Στο σημερινό «Α μπα»: δεν είναι η ταξική διαφορά

Στο σημερινό «Α μπα»: δεν είναι η ταξική διαφορά Facebook Twitter
62

__________________

1.

Γεια σου Α,μπα και αγαπημένα "α,μποφιλαρακια"!
Μόλις έφυγε από το σπίτι μου μια καλη μου φίλη -κανουμε παρεα απ το γυμνασίο και πλέον ειμαστε 23-. Για κάποιο διαστημα αραιώσαμε τις επαφές μας ,λογω υποχρεώσεων,όμως πριν 2-3 μηνες την πρότεινα στην εταιρεία που δουλεύω και την προσέλαβαν,οποτε πλέον δουλευουμε μαζί και βλεπόμαστε καθημερινα,συζηταμε τα προβλήματα μας και μοιραζομαστε την καθημερνότητα μας όπως παλιά. Ήρθε λοιπόν σήμερα σπίτι μου,εμφανώς σφιγμένη ,γιατι όπως είπε ήθελε να μου μιλήσει. Την είδα πως ζοριζόταν αρκετά ,και πάνω στην πλάκα της είπα "τι,τα εφτιαξες με τον Γ.;" (εναν πρώην μου-εδω και 5 χρόνια-,μεγαλο αρρωστάκι). Και όντως για αυτον ήθελε να μου πει. (Κανουν αρκετή παρεα τον τελευταιο χρόνο,οποτε δε με παραξενεψε και πολυ ) Ήθελε λοιπόν να με ρωτήσει πως το βλεπω,αν με πειραζει κλπ,μου ειπε 500 φορες οτι θα το καταλάβει ότι αν δεν της ξαναμιλήσω ή αν την πετάξω εξω απ'το σπίτι μου/ αν θυμώσω κλπ.Της εξήγησα ότι δε με ενδιαφέρει καθόλου ο Γ.,εχουμε τελειώσει εδω και παρα πολυ καιρό,είναι ανθρωπος που εχει πρόβλημα,δεν τον θελω στη ζωη μου ουτε ως φιλο,και προφανώς δε με ενδιαφέρει καν τι κάνει εκείνος στν προσωπική του ζωή. Το μόνο που με νοιάζει,είναι να 'μαι χαρουμενη με τον τωρινο μου φιλο -ειμαστε 4 χρονια μαζι και αγαπημένοι- .Από εκεί και περα,οι πρωην ας τα φτιαξουν με όσες και όποιες θέλουν,κι ας ειναι και φιλες μου.Μετά μιλησαμε για τη σχεση μου μαζί του (οταν ημασταν ζευγαρι) ,γιατι εκείνος πήγε και της ειπε οτι ειμαι "ο ερωτας της ζωής του" και ότι πιστευει οτι ο θεος τον τιμωρει που ηταν τοσο καθαρμα απέναντι μου,γι αυτο δεν βρισκει γκομενα με τιποτα.Της εξήγησα πως όντως φερθηκε απαραδεκτα: ηταν χειριστικός,με ειχε φλωμώσει στο ψεμα (με αποκορύφωμα το ότι "ειχε καρκινο" ,προκειμένου να τον λυπηθω και να τα φτιαξουμε) ,είχε αλλοπρόσαλη συμπεριφορα,με έλεγε έμεσα πουτ@ν@ επειδή είχα κανει σεξ πριν απο αυτόν,ενώ όταν μαλώναμε ετρωγε απορρυπαντικό σε σκόνη για να πάθει δηλητηρίαση, με απειλούσε οτι θα αυτοκτονήσει οταν τον χωρισα .(ΜΙΛΑΩ ΣΟΒΑΡΑ,ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΟΛ!) . Μάλιστα,είχα πάει σε ψυχολόγο (γιατί μετά απο όσα πέρασα,αποφασισα ότι δεν αξιζω ξανα κατι τετοιο και ήθελα να μάθω πως να προστατευω τον εαυτό μου περισσότερο-και όντως τα καταφερνω καλα μεχρι στιγμης- ) ,η οποία μου είχε πει πως προφαnως δεν είναι σε θεση να κανει διαγνωση χωρις να τον ξερει,όμως σίγουρα εχει κάποια διαταραχή (διπολική διαταραχή ενδεχομένως και διαφορα αλλα) .Πριν φύγει απο το σπίτι η φιλη μου,της τόνισα ότι ειλικρινα δε με ενδιαφέρει εκείνος,και της ζητησα να προσεχει τον εαυτό της.Δεν πήρα θεση σχετικά με αυτον ξεκαθαρα,γιατι μπορεί (???) να εχει αλλαξει,και απέναντι της να ειναι ενταξει,κι όχι οπως ηταν απεναντι μου.Προβληματίζομαι λοιπόν ,αν εκανα καλά και κρατησα αυτη τη σταση.Επρεπε να πω κατι για να την ταρακουνησω μήπως; Εκείνη ενιωσε ανακουφιση,ηταν ξεκάθαρο,αλλά δε νομίζω όλα αυτά που της ειπα ότι εκανε σε εμενα να την ταρακουνησαν ιδιαίτερα. Ποια η γνωμη σου;
-Συγγνώμη για το σεντόνι!<3


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Έκανες το καθήκον σου. Δεν μπορείς να την κάνεις να καταλάβει αυτά που πρέπει να καταλάβει. Η εμπειρία δυστυχώς δεν μεταφέρεται. Δεν πιστεύουμε ότι αυτά που έπαθαν οι άλλοι θα συμβούν σε εμάς γιατί νομίζουμε ότι το αποτέλεσμα εξαρτάται από εμάς και μόνο εμάς. Οι άλλοι τα έκαναν λάθος – εμείς θα τα κάνουμε σωστά. Άλλωστε τι να πεις σε κάποια που ο εραστής είπε ότι ο έρωτας της ζωής του είναι κάποια άλλη; Της τα είπε ήδη όλα μόνος του. Δεν θέλει να τα ακούσει. Μην απομακρύνεσαι, και ετοιμάσου για την πυρηνική βόμβα που θα ακολουθήσει.


__________________
2.

Παρατηρω κατι απο μικρη αλλοτε εδινα σημασια αλλοτε οχι και θελω μια γνωμη. Μου εχει τυχει πολλες φορες να ξερω τι θα ειπωθει πριν καν το αναφερει το προσωπο.Παραδειγματα: ενας καθηγητης λεει θελω να κανω μια ανακοινωση και εγω σκεφτομαι θα πει να αλλαξουμε αιθουσα και οντως αυτο λεει(χωρις κανενα σημαδι που να δειχνει απο πριν οτι θα πει αυτο).Ακουω μουσικη στο ραδιοφωνο και λεω αυτο το τραγουδι θα βαλει μετα και το βαζει. Ρωταει παλι καθηγητης κατι για το μαθημα και σκεφτομαι την απαντηση ενω δεν το εχω ξανακουσει ποτε (καλα αυτο μπορει να ειναι το μονο που εξηγειται) Μου λεει φιλος θελω να σου πω κατι και το μαντευω. Δεν ξερω αν το εχουν παθει και αλλοι δε νομιζω οτι ειναι και σοβαρο αλλα πως εξηγειται αν εξηγειται αν ξερει κανεις? Με τι λεξη να το χαρακτηρισω? Ενστικτο? Υπαρχουν σημαδια και δεν τα καταλαβαινω?
Συμπτωση?(λεξη που σιχαινομαι)
-Mind blowing

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ή κληρονομικό χάρισμα; Αυτό δεν θα ήταν το καλύτερο;


Θα σου απαντήσω, αν κρατάς αρχείο και για τις φορές που κάνεις υποθέσεις για το τι θα πει ο άλλος, αλλά δεν το πετυχαίνεις.


Αν «σιχαίνεσαι» την λέξη σύμπτωση σου διαφεύγει ένα μεγάλο μέρος της λειτουργίας του κόσμου.

