Στο σημερινό «Α μπα»: για ποιον μιλάς;

Στο σημερινό «Α μπα»: για ποιον μιλάς; Facebook Twitter
90

__________________
1.

Λένα, είναι φυσιολογικό ή ακμή να μου μοιωνει την αυτοπεποίθηση; Τα τελευταία τεσσερα χρόνια έχω έντονη κυστική ακμη και οι επισκέψεις μου σε δερματολόγο δεν με βοηθούν.. μάλιστα πριν ένα χρόνο δοκίμασα να πάω σε άλλο γιατρό ο οποίος με βοήθησε ελάχιστα.. Εξακολουθώ να έχω ακμή και με έχει κουράσει. Τους τελευταίους μήνες άρχισα να βάφονται καθημερινά (ευτυχώς δεν επιδείνωσε την κατάσταση μου) αλλά δεν μου αρκεί.. Η ακμή φαίνεται και πάλι και φυσικά μετά το ντεμακιγιαζ αισθάνομαι ακμή χειρότερα. Το καλύτερο είναι πως έχασα τη δουλειά μου από το καταστήμα καλλυντικών στο οποίο εργαζομουν καθώς όταν με προσέλαβαν φρόντιζα να καλύπτω πολύ καλά την ακμή αλλά και ήταν πολύ πιο ήπια..
-Φαιη

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Φυσικά και είναι φυσιολογικό. Έχεις που έχεις τι πρόβλημα (είναι πρόβλημα), μην έχεις και τύψεις που αισθάνεσαι άσχημα για αυτό. Αυτό που έχω να σου πω είναι να μην παρατήσεις τις προσπάθειες να το λύσεις! Είναι δύσκολο γιατί είναι σύνθετο, είναι ένας γρίφος, και πάρα πολλοί θα σου πουν πάρα πολλά να κάνεις, άλλα λογικά και άλλα παλαβά. Διάβασε, πήγαινε σε διάφορους δερματολόγους μέχρι να βρεις κάποιον που αισθάνεσαι ότι σε παίρνει στα σοβαρά και θέλει πραγματικά να σε βοηθήσει, δεν απαντάει μηχανικά με τυφλοσούρτη. Πειραματίσου κι εσύ με συνδυασμούς που δεν απαιτούν ιατρική συνταγή (διαφόρων ειδών πλυσίματα, κρέμες, αντηλιακά, λάδια προσώπου, μάσκες κλπ) γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα πετύχει. Χρειάζεται υπομονή, πάρα πολλή υπομονή, γιατί ακόμα και όταν βρεις αυτό που σου ταιριάζει (που δεν έχεις βρει ακόμα) θα χρειαστεί χρόνος και για την αντιμετώπιση του προβλήματος και μετά για την αντιμετώπιση των σημαδιών.


Θα δεις στα σχόλια πόσες διαφορετικές προσεγγίσεις θα σου γράψουν. Διάβασε τις εμπειρίες των άλλων, αλλά με κριτικό μάτι. Κάτι που πετυχαίνει στον έναν σε άλλον μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα, η ακμή δεν είναι ένα πράγμα, μπορεί να έχει διάφορες αφετηρίες. Προσπάθησε να καταλάβεις τι συμβαίνει στο δικό σου δέρμα και μόνο σε αυτό (λιπαρότητα, πόροι, αντίδραση σε ήλιο, ξηρότητα κλπ), πότε παρουσιάζονται εξάρσεις, και τα λοιπά. Υπάρχει λύση, και θα την βρεις, αλλά χρειάζεται πειραματισμός και ξανά, πάρα πολλή υπομονή. Και, δυστυχώς, ένας παράγοντας που αποσιωπάται, το χρηματικό θέμα. Μερικές φορές τα αποτελεσματικά προϊόντα είναι ακριβά... αλλά ευτυχώς όχι πάντα. Εξαρτάται από το δέρμα σου και το συγκεκριμένο πρόβλημα που έχει. Καλή τύχη, και μην τα παρατάς, θα βρεις τη φόρμουλα που θα κερδίσει!


(Και το μακιγιάζ, είναι σωτήριο. Υπάρχει κατάλληλο και ακατάλληλο για δέρματα με ακμή, αλλά η τεχνολογία έχει πια προχωρήσει – υπάρχουν προϊόντα μακιγιάζ ειδικά για ανθρώπους με ακμή, που εκτός από κάλυψη προσφέρουν και προστασία, ακόμα και αντιμετώπιση. Θα σου έγραφα κι άλλα αλλά δεν υπάρχουν τα ίδια προϊόντα στην Αμερική και στην Ευρώπη).

__________________
2.

Α, μπα μου είμαι μόνη μου. Πλησιάζω τα 40 και είμαι χωρίς σύντροφο και χωρίς παιδιά. Για την ακρίβεια ήμουν πάντα μόνη μου. Έχω γονείς, αδέρφια , συγγενείς και κάποιους φίλους αλλά κατά τα άλλα μόνη μου και νιώθω αυτήν την πίκρα που πάντα στοίχειωνε να με τρώει τώρα. Οι αιτίες μάλλον πολλές, αλλά δεν τις έχω λύσει. Πιάνω τον εαυτό μου να κρύβεται από τον κόσμο γιατί η μοναξιά μου δημιουργεί θλίψη και ντροπή. Πέρασα πρόσφατα και μία ερωτική απογοήτευση και είμαι ακόμα ράκος. Λόγω παρατεταμένων σπουδών αλλά και λόγω δουλειάς αλλάζω τόπο διαμονής ανά 6/τία περίπου και έχω την ψευδαίσθηση ότι έτσι δε φαίνεται τόσο. Αλλά φαίνεται. Τώρα γύρισα για 3 χρόνια στον τόπο καταγωγής μου (βρήκα δουλειά) και όλοι ρωτάνε αν έχω κάποιον, πότε θα παντρευτώ και οι συνάδελφοι στη δουλειά λένε καθημερινά μεταξύ σοβαρού κα αστείου πως πρέπει να κάνω παιδιά! Αν και μέχρι τώρα δεν είχα νιώσει επιτακτικό το αίσθημα να γίνω μητέρα τον τελευταίο χρόνο