Στο σημερινό «Α μπα»: ο κάθε ιδανικός

Στο σημερινό «Α μπα»: ο κάθε ιδανικός Facebook Twitter
52


__________________
1.


Έχω ακούσει από μεσήλικες και ηλικιωμένους ιστορίες σωματικής βίας και το περιγράφουν λες και δεν τρέχει τίποτα να σε σπάει στο ξύλο ο πατέρας σου, ο δάσκαλος κτλ. Ήταν κάτι αποδεκτό στην εποχή τους αλλά εφόσον συνειδητοποιούν το πόσο σαδιστικό και λάθος είναι γιατί συμπεριφέρονται με «ηρεμία» όταν το περιγράφουν; Επειδή έχουν αποδεχτεί ότι δε μπορούν να κάνουν τίποτα ή επειδή είναι σε άρνηση; Έχω, για παράδειγμα, δει άνθρωπο να χαιρετάει φιλικά τον πρώην δάσκαλο σαδιστή του. Μήπως θα έπρεπε τουλάχιστον να τον ξεφτιλίσει; Δεν ξέρω, με μπερδεύει αυτό το θέμα.
-Στο φορμά ερώτησης λείπει ένας τόνος στη λέξη "είμαι"

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Νομίζω αυτό που μας λέει είναι κατά πόσο οι λογικές και αναμενόμενες αντιδράσεις, αυτό που συνηθίζουμε κάθε φορά να αποκαλούμε «φυσικό», «φυσιολογικό», και «ανθρώπινο», είναι σε μεγάλο μέρος κοινωνική κατασκευή. Επίσης νομίζω ότι μας λέει ότι το «κανονικό» για τον καθένα μας είναι αυτό που μαθαίνει όταν είναι παιδί ή έστω νέος, μετά μάλλον παραμένει με αυτές τις αρχές, όσο και αν αλλάξουν οι συνθήκες κατά τα άλλα (ότι ας πούμε ο δάσκαλος είναι εξουσία και του αρμόζει τυφλός σεβασμός). Οι άνθρωποι που αμφισβητούν αυτά που έχουν μάθει μεγαλώνοντας είναι η μειοψηφία, και γι'αυτό χρειάζονται γενιές οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που έχουν στόχο την προστασία του αδύναμου. Αλλά το προσπαθούμε ?

__________________
2.

Αγαπητή Αμπά, Παίρνω το θάρρος να ρωτήσω τη γνώμη σου για ένα ζήτημα που με απασχολεί εδώ και λίγα χρόνια. Το πρόβλημά μου είναι η σχέση μου με το φαγητό. Εγώ ήμουν πάντα ενα αδύνατο κοριτσάκι αλλα όχι πολύ αδύνατο, ας το πούμε "νταρντάνικο". Όταν τελείωσα το λύκειο έκανα σχέση με ένα αγόρι με εντελώς διαφορετικές διατροφικές συνήθειες και μιας και περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί ανέπτυξα τη συνήθεια να μην τρώω όση ώρα είμαι μαζί του (συνήθως βραδινές ώρες). Μέσα στα 3 χρόνια που ήμασταν μαζί έχασα 12 κιλά και η εμφάνισή μου έφτασε αρκετά κοντά στις κοπέλες που πάντα ζήλευα, σε αυτό που λέμε "healthy skinny". Αφού χωρίσαμε με το αγόρι αυτό η καθημερινότητά μου άλλαξε και μαζί της και τα κιλά μου. Επομένως, αφού πήρα τα πρώτα 3 κιλά, άρχισα να πανικοβάλλομαι λίγο και ξεκίνησα διατροφή. Το πρόβλημα είναι πως έχω περίπου μισό χρόνο που ενώ διατηρώ αυτή τη διατροφή, περίπου 2 φορές την εβδομάδα τη σπάω τρώγοντας ασυνήθιστα μεγάλες ποσότητες φαγητού (ποσότητες που μέχρι και στους άλλους φαίνονται λίγο ακραίες - ακούω σχόλια του τύπου "καλά τόσο πεινούσες?") είτε επειδή στουμπώνοντας αποφεύγω να φάω κάτι το οποίο λιγουρεύομαι, είται επειδή περνάω τη μέρα τρώγοντας όσο πιο λιτοδίαιτα γίνεται και μετά δεν μπορώ να το ράψω. Επειδή τα επεισόδια αυτά συνήθως είναι σε φαγητά που δεν παχαίνουν π.χ. φρούτα (κάτι που κάνω επίτηδες καθώς εκείνη την ώρα αισθάνομαι ότι με τίποτα δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να φάει κάτι παχυντικό), όπως καταλαβαίνεις η αλλαγή δεν είναι προφανής κι έτσι δεν το προσέχουν οι γύρω μου, όμως εγώ το βλέπω και με έχει προβληματίσει πολύ. Φοβάμαι μήπως φλερτάρω με διατροφική διαταραχή αλλά ντρέπομαι να πάω σε ψυχολόγο επειδή 1)τουλάχιστον για τον περίγυρό μου το θέμα αυτό αποτελεί μεγάλο ταμπού και 2)οι περισσότεροι άνθρωποι τέτοια προβλήματα τα αντιμετωπίζουν αφού έχουν βεβαιωθεί απόλυτα ότι όντως έχουν ανάγκη από βοήθεια. Εσύ τι πιστεύεις? (Συγνώμη για το τεράστιο σεντόνι)
-Μικρο Ρουλακι


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πιστεύω ότι κάθε φορά που θα διαβάζω ή θα ακούω ότι κάποιος που νιώθει ότι χρειάζεται βοήθεια ψυχολόγου διστάζει να πάει επειδή φοβάται την απόρριψη από το περιβάλλον του, θα στενοχωριέμαι το ίδιο. Δεν μπορώ να το συνηθίσω. Παρόμοια αισθάνομαι όταν κάποιος πιστεύει ότι για να πάει χρειάζεται κάποιο «αληθινό» πρόβλημα, χωρίς να εξηγεί ποιο είναι το αληθινό και ποιο το αμελητέο, γιατί αυτό με κάνει να πιστεύω ότι και αυτός που προβληματίζεται πιστεύει κατά βάθος ότι βοήθεια ζητάνε μόνο οι τρελοί, ή έστω, οι αδύναμοι ή οι αποτυχημένοι.


Δεν χρειάζεται να φτάσεις στο αμήν για να ζητήσεις βοήθεια, όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να ανεβάσεις πυρετό ή να φουσκώσει το μισό σου πρόσωπο για να πας στον οδοντίατρο. Επίσης, όταν πας σε έναν ψυχολόγο, δεν αποκλείεις κάποιον άλλον που έχει κάποιο «σοβαρότερο» πρόβλημα για να πάει. Αν φοβάσαι μήπως φλερτάρεις με διατροφική διαταραχή, να πας το συντομότερο σε έναν ειδικό για να σου πει αν ισχύει ή όχι, και αν ισχύει, να το αντιμετωπίσεις. Αλήθεια, είναι απλό. Είναι σα να φοβάσαι μήπως έχεις οποιαδήποτε πάθηση σχετικά με το σώμα σου. Το συνετό είναι να πας να το ψάξεις. Όσο για τον περίγυρο σου, δεν χρειάζεται να τους πεις τίποτα, και δεν τους πέφτει και λόγος. Να κοιτάνε τα δικά τους προβλήματα, και αν θέλουν να τα αφήνουν άλυτα, κι αυτό δικό τους πρόβλημα.

__________________
3.

Γειά σου πολυαγαπημένη,
Γράφω μες την άγρια νύχτα γιατί έγινε κάτι σήμερα που με τάραξε και πρέπει κάπου να το πω και κάποιον να ρωτήσω τι να κάνω... Απ'την αρχή:
Είμαι 27 και ο φίλος μου ο Γ. 28 και είμαστε μαζί 4 χρόνια, τα τελευταία 2 συζούμε και όλα βαίνουν όμορφα.
Ο Γ έχει μεγάλη και πολύ δεμένη οικογένεια (5 αδέρφια και συνήθως κάθε Κυριακή μαζεύονται στο πατρικό όλοι μαζί) σε αντίθεση με εμένα που μεγάλωσα σε ένα εντελώς τοξικό περιβάλλον και πλέον διατηρω πολύ προσεκτικά τη μικρότερη δυνατή επαφή που μπορώ να έχω με τους γονείς μου ώστε να έχω την ψυχική μου ηρεμία.
Μετά από 4 χρόνια σχέσης και προθυμίας και του Γ και της οικογένειάς του να έρθω πιο κοντά τους, τους νιώθω σαν δικιά μου οικογένεια. Πηγαίνουμε πολύ συχνά στο πατρικό του, σε οικογενιακά τραπέζια, γιορτές κλπ, με την μητέρα του μιλάμε κυριολεκτικά σαν μάνα με κόρη, με τα αδέρφια του βγαίνουμε με κοινές παρέες και εγώ απολαμβάνω πάρα πολύ αυτό το κλίμα, και επειδή εγώ δεν το είχα αλλά και επειδή η οικογένειά του μοιάζει βγαλμένη από ταινία, απ' αυτές που λες ότι σιγά μην υπάρχει τέτοια οικογένεια πουθενά στον κόσμο.
Όλα τέλεια λοιπόν, μέχρι που: σήμερα σε μια τέτοια μάζωξη μου την έπεσε ο μεγαλύτερος αδερφός του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με πολύ άσχημο τρόπο. Το σκηνικό συνέβει όταν πήγα στο υπνοδωμάτιο του Γ να πάρω μια ζακέτα και με πέτυχε στον διάδρομο οπότε δεν ήταν κανείς μπροστά.
Εγώ σοκαρίστηκα τόσο πολύ εκείνη την ώρα που το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν ένα "τι κάνεις", τον έσπρωξα και έφυγα και βγήκα έξω που ήταν όλοι μαζεμένοι στο τραπέζι και μιλάγανε και γελάγανε και απλά δεν έκανα τίποτα, έκατσα σαν να μην τρέχει τίποτα. Δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωθα τόσο άσχημα εκείνη την ώρα αλλά όχι με τον λογικό τρόπο, ένιωθα τύψεις σαν να έκανα εγώ κάτι, σαν να έφταιγα εγώ. Δεν ξέρω γιατί δεν σηκώθηκα να φύγω. Ήρθε και έκατσε και αυτός και σαν να μην έγινε μέχρι που φύγαμε.
Και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω, με τον συγκεκριμένο αδερφό δεν έχουμε τόσο στενή σχέση όσο με τους άλλους που βγαίνουμε κλπ αλλά και πάλι ξέρω πως θα τον ξαναδω όποτε πάω πάλι εκεί . Ντρέπομαι τόσο πολύ να το πω στον Γ, δεν ξέρω καν γιατί ακριβώς ντρέπομαι, ξέρω ότι δεν έκανα τίποτα λάθος. Αλλά δεν θέλω να το πω, δεν έχω ιδέα πως θα αντιδράσει είμαι σίγουρη πως θα σοκαριστεί και αυτός και ξέρω πως δεν έχει τσακωθεί ποτέ σοβαρά με τα αδέρφια του και νιώθω τόσο άσχημα να το προκαλέσω εγώ αυτό. Το ξέρω πως δεν βγάζουν νόημα αυτά που σκέφτομαι αλλά απλά δεν ξέρω τι να κάνω. Και νιώθω ότι δεν μπορώ και δεν θέλω να το πω πουθενά..
-Jenny