__________________
3.

Εγώ φαντασιόπληκτη ( ζω την ιστορία μόνη μου) αυτός προβληματικός ( μια ξεκοβει μια νοιάζεται) σώζεται η κατάσταση?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πρέπει να μας πεις τι εννοείς όταν λες «σώζεται», γιατί εγώ πιστεύω ότι σώζεται, αλλά σίγουρα δεν εννοούμε το ίδιο. Είναι από τις φορές που λέμε ότι η ερώτηση έχει μεγαλύτερη σημασία από την απάντηση. Τι θα ήθελες να γίνει; Υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό που θα ήθελες;

__________________
4.


αγαπητή αμπα! Να σου ζήσει το μωράκι. Γερό και καλότυχο!
Οικογενειακά έχουμε κοντινές σχέσεις με τον ξάδελφο μου (1ο) που έχει τέσσερα μαγευτικά παιδιά και πολυαγαπιόμαστε σε κάθε πρόβλημα και χαρά!! Όταν ήμουν φοιτήτρια κάθε φορά που ερχόμουν στο πατρικό εννοείται (λέω εννοείται γιατί το έκανα μέσα από την καρδία μου) πως θα πήγαινα να τους επισπευτώ. Τα τελευταία χρόνια που επέστρεψα στο πατρικό, πηγαίνω και τους βλέπω αλλά πιο αραιά. πχ τρεις φορές τον μήνα κι ας μένουμε κοντά. Και κάθε φορά που πάω ακούω συνέχεια παράπονα..και δεν πάω και δεν τους επισκέπτομαι..και πως ήρθες από εδώ..όχι όλα μονομÎάς ας πούμε κάθε φόρα και από ένα..σε φάση σοβαρού και αστείου. το ίδιο και από την μαμά του. γτ παλιότερα πχ δεν είχα τι να κάνω πήγαινα. και πολλά πρωινά τα περνούσα με την μάμα του (θεια μου).
Τώρα αυτά άλλαξαν γιατί δεν κάνω πια διακοπές (από μαθήματα). το ότι είμαι άνεργη δεν σημαίνει ότι θα αφιερώνω όλο μου τον χρόνο εκεί. επίσης έχω σχέση και δεν γίνεται να την παρατάω συνέχεια για να τρέχω σε όλο μου το σόι... επίσης παλιότερα όταν πήγαινα να δω τα μωρά-λατρεύω τα μωρά- παίζαμε τα απασχολούσα και πολλές φορές τα πρόσεχα επειδή το ήθελα- καθόμασταν όλοι μαζί για μια μπύρα όταν πήγαιναν για ύπνο. Τώρα αυτό έχει αλλάξει για έναν λόγο. Κάθε φορά που πηγαίνω πάντα έχουν κάτι να κάνουν (έχουν γεμάτο πρόγραμμα) αλλά ξέρω πως αν τα παιδια είναι εκεί είναι και οι μεγάλοι. τέλος πάντων, το πρόγραμμα τους το ξέρω οπότε διαλέγω μέρες που θα ξέρω ότι είναι όλοι εκεί. Αλλά ενώ πηγαίνω, μετά η γυναίκα του φεύγει (έχει το πρόγραμμα της) περνάει η ώρα, εγώ μετά την ώρα που θέλω να πάω σπίτι (9.30 πχ) έρχεται και μου λέει κάτσε λίγο δεν σε είδαμε. Αυτό με σκοτώνει. Γιατί ήμουν εκεί τόσες ώρες (από τις 6μμ).
Έχω κάπου άδικο σε όλο αυτό;;Δεν μπορούν δηλαδή την ώρα που πάω να είναι όλοι εκεί, όταν μπορούν φυσικά, κ πάντα παίρνω τηλέφωνο για να ξέρω ότι δεν ενοχλώ ή τους βγάζω από το πρόγραμμα; Εμείς γιατί είμαστε όλοι μαζεμένοι όταν έρχονται;
Και κάτι τελευταίο, όταν πηγαίνω με τον αδελφό μου ή τον σύντροφο μου ή οικογενειακώς, όλα μαγικά και τέλεια, και όλοι θα είναι εκει και θα καθονται μαζι μας. Όταν είμαι μόνη τι γίνεται; Και αν τους πεις κάτι, κάνουν τους κινέζους...παει ο σεβασμος;;
-μελισσούλα-Τσιμπάω από τα νεύρα μου!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ο σεβασμός κερδίζεται όταν δείχνεις ότι σέβεσαι τον εαυτό σου. Αρχίζεις με το να φεύγεις όταν θέλεις να φύγεις και συνεχίζεις απαντώντας στις σπόντες. Όταν δικαιολογείσαι γιατί δεν πας πιο συχνά (διότι δεν έχω χρόνο) και κάθεσαι παραπάνω επειδή «δεν σε είδαν καθόλου» (είμαι εδώ από τις έξι, τώρα θα φύγω) τότε το μήνυμα που δίνεις είναι ότι ο χρόνος τους είναι πιο σημαντικός από τον δικό σου χρόνο, και συνεχίζουν να φέρονται όπως τους βολεύει καλύτερα. Δεν χρειάζεσαι την άδεια τους για να κάνεις αυτό που θέλεις, δηλαδή, να φύγεις.


Μην προσπαθείς τόσο πολύ να είσαι τόσο πολύ ευχάριστη και να μην ξεβολέψεις κανέναν. Εσείς είσαστε μαζεμένοι όταν έρχονται επειδή έτσι θέλετε. Άρα, αυτοί γιατί δεν το κάνουν; Ε; Για πρόσθεσε το ένα με το ένα να δεις τι αποτέλεσμα βγάζει.


__________________
5.

Με τον αντρα μου είμαστε μαζι 15 χρόνια. Περασαμε πολλα καλα και άσχημα με αποτέλεσμα να αποφασισουμε και οι δυο πως πρέπει να χωρίσουμε γιατι δεν υπάρχει κανενα ερωτικο ενδιαφέρον μεταξυ μας. Εχουμε τρια παιδια. Το θεμα μας είναι το εξης: ενω δεν νιώθουμε κανένα ενδιαφέρον ερωτικά ο ενας για τον αλλον ισχύει το κλασικό αγαπιομαστε σαν αδερφια. Υπάρχει εκτίμηση, δεν υπάρχουν εντάσεις, συνεργαζομαστε άψογα στο θέμα των παιδιών με τις διαφωνιες μας εννοείται κ νομιζω πως έχουμε φτιάξει μια συγκροτημενη οικογένεια. Θελουμε να εχουμε ο ενας τον αλλον στην καθημερινότητα μας. Με αυτα τα δεδομένα λοιπον αποφασίσαμε να εφαρμοσουμε το bird nesting. Να υπάρχει δηλαδή το κοινό σπίτι κ να μεταφερομαστε εμεις κ οχι τς παιδια. Συζητήσαμε τα πάντα κ ειπαμε πως θα υπάρχει καποιο πρόγραμμα, αλλα στην καθημερινότητα των παιδιών δε θα αλλάξουν κ πολλα στη συμμετοχή των δύο μας. Μέχρι κ για μελλοντικές σχέσεις μιλησαμε κ πως θα θέλαμε να γίνουν ολα ομαλα.Ολα καλα μεχρι την ωρα που το ανακοινωσαμε στους δικούς μας. Χαμος. Κ δεν χωριζει έτσι ο κοσμος,τα παιδιά θα μπερδευτουν,και τι παει να πει οτι θα κανετε μαζί γιορτές αφου είστε χωρισμενοι. Εγω αν κ αγχωθηκα εμεινα στην αποψη μου οτι ειναι κάτι ασυνήθιστο ναι μεν αλλα το καλύτερο για τα παιδια. Ειδικά απο τη στιγμή που δεν το κανουμε με το ζορι η σαν "θυσία" αλλα το εννοούμε πραγματικά ότι θέλουμε να μείνουμε οικογένεια. Στα παιδια δεν είχαμε ανακοινώσει κατι. Ομως ο άντρας μου μετα απο αυτες τις αντιδράσεις αλλαξε στάση. Μου είπε οτι για να αντιδρούν έτσι οι άνθρωποι που μας αγαπανε, φαντάσου πως θα αντιδρασουν αυτοι που δε μας ξερουν. Μου πρότεινε να χωρίσουμε αλλα να μείνουμε μαζί στο ιδιο σπίτι χωρις να μάθουν τς παιδια οτι ειμαστε χωρισμενοι. Εγω του εξηγησα ότι το θεωρώ λάθος κ θα τα κοροϊδεύουμε με αυτο. Θελω να τα μάθουμε οτι τα οποια λαθη τα διορθωνουμε με ηρεμια κ αγαπη,ιδιαίτερα απο τη στιγμή που στη δικη μας περίπτωση έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Δε θελω να τα πληγωσω αλλα πραγματικά ειμαι χαμενη. Ειναι ενας άνθρωπος που αγαπω κ σεβομαι. Κ σκέφτομαι μήπως τελικά είμαι υπερβολική που ενω έχουμε ολα τα όμορφα μιας οικογενειακής σχέσης θελω να προχωρήσω σε διαζυγιο? Απο την αλλη είμαι 40 ετών. Απλα θα συμβιβαστω? Θα ήθελα πολυ να ακουσω τη γνωμη σου. Ελπίζω να μη σε μπερδεψα όπως τα έγραψα.
Υ.Γ. Να σου ζήσει το παιδακι σου κ να ειστε ευτυχισμένοι
-Παναγιωτα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πώς πήδηξες από την διαχείριση του διαζυγίου στο αν είσαι υπερβολική που θέλεις να χωρίσεις; Ποιο από τα δυο είναι το ερώτημα; Επειδή υπάρχει συνεννόηση και αγάπη πρέπει να μείνετε παντρεμένοι; Ίσως. Αρκεί για έναν γάμο. Από την άλλη, δεν αρκεί αυτό για έναν γάμο. Δεν μπορεί να σου το απαντήσει άλλος αυτό. Λες ότι αποφασίσατε να χωρίσετε επειδή δεν υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον. Δεν ξέρω τι θα πει αυτό για σένα. Μη νομίζεις ότι είναι κάτι μονοσήμαντο, πραγματικά δεν σημαίνει για όλους το ίδιο, ούτε το ζυγίζουν όλοι το ίδιο, ούτε με τον ίδιο τρόπο. Δεν ξέρω σε τι θα συμβιβαστείς αν δεν χωρίσεις.


