλώνουν με αυτό το τρόπο.Συμφωνώ ότι θέλουν αγάπη και ένα ήρεμο και σταθερό περιβάλλον και αυτό σκοπεύω να προσφέρω. Όσο αφορά τα χέρια που λέει η Λένα υπάρχουν (μαμά και αδελφή-πολύ υποστηρικτικές και οι 2) και ξέρω τι σημαίνει να μεγαλώνεις παιδί (αδελφή/γαμπρός-δουλειά με βάρδιες, φυλάω τον μικρό πολλές νύχτες που δουλεύουν αυτοί).Σ’ευχαριστώ πολύ γιατί τώρα δε νιώθω μόνη σ’αυτό. Είναι πολύ βοηθητικό να ξέρεις ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα ζευγάρι που παρά τις δύσκολες συνθήκες είναι αποφασισμένοι και τα καταφέρνουν. Με το καλό να σου ρθεί το μωράκι σου και να ‘ναι πάντα υγιές xx
Καθυστερημένη η απάντησή μου, γιατί η lifo δεν έχει ειδοποιήσεις για τα μηνύματα...(γκρρρ...)Σίγουρα δεν είμαστε οι μόνες σε αυτό και μην νιώθεις έτσι!! Για το αν θα τα καταφέρουμε, το ελπίζω, δεν το ξέρω, αλλά είμαστε και οι δύο διατεθειμένοι να το παλέψουμε. Θα ακούσεις πολλά από όλους, αλλά κράτα όσα λέγονται με αγάπη και μόνο αυτά. Γιατί ο καθένας μπορεί να σου τονίζει πχ την απόσταση (δεκτό και αντικειμενικό), αλλά να ξεχνάει πχ ότι άλλα ζευγάρια δεν έχουν δουλειά ή σπίτι ή είναι κάποιος σοβαρά ασθενής ή είναι ολομόναχοι σε ξένη χώρα κλπ (επίσης σοβαρές και αντικειμενικές δυσκολίες). Όλοι θα θέλαμε τις ιδανικές συνθήκες για την οικογένειά μας, αλλά από εμπειρία ξέρουμε ότι αυτές δεν υπάρχουν. Οπότε κάνουμε το καλύτερο δυνατό με αυτά που έχουμε δεδομένα :-) Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, σου εύχομαι να έρθουν τα πράγματα όπως επιθυμείτε και ακόμα καλύτερα!! χχχ
#4 Το να βλέπει ένας πατέρας τα παιδιά/ι του κάθε Σ/Κ δεν ήταν επιλογή για πολλούς χωρισμένους πατεράδες που υποφέρουν μη ζώντας την οικογενειακή καθημερινότητα με τα παιδιά τους(Υπάρχουν και εξαιρέσεις). Να έχεις παιδιά αλλά όχι οικογένεια είναι πολύ πικρό για κάποιους. Εσύ ας πούμε θα ήσουν ικανοποιημένη με το να βλέπεις τα παιδιά σου μόνο το Σ/Κ; Ή ρωτάς εκ του ασφαλούς επειδή εσύ θα ζεις μαζί με τα παιδιά; Αυτή την ερώτηση θα πρέπει λοιπόν να απευθύνεις και στο μελλοντικό πατέρα των παιδιών σου. Τα παιδιά ναι, έχει αποδειχθεί πως υπό προϋποθέσεις, που εδώ που τα λέμε ισχύουν και για τις μη χωρισμένες οικογένειες, μπορούν και μεγαλώνουν ισορροπημένα. Αλλά νομίζω πως δεν είναι αυτό το βασικό σου θέμα αυτή τη στιγμή.
#1 Έλεος πια με τους σοβαροχτυπημένους που αν δεν πεσεις στα πατώματα να φωνάζεις ωιμέ και να τραβάς τα βυζιά σου γι αυτούς είσαι αδιάφορος. Αδιάφορος είσαι όταν δεν κάνεις τίποτα για να αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις στην πράξη. Όταν όμως ενεργείς και τονώνεις το ηθικό σου με χιούμορ, τότε ναι είσαι πολύ σοβαρός. Όσο για τον Ηρώδη... έλα τώρα που σε ενόχλησε αυτό και όχι η εμφανώς μπηχτή "πώς από εδώ εσύ; "...
#7.Δεν είναι μέρες,που το ξανάγραψα.Όταν μια προειδοποίηση δε γίνεται άμεσα πράξη,νομίζουμε,ότι έχουμε το περιθώριο να μην την παίρνουμε σοβαρά.Κι αυτό κάνει ο φίλος σου.Δε σε λογαριάζει,γιατί αυτά που κάνει,δεν έχουν επιπτώσεις.Θα γκρινιάξεις,θα στήσεις έναν καυγά και μέχρι εκεί.Δε φοβάται,ότι θα τον αφήσεις.Θα τον είχες αφήσει το πολύ από τη δεύτερη φορά.Άρα,σου λέει,θα τα ακούσω λίγο,αλλά δε θα γίνει και τίποτα.Δεν πρόκειται να αλλάξει.Πρώτον γιατί του το επιτρέπεις και δεύτερον γιατί δε θέλει κι από μόνος του.Δεν ξέρω κι αν μπορεί.Είναι 30 χρονών και χρησιμοποιεί δικαιολογίες δημοτικού."Γιατί,καλέ κυρία;Αφού και οι άλλοι μιλούσαν".Δεν καταλαβαίνει καν,ότι αν έγιναν τα πράγματα έτσι,όπως τα λέει με την κοπέλα,είναι και χειρότερο.Στην πραγματικότητα το δίλημμα σου δεν είναι ανάμεσα στα όρια και τις ευκαιρίες.Είναι ανάμεσα στο τι κερδίζεις με το να είσαστε μαζί και στο τι χάνεις,αν χωρίσεις.Για μένα που είμαι απέξω,δεν έχω αισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο,win-win είναι η κατάσταση,αν χωρίσεις.Κερδίζεις την αξιοπρέπεια σου και χάνεις έναν ανώριμο άνθρωπο (μένω σε light χαρακτηρισμούς),που σε πληγώνει.Αν επιλέξεις,να μείνεις,τι θα βάλεις πάνω στη ζυγαριά,που να σε κάνει να αισθάνεσαι,ότι αξίζει να τα ανέχεσαι αυτά;
#1 Έχεις πρόβλημα. Με τον εαυτό σου και την οικογενειακή ζωή; Με την αδερφή σου και την ελευθερία επιλογών που βλέπεις σε εκείνη αλλά δεν μπορείς να δεις σε σένα; Δεν ξέρω τι είναι, εσύ το ξέρεις, το τριγυρίζεις, σε τριγυρίζει, πας να το αποφύγεις αλλά κάθε φορά σε βρίσκει και σε τρώει από μέσα.
#1 μαντεψε ποια ειναι η ανωριμη. Αυτη που εχει βρει τροπο να αντιμετωπιζει την πραγματικοτητα και τα στραβα της με λιγο χιουμορ η αυτη που απαιτει ολοι να αντιδρουν σε (δικες τους!!) ατυχιες με τον τροπο που θα ηθελε αυτη; ειλικρινα απο τις πιο εκνευριστικες ερωτησεις.