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Καμία οικογένεια δεν είναι σαν από ταινία, γι'αυτό κάνουν επιτυχία αυτές οι ταινίες, επειδή μας αρέσουν τα παραμύθια. Ο λόγος που το βίωσες έτσι ίσως να είναι ότι είχες κι εσύ ανάγκη να πιστέψεις σε αυτό το τέλειο, επειδή σου λείπει μια δική σου οικογενειακή ζωή. Μολαταύτα, όσο τραγικό και αν σου φαίνεται, και δεν θέλω να το μειώσω, είναι σοκαριστικό, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε θα σου έκανα πολλές ερωτήσεις, κυρίως για την σχέση που έχει αυτός ο αδερφός με τον άντρα σου. Όχι για να δικαιολογήσω, για να εξηγήσω. Για να αντιμετωπίσουμε σοκαριστικά γεγονότα χρειάζεται να τα καταλάβουμε πρώτα. Όταν τα καταλάβουμε και φύγει το μυστήριο, σταματάνε να είναι τόσο τρομαχτικά.


Δεν ξέρω αν είσαι σε θέση να το αναλύσεις και να το καταλάβεις, ελπίζω να είσαι. Για το γιατί νιώθεις εσύ υπεύθυνη είναι δυστυχώς απλό, συνήθως τα θύματα/γυναίκες σεξουαλικής παρενόχλησης ή επίθεσης νιώθουν ενοχές, όσο και αν το μυαλό τους λέει ότι δεν φταίνε. Χρειάζεται λίγο θεωρητική υποστήριξη αυτό για να το καταλάβεις, ψάξε το θέμα και διάβασε σχετικά.


Αυτό προτείνω να κάνεις για αρχή: να προσπαθήσεις να καταλάβεις τα γιατί. Και γιατί αυτός ο αδερφός αποφάσισε να σου επιτεθεί έτσι (τι περίμενε να γίνει, πιστεύεις;) και ποια είναι η κατασκευή που σε κάνει να νιώθεις ένοχη, ενώ ξέρεις ότι δεν είσαι. Όταν τα καταλάβεις, θα μπορέσεις να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα, γιατί κυριολεκτικά, η γνώση είναι δύναμη. Με αυτή τη δύναμη θα μπορέσεις να μιλήσεις πρώτα με τον ένοχο, πριν κάνεις οτιδήποτε άλλο. Δεν ξέρω τι άνθρωπος είναι, γι' αυτό δεν ξέρω τι πρέπει να του πεις. Ήθελε να εκδικηθεί τον αδερφό του; Σε βλέπει σαν εύκολη λεία; Ήταν της μίας φοράς ή αν δει ότι δεν αντιδράς θα το πάρει ως συνενοχή; Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να τον αντιμετωπίσεις πρώτα μόνη σου και να του πεις ότι αυτό που έγινε δεν θα ξαναγίνει. Αν ξαναγίνει, θα υπάρξουν πολύ σοβαρές συνέπειες.


Σχετικά με τον άντρα σου, πιστεύω ότι θα έπρεπε να του το πεις, γιατί πιστεύω ότι η σχέση με τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει ως συντρόφους ζωής έρχεται πρώτη, πριν την οικογένεια. Αλλά αυτό είναι δική μου θεώρηση.


__________________
4.


Αγαπητή Αμπα,
Ηρθε η σειρά μου να σου γράψω μετά από πολύ καιρό που σε διαβάζω και εν πολλοίς ανασαίνω με ανακούφιση σε πολλές από τις μη αναμενόμενες απαντήσεις σου. Θεωρώ ότι αποτελείς ένα βαρόμετρο στην ελαφρότητα της εποχής. Κι ένας άνρθωπος με έρμα, πάντα βοηθάει όσους είναι ευήκοα ώτα.

Λοιπόν, εν ολίγοις. Εχω μεταναστεύσει στην Ολλανδία συν άνδρασι και τέκνοις εδώ και 4 χρόνια και στήνουμε ξανά τη ζωή μας. Αγαπώ την οικογένειά μας κι είμαι περήφανη για αυτήν. (εχουμε δύο αγόρια 5 και 10 χρονών κι εγώ είμαι 45 το ίδιο κι ο άντρας μου)

Με τον άντρα μου η σχέση μας αριθμεί 22 χρόνια. Είμαστε πολύ καιρό παρέα και μάλλον την απολαμβάνουμε. Δεν γίνεται με το ζόρι. ΑΛΛΑ!

Νομίζω πως έχει δύο προσωπικότητες. Τον περισσότερο καιρό είναι τρυφερός, ευαίσθητος, υποστηρικτικός, ευγενικός, χαρούμενος, πολύ εργατικός, εφευρετικός και καλός πολύ με τα παιδιά μας.

Μερικές (εως συχνές σε περιόδους κρίσης) φορές όμως είναι μες στηνβ ανυπόφορη γκρίνια, μιρ μιρ μιρ που μπορεί να σου τσακίσει το νευρικό σύστημα. Γίνεται επικριτικός και προσβλητικός (σε κάποια που λέει έχει δίκιο αλλά ο τρόπος είναι απαράδεκτος) και μας χαλάει συνεχώς το κέφι.

Δεν το έχω συνηθίσει παρότι είμαστε τόσα χρόνια μαζί. Με ενοχλεί αφάνταστα αυτό το πράγμα. Το συζητάω, το ξανασυζητάω, δεν έχω αποτέλεσμα. Παραδέχομαι ότι έχω περιόδους αδράνειας. Που δεν έχω κουράγιο να κουνήσω. Μα είμαι περιποιητική πρός όλους τους κι η αγάπη ξεχειλίζει, από όλες τις μεριές.
Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Δεν ξέρω πως να γίνω κι εγώ καλύτερη, να ανακτήσω τις δυνάμεις μου αλλά και να εξαλείψω τη γκρίνια.
Φοβάμαι ότι όσο και να προσπαθώ δεν θα αλλάξει αυτό το κομμάτι του χαρακτήρα του. Μικρό σε διάρκεια, περιορισμένο αλλά σταγόνα στα γόνα ξεχειλίζει το ποτήρι.
Χτες που τα τσουγκρίσαμε σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να χωρίζαμε να ησυχάσω. Μετά το μετάνοιωσα.
Αυτα. Πες μου κάτι.
-Βανα και θα μεινω

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν φτάνει η σκέτη ανάλυση, το παράπονο από τη μεριά σου. Όσο δεν αλλάζεις εσύ και το ανέχεσαι, δεν έχει λόγο να βάλει φρένο στον εαυτό του. Ίσα ίσα, τον επιβεβαιώνεις. Για να αλλάξει τροπάρι, πρέπει πρώτα να καταλάβει τι κάνει (δηλαδή πώς σε κάνει να νιώθεις, σε σημείο να θέλεις να φύγεις), και μετά να καταλάβει με ξεκάθαρο και ευθύ τρόπο τι πρόκειται να γίνει αν δεν αλλάξει τροπάρι.


Δεν γίνεται να σας χρησιμοποιεί ως σάκο του μποξ όταν έχει δικά του προβλήματα. Γι'αυτό, όταν το κάνει, μην συμμετέχεις. Όταν κάνει τα ίδια, θα το επισημαίνεις «τώρα κάνεις αυτό που δεν πρέπει να κάνεις», και θα προχωράς στην δράση που έχεις προαποφασίσει. Το καλύτερο είναι να φεύγεις, για να μην έχει αντικείμενο. Η συμμετοχή σου, έστω και παθητική, έστω και η στενοχώρια σου, τον τροφοδοτεί. Αυτό θέλει να δει για να συνεχίσει. Ότι δεν είναι μόνο αυτός μέσα στη μιζέρια. Θα φεύγεις ή από το δωμάτιο, ή από το σπίτι, αν χρειάζεται, για όσο χρειάζεται, μέχρι να ηρεμήσει. Προσπάθησε όταν το κάνεις αυτό να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί. Δεν υπόσχομαι θαύματα, αλλά μετά από αυτό μόνο σύμβουλος γάμου υπάρχει.