Αν υποθέσουμε ότι ξέρεις γιατί θέλεις να χωρίσεις, τότε, όπως ισχύει και σε έναν γάμο, ο τρόπος με τον οποίον θα το χειριστείτε, εφόσον δεν ζητάτε χρήματα ή άλλη βοήθεια, δεν αφορά κανέναν. Γιατί τον νοιάζει τον άντρα σου τόσο τι θα λένε οι άλλοι για το πώς μεγαλώνει τα παιδιά του; Ο ίδιος δεν ξέρει τι είναι σωστό και τι λάθος; Και η λύση – για να μην λένε οι άλλοι – είναι να ζει μέσα στο ψέμα;


Η αγάπη που έχετε θα προστατέψει τα παιδιά ό,τι και αν αποφασίσετε. Αυτό που σίγουρα θα τα πληγώσει είναι τα ψέματα, η διπλή ζωή, και η δικαιολογία ότι το κάνετε για αυτά.

__________________
6.


Αγαπητή Αμπα. Με χαλάει λίγο όταν σε λένε Αμπούλα, γιατί μου θυμίζει τις αμπούλες βρώμας, αλλά αν εσύ είσαι κομπλέ, δε μου πέφτει και λόγος.

Ιστορία παλιά κλασική και αγαπημένη. Είμαι 22, έχω χωρίσει, γνωρίζω άλλον σε ταξίδι για δουλειά, ξεκινάμε τα μάτσα μούτσα και τα γλυκούλια εξ αποστάσεως, πάω και στην πόλη του για μια βδομάδα, σεξ πολύ καλό, αυτός κύριος, αλλά κάτι δεν κολλάει και δε μας γίνεται το κλικ το μαγικό. Αποφασίζω να το λήξω εγώ (παρόλο που τον θέλω) γιατί εκείνος είναι πολύ φυγόπονος για να το πει και έχουμε κι έναν εγωισμό. Συνεχίζουμε να μιλάμε στο φιλικό γιατί είμαι και καψούρα μέχρι που όντως παίρνω απόφαση ότι ΔΕΝ και σταματάω να στέλνω πρώτη.

Ξεκινάει να στέλνει αυτός πού και πού. Λέω ντάξει, του αρέσει η παρέα μου, είμαστε φίλοι καρδιακοί πια. Κάθε φορά που του αναφέρω για κάποιον που γνώρισα (γιατί είμαστε και κουλ και Σουηδία ε) δείχνει να εκνευρίζεται. Λέω ντάξει απλά δεν ψήνεται για τέτοιες συζητήσεις. Μετά από κάποιους μήνες μαθαίνουμε ότι θα βρεθούμε το ίδιο διάστημα στην ίδια πόλη για δουλειά (μα το Μακαρονοτέρας που έβαλε το χέρι του για αυτή την σύμπτωση). Μου λέει να μείνουμε μαζί εκείνες τις μέρες αν θέλεις. Λέω εγώ (που θα έχετε καταλάβει μέχρι στιγμής ότι είμαι ζώον) εντάξει μωρέ απλά θέλει να μοιραστεί τα έξοδα.

Φτάνουμε κουρασμένοι στο σπίτι εκείνο το βράδυ, μου λέει να δούμε ταινία. Να δούμε του λέω. Ε μην τα πολυλογώ ούτε τους τίτλους αρχής δεν προλάβαμε να δούμε, κατευθείαν ο ένας πάνω στον άλλο. Τέλεια ως εδώ.

Ξανά μαζί λοιπόν, από απόσταση, αλλά μαζί. Να τα τα πήγαινε έλα, τα μηνύματα, οι καρδούλες, τα μάτσα μούτσα, τα γλυκούλια και τα κλπ από την αρχή σαν να μην μεσολάβησε το διάστημα που δεν ήμασταν μαζί..

Η ερώτησή μου είναι η εξής, και ρωτάω εσένα γιατί από εκείνον απάντηση δεν πήρα (δεν του αρέσουν αυτές οι συζητήσεις λέει).

Τι στο καλό άλλαξε; Πώς στο καλό άλλαξε γνώμη από τη στιγμή που εκείνος δεν ήθελε, να θέλει τώρα; Ξέρω ότι είναι λίγο ανώμαλη η ερώτησή μου από την άποψη ότι συνήθως έρχεται από την ανάποδη. Αναρωτιόμαστε γιατί δε μας θέλει ο άλλος, ενώ εγώ αναρωτιέμαι τι έγινε και με θέλει. Αλλά θα σκάσω. Μπορείς να αναπτύξεις κάποια θεωρία ή να απευθυνθώ στο Μακαρονοτέρας; Ευχαριστώ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Κατά πάσα πιθανότητα όταν ήρθε μια στιγμή που ένιωσε ότι δεν είσαι του χεριού του. Αυτό το ΔΕΝ που έκανες στην αρχή; Το εννοούσες, και το κατάλαβε. Δεν σου το λέει όταν ρωτάς γιατί καταλαβαίνει και ο ίδιος πόσο παιδαριώδες είναι όλο αυτό.


Ελπίζω να μην περίμενες μια πιο ανεβαστική απάντηση. Εγώ βέβαια ανεβαστική την βρίσκω.


_________________
7.


Αμπακι γεια σου,

σε διαβαζω on and off εδω και χρόνια και πάντα σε θαύμαζα για την λογική σου σκέψη και την οξυδέρκεια σου.
Ανά καιρούς ήθελα να σε ρωτήσω διάφορα πράγματα, όμως τώρα είναι η πρώτη φορά που το κάνω.
Και ερωτώ λοιπόν : Ζώ σε προάστιο της Αθήνας, ειδυλλιακό, και θεωρητικά "ακριβό" με κατοίκους και γείτονες της μεσαίας και πιο υψηλής τάξης.
Όντας πολύ κλειστό (ακοινώνητο ανά περιόδους) άτομο, δεν έχω καταφέρει να διατηρήσω στενές φιλίες από κύκλους σχολής - δουλειάς, η ουσιαστική μου παρέα είναι οι φίλες από το σχολείο, τις οποίες υπεραγαπώ και γνωρίζω από παιδί (τώρα είμαι 22).
Οι σκέψεις μου είναι λίγο μίζερες, δεν ξέρω πως αλλιώς να τις περιγράψω.
Προέρχομαι από πολύ φτωχότερη οικογένεια σχετικά με εκείνες (με γονείς επιχειρηματίες, καθηγητές, γιατρούς κλπ.).
Μονογονεϊκή, με νοίκι, χρωστούμενα, μέτρημα κερμάτων πριν βγω και όλα τα ωραία της κρίσης.
Όσο ήμασταν μικρές αυτά δεν τα πολυένιωθα και δεν με πείραζαν, πλέον όμως οι διαφορές στις απόψεις και στην καθημερινότητα προκύπτουν συχνότερα και καταλαβαίνω ότι μου βγαίνει ένα μικρό κόμπλεξ, το οποίο δεν εξωτερικεύω (νομίζω).
Οι διαφορές αυτές βγήκαν στην επιφάνεια και άρχισαν κυρίως να με προβληματίζουν όταν ως παρέα αρχίσαμε να βγαίνουμε με την αντίστοιχη παρέα του αγοριού μιας από μας, οι οποίοι είναι για μένα
κλασσικά παιδίά των Β.Π. με οοο,τι συνεπάγεται αυτό.
Και δεν λέω αρχικά περνάγαμε επιφανειακά ωραία όλοι μαζί και γελάγαμε και όλα καλά, όμως για μένα ήταν μέχρι εκεί.
Από ένα σημείο και μετά άρχισα να καταπιέζομαι, να μην μπορώ να ακολουθήσω (από οικονομικής άποψης) στα μέρη που πήγαιναν,να βγω π.χ. για φαί-ποτό και σινεμά μέσα στο ίδιο βράδυ.
Αλλά και ιδεολογικά να μην μπορώ να συμμετέχω σε συζητήσεις (ή να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν άκουγα ότι είναι καλύτερα να ιδιωτικοποιηθούν όλα τα Πανεπιστήμια, βρωμιάρηδες κομμούνια, θα πεταχτώ την άλλη βδομάδα Αμερική και άλλα τέτοια).
Οι υπόλοιπες φίλες από αυτά δεν προβληματίζονται αντίστοιχα, αντίθετα ενθουσιάζονται ενώ προκύπτουν και παροδικά ειδύλλια μεταξύ μελών της παρέας, οπότε φτάνουμε τώρα, ενάμιση χρόνο μετά να βρισκόμαστε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα (εγώ τις περισσότερες πλέον δεν ακολουθώ, προτιμώντας να βγώ με άλλους όταν ξέρω ότι οι φίλες μου θα βγουν με τα παιδιά), να κανονίζουμε να πάμε διακοπές όλοι μαζί (θεός φυλάξοι) κλπ.
Το ερώτημά μου είναι αν θα έπρεπε να εξωτερικεύσω κάποια στιγμή τις σκέψεις μου αυτές, και κυρίως απέναντι στην κολλητή μου φίλη (της οποίας είναι το αγόρι και όλη η αρχική προσπάθεια να γίνουμε κοινό παρεάκι), να της πω δηλαδή ότι ξέρεις κάτι εγώ ΔΕΝ νιώθω καλά να κάνω τόσο στενή παρέα μαζί τους, ΔΕΝ πιστεύω ότι μου προσφέρει κάτι παραπάνω, ΔΕΝ θέλω να ακολουθώ όταν βρισκόμαστε τόσο συχνά όλοι μαζί.
Καταλαβαίνω ότι στεναχωριέται που ακυρώνω όταν κανονίζουμε όλοι μαζί και προφανώς βλέπει την στάση μου και καταλαβαίνει κάτι, ενώ μου έχει εκφράσει την σκέψη του "τί θα γίνει άμα χωρίσω και αν θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε με τα παιδιά".
(Σκέψη που έχω και εγώ πιστεύοντας ότι γενικά δεν είναι και το καλύτερο να κάνεις τόσο στενή παρέα με φίλους του αγοριού σου, γιατί στην τελική είναι και θα παραμείνουν φίλοι του αγοριού σου)
Πιστεύεις ότι είναι καλύτερα να διατηρήσω την χλιαρή αυτή στάση, με την αρνητικούρα μου να έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά αισθητή;
Επίσης πιστεύεις ότι είμαι κομπλέξω; (κάνοντας την αυτοκριτική μου εγώ το πιστεύω λίγο).
Να σημειώσω πως αναγνωρίζω ότι δεν είναι δική μου δουλειά με ποιους επιλέγουν οι φίλες μου να κάνουν παρέα και η σκέψη του να μιλήσω ανοιχτά προκύπτει μόνο από τις ερωτήσεις της κολλητής μου, για το τι γνώμη έχω για τα παιδιά και την κοινή παρέα μαζί τους.
Τέλος είναι λάθος να σκέφτομαι ότι οι "ταξικές" (επι της ουσίας) διαφορές αυτές, μελλοντικά και εφόσον για μένα αποτελούν σημείο προβληματισμού, μπορούν να με απομακρύνουν από τις φίλες μου;
-(Παρένθεση)


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Οι διαφορές σας δεν είναι ταξικές επί της ουσίας. Δηλαδή έχετε και αυτή τη διαφορά, αλλά δεν είναι αυτό το ουσιαστικό πρόβλημα που έχεις με αυτή την παρέα.


Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους συμπαθείς, δεν σου αρέσουν ως άνθρωποι, δεν σου αρέσουν αυτά που λένε και αυτά που σκέφτονται, και το πόσα λεφτά έχουν έρχεται δεύτερο ως πρόβλημα. Αν τους συμπαθούσες όλους αυτούς θα κάναμε πολύ διαφορετική κουβέντα τώρα. Δεν τους συμπαθείς επειδή λένε βλακείες, επειδή πιθηκίζουν αυτό που νομίζουν ότι πρέπει να πιστεύουν και να λένε – ποιος λέει τη λέξη «κομμούνια» το 2018 στα σοβαρά; Οι γονείς τους, είναι η απάντηση, και αυτοί το επαναλαμβάνουν σαν καλά παιδιά των γονιών τους που είναι. Είναι καρικατούρες. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο που τους περιγράφεις, και δεν χρειάζεται να χάνεις τον χρόνο σου με ανθρώπους - καρικατούρες. Τα λεφτά δεν σε κάνουν αυτόματα «σκληρό» και «κυνικό» με τον τρόπο που καταλαβαίνουν αυτά τα παιδιά, και αν σε κάνουν, τότε έχεις λιγότερα λεφτά απ' όσο νομίζεις. Η τάξη στην οποία νομίζουν ότι ανήκουν δεν έχει τους κανόνες που νομίζουν ότι έχει. Δεν χρειάζεται να «πεταχτούν στην Αμερική» για να βρουν τη γενιά τους, εν πάσει περιπτώσει, εκτός αν θέλουν να πάνε στα μπουζούκια της Αστόρια.


Βέβαια, κάνεις καλά και αναρωτιέσαι αν μέσα σου υπάρχει κάποιο κόμπλεξ, γιατί ναι, αυτός είναι ο λόγος που δεν έχεις καταλάβει ότι δεν τους συμπαθείς και νομίζεις ότι αυτό που σας χωρίζει είναι η ταξική διαφορά. Δεν χρειάζεται να έχεις τα λεφτά τους για να τους κρίνεις ως ανθρώπους. Δεν σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με αυτά που λένε επειδή δεν μπορείς να ακολουθήσεις για φαγητό και για ποτό, σου ανεβαίνει επειδή λένε ανοησίες.


Επειδή είσαστε όλοι μικροί, είναι πιθανόν να διαλύθηκε αυτό το παρεάκι πριν προλάβω να απαντήσω. Σε περίπτωση που υπάρχει ακόμα με την ίδια μορφή, μην παίρνεις αποφάσεις σα να είναι μόνιμη αυτή η κατάσταση, ως και η κολλητή σου αναρωτιέται για το μετά (όχι, δεν θα συνεχίσουν να κάνουν παρέα «με τα παιδιά»). Θα σου έλεγα να πάρεις ποπ κορν και να αράξεις στη γωνία χωρίς να χαλάσεις την διάθεση σου και χωρίς να κάνεις δηλώσεις, γιατί άνθρωποι που λένε «κομμούνια» θα λένε και χίλια μύρια για την φίλη σου και τις υπόλοιπες της παρέας, και είναι ζήτημα χρόνου να μαθευτούν όλα αυτά και να γίνουν όλοι μύλος.


Αλλά αν όχι, τότε πρέπει να βρεις άλλες φίλες. Και τώρα φτάνουμε στο ουσιαστικό πρόβλημα, που δεν έχεις καταλάβει ότι έχεις. Είσαι κλειστός άνθρωπος και δυσκολεύεσαι τόσο πολύ να κάνεις παρέες, που κινδυνεύεις να βρεθείς σε πολιορκία ανοησίας, όπως τώρα. Κράτα τις παιδικές σου φίλες, φυσικά. Αλλά μην επαναπαύεσαι στην δικαιολογία «τι να κάνουμε, είμαι κλειστός άνθρωπος». Μπορείς να βρεθείς μόνη χωρίς να το καταλάβεις. Λες ότι βγαίνεις και με άλλους. Μπράβο. Επένδυσε σε νέες σχέσεις. Αυτό πρέπει να κάνεις. Αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση που δεν έκανες, αλλά θα έπρεπε να είχες κάνει.


62

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Αγαπητο 2 εχεις όντως κληρονομικο χαρισμα και ας το λεει ειρωνικα η Αμπα....και το χαρισμα αυτο εχει ονομα 'Υποσυνειδητο', υποσυνείδητα το μυαλο σου εχει καταγραψει το μοτιβο αλληλουχίας τραγουδιων στους σταθμους που ακους, το μυαλό σου εχει ήδη κανει τα μαθηματικα πιθανοτητων τι ανακοινωση θα κανει ο καθηγητης, τι θα πουνε πριν το πουνε.... το υποσυνείδητο συλλεγει διαρκως πληροφορίες για τα παντα και μετα ανακαλυπτει τα μοτιβα που υπάρχουν και μετα τα χρησιμοποιεί.Αρα είναι επιστημονικα ορθη η δηλωση ότι εχεις κληρονομικο χαρισμα....απλα δεν είναι τοσο σπανιο οσο νομίζεις.
#3 άρα αυτός εμφανίζεται όποτε χαλαρώνεις ώστε να σε τσιγκλάει και να σε κρατάει stand by. Και όταν ξαναέχεις ελπίδες για σχέση και νομίζεις ότι κάτι έχετε, εξαφανίζεται ξανά μέχρι να χαλαρωσεις, και μετά να αρχίσει να σε τσιγκλάει πάλι. Εφιάλτης είναι όχι ρομαντική ιστορία
#7 Μα φυσικά είναι ΚΑΙ ταξικό το θέμα. Η φίλη το λέει ξεκάθαρα, δεν μπορεί να ακολουθήσει την παρέα που αποτελείται από γόνους ευκατάστατων οικογενειών, σε αντίθεση με τη δική της όπου μετράνε και τη δεκάρα. Στο σινεμά ο μικρός Λουστράκος μπορεί να γίνει μεγαλογιατρός και να παντρευτεί το πλουσιοκόριτσο, εδώ όμως είναι ο πραγματικός κόσμος και υπάρχει χάσμα ανάμεσα στον κόσμο της και στον κόσμο τους, το οποίο, κακά τα ψέματα, δεν γεφυρώνεται ούτε με αισιοδοξία, ούτε με καλή καρδιά, ούτε με διάβασμα και σκληρή δουλειά, αντίθετα μπορεί ακόμα και να μεγαλώνει όσο το παράπονο του "γιατί τόση αδικία στον κόσμο" ή "γιατί όχι εγώ" μεταλλάσσεται αναλόγως των συνθηκών ή του χαρακτήρα σε οργή, ζήλια ή κόμπλεξ. Στην Παρένθεση θα έλεγα να ψάξει καινούριες παρέες πιο πέρα από την ασφάλεια των παιδικών της φιλενάδων, να βρει ανθρώπους που θα την κάνουν να νιώθει ωραία χωρίς να σκέφτεται ποτέ το οικογενειακό μπακγκράουντ ή το πορτοφόλι της. Ή που μαζί τους θα μπορεί να κράζει αυτά τα βλαμένα πλουσιόπαιδα για να βγάλει το άχτι της. Προαιρετικά, το μάντρα του Α, μπα :) γιατί πιστεύω μια μικρή ώθηση τη χρειάζεται. Και διάβασμα, ενημέρωση, πληροφόρηση για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, ποιους ευνοούν, εις βάρος ποιων. Με τις καθυστερημένες ευχές μου για τo μικρό Α,μπάκι :) :)
#1 Αχ κι εγώ είχα έναν προβληματικό πρώην που (προ 10ετίας) μου έλεγε ότι έχει καρκίνο και θα κάνει κακό στον εαυτό του, όταν δε με έβριζε. Λες να είναι ο ίδιος; Χαρά στην τυχερή που τον έχει!
#6 "Δεν σου το λέει όταν ρωτάς γιατί καταλαβαίνει και ο ίδιος πόσο παιδαριώδες είναι όλο αυτό."Ενώ η άλλη είναι τέρας σοφίας, που αποφάσισε να μοιραστεί το δωμάτιο μαζί του, 'για τα έξοδα' (επειδή είναι 'ζώον' [=το ξεκάρφωμα]). Ερωτικά παιχνιδάκια, εκατέρωθεν. Κατά τ'άλλα με κάλυψε η εξωγήινη παραπάνω.
#6 κι εσυ βρε κοριτσι τι ρωτας; που να ξερει η αμπα τι αλλαξε. υπαρχουν 100 απαντησεις. μπορει να ειχε και καποια αλλη και να διαλεξε εκεινη και μετα να χαλασε το πραγμα. μπορει να μην ηταν σε φαση. μπορει οντως να τον πονεσε η αρνηση σου. μπορει να ειχε οικογενειακα προβληματα.μπορει να πεθανε το ρακουν του. μπορει μπορει μπορει....
#5.Τι δουλειά έχουν οι υπόλοιποι με την οικογένεια σας;Γιατί τόση σημασία στο τι θα πει ο κόσμος;Ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που χωρίζετε.Και μάλιστα χωρίς παρατράγουδα.Έχετε το περιθώριο να συνεννοηθείτε,να αναζητήσετε τις καλύτερες λύσεις,να εξηγήσετε όμορφα κι ωραία τι συμβαίνει στα παιδιά.Δεν ξέρω τι θα λειτουργήσει καλύτερα σε εσάς.Αυτό που σίγουρα θα απέρριπτα ως επιλογή,είναι η πρόταση του συζύγου σου.Δεν είναι δυνατόν να παριστάνετε το ζευγάρι,χωρίς να είσαστε.Θα δουλεύετε τα ίδια σας τα παιδιά;Κι ύστερα,αφού δε θα είσαστε μαζί πια,πώς μπορεί μια τέτοια συνθήκη να σας επιτρέψει,να έχετε προσωπική ζωή;Θα βγάλετε γενικά τον έρωτα,το σεξ,την αναζήτηση ενός άλλου συντρόφου σαν επιλογή από τη ζωή σας;Αν είναι έτσι,μη χωρίσετε και καθόλου.Αν είναι και μαζί και χώρια να είσαστε δυστυχισμένοι,τι να μπαίνετε σε διαδικασίες και έξοδα;
#7.Φυσικά και μπορείς να μιλήσεις στις φίλες σου.Μπορείς να εξηγήσεις,ότι απ'τη μια δεν μπορείς να βγαίνεις πάντα λόγω οικονομικών κι απ'την άλλη ότι δε διασκεδάζεις ιδιαίτερα με τη συγκεκριμένη παρέα.Εδώ που τα λέμε,δε σε αδικώ.Χαζά παιδάκια που πουλάνε μούρη με τα χρήματα των γονιών τους.Καταλαβαίνω,την ανασφάλεια σου,ότι μπορεί να διαλέξουν εκείνους,γιατί είναι ενθουσιασμένες μαζί τους,κι εσύ θα μείνεις στην απέξω.Επειδή αισθάνεσαι και κάπως μειονεκτικά,μάλλον θεωρείς,ότι έτσι θα γίνει.Αυτές θα πάνε με τα φράγκα,τις wow εξόδους,τους τύπους,που τις εντυπωσιάζουν με αυτά,που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν,κι εσύ μόνη να μετράς τα χάλκινα.Δεν ξέρεις τι θα γίνει.Μπορεί να κάνουν παρέα και με εκείνους και με σένα.Μπορεί να φτάσει κι η ώρα,που δε θα είσαστε τόσο φίλες πια.Μέσα στη ζωή είναι αυτά.Σε κάποιους σταθμούς οι φίλοι μπορεί να κατέβουν απ'το τρένο.Ελάχιστοι μας ακολουθούν απ'την αρχή ως το τέλος.Κάποιους θα εγκαταλείψουμε κι εμείς.Αφού έχεις κι άλλες παρέες,θα βρεις κι άλλους συνταξιδιώτες.Και να το επιδιώκεις.Αλλάζουμε,σκεφτόμαστε διαφορετικά,έχουμε άλλες ανάγκες,δε μας ταιριάζουν πάντα οι ίδιοι άνθρωποι.
Πάρα πολύ μου άρεσε η απάντηση στο 7. Τη βρίσκω πολύ εύστοχη και ψύχραιμη. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να απομακρυνθεί από τις φίλες της η κοπέλα, γιατί φαίνεται ότι τη νοιάζονται και έχουν καλή σχέση. Όσο για τα πλουσιόπαιδα, αν και όποτε τα βλέπει, εκτός από το ποπ κορν (σικ) θα μπορούσε να πετάει και κανένα ψιλοδουλεματάκι (τύπου: αχ θα πας αμερική; τον φίλο σου τον Τραμπ μην ξεχάσεις να δεις, ταιριάζετε εσείς οι δύο). Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο θλιβερό από μια παρέα εικοσάχρονων που τρώει τα λεφτά των γονιών και το παίζει καπιταλιστής εκ του ασφαλούς, χωρίς να ξέρει ούτε πως βγαίνουν τα λεφτά (εικάζω) ούτε και να έχει προβληματιστεί τουλάχιστον. Από αυτή την άποψη, η ερωτώσα είναι σε πλεονεκτική θέση απέναντί τους, γιατί φαίνεται πιο ώριμη, ενώ αυτούς θα τους προσγειώσει η ζωή κάποια στιγμή και θα είναι σκληρή η πρόσκρουση.
#7Είσαι ακριβώς στην ηλικία που οι παιδικές φιλίες αρχίσουν και ξεκαθαρίζουν. Είναι δύσκολη περίοδος, το ξέρω, όμως είναι και απελευθερωτική. Κάποιες φιλίες δυναμώνουν και κάποιες χλιαραίνουν ή σβήνουν εντελώς, όμως κατά τη διάρκεια της αλλαγής, ενώ ξανασυστήνεσαι στις φίλες σου, συστήνεσαι ουσιαστικά και στον ενήλικα εαυτό σου.Αφού είστε παιδικές φίλες, γνωρίζεστε από τότε που αγνοούσατε τη δύναμη του χρήματος και κάνατε παρέα λόγω άλλων κοινών που είχατε. Σας άρεσαν τα ίδια παιχνίδια π.χ. Τώρα τα ενδιαφέροντα αλλάζουν και πολλά από αυτά έχουν κάποιο κόστος. Κανείς δε θ'αποφασίσει πού θα ξοδέψεις τα λεφτά σου, δεν έχει σημασία πόσα έχεις, εσύ θα τα διαθέτεις για εκεί που εσύ προτιμάς. Εμένα με παραξενεύει το ότι είστε παιδικές φίλες αλλά δεν τους μιλάς άνετα, ότι βασικά, δυσκολεύεσαι μ'αυτή την παρέα από διάφορες απόψεις. Πες το γιατί αυτό θα ταρακουνήσει τα συναισθήματα που υπάρχουν μεταξύ σας και τα οποία τόσα χρόνια κάθονται στο ίδιο σημείο, και θα δείτε ποια φοριούνται ακόμα και ποια είναι καλύτερα να χαρίσετε κάπου αλλού.Χωρίς να υποτιμώ καθόλου την αξία των διαπροσωπικών σχέσεων και χωρίς να ξέρω αν το κάνεις ήδη, προτείνω να κάνεις παρέα και με ωραία βιβλία, που θα διαλέξεις αφού χαζέψεις όλα τα ράφια ενός βιβλιοπωλείου, γιατί φαίνεται πως κι εσύ είσαι οξυδερκής. Όχι για να αντικαταστήσεις τους ανθρώπους, αλλά για να μην ξαναυπογράψεις ποτέ ως παρένθεση.
#6: "Αποφασίζω να το λήξω εγώ (παρόλο που τον θέλω) γιατί εκείνος είναι πολύ φυγόπονος για να το πει και έχουμε κι έναν εγωισμό. Συνεχίζουμε να μιλάμε στο φιλικό γιατί είμαι και καψούρα μέχρι που όντως παίρνω απόφαση ότι ΔΕΝ και σταματάω να στέλνω πρώτη" Πηγή: www.lifo.grΠολύ μου αρέσεις εσύ (και ο τρόπος σκέψης αλλά και της έκφρασής σου). Στα 22 να δεις εγώ τί ζώον ήμουν, εσύ είσαι αστέρι! Κατά τη γνώμη μου, έχεις μια πολύ υγιή αντίληψη περί αυτοσεβασμού, αξιοπρέπειας και οριοθέτησης των ανθρώπινων σχέσεων. Ξέρεις να προφυλάσσεις τον εαυτό σου, τα δε αισθήματά σου δεν παραμορφώνουν την ορθή κρίση και τη λογική σου. Αυτός λοιπόν, τα είδε όλα αυτά και πώς να το πω, εθαύμασε. Γιατί κακά τα ψέμματα, ο θαυμασμός και ο σεβασμός του άλλου μέρους είναι ουσιώδη κομμάτια κάθε υγιούς ερωτικής σχέσης, αλλιώς καλύτερα να μαζευόμαστε και να παίζουμε ρακέτες στην παραλία που είναι απείρως πιο διασκεδαστικό και ανώδυνο. Δεν παίζουμε με τις ανθρώπινες καρδιές. Συμμαζεύτηκε, που λες, ο άνθρωπος εξ αντανακλάσεως της δικής σου συμπεριφοράς, τα έβαλε κάτω, τα ξανασκέφτηκε και αποφάσισε πως δεν θέλει να σε χάσει. Αυτό είναι που λέμε 'ωριμάζω μέσα από μια σχέση/γνωριμία". Αυτό του συνέβη, δεν έκανε μεταμόσχευση εγκεφάλου, απλώς ωρίμασε λιγάκι. Καλό αυτό, αν σκεφτείς ότι κυκλοφορούν πολλοί ενήλικες εκεί έξω με συμπεριφορά νηπίου (όπως προκύπτει και από τις ερωτήσεις της στήλης). Απλώς, δεν θέλει να το παραδεχτεί σε εσένα ότι πριν παιδιάριζε. Τώρα, ήρθε στην ηλικία του :)
#5Εκλεκτή ερώτηση. Έχει τεθεί με πάρα πολύ όμορφο τρόπο μια λύση που είναι ασυνήθιστη μεν αλλά που δείχνει πάρα πολύ πολιτισμένη δε. Υποψιάζομαι ότι όπως με το σύστημα της κοινής επιμέλειας των χωρισμένων παιδιών (που συνηθίζεται στο εξωτερικό) ίσως η δική μας "επαρχιώτικη" νοοτροπία δεν μπορεί ακόμη να το αποδεχτεί. Αυτό όμως είναι πρόβλημα της νοοτροπίας κι όχι του συστήματος. Το ότι ο άντρας της κυρίας δεν μπορεί να διαχειριστεί (;) την κοινωνική κατακραυγή είναι ίσως ενδεικτικό. Τι φοβάται; Ότι οι γονείς του κι οι φίλοι του θα πιστέψουν ότι δεν θα μπορέσει έτσι να "ξαναφτιάξει την ζωή του"; Μάλλον. Δεδομένου όμως ότι όλο και λιγότερες γυναίκες είναι διατεθειμένες να αναλάβουν τα βάρη του να μεγαλώνουν αλλουνού την πρότερη οικογένεια (παλιά ήταν περίπου αναγκασμένες ως λιγότερο οικονομικά ανεξάρτητες) πραγματικά δεν βλέπω το πρόβλημα. Με το να μην "παίρνει μαζί του" τα παιδιά το βάρος αυτό ελαφρύνεται. Η νέα σύντροφος δεν θα επωμιστεί υποχρεώσεις αφού κανονίζουν οι πρώην σύζυγοι από κοινού για τα παιδιά. Το γεγονός όμως ότι εκείνος πρότεινε να είναι στην ουσία χωρισμένοι αλλά να τελούν υπό καθεστώς "κάλυψης" της αλήθειας περιπλέκει τα πράγματα. Το "να ξαναφτιάξει την ζωή του" επομένως δεν είναι δικό του μέλημα αλλά κάποιων άλλων. Και όσο παραμένει συζευγμένος και στο ίδιο σπίτι υπάρχει η "ελπίδα" στα μάτια των τρίτων ότι μπορεί να τα ξαναβρούν. Είναι προβληματικό όταν δεν μπορείς να συγκρουστείς με τις προσδοκίες των άλλων. Σε πολλαπλά επίπεδα.
#2(and test included!)Το να βρίσκει, κανείς, ένα τραγούδι σε ραδιοσταθμούς που έχουν μέχρι -τραγικής και ανείπωτης- βαρεμάρας πολύ συγκεκριμένο playlist, δεν είναι και κάτι το φοβερό (2-3 πρωινά να ακούσει κανείς kiss ή red και τα έχει μάθει όλα απ’ έξω, έλεος δεν ξέρω –καν- αν τα βάζουν στο shuffle). Ούτε το να μαντεύεις -κάποιες φορές- τι θα πει ο φίλος σου ή ο καθηγητής σου, διότι ήδη έχεις λάβει πληροφορία -οπτική και λεκτική- όχι απαραιτήτως συνειδητή, απ’ τον τρόπο που κάποιος ετοιμάζεται να πει κάτι και ΕΙΔΙΚΑ αν αυτό το κάτι είναι θέμα ΡΟΥΤΙΝΑΣ (καλέ ουάου σας είπε ο καθηγητής να αλλάξετε αίθουσα; Δεν έχει γίνει ποτέ αυτό ξανά, ever; Δεν υπήρχε κανένα διαπιστωμένο θέμα για το οποίο θα έπρεπε να αλλάξετε αίθουσα; Δεν είχες αντιληφτεί και δεν σε είχε προϊδεάσει τίποτε πριν;). …Να μου πεις ότι θα μπορούσες να μαντέψεις μία π.χ. έκπληξη σε άσχετο χρόνο, την οποία δεν περιμένεις και για την οποία δεν έχεις εκφράσει ποτέ στο παρελθόν επιθυμία εσύ ή αυτός που σου την κάνει, να πω –ναι, μάλιστα now we’re talking- αλλά ακόμη και τότε θα μπορούσε να είναι σύμπτωση.Παρεμπιπτόντως , έχω ένα τεστάκι για wannabe μέντιουμς: Επέλεξε καμιά εκατοστή τραγούδια, βάλτα στο playlist και πες στον φίλο σου να τα κάνει αυτόματο shuffle, μετά πες του να βάλει τυχαία ένα κομμάτι να παίξει και προσπάθησε να μαντέψεις το επόμενο τραγούδι. Πες του να κάνει shuffle ξανά και ξανά το playlist, σαν ανακάτεμα της τράπουλας, και κάθε φορά να παίζει ένα τυχαίο και -ει δυνατόν- διαφορετικό τραγούδι με εσένα να πρέπει να μαντέψεις το επόμενο. Κάνε το 30 φορές straight και δες αν και πόσες φορές θα πέσεις μέσα, κρίνε αν είναι αξιοσημείωτο ή όχι το αποτέλεσμα. Μετά μπορείτε να κάνετε το ίδιο με τον φίλο σου εξεταζόμενο, σε κομμάτια που ξέρει ο ίδιος. Αναμένω αποτελέσματα!ΥΓ. Όποιος έχει το "χάρισμα" ίσως έχει αντιληφθεί until this point ότι δεν θέλω να σχολιάσω το Νο.1.
#5 Δεν κρατιέμαι να μη σας δώσω συγχαρητήρια. Αλήθεια.Θα αναφερθώ σε προσωπική μου ιστορία σε αυτό το σχόλιο. Οι γονείς μου χώρισαν με συναινετικό όταν ήμουν μόλις 3 ετών. Τι ''θέματα'' μου άφησε το διαζύγιο; Απολύτως κανένα! Έμεινα στο ίδιο σπίτι με την μητέρα μου, αλλά μιλούσα καθημερινά με τον πατέρα μου στο τηλέφωνο και τον έβλεπα τουλάχιστον 4 φορές / εβδομάδα, κάθως έμενε σε μια απόσταση 7' με το αυτοκίνητο. Στις γιορτές του σχολείου έρχονταν πάντα και οι 2 γονείς μου. Τις γιορτές τρώγαμε σχδόν πάντα όλοι μαζί, και με τους γύρω γύρω συγγενείς, γιαγιά, θείοι, ξαδέρφια, διότι κανείς από το ένα σόι δεν αντιμετώπισε ποτέ τον άλλον ως ''ξένο''. Μια οικογένεια ήμασταν πάντα και γι' αυτό είμαι πολύ ευγνώμων, ειδικά τώρα που έχω φτάσει σε αυτή την ηλικία και έχω άπειρα αρνητικά παραδείγματα από άλλες περιπτώσεις.Γι' αυτό λοιπόν μπράβο σας που το αντιμετωπίζετε τόσο όμορφα και φυσιολογικά. Τι θέλουν δηλαδή οι συγγενείς σας; Να τραβιέστε στα δικαστήρια; Να βρίζετε ο ένας τον αλλον ολημερίς; Τα παιδιά είναι σε θέση να καταλάβουν απόλυτα και θα συνεχίσουν να είναι ευτυχισμένα όσο οι γονείς τους είναι ήρεμοι και σε θέση να τους παρέχουν την αγάπη και την ασφάλεια που χρειάζονται. Συνεχίστε με το αρχικό σας σχέδιο και γίνετε εσείς το παράδειγμα για φίλους και συγγενείς...Χαιρετισμούς :)
#7Υπάρχουν **στερεότυπα** ταξικής φύσης δυστυχώς κι ειδικά στην Ελλάδα (που ακόμα δεν έχει ξεπεράσει τον Εμφύλιο και που κάποιοι καπηλεύονται άγρια ακριβώς αυτό το γεγονός μικροπολιτικά). Καλό θα ήταν να αποβληθούν για να δούμε την πραγματικότητα ανά περίπτωση. Ούτε όλοι οι "φτωχοί" (σε εισαγωγικά επειδή τη σήμερον είναι περισσότεροι από όσο εκ πρώτης όψεως φαίνονται) είναι τίμιοι μεροκαματιάρηδες που μελετούν τον Ρασκόνικοφ με το φως της γκαζολάμπας. Ούτε όλοι οι "πλούσιοι" (επίσης σε εισαγωγικά επειδή σήμερα είναι κι αύριο δεν είναι έτσι που πάνε τα πράγματα) είναι άγριοι καπιταλιστές που απομυζούν τον ιδρώτα του προλετάριου και ξεφαντώνουν σε μη πχιοτικά είδη διασκέδασης τύπου μπουζούκια. Ξεκάθαρα η συγκεκριμένη παρέα είναι ελαφρώς αερόμυαλη. Εν μέρει επειδή δεν χρειάστηκε να ζοριστεί ο κώλος τους (ακόμη;) αλλά ενδεχομένως επειδή δεν είναι και μυαλά ξυράφια. Δεν μπορεί ο κόσμος γύρω σου να γκρεμίζεται και να μην παίρνεις πρέφα στην εποχή της πληροφόρησης. Πρέπει να είσαι ελαφρώς γκάου και πασταφλώρος.
Καραβάν στη συγκεκριμένη περίπτωση θα διαφωνήσω μαζί σου.Ξεκάθαρα η συγκεκριμένη παρέα είναι ελαφρώς αερόμυαλη. Εν μέρει επειδή δεν χρειάστηκε να ζοριστεί ο κώλος τους (ακόμη;) αλλά ενδεχομένως επειδή δεν είναι και μυαλά ξυράφια. Δεν μπορεί ο κόσμος γύρω σου να γκρεμίζεται και να μην παίρνεις πρέφα στην εποχή της πληροφόρησης. Πρέπει να είσαι ελαφρώς γκάου και πασταφλώρος. Πηγή: www.lifo.grΕπειδή έτυχε να μεγαλώσω με τέτοια παιδιά λόγω του σχολείου που πήγαινα αλλά προερχόμενη από την μεσαία τάξη (όταν υπήρχε ακόμη η μεσαία τάξη) και πλέον στα 30 μου, δεν βλέπω και πολλούς από αυτούς να έχουν αλλάξει νοοτροπία. Και μια χαρά μυαλά ξυράφια είναι αρκετοί από αυτούς αλλά ζουν στην ωραία φούσκα τους και πολλές φορές δεν σκέφτονται ότι και ο δικός τους κόσμος μπορεί να γκρεμιστεί. Οι περισσότεροι (υπάρχουν και εξαιρέσεις εννοείται) έχουν μεγαλώσει με την νοοτροπία ότι δεν τους αγγίζει τίποτα και ότι ό,τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω τους δεν θα συμβεί ποτέ σε αυτούς. Κούνια που τους κούναγε βέβαια αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα! Δίνω όμως ένα ελαφρυντικό στα συγκεκριμένα της ερώτησης λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Μπορεί και να αλλάξουν μυαλά (όσο ζω ελπίζω!)
Kαταλαβαίνω τι λες Ollandeza.(Παρεμπιπτόντως: Είχα παρόμοια συζήτηση πριν λίγο καιρό με κάποιον που θεωρούσε ότι υπάρχει εγγενής κακία στον κόσμο κι εγώ του επιχειρηματολογούσα ότι αυτό που ονομάζει κακία είναι τελικά βλακεία γιατί ο βλάκας κάνει κακό άνευ προσωπικού οφέλους.)Να το θέσω ως εξής. Μπορεί να έχουν academic intelligence οι 30άρηδες "φίλοι"/πρώην συμμαθητές σου αλλά τους λείπει wisdom (και τα δύο αποτελούν εκφάνσεις της εξυπνάδας όπως άλλωστε κι η συναισθηματική ευφυΐα ως σετάκι όλων αυτών). Θα έπρεπε να ξέρουν τουλάχιστον από ακαδημαϊκή μόρφωση ότι "ο χρόνος τα καταβροχθίζει όλα" (και την φαινομενική ευτυχία κι ασφάλειά τους δηλαδή) από τον Οβίδιο: Tempus edax rerum. Αν το ξέρουν μεν αλλά επέλεξαν να το αγνοήσουν δεν είναι μυαλά ξυράφια. Είναι απλώς αλαζόνες*. Άρα όχι και πολύ ξυράφια εξ ορισμού!*Και θα μου πείτε αγαπητοί αναγνώστες: Καλά εσύ με την ξερολίαση που σε δέρνει δεν είσαι αλαζών; Και θα σας απαντήσω παρόμοια με τον Tom Ηanks όταν τον ρώτησαν σχετικά με το ότι δεν θεωρείται ιδιαίτερα sexy όπως άλλοι. "Όμως εγώ το γνωρίζω αυτό και πρέπει να παραδεχτείτε ότι υπάρχει κάτι έξυπνο (sexy) σ'αυτό". ;)
Ακριβώς.Δεν ζορίστηκαν και δεν επεξεργάζονται τις πέριξ πληροφορίες και θεωρούν ότι ΠΟΤΕ δεν θα έχουν ανάγκη(οικονομική ή άλλη).Ας είναι καλά οι γονείς που τα αφήνουν να κλώθουν στο μυαλό τους δεδομένα δεκαετίας 80.Πάντως χρειάζονται πολύ γερά θεμέλια για να μην εκνευρίζεται κανείς με τούτες τις tonterias. Κοινωνική συνείδηση μηδέν προφανώς ,με όλες τις συνέπειες.