__________________
5.

Έκανα υπομονή μέχρι να έρθει η ώρα να σχολάσω, πέρασα και από τη μάνα μου να πω ένα γεια στα βιαστικά. Προφασίστηκα δουλειές στο σπίτι και δεν έκατσα πάνω από 5 λεπτά. Στη διαδρομή μέχρι το σπίτι έκανα ασήμαντες σκέψεις.. Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου αφέθηκα σε ένα κλάμα απόλυτης θλίψης, απόλυτης στεναχώριας, μα κυρίως απόλυτης ανακούφισης που επιτέλους δεν είχα κανένα γύρω μου και μπορούσα να κλάψω ανενόχλητη.. Όχι δεν μου συμβαίνει κάτι φοβερό. Έχω τη δουλειά μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου και ένα σύζυγο που είναι η αγάπη της ζωής μου. Κατακρίβειαν αυτό που συνέβηκε σήμερα είναι ό'τι πιο φυσιολογικό συμβαίνει κάθε μήνα στη ζωή των γυναικών....μόνο που αυτό το μήνα ήρθε λίγο αργά σε αντίθεση με τις προηγούμενες φορές που ήταν πιστή στο ραντεβού της. Αυτή η καλοδεχούμενη καθυστέρηση με έκανε δυστυχώς να ελπίζω ότι ίσως αυτή τη φορά να ήμασταν πιο τυχεροί και να καταφέραμε αυτό που τόσο λαχταρούμε. Δεν είμαι αφελής ξέρω ότι χρειάζεται υπομονή. Όπως ξέρω επίσης ότι δεν έχει περάσει τόσος πια καιρός προσπαθειών για να απελπίζομαι. Ό'τι και για όσο χρειαστεί θα το κάνουμε. Απλά είναι που νοιώθω σαν φτερό στον άνεμο... για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνομαι ότι για κάτι που επιθυμώ τόσο, δεν έχω κανένα έλεγχο. Νοιώθω λες και κάθε μήνα δίνουμε εξετάσεις και αποτυγχάνουμε ξανά και ξανά, λες και κάνουμε κάτι λάθος, κάτι για το οποίο προφανώς όλος ο κόσμος γύρω μας γνωρίζει τη λύση, εκτός εμείς. Είναι που θέλω να χαλαρώσω, αλλά βλέπεις κάθε «αποτυχημένος» μήνας που περνά με βυθίζει όλο και περισσότερο..

Τελικά δεν έχω ερώτηση... Μακάρι εάν δημοσιευτεί σε μερικούς μήνες να το διαβάζω και να τα έχουμε καταφέρει!

ΥΣ. Τότε που ξεκίνησα να σε διαβάζω (πριν 7 χρόνια περίπου) ούτε που φανταζόμουν ότι θα με απασχολούσαν ποτέ τέτοια θέματα. Μεγαλώνουμε όλοι μαζί!

Not.a.failure

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Εφτά χρόνια; Όντως μεγαλώνουμε μαζί!


Μακάρι να εκπληρώθηκε μέχρι σήμερα η επιθυμία σου, αλλά μην λες τη λέξη «καταφέρει». Δεν είναι κατόρθωμα να κάνεις παιδί, όπως δεν είναι αποτυχία να μην κάνεις. Μη το λες έτσι, ακριβώς γιατί σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι στο χέρι σου, και αν δυσκολεύεσαι, σημαίνει ότι είσαι υπεύθυνη και είναι προσωπική σου αποτυχία. Όμως είναι ένα θέμα που αν και τμηματικά η επιστήμη έχει αναλύσει και εξηγήσει, στην ουσία του παραμένει ένα τεράστιο μυστήριο, ένα black box που ακόμα είναι κλειστό στον άνθρωπο. Ξέρουμε όλα τα πώς, αλλά δεν ξέρουμε τα γιατί.


Η κοινωνία είναι πάρα πολύ αυστηρή σε αυτό το θέμα και είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα ζευγάρι να μη νιώσει ότι φταίει σε κάτι όταν δυσκολεύεται να κάνει παιδί. Δεν είναι δικό σου θέμα, είναι μια σκληρότητα που έχει προκύψει από την Απόλυτη Αλήθεια της Ιερότητας της Μητρότητας, μια δικτατορία – δόλωμα για να εξισορροπήσει όλες τις άλλες αδικίες που πρέπει να δέχονται οι γυναίκες.


Αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, πάρε στα χέρια σου ό,τι μπορείς να ελέγξεις. Πήγαινε σε γυναικολόγο, κάνε εξετάσεις εσύ και ο άντρας σου, κάνε ό,τι προσφέρει η επιστήμη. Όμως όλα αυτά μόνο αν σε βοηθάει η σκέψη ότι έχεις κι εσύ ένα λόγο, εκτός από τη φύση. Αλλιώς, μην ακούς τις στατιστικές. Το τι θεωρείται εύλογο χρονικό διάστημα προσπάθειας έχει μειωθεί στο ένα πέμπτο τα τελευταία είκοσι χρόνια, αυτά είναι και λίγο μόδες, λίγο κοινωνικά θέματα. Μην ξαναπείς τη λέξη αποτυχία, ούτε για πλάκα, προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι με όρους διαγωνισμού ή εξετάσεων. Είναι πάρα πολλά τα ζευγάρια που δυσκολεύονται, και δεν το ξέρουν ούτε οι άμεσοι συγγενείς τους. Είναι πολύ πιο κοινό από όσο πιστεύουμε. Καλό κουράγιο, και να μην ξεχνάς ποτέ την σχέση που έχεις με τον άντρα σου. Σε αυτό είσαστε μαζί.

__________________
6.


Που λες αμπα, πριν δέκα χρόνια ήμασταν μία ωραιότατη και αγαπημένη κοριτσοφοιτητοπαρέα. Τα χρόνια περάσαν, η επαφή συνεχίστηκε ως παρέα μέχρι τώρα, και ήρθε η ώρα να παντρευτεί η πρώτη. Έλα όμως που καμιά -για τους δικούς της λόγους η καθεμία- δεν ψήνεται να οργανώσει μπάτσελορ. Εν τω μεταξύ, η νύφη δεν έχει άλλες φίλες πέρα από εμάς, και διακρίνει την έλλειψη διάθεσης και στεναχωριέται. Βέβαια, σ εμένα δεν έχει φερθεί πολύ καλά, έχει κάνει δλδ χοντράδες, αλλά ωστόσο έχω τύψεις. Το ερώτημα μου είναι: είμαστε πολύ γαϊδούρες;
-μπατσελορετ


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Υποθέτω ότι αυτό εξαρτάται από τους λόγους που έχει η καθεμία σας. Αν ας πούμε για κάποια ο λόγος είναι ότι βαριέται, ίσως να είναι γαϊδούρα. Αν ο λόγος της άλλης είναι ότι δεν συμπαθεί και τόσο τη νύφη τελικά για να μπει σε κόπο, όπως διακρίνεται ελαφρότατα από αυτό που γράφεις εσύ, δεν είναι ακριβώς θέμα γαϊδουροσύνης.


Αν δεν σας βγαίνει μπατσελορέτ με όρους romcom, δεν πάτε απλά σε ένα εστιατόριο ή σε ένα μπαρ; Δεν χρειάζεται πάντα να γίνει κάτι σούπερ οργανωμένο για να περάσετε ωραία ως φίλες. Είσαστε ακόμα φίλες, έτσι;

_________________
7.

Αγαπητη Λένα , γιατί ο αντρας που φιλά το χωμα που πατάμε δεν ειναι ο ιδανικός?
Τί ειναι πιο σημαντικό : ο αγαπημένος να μας βοηθαει να εξελισσομαστε σαν ανθρωποι ή να ειναι ενας αντρας που θα εκανε τα παντα για να μας κανει ευτυχισμένες
Αν και εγω ξερω οτι θα πεις το πρώτο προσωπικΑ θα ήθελα διπλα μου εναν ανθρωπο να με αγαπά τοσο και να μη μου χαλάει χατίρι. Ε ναι ειμαι εγωκεντρικη αλλα στο φινάλε δεν ειμαι το ατομο που γουσταρει να του ψηνουν το ψαρι στα χειλη. Γιατι ειναι τοσο κακό??
-Monique


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Σε ποιον δικαιολογείσαι και από ποιον χρειάζεσαι έγκριση; Ο ιδανικός για τον καθένα είναι άλλος. Αυτό το «προσωπικά» έχει σημασία. Κάνε ό,τι θέλεις, αλλά αν ζητάς οπωσδήποτε να σε επιβεβαιώσουν οι άλλοι για αυτά που θέλεις υπάρχει περίπτωση να μην είσαι και τόσο σίγουρη ότι τα θέλεις.


_________________
7.1

Σε διαβάζω καθημερινά και πραγματικά χαίρομαι που υπάρχουν στήλες σαν τις δικές σου, με τόσο ώριμη και ρεαλιστική ματιά σε προβλήματα συνανθρώπων μας. Είμαι άντρας 37 ετών και σου γράφω , όχι τόσο για να σου θέσω ερώτημα, όσο για να σου πω δύο-τρία πράγματα για την ζωή μου και για τον ρόλο της ψυχοθεραπείας από την δική μου οπτική, μιας και συχνά οι αναγνώστες θέτουν ένα μεγάλο δίλλημα :Να πάω σε ψυχολόγο- ψυχοθεραπευτή-ψυχαναλυτή ή να το αφήσω στην μοίρα του και όπου πάει; Γεννήθηκα, λοιπόν, σε επαρχία σε ένα σκληρό, απαιτητικό οικογενειακό περιβάλλον, με πατέρα αρκετά αυταρχικό, καταθλιπτικό, νευρωτικό με έντονα ξεσπάσματα βίας. Η μητέρα φοβική, ενοχική βρήκε καταφύγιο στην θρησκεία και περίμενε από τον Θεό να μας βοηθήσει. Τα χρόνια περάσανε, πήγα για σπουδές, πήγα στην Αθήνα για δουλειά, μετά φαντάρος, μετά πάλι δουλειά, μετά ανεργία, και τώρα μια δουλειά του ποδαριού ίσα-ίσα για να τα βγάζω πέρα. Κάποια στιγμή στα 33 μου ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού και μαζί το θεραπευτικό μου ταξίδι. Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη μου. Από την άλλη επειδή ήμουν πάντα καλοσυνάτος και χαμογελαστός , δεν πίστευα ότι μέσα μου, κάπου στο βάθος, να έχω τα "θεματάκια" μου. Πάντα ήθελα να κάνω τους άλλους να γελάνε, δεν μπορούσα να πω όχι σε κανέναν, στα ερωτικά μου τα πήγαινα χάλια, έμενα μόνος γιατί πληγωνόμουν εύκολα, φίλοι ελάχιστοι, συγγενείς και κουτσομπολιό φουλ, δεν μπορούσα να σχεδιάσω τίποτα για το μέλλον, φοβόμουν να συγκρουστώ ακόμα και με το μυρμήγκι, και όλα αυτά κρυμμένα κάτω από ένα χαμόγελο. Τα βράδια όμως που γυρνούσα σπίτι και έπεφτα για ύπνο οι εφιάλτες κάνανε πάρτι και οι κρίσεις πανικού γλέντι μέχρι πρωίας. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένα παιδί (και όχι άντρας δυστυχώς)με ένα μόνιμο χαμόγελο και θετική σκέψη έκρυβε τόσο σκοτάδι και πόνο. Μέχρι που μετά από 4 θεραπευτές (ναι, δεν γίνεται να κουμπώσουμε με όλους και όντως η αναζήτηση θεραπευτή είναι θεραπεία)η μεγάλη αποκάλυψη ήρθε. Άρνηση να μεγαλώσω, πληγωμένο παιδί, μηδέν εμπιστοσύνη στον εαυτό, φόβος κριτικής, ενοχές, μόνιμη επιβεβαίωση και ένας φανταστικός κόσμος που είχα μπει και δεν ήθελα να βγω. Γιατί εκεί δεν είχε ματαίωση, απόρριψη, αποχωρήσεις, συγκρούσεις, ήταν όλα τέλεια και ιδανικά όπως πίστευα. Κάποια στιγμή είχα σκεφτεί ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα , αν δεν είσαι σούπερ γκόμενος, επιτυχημένος, με πολλά χρήματα, Πόρσε και βίλα με πισίνα. Τώρα όμως που αρχίζω και μπαίνω στον κόσμο των ενηλίκων, θα μείνω για να δω πως είναι. Τώρα ξεκινάνε όλα. Ξέρω ότι άργησα και τα καλύτερα χρόνια μου φύγανε, αλλά στην θεραπεία μαθαίνεις να αποδέχεσαι αυτό που είσαι, αυτό που έζησες, και σχεδιάζεις αυτό που θέλεις να ζήσεις. Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι όλα θα είναι τέλεια και ιδανικά. Αλλά τώρα θα ξέρεις πιο συνειδητά, γιατί κάνεις ότι κάνεις. Τώρα θα βγαίνει μπροστά ο ενήλικας και όχι το πληγωμένο παιδί που ζητούσε αγάπη και δεν την πήρε ποτέ...Εύχομαι σε όλους καλή επιτυχία στην αναζήτηση τους...
-Μάρκος

52

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Αγαπητή 2 μην το σκέφτεσαι. Εννοείται να πας σε ψυχολόγο και αυτός θα αξιολογήσει την κατάσταση. Αν το θέμα σου είναι καθαρά διατροφικό και δεν έχει ψυχολογικό υπόβαθρο θα σε στείλει σε διατροφολόγο. Σε κάθε περίπτωση μόνο κέρδος θα έχεις. Εφόσον είναι κάτι που σε ταλαιπωρεί, το σκέφτεσαι, το συνδέεις με το παρελθόν σου και προκαλεί σχολιασμό από το περιβάλλον σου, ο οποίος σε ενοχλεί. Μην το αναβάλλεις και μην καθυστερείς την ψυχική σου ηρεμία. Η σχέση μας με το φαγητό είναι καθοριστική και ενδεικτική για την σχέση μας με το σώμα μας, την εικόνα μας, την απόλαυση. Αν δεν ξέρεις που να απευθυνθείς, θα σου πρότεινα να πας σε ένα κέντρο που ειδικεύεται σε διατροφικές διαταραχές, όπως η Ανάσα. (http://www.anasa.com.gr/el/) Θα σου κλείσουν ραντεβού με ειδικό ψυχολόγο του κέντρου μετά από αναγνωριστικό τεστ και αν θες θα ξεκινήσεις εκεί συνεδρίες. Είναι δωρεάν και έχουν άκρως επαγγελματική προσέγγιση. Μην το καθυστερείς!! Χάνεις χρόνο! Εύχομαι να πάνε όλα καλά!
1#εδω το ακουω απο τς αρρωστημενους π με μεγαλωσαν,οτι κ τι εγινε??προχθες ξεσπασα κ τς ουρλιαξα για ολα οσα μ καναν κ η φαση ηταν :ε και???τς μισω απο τα βαθη της καρδιας μου δε μπορω να ηρεμησω,σε κανα μηνα θα φυγω για παντα κ δε προκειται να τς ξαναδω!!!
Σας ευχαριστώ όλους για τα ωραία σχόλια.Συνεχίστε δυναμικά και μην μασάτε πουθενά.Το υπόλοιπο της ζωής μας θα το περάσουμε μ' αυτόν τον τύπο που λέγεται "εαυτός".Μας αρέσει,δεν μας αρέσει.Τουλάχιστον ας περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.Υγ.Από τα σκοτάδια της ψυχής μας δεν ξεφεύγουμε ποτέ απλά μαθαίνουμε να τα αναγνωρίζουμε και να τα φωτίζουμε....Τα φιλιά μου!!!
#5 Σε καταλαβαίνω τόσο πολύ...Νιώθω ακριβώς το ίδιο. Εν τω μεταξύ όλοι σου λένε "ηρέμησε, μην το σκέφτεσαι ", "χαλάρωσε και θα γίνει "Δεν μπορώ να χαλαρώσω! Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Να μην μου υπενθυμίζουν όλοι συνεχώς ότι καιρός είναι να κάνω ένα παιδάκι θέλω!
#2 Μικρό Ρουλάκι, ζήτα βοήθεια από ειδικό, καλή μου. Μην το αργείς.Σκέψου ότι το πρώτο βήμα το έχεις κάνει ήδη μόνη σου, αφού δεν αρνείσαι ότι ίσως χρειάζεσαι βοήθεια.Καταλαβαίνω ότι είσαι ένας δυνατός άνθρωπος (ακόμα και την στιγμή της βουλιμικής κρίσης κατά κάποιον τρόπο "επιλέγεις" τι θα φας) και δεν θέλεις να δείξεις αδυναμία παραδεχόμενη ότι έχεις κάποια διατροφική διαταραχή. Αλλά, Ρουλάκι μου, δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Άκου μόνο το σώμα σου που σου ζητάει βοήθεια και κάνε το καλύτερο που μπορείς για αυτό. Ένα το έχεις. (Μικρό μου Ρουλάκι, ξέρω...)
#3 Αυτό που για κάποιον λόγο μένουμε σιωπηλοί και δεν εκθέτουμε άμεσα εκείνον που μας εκθέτει... Ο μεγάλος αδελφός πήρε το ρίσκο. Ας το λουστεί δεόντως. Αγαπημένη μου εικόνα θα ήταν, μετά την επιστροφή στο τραπέζι η κοπέλα να μην προσπαθήσει να κρύψει την συγχυσή της. Να κρύψει για να σώσει ποιον? Και όταν κάποιος την ρωτήσει τι έχει να πει μπροστά σε όλους "πριν 5 λεπτά με στρίμωξε ο τάδε στον διάδρομο. Συγγνώμη δεν μπορώ να φερθώ σαν να μην έγινε τίποτα. Σας θεωρώ δικούς μου ανθρώπους και θα ήθελα να το συζητήσουμε όλοι μαζί αυτό. (στον μεγάλο αδελφό) Γιατί το έκανες; Τι στο διάολο σκεφτόσουν;" Και ας γίνει μετά χαμός. Άμα πια.
Για την 7.1 ....διαβάζω πάρα πολλά χρόνια τη στήλη πρώτη φορά προχώρησα στο βήμα να ανοίξω λογαριασμό για να σχολιάσω κάτι.. σε ευχαριστώ πάρα πολύ με συγκίνησες πραγματικά ,διανύω και εγώ με τη σειρά μου το θεραπευτικό μου ταξίδι με τον τέταρτο χρόνο ,τώρα δηλαδή, να με βρίσκει τελικά να μπαίνω δειλά δειλά στις πράσινες αποχρώσεις διάθεσης και σωματικών ρυθμών, αν σκεφτείς οτι οι άνθρωποι που ξεκινάνε τη θεραπεία με κρίσεις πανικού ξεκινάνε απο τα κοκκινα της άμεσης επέμβασης και που ο πυροσβέστης είσαι εσύ αλλά δεν ξέρεις που βρίσκονται οι διακόπτες απενεργοποίησης ..(αλλά και αφού τους βρεις καταλαβαίνεις οτι δεν είναι διακόπτες on off αλλά δαιδαλώδεις διαδρομές νευρικών απολήξεων που δημιουργήθηκαν μέσα απο σειρά ετών και σε ηλικίες που δεν είχες καμία άμυνα και φίλτρα να επεξεργαστείς αυτό που άκουγες απλά το κατάπινες σαν τη μόνη αλήθεια) ....προχωράνε στην συνέχεια στα πορτοκαλί εκεί δηλαδή που είσαι και δεν είσαι , φοβάσαι να αλλάξεις αλλά και το παλιό σε αρρωσταίνει θέλεις να κάνεις σάλτο και να κάψεις όλα τα παλία μέσα σε μια νύχτα, καταλαβαίνεις οτι η ενηλικίωση είναι εκεί και οτι δεν γίνεται αλλιώς βουτάς λίγο ποδαράκι στα ρηχά αλλά ξέρεις οτι κάποια στιγμή πρέπει να κολυμπήσεις οποτε πρέπει να αρχίζεις να διαλέγεις αυτά που θα πάρεις μαζί σου και αυτά που θα αφήσεις πίσω ...μέρες στα πορτοκαλί γιατί φοβάσαι , μέρες στα κοκκινα γιατι δεν ξέρεις τι θες και ποιος εισαι, πονας τρελά γιατί τόσα χρόνια χαμένα και τώρα στα 38 κοντά δεν έχεις φτιάξει τη προσωπική σου βάση.... και κάπου εκεί σταματάς να χτυπάς τα πόδια σαν κακομαθημένο παιδί γιατί βλέπεις οτι αντι να επιπλέεις , βουλιάζεις όλο και περισσότερο , δεν ωφελεί λοιπόν και κάπου εκεί αποδέχεσαι , δοκιμάζεις, αρχίζεις και αλλάζεις πράγματα ακόμα και αν οι πιο τοξικοί άνθρωποι είναι οι γονείς σου και δε λέω οικογένεια γιατί αυτό το φτιάχνεις εσύ με ανθ΄ρωπους που νιώθεις έτσι....πάντως όλα αυτά δεν θα τα πετύχαινα χωρίς το σαμάνος μου , έτσι την λέω ( συνοδοιπόροι θεραπευόμενων μέχρι το τέλος της ανάρρωσης) που είναι η θεραπεύτρια μου... και που χωρίς αυτήν θα πάλευα άλλα τόσα χρόνια με κούραση και σωματικές φθορές άπειρες... στα πράσινα λοιπόν που γίνονται κοκκινα ,κιτρινα,πορτοκαλί,ροζ ,μαύρα,γκρι, άσπρα και πάλι ... συγνώμη για το μεγάλο κείμενο , αλλά Μάρκο πραγματικά σε ευχαριστούμε... να είσαι καλά ,καλή συνέχεια στο ταξίδι σου και εσύ και όλοι όσοι ταξιδεύουμε ... να μάθουμε να ζητάμε βοήθεια...
#6 Α μπα καλώς ήρθες, πόσο μας έλειψες!!! Λοιπόν, εγώ ήμουν η τελευταία από την κοριτσοπαρέα που παντρεύτηκε. Σε καμία δεν είχαμε κάνει μπάτσελορ, επειδή πραγματικά καμία δεν το θεώρησε σημαντικό! Μετά από 100 χρόνια που αποφάσισα εγώ να παντρευτώ, οι φίλες μου οργανώσανε την πιο τέλεια μπατσελορ-μέρα!! Σπα, εστιατόριο, μπαράκι!! Τρελά ετεροχρονισμένα μετανιώνω που δεν το είχα κάνει κι εγώ γι'αυτές! Ήταν το καλύτερο κομμάτι του γάμου ειλικρινά! Αν δεν έχει γίνει ακόμα ο γάμος, πάτα πόδι. Εν ανάγκη πάρε τη νύφη και κάντε κάτι οι 2 σας!!!
#3 Κάθε οικογένεια που είναι δεμενη κι αγαπημένη είναι σαν αυτες των σειρών. Το να έχεις καταφέρει να έχεις μία τέτοια οικογένεια απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από μέρους των γονιών -ίσως και λίγη τύχη- και καλό θα ήταν να μην ακυρώσουμε το έργο τους επειδή το γαιδούρι δεν υπολόγισε τίποτα εκείνη τη στιγμή. Εσύ να μην κατηγορείς καθόλου τον εαυτό σου. Δεν μπορώ να σου πω τι θα κάνεις με τον φίλο σου. Μπορώ να σου πω τι έκανα εγώ όταν μου την έπεσε ο άντρας της αδερφής του άντρα μου. Νομίζω αυτό λέγεται μπατζανάκης (μπλιαχ). Δεν το είπα πουθενά φρόντισα να μην ξαναείμαι μόνη του μαζί του και ήμουν φιλική αλλά αλλά με προφανώς διαφορετικό τρόπο. Μάλλον προς το ψυχρό. Το έπιασε το μήνυμα και μαζεύτηκε. Ίσως ήμουν τυχερή κιόλας. Θεωρώ πάντως πως δεν είναι και δύσκολο όταν μπει ένα φρέσκο και ομορφούτσικο κορίτσι στην οικογένεια να ξεμυαλιστεί κάποιος και να του μπούνε ιδέες. Πόσο θα το προχωρήσει, αν θα γίνει ενοχλητικός, αν θα το ξαναεπιχειρήσει, αν αρχίσει να λέει μαλακίες για σένα, όλα αυτά μετράνε. Εμένα ήταν αναίμακτο και όλα κυλίσανε κανονικά. Τώρα πια μετά από δεκαπέντε, και βάλε, χρόνια ούτε που το θυμάμαι. Σήμερα με το δικό σου το ξαναθυμήθηκα.
Το γεγονός ότι σε αυτή την τόσο φαινομενικά ιδανική οικογένεια υπάρχει ένας που παρενοχλεί γυναίκες, από μόνο του είναι απόδειξη ότι όχι μόνο ιδανική δεν είναι η οικογένεια, αλλά ότι μάλλον πάσχει από σοβαρά προβλήματα! Η άποψη ότι μπαίνει μια νέα ομορφούλα στην οικογένεια και φαίνεται κάπως... αναμενόμενο να ξεμυαλίσει ένα αρσενικό μέλος της που θα του μπουν ιδέες και θα συμπεριφερθεί ανάρμοστα, μου ακούγεται ΚΑΡΓΑ σεξιστική! Τι είναι αυτό? Δικαιολογία? Λογικό?Επίσης στην ιστορία που περιγράφεις εσύ, ο μπατζανάκης είχε ΟΛΟΥΣ τους λόγους του κόσμου να μην ξανατολμήσει κάτι παρόμοιο μόλις είδε την δική σου αντίδραση. Είχε να χάσει αν τον ξεμπρόστιαζες γιατί είναι παντρεμένος με την αδελφή του άντρα σου! Η κοπέλα της ερώτησης μάλλον αποτελεί διαφορετική περίπτωση και ενδεχομένως να κινδυνεύει. Από το ότι εύκολα μπορεί να αρχίσει να τη διαπομπεύει και να τη διασύρει στην κατά τα άλλα τέλεια οικογένειά του (και κυρίως στον άντρα της), μέχρι να προβεί σε παρόμοιες ή χειρότερες πράξεις! Η σιωπή δεν είναι λύση. Ενδεχομένως να εκληφθεί και ως αδυναμία.
Πολύ στα μαλακά τον ρίχνεις τον αδερφό. Να υποθέσω ότι δεν είναι δύσκολο να.....ξεμυαλιστεί ο άντρας, επειδή οι άντρες δεν μπορούν να συγκρατήσουν τις ορμές τους γιατί έτσι είναι οι άντρες; Δηλαδή είναι λογικό όταν ο αδερφός σου φέρνει στο σπίτι την κοπέλα του να της την πέσεις επειδή είναι "φρέσκια και ομορφούτσικη"; Λίγα βήματα παραπέρα, είναι και το "δεν μπορεί έτσι ξαφνικά να του ήρθε και να της ρίχτηκε, αυτή θα του κουνήθηκε, και αυτός άντρας είναι, τι να έκανε;". Και όλη αυτή η συλλογιστική πορεία είναι ο λόγος που η κοπέλα νιώθει ενοχές, γιατί κάπου μέσα της ξέρει ότι κάποιοι θα σκεφτούν έτσι.Εγώ θεωρώ ότι είναι δύσκολο, είναι πολύ δύσκολο να ριχτεί κάποιος στην κοπέλα του αδερφού του. Δείχνει άνθρωπο εντελώς ανήθικο, χωρίς κανένα ηθικό φραγμό. Μακάρι να καταφέρει η κοπέλα να τον εκθέσει και να βρει το δίκιο της έχοντας τον σύντροφό της σύμμαχο.
Δεν άφησα ποτέ να εννοηθεί πως η κοπέλα του κουνήθηκε. Ούτε πως οι άντρες καλά κάνουν και δείχνουν τις ορμές τους. Καθόλου και σ' αυτό θα ήθελα να είμαι ξεκάθαρη. Ούτε πως είναι λογικό. Είπα πως συμβαίνει. Δεν είναι σωστό αλλά συμβαίνει. Αυτό ειπα.
Ωπα παιδιά. Μπορεί να έχετε απόλυτο δίκιο και να έχω εγώ απόλυτο άδικο. Είναι προφανές πως προβάλω τη δική μου εμπειρία και παίζει να κάνω λάθος. Να σημειώσω όμως πως ούτε είπα ούτε υπαινίχθηκα πως είναι αποδεκτό από τους άντρες να φέρονται έτσι και οι γυναίκες να το αποδέχονται. Άλλο τι λέω άλλο τι υποθέτετε ότ λέω. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι ένα γλοιώδες υποκείμενο που την πέφτει διαρκώς. Εγώ μίλησα για την περίπτωση να μην είναι πέφτουλας. Απλά ένας άνθρωπος που του γυάλισε μία κοπέλα που δεν έπρεπε. Και να μην αρχίσουμε να κατηγορούμε μία οικογένεια για ένα μέλος. Σαφώς κι έκανε κάτι που δεν είναι και δε θα έπρεπε να είναι αποδεκτό. Αλλά στο δικό μου μυαλό ξεχωρίζει κάπως αυτός που την πέφτει στο κοριτσάκι στα ύπουλα κι αυτός που νιώθει πως ερωτεύτηκε τη φίλη του αδερφού του. Λάθη και τα δύο. Στο μυαλό μου δεν έχουν την ίδια βαρύτητα. Λάθος μου; μπορεί. Δεκτή κάθε αντίρρηση. Παρερμηνεία των λεγόμενών μου μόνο δε θα ήθελα.
Το 'ερωτεύτηκε' που λες, είναι πιθανό. Αλλά κάποιος που σε ερωτεύεται δεν σε στριμώχνει στον διάδρομο, στα σκοτεινά, για να σε χουφτώσει και να σου επιβάλει τον 'έρωτά' του με το στανιό! Αυτό που περιγράφεται στην ερώτηση είναι σεξουαλική παρενόχληση και όχι ερωτική εξομολόγηση. Εντελώς ξεκάθαρα. Δεν τέθηκε θέμα έρωτα και αγάπης. Δεν της εξομολογήθηκε ο αδελφός τον κρυφό του έρωτα. Τη στρίμωξε σε μια γωνία και την χούφτωσε έτσι πολύ απλά.
#6Εγώ πάλι που δεν συμπαθώ καθόλου αυτή την ξενόφερτη μόδα, τα μπατσελορέτ, θα με πείτε βλαχάρα. Αλλά δεν μου αρέσουν ούτε τα αντρικά που πάνε σε στριπτιτζάδικα ούτε τα γυναικεία που πάνε επίσης σε στριπτιτζάδικα. Δηλαδή τι; Παντρεύεσαι άρα να η ευκαιρία να πληρώσεις μια γυναίκα ή έναν άντρα για να βγάλει τα ρούχα του μπροστά σου και να τριφτεί πάνω σου;Εξάλλου πάρτυ θα γίνει, η γαμήλια δεξίωση και μην τρελαθούμε έχουν προχωρήσει οι εποχές, αφού συζούμε πια πριν το γάμο δεν είναι πια κάτι που αλλάζει άρδην τη ζωή μας, οπότε ας γιορτάσουμε μια τελευταία φορά σαν 'ελεύθεροι' άνθρωποι. Ακόμα κι αυτό μου τη δίνει, η υπόνοια ότι μετά σκλαβώνεσαι.Ραντεβού κατευθείαν στον γάμο λοιπόν.
Όλες αυτές οι σαχλαμάρες που κάνουν οι άνθρωποι όταν παντρεύονται, νομίζω ότι προκύπτουν από την ανάγκη της αγοράς να πουλήσει άχρηστα πράγματα! Ζουν χιλιάδες από την συγκεκριμένη βιομηχανία. Οπότε έχει γίνει και λίγο πλύση εγκεφάλου. Πχ. πόσα και πόσα κοριτσάκια δεν πέφτουν στη λούμπα να ονειρεύονται τον εαυτό τους με νυφικά, ανθοδέσμες, μονόπετρα, δεξιώσεις κλπ κλπ (ατελείωτη λίστα)?!
Καταλαβαίνω ότι η κρίση μας έχει κάνει να κάνουμε εκπτώσεις σε διάφορα θέματα της ζωής μας, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο παράλογο να κάνει κάποιος μια δεξίωση για γάμο του. Με αυτό τον τρόπο γίνεται μια γιορτή, όπου καλωσορίζει ο ένας τον άλλον στον κύκλο του και επισημοποιείται μια σχέση. Επίσης, από τη στιγμή που καλούμε ανθρώπους οι οποίοι μας κάνουν δώρο, το θεωρώ τουλάχιστον αγενές να μην γίνει ένα τραπέζι για τους καλεσμένους. Δεν είναι πλύση εγκεφάλου όλα, δεν είναι άσχημο να διανθίζουμε τη ζωή μας με όμορφες στιγμές, ίσα ίσα που δημιουργείται ένα ισχυρό ορόσημο στη μνήμη.
Εντάξει, δίκο, αλλά στα σύγχρονα μπατσελορετ πλέον δεν πάνε (αποκλειστικά) σε στριπτιτζαδικα. Οι επιλογές που είναι στη μόδα είνα να βγάλεις αεροπορικά για όλη την παρέα και να περάσεις καλά εκεί που θα πας. Απλά είναι ευκαιρία να κάνεις κάτι ξεχωριστό με τις φίλες/ τους φίλους σου που κανονικά δε θα έκανες επειδή πχ δε θα συντονιστούν οι άδεις, δε θα έχουν όλοι λεφτά κτλ. Ενώ έτσι είνια ένας καλός λόγος να ξοδευτείς λίγο παραπάνω χωρίς τύψεις.
Εντάξει, δίκο, αλλά στα σύγχρονα μπατσελορετ πλέον δεν πάνε (αποκλειστικά) σε στριπτιτζαδικα. Οι επιλογές που είναι στη μόδα είνα να βγάλεις αεροπορικά για όλη την παρέα και να περάσεις καλά εκεί που θα πας. Απλά είναι ευκαιρία να κάνεις κάτι ξεχωριστό με τις φίλες/ τους φίλους σου που κανονικά δε θα έκανες επειδή πχ δε θα συντονιστούν οι άδεις, δε θα έχουν όλοι λεφτά κτλ. Ενώ έτσι είνια ένας καλός λόγος να ξοδευτείς λίγο παραπάνω χωρίς τύψεις.
Κι άλλη μια εδώ που θεωρεί ακριβώς αυτές τις αντιλήψεις σχετικά με τα bachelor/bachelorette (αν δεν απατώμαι ο γυναικείο όρος είναι hen party που είναι α-σύλ-ληπτα άθλιος) καταστροφικές και δυσοίωνες για το ζευγάρι. Λες και θα "φυλακιστούν". Ποιός ο λόγος; Επειδή το κάνουν τα Αμερικανά; (Με όλη την βδελυγμία μου για την χαζή Αμερική κι όχι την προοδευτική & ικανή Αμερική. Εξ ου κι η "σλανγκιά" "Αμερικανά")Λένα καλώς επέστρεψες και καλό φθινόπωρο να έχουμε!
Καλώς ήρθες α,μπα και πάλι. Μας έλειψες πολύ. Ελπίζω να πέρασες όμορφα.#4 Αγαπητή φίλη, εμένα ο άντρας μου έκανε μούτρα. Κάθε φορά που κάτι τον πείραζε κρατούσε ατελείωτα μούτρα για μέρες. Ακριβώς όπως κάνει η μαμά του. Και παρά το γεγονός πως το σιχαίνεται και το κοροιδεύει στη μαμά του. Τον πρώτο καιρό δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Τελικά αποφάσισα να τον αγνοήσω. Όποτε έκανε μούτρα τον αγνοούσα ακριβώς όπως λέει η α,μπα και συνέχιζα τη ζωή μου κανονικά. Εννοείται πως με χάλαγε αλλά δεν το έδειχνα. Παράλληλα όταν ήταν ήρεμος του έλεγα πόσο απεχθής μου ήταν αυτή η συμπεριφορά πόσο σαν τη μαμά του έκανε κι επίσης πως όταν κρατάει μούτρα δε θα του δίνω σημασία. Προφανώς είχε την καλή διάθεση να μ'ακούσει και ξέρω πως απαιτούσε προσπάθεια από μέρους του να ξεμάθει να εκφράζει το θυμό του μ'αυτόν τον τρόπο. Πάντως τα κατάφερε. Νομίζω η λύση της α, μπα αν και διαφορετικό το πρόβλημα, είναι η ενδεδειγμένη.
Αχ #5, αχχχχ. Μη λες "καταφέρνω". Μη λες not.a.failure. Άκου: ήμουν από τα 30 μου σε κλιμακτήριο. Δεν το ήξερα. Προσπαθούσα χρόνια να κάνω παιδί και δεν γινόταν. Πήγα σε 100 γιατρούς. Από μεγαλογιατρούς της Αθήνας, ονομαστούς για τις επιτυχίες τους, μέχρι "ανώνυμους" γιατρούς με καλά "διαπιστευτήρια"! ΚΑΝΕΙΣ δεν μου είπε ότι είμαι σε κλιμακτήριο παρά τις άπειρες καθυστερήσεις στην περίοδο, την κλινική μου εικόνα, τις "κακές" τιμές στα αιματολογικά και την συρρίκνωση των ωοθηκών μου. Δεν απέδιδαν αυτό που έβλεπαν στην επερχόμενη εμμηνόπαυση γιατί ήμουν (come on δηλαδή) μόλις 31 ετών! Επίσης ο άντρας μου είχε απελπιστικά κακό-λίγο-αργό σπέρμα. Συνδυασμός για ρεκόρ γκίνες ανημποριάς δηλαδή! Εμείς κι αν θα έπρεπε να... αισθανόμαστε failures!! Αλλά όχι. ποτέ δεν αισθανθήκαμε έτσι. Τι να κάνεις αν η φύση σε ξεπερνάει? Δεν μπορείς παρά να βρεις ένα workaround και να ελπίζεις ότι θα πιάσει. Αλλά Failure δεν είσαι σε καμιά περίπτωση! Η κοινωνία είναι ένα μαύρο χάλι που θεωρεί επιτυχία την τεκνοποίηση. Τελοσπάντων, τελικά, αφού αφαίρεσα έναν πολύποδα που έφραζε την μία μου σάλπιγγα (ω ναι.. την σάλπιγγα προς την "καλή" μου ωοθήκη.. murphy's law!), αφού προμηθεύτηκα πάρα πάρα πάρα πολλά πακέτα με τεστ ωορρηξίας (είχε πια χαθεί η μπάλα από τις καθυστερήσεις), αφού ο άντρας μου ντοπαρίστηκε με τεστοστερόνες και ματζούνια όλων των ειδών και αφού κάναμε σεξ χωρίς αύριο (ωραία ήταν), έμεινα έγκυος στα 38μισό μου! Μετά από εξωσωματικές και σπερματεγχύσεις και εξετάσεις και φάρμακα, έμεινα έγκυος με φυσικό τρόπο σχεδόν 8 χρόνια αφού άρχισα να προσπαθώ.Γέννησα, θήλασα και μόλις τελείωσε ο θηλασμός, μου ήρθε η τελευταία περίοδος ever στη ζωή μου! Είμαι εδώ και 5 χρόνια σε εμμηνόπαυση και είμαι 45 ετών. Σου λέω την ιστορία μου μόνο και μόνο για να μην αισθάνεσαι failure. ΟΧΙ! Κάνε πολύ σεξ, σιγουρέψου ότι το κάνεις "σωστά", και πήγαινε σε έναν γιατρό που εμπιστεύεσαι να τσεκαριστείς. Και εσύ και ο άντρας σου. Ενημερώσου, διάβασε, και θα κάνεις παιδάκι. Θα δεις. Μη το βάζεις κάτω αφού το θέλεις. Και μην αισθάνεσαι failure. Η λύση στο πρόβλημά σου μπορεί να είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ απλή! Ψάξτο.PS: H κόρη μου είναι 7μιση ετών. Ο περίγυρος μου, ξέρουν όλοι τα όσα πέρασα για να την κάνω. Κι όμως δεν μπορείς να φανταστείς ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ με έχουν κάνει να αισθανθώ άσχημα που δεν έχω ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ (ενώ ξέρουν ότι δεν μπορώ να κάνω άλλο!)!!! Να μη σου πω τι έχω ακούσει από αγνώστους! Ψήνομαι και νιώθω τύψεις, αλλά μετά το εκλογικεύω και μου περνάει. Έχεις δίκιο, δε λέω, αλλά πάλεψε το. Μην ακούς κανέναν και μη μασάς.
Συννεφιά, ακόμα κι αν δεν σε ξέρω προσωπικά, ακόμα κι αν είχε αίσιο τέλος αυτό το κεφάλαιο της ζωής σου, θέλω να σου κάνω μία (όσο λιγότερο creepy γίνεται) αγκαλιά για όσα πέρασες, αλλά και για όλες τις βλακείες που ακούς μέχρι σήμερα. Είσαι παράδειγμα προς μίμηση!
Αχ,Συννεφιά!!!Ποσο σε νιώθω!!!Βρισκομαι σε εμμηνοπαυση από τα 28(!!),διαγνωσμένη όμως σε αντιθεση με σένα&με τη βούλα όλων των μεγαλογιατρών&μη του λεκανοπεδιου.Μέχρι σε ερευνητες γιατρούς στο Αμέρικα εφτασαν οι εξετασεις μου&η σούμα σταθερή:προωρη ωοθηκική ανεπάρκεια αγνωστου αιτιολογίας.Ξέρω βεβαια από τα 17 μου,που ξεκίνησαν τα παρατράγουδα με την περιοδο μου,οτι θα δυσκολευόμουν να κάνω μωρό&μου ειχε μαυρίσει την ψυχή το ενδεχόμενο.Αλλά ήμουν τυχερή γιατί οι γονεις μου είχαν&μου έδωσαν τα χρηματα για τις απαραίτητες άπειρες πραγματικά εξαετάσεις&είχα το κουράγιο να περασω το λούκι του απιστευτου πραγματικά χαπακώματος που υπέστην μέχρι να παρω το τεστ εγκυμοσύνης θετικό στα χερια μου.Έκτοτε έχω στην αγκαλιά μου ένα νταβραντισμένο 18μηνο αγοράκι,που με τρέχει απιστευτα αλλά δεν ξανακοιταξα πίσω μου.Και ήμουν τοσο τυχερή μέσα στην ατυχία μου που πετυχε η εξωσωματική με την πρωτη!!Υπαρχουν μερες που λεω οτι η διαδικασία ήταν σχετικά εύκολη&ο κοπος λίγος για το τελικό αποτελσμα.Υπάρχουν όμως&αλλες που λεω τί πηγες&έκανες μουρλή χωρις φοβο&παθος,πως το εκανες αυτό&πως θα το ξανακανες αν δεν πετύχαινε με την πρωτη....Όσο για το δευτερο μωρό,ενώ έχω 2 έμβρυα κατεψυγμένα,όχι δε θα το επιχειρησω καν.Κι όχι μόνο γιατί πια στα 39 που κουράγιο για 2 μωρά κάτω των 3 αλλά γαιτί θα στο ομολογήσω αδερφή μου στα όπλα(τα ιατρικά),δεν αντέχω να ξαναφορτωθώ τοσο χαπι&φαρμακο.Η εικόνα στο μυαλό μου είναι η εξής:έχουν αρχισει πανηγυρικά οι ναυτίες&οι εμετοί&εγώ κουρέλι γυρω απ'τη λεκάνη να μην έχω πια τί να βγάλω παρά μια κολλώδη ασπρη μαζα που είναι τα χαπια που επρεπε να παίρνω με τις χούφτες 3 φορες τη μερα μετά την εμβρυομεταφορά.Και μεσα στη ναυτία μου&στην αηδία μου να σκεφτομαι οτι αφούτα ξερασα θα πρεπει να τα ξαναπάρω&αν επιχειρησω να τα ξαναβαλω στο στόμα μου θα αναγουλιάσω ξανά&δεν αντέχω να αναγουλιάσω αλλο.Όχι αλλη ναυτία!Όχι αλλα χαπια&ό,τι θελει ας γινει!!Εεε,αυτό δε μπορώ να εξηγησω σε καποιον που λεει τη βλακεια του για δευτερο μωρο.Sorry για το μακριναρι,εσύ με νιώθεις Συννεφιά...
Λυπάμαι που το πέρασες τόσο δύσκολα το απαράιτητο "χαπάκωμα". Εγώ το βίωσα με μεγάλη χαρά και προσμονή γιατί επιτέλους έκανα μια ελεγχόμενη προσπάθεια και όχι το μαύρο κουτί του "κάνω σεξ και περιμένω". Πράγματι μου περνούσε κι εμένα από το μυαλό ότι είναι θαύμα που δεν χάνω το λογαριασμό με τόσα χάπια αλλά οκ βιταμίνες ήταν τα μισά και σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετό αυτό για να με αποτρέψει να ξαναπροσπαθήσω. Έχω ένα έμβρυο στην κατάψυξη και δεν βλέπω την ώρα να αποθηλάσει η κόρη μου για να το καλωσορίσω.
Αμπουλα μας έλειψες!#5 Αχ κορίτσι μου, το σώμα μας τελικά ειναι ο μεγάλος άγνωστος που καταλαβαίνουμε οτι τελικά δεν ξέρουμε ενώ ζούμε μέσα του. Η ιστορία μου είναι παρόμοια, με ευτυχές τέλος μετά απο τρια χρόνια μεγάλης θλίψης και ταλαιπωρίας. Τι μπορώ να σου δώσω; Νομίζω πως τα όπλα που χρειάζεσαι ειναι η γνώση και η συντροφικότητα. Μην φοβάσαι την επιστήμη. Να ξέρεις πως δεν φταίει κανεις για αυτό που σου συμβαίνει, δεν ειναι επιτυχία ή αποτυχία αν συμβεί, και το μόνο που μπορείς να κάνεις να βοηθήσεις ειναι να οργανωθείς με γιατρούς για σένα και το σύντροφο σου να βρείτε λύσεις. Μέσα σε αυτό καλό ειναι να μην ξεχνάτε και τον ψυχολόγο, γιατί η ψυχική υγεία και το στρες και η θλίψη δεν ειναι ευκολα σε αυτό το ταξίδι. Οσο για τη συντροφικότητα, είστε μαζι με τον άντρα σου σε αυτό. Μαζί θέλετε παιδί, και αυτή η δυσκολία πρεπει να σας φέρει πιο κοντά. Να μιλάτε για αυτό, να βρίσκετε τρόπους να ξεδίνετε, να κάνετε πράγματα μαζί, να κρατιέστε ο ένας από τον άλλον. Δυστυχώς κάθε φορά που κάποιος θα σας ανακοινώνει την δική του χαρά εσεις θα τα βάφετε μαύρα. Αλλά η δική τους χαρά δεν σημαίνει κάτι κακό. Κουράγιο μονο, και χερι χέρι με τη βοήθεια της επιστήμης θα τα βρείτε. Ζούμε ευτυχώς σε καιρούς που λύσεις υπάρχουν.
Ακριβώς αυτό! Γνώση, υπομονή, αγάπη, αισιοδοξία, πίστη (στο Θεό, στην επιστήμη, στη φύση, όπου πιστεύεις τρελός πάντων), συντροφικότητα, σε-αυτό-είμαστε-μαζί-και-αν-γίνει-πάλι-μαζί-θα-είμαστε με τον σύντροφό σου και όλα θα πάνε καλά. Έχεις τουλάχιστον έτσι κάνουμε και έτσι το προχωράμε :)
Συμφωνώ απόλυτα και προσθέτω, μην φοβάσαι τις "τεχνητές" μεθόδους. Είναι αστικός μύθος ότι η εξωσωματική είναι μεγαλο ζόρι και σε εξοντώνει ψυχολογικά. Για μια γυναίκα που επιθυμεί διακαώς να αποκτήσει ένα μωρό, η εξωσωματική είναι λύτρωση.
#3 από που να αρχίσω.. Λοιπόν καμιά οικογένεια δεν είναι σαν τις κινηματογραφικές. Είναι φυσικώς αδύνατο. Ειδικά σε μια οικογένεια με 5 παιδιά η στατιστική ξεπερνάει τα όρια. Εσύ το βλέπεις έτσι γιατί αισθάνεσαι ότι βρέθηκες κι εσύ επιτέλους σε ένα ζεστό οικογενειακό περιβάλλον. Όμως η επαφή σου μαζί τους δεν έχει αρκετή... "ωριμότητα" ώστε να έχεις πλήρη εικόνα για το πως είναι οι σχέσεις τους και τι άνθρωποι είναι. Είστε λίγο καιρό με τον άντρα σου και από τα λεγόμενά σου συμπεραίνω ότι έχεις ακόμα λιγότερο καιρό σχέσεις με την οικογένειά του. Τα 20 οικογενειακά τραπέζια στα οποία έχεις παρευρεθεί δεν είναι αρκετά για να σε βοηθήσουν να έρθεις στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια ονειρεμένη αρμονική ευτυχισμένη κινηματογραφική οικογένεια. Και αυτό εννοώ όταν λέω "ωριμότητα"! (εγώ είμαι παντρεμένη 17 χρόνια και ακόμα μαθαίνω πράγματα για την οικογένεια του άντρα μου τα οποία με βοηθούν να εξηγήσω καταστάσεις και να συνθέσω κομμάτια στο παζλ, το οποίο ακόμα έχει δρόμο για να ολοκληρωθεί).Στο θέμα μας: αυτό που συνέβη με τον μεγάλο αδελφό ήταν ξεκάθαρη σεξουαλική παρενόχληση. Μην αισθάνεσαι τύψεις. Θυμό να αισθάνεσαι απέναντι στον τύπο που τόλμησε να απλώσει χέρι. Ο άντρας σου πρέπει να το μάθει. Πρέπει να του το πεις. Αφενός γιατί είναι ο σύντροφος της ζωής σου, και ένα τέτοιο μυστικό δημιουργεί απείρως σαθρό υπόβαθρο σε μια σχέση που επιδιώκεις να είναι σχέση ζωής. Αφετέρου γιατί αυτό μπορεί να επαναληφθεί και να μην είναι τόσο "ήπιο" την δεύτερη φορά. Πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου. Κάποιος που τόσο ξεδιάντροπα την πέφτει στον διάδρομο στην γυναίκα του αδελφού του, τι άλλο θα ήταν ικανός να κάνει? Τρίτον, για να εξαλείψεις την πιθανότητα να το πει αυτός πρώτος με τη δική του εκδοχή (του στυλ αυτή μου την έπεσε). Δεν ξέρεις πως έχει εκλάβει ο τύπος την απόρριψη και από την κίνηση που έκανε και μόνο μπορείς να συμπεράνεις ότι ο τύπος είναι λέρα. Αν μπορεί να την πέσει στην γυναίκα του αδελφού του ξεδιάντροπα, γιατί να μην πει και 100000 ψέματα?Το κακό είναι ότι αυτό είναι ένα major test για τη σχέση σου. Γιατί δυστυχώς ο άντρας σου θα έρθει στο δίλημμα: η γυναίκα μου vs. η οικογένειά μου. Κι εκεί είσαι σίγουρη ότι θα διαλέξει εσένα? Δεν ξέρω. Είναι πολύ δύσκολη η φάση. Αλλά καλύτερα να ξέρεις για να μην επενδύεις σε κάποιον που δεν είναι σε θέση να σε έχει προτεραιότητα στη ζωή του όπως τον έχεις εσύ. Όπως είπε η Λένα "η σχέση με τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει ως συντρόφους ζωής έρχεται πρώτη, πριν την οικογένεια". Καλώς ή κακώς ήρθε η ώρα να διαπιστώσεις αν αυτό ισχύει και για τον άντρα σου.
Προσυπογραφω το σχολιο σου και δη την τελευταια φραση. Ειναι σιγουρο δε οτι στα 100.000 ψεμματα παιζει και το οτι ηθελε και καλα να την τσεκαρει. Μεγαλυτερος ων, ειχε ανασφαλεια για τον μικροτερο μη κακοπέσει . Μπορει ακομη και να το πει και ο ιδιος στον αδελφο του για να την προλαβει και φυσικα θα το πει οπως θελει. Πραγματικα πολυ δυσκολη η θεση της κοπελας. Κυριως το σοκ της προερχεται από την αποκαθηλωση της τελειας οικογενειας. Δεν πειραζει καλυτερα που εγινε σχετικα νωρις, γιατι θα δει πως οριοθετειται ο φιλος της σε σχεση με την οικογενεια του, αφου του το πει και μαλιστα γρηγορα.
Μου έδωσες πολύ κουράγιο σήμερα Συννεφιά όσο και η Λένα. Ελπίζω το ίδιο και στη φίλη μας *3. Είμαστε πολλοί εκεί έξω με προβλήματα υπογονιμότητας. Έχω περάσει άπειρες μέρες σαν αυτή που περιγράφει η 3...
Απαιτείται τεράστια προσοχή στους χειρισμούς.Δεν γνωρίζουμε για τι είδους χαρακτήρες μιλάμε.Το μόνο βέβαιο,είναι ότι ο αδερφός που την έπεσε είναι πάρα πολύ ανταγωνιστικός ως προς τον φίλο της γράφουσας.Δεν υποτιμώ καθόλου την εξωτερική εμφάνιση της κοπέλας,δεν την γνωρίζω εξάλλου,αλλά χάθηκαν οι γυναίκες; Σ αυτήν βρήκε να την πέσει;Κι επειδή το αρχικό setting εδώ είναι ότι προσεγγίζει την γυναίκα του αδερφού του,μιλάμε για μεγάλο πρόβλημα προϋπάρχον , στο οποίο αυτή εννοείται ότι δεν εμπλέκεται, αλλά ο τύπος σκοπεύει να την ανακατέψει,με στόχο να διαλυθεί η σχέση του αδερφού του,οποτε ας μην του γίνει το χατήρι.Γράφει εξάλλου η κοπέλα ότι μ αυτόν τον συγκεκριμένο,δεν έχουν πολλά πολλά.Υπάρχει λόγος που αφορά στους δύο αδερφούς.Δεν συμφωνώ ότι πρέπει να τεθεί προ επιλογής. Αυτά τα δραματικά διλήμματα δεν με βρίσκουν σύμφωνη,ιδίως αν ο άλλος έχει σχετικές υστερικές ευαισθησίες.Και μάλλον έχει ο φίλος της και γι αυτό ο αδερφός του κινήθηκε κατ αυτόν τον τρόπο, ήξερε πολύ καλά τι έκανε.Το ζήτημα είναι πώς θα το χειριστεί η συγκεκριμένη τώρα. Κατ αρχήν, προφανώς ο φίλος της για να μην διατηρεί στενές επαφές με τον αδερφό του ,έχει ήδη επιλέξει ,για τους λόγους του.Και σε κάθε περίπτωση,ο καθένας γνωρίζει τι λογαριασμούς κάνει στις σχέσεις του.Η κοπέλα που έστειλε την ερώτηση θα πρέπει να λάβει υπ' όψιν της πολύ προσεκτικά αυτά που ήδη γνωρίζει.Αυτη λοιπόν που ξέρει και μόνο αυτή,μπορει να κρίνει αν τώρα είναι ο προσφορος χρόνος να του το πει,αν του το πει, ή αργότερα.Δεν νομίζω ότι είναι πολύ έξυπνο να βρεθεί χωρίς σχέση ,επειδή ένας μακακος, δυστυχής και ανισόρροπος μισεί τον αδερφό του.Ο τρόπος που θα το σερβίρει το γεγονός είναι κεφαλαιώδους σημασίας.Πρέπει να το σκεφτεί ψύχραιμα.Το συμπέρασμα της συζήτησης τους πρέπει να είναι ότι ένας βλαξ,(διότι αυτός θα είναι ο χαμένος,αν το χειριστεί έξυπνα),παρενόχλησε βλακωδώς την γράφουσα και πρέπει να μπει σε καραντίνα.Η έμφαση στην νοσηρή διασύνδεση των αδερφών δεν πρέπει να δοθεί από την γράφουσα.Δεν γνωρίζω αν ο τύπος είναι δυνητικά βίαιος για να γράψω κάτι περισσότερο,ούτε θέλω να πανικοβάλλω κανέναν.Και βέβαια,απλά διατυπώνω μια γνώμη,για να προλάβω τυχόν αντιδράσεις.