#7 Έχοντας βρεθεί σε παρόμοιες παρέες μικρότερη, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ανέπτυξα ένα μικρό κόμπλεξ. Και αν εκφράσεις όπως "κομμούνια" και απόψεις όπως η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων είναι όντως σαχλές και ενδεικτικές της βλακείας τους, πάντα ζηλεύω γνωστούς και φίλους που έχουν την άνεση και κάνουν 2-3 ταξίδια στο εξωτερικό μέσα στο χρόνο. Από την αλλη, όταν ο αλλος σε εκτιμάει και ξέρει να σέβεται δεν πετάει τέτοιες ατάκες και αυτόματα σκέφτεται τον φίλο που δεν μπορεί να διαθέσει αντίστοιχα ποσά. Δε θα προτείνεις δεύτερο ποτό ή φαγητό σε εστιατόριο αντί για σουβλάκι πχ όταν ξέρεις ότι ο φίλος σου δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Οπότε η αντιπάθεια που σου βγάζουν εξαρχής δεν οφείλεται μόνο στο δικό σου μερικό κόμπλεξ, έχεις λόγους να μη νιώθεις άνετα με τη συγκεκριμένη παρέα. Η φίλη σου, λες, έχει καταλάβει ότι κάτι δεν παει καλά αλλά ξέρει ακριβώς περί τίνος πρόκειται; Το έχει προσδιορίσει; Κατά τη γνώμη μου, δε χρειάζεται να μπεις σε λεπτομέρειες και να απολογηθείς, ένα "δε νιώθω ότι έχω πολλά κοινά μαζί τους" είναι αρκετό και είναι αλήθεια. Λες ότι δεν κάνεις εύκολα φιλίες αλλά τουλάχιστον έχεις εναλλακτική και διεξόδους άλλα άτομα να βγαίνεις όταν το επιθυμείς. Ίσως πρέπει να επενδύσεις περισσότερο εκεί. Οι παιδικές φιλίες είναι παιδικές, τις αναπτύξαμε σε περιόδους της ζωής μας που δεν είχαμε τα ίδια κριτήρια με αυτά που καλλιεργούμε μεγαλώνοντας. Αν νιώθεις ότι αλλάζετε τόσο που δεν ταιριάζετε και αν δεν μπορείς πλέον να ανοιχτείς και δεν αισθάνεσαι άνετα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρατάς επαφή με αυτά τα άτομα. Σκληρή διαδικασία αλλά καμιά φορά χρειάζεται.
Ξεκινάς μιλώντας στον πληθυντικό, και μόλις διαφωνείτε, τσουπ ο ενικός, για να καταλήξεις ότι από εσένα εξαρτάται το αν θα πάρετε διαζύγιο. Βεβαιώσου λοιπόν ότι θες να χωρίσεις πρώτα μετά βλέπεις αν θα κάνετε bird nesting, uncoupling (βλ. goop), ή δεν ξέρω τι άλλο γράφουν οι οδηγίες προς ένα μοσχοβολιστό διαζύγιο.Την επίδραση του διαζυγίου στα παιδιά σου δεν μπορείς να την ελέγξεις, είναι 3 διαφορετικοί άνθρωποι που αν και τους γέννησες, είναι αδύνατον να προβλέψεις τις αντιδράσεις τους σ'ένα υποθετικό σενάριο, που ό π ω ς κ α ι ν α τ ο ο ν ο μ ά σ ε ι ς, σημαίνει γι'αυτά ότι η γονείς τους χωρίσανε, κατά συνέπεια αλλάζει ένα δεδομένο στη ζωή τους. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να τους εξηγείς, να τα διαβεβαιώνεις και να τα αγκαλιάζεις, κυριολεκτικά, να τα κρατάς στη φωλιά που σχηματίζει η αγκαλιά σου. Δεν ξέρω αν είχες την τύχη να το νιώσεις εσύ ως παιδί, πάντως σου υπογράφω ότι αυτό χρειάζεται ένα παιδί όταν αναστατώνεται. Αυτό που προκάλεσε την αναστάτωση του δεν μπορείς να το αλλάξεις εφόσον συντελέστηκε, μπορείς όμως να του παρέχεις αυτό το ανακουφιστικό συναίσθημα, σε οποιοδήποτε σπίτι, οποιαδήποτε στιγμή είσαι παρούσα, σε οποιαδήποτε ψυχολογική κατάσταση και αν βρίσκεσαι, με οποιονδήποτε σύντροφο έχεις, για να το έχει στις τσέπες του πρόχειρο, όποτε το χρειαστεί.Εστιάζεις στο πώς θα αποτρέψεις την αναστάτωση και όχι πώς θα τη διαχειριστείς. Εσύ ξέρεις αν αυτό το κάνεις από την αγωνία σου να προστατεύσεις τα παιδιά σου ή από την αβεβαιότητα για την απόφαση που θα προκαλέσει την αναστάτωση.σημ. Προτείνω ανεπιφύλακτα να γράφετε τις ερωτήσεις σας, να τις διαβάζετε την άλλη μέρα, και αν εξακολουθείτε να θέλετε την απάντηση ενός αγνώστου, να τις στέλνετε.τα οποια λαθη τα διορθωνουμε με ηρεμια κ αγαπη Πηγή: www.lifo.grμήπως τελικά είμαι υπερβολική που ενω έχουμε ολα τα όμορφα μιας οικογενειακής σχέσης θελω να προχωρήσω σε διαζυγιο Πηγή: www.lifo.grΝομίζω η μοναδική περίπτωση να ξέρεις εκ των προτέρων ότι μια απόφαση δε θ'αποδειχθεί λάθος, είναι να είσαι βέβαιη ότι ο λόγος που σε οδηγεί σ'αυτή την απόφαση τη δεδομένη στιγμή της ζωής σου, είναι αρκετός για να αιτιολογεί την απόφαση, κάθε φορά που μπορεί να αμφιβάλεις στο μέλλον.
"μπορείς όμως να του παρέχεις αυτό το ανακουφιστικό συναίσθημα, σε οποιοδήποτε σπίτι, οποιαδήποτε στιγμή είσαι παρούσα, σε οποιαδήποτε ψυχολογική κατάσταση και αν βρίσκεσαι, με οποιονδήποτε σύντροφο έχεις, για να το έχει στις τσέπες του πρόχειρο, όποτε το χρειαστεί."Μωρ' Πόντια εσύ θα γινόσουν θαυμάσια μητέρα (αν το ήθελες)! Έχεις πιάσει βασικές αρχές.
Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να τους εξηγείς, να τα διαβεβαιώνεις και να τα αγκαλιάζεις, κυριολεκτικά, να τα κρατάς στη φωλιά που σχηματίζει η αγκαλιά σου. Δεν ξέρω αν είχες την τύχη να το νιώσεις εσύ ως παιδί, πάντως σου υπογράφω ότι αυτό χρειάζεται ένα παιδί όταν αναστατώνεται. Αυτό που προκάλεσε την αναστάτωση του δεν μπορείς να το αλλάξεις εφόσον συντελέστηκε, μπορείς όμως να του παρέχεις αυτό το ανακουφιστικό συναίσθημα, σε οποιοδήποτε σπίτι, οποιαδήποτε στιγμή είσαι παρούσα, σε οποιαδήποτε ψυχολογική κατάσταση και αν βρίσκεσαι, με οποιονδήποτε σύντροφο έχεις, για να το έχει στις τσέπες του πρόχειρο, όποτε το χρειαστεί. Πηγή: www.lifo.grΌοολα αυτά που λες,μακάρι να τα είχα πρόχειρα στο μυαλό μου πριν κάνω παιδιά.
Σας ευχαριστώ!Καραβάν', ασχέτως επιθυμίας, για μένα είναι πολύ τιμητικά αυτά τα λόγια. (*πρέπει* να πω πως τις αρχές δεν τις έπιασα, μου τις φύτεψε η δική μου μάνα και τις πότιζε ερήμην μου.)
#6 Κι εγώ ανεβαστική την βρίσκω την απάντηση. Το έχω δει και το έχω ζήσει: Αυτή η κλασική ιστορία που ο ένας θέλει τον άλλον περισσότερο (ή τον βλέπει σοβαρότερα ή τέλος πάντων, με κάποιον τρόπο, επιθυμεί εμβάθυνση της σχέσης ενώ ο άλλος όχι) είναι ψιλο-απίθανο να λυθεί με τη νοοτροπία "και λίγο λίγο θα με συνηθίσεις" και την εναγώνια προσπάθεια να κερδίσεις λίγα ψίχουλα ενδιαφέροντος από τον άλλον. Αν ο άλλος/η δείχνει αδιαφορία συγκριτικά μ'εσένα, το καλύτερο είναι να μαζέψεις τον πληγωμένο σου εγωισμό και να φύγεις. Αλλά με ειλικρινή πρόθεση, έτσι; Γιατί 9 στις 10 φορές, αυτό θα γίνει: θα φύγεις και θα τελειώσει το πράγμα, γιατί ο άλλος/η πραγματικά δεν πολυ-ψήνεται, αλλά κι εσύ θα έχεις γλιτώσει χρόνο και κόπο και θα έχεις περισώσει την αξιοπρέπειά σου. Αλλά και στις σπάνιες περιπτώσεις που πραγματικά ενδιαφέρεται, αλλά είχε προβληματισμούς λόγω προσωπικών προβλημάτων, κωλυμάτων, συγκυριών, ανάδρομου Ερμή και-δεν-ξέρω-γω-τι, θα ταρακουνηθεί και θα κάτσει να δει τι θέλει, αντί να βολεύεται για καιρό σε μια σεμιφρέντο κατάσταση "θέλω-μάλλον-ίσως-κάτσε-λίγο-να-το-σκεφτώ". Tu veux ou tu veux pas, που έλεγε και ο Marcel Zanini.https://www.youtube.com/watch?v=0tVFvJcyhzg
#1 Υποψιάζομαι ότι μπορεί να την προσέγγισε επειδή είναι φίλη σου. Δεν υπάρχει καμία λογική (και καμία αξιοπρέπεια) να τα φτιάξεις με φίλη της πρώην κοπέλας σου και να της πεις "ξέρεις, η φίλη σου είναι ο έρωτας της ζωής μου". Ντροπή. Ελπίζω μόνο η φίλη σου να μην κατηγορήσει εσένα σε περίπτωση που αποδειχθεί κάτι τέτοιο. Θα πρότεινα, επίσης, να προσέχεις τι μοιράζεσαι μαζί της γιατί δεν ξέρεις τι του μεταφέρει και πώς το εκλαμβάνει εκείνος στο ταραγμένο μυαλό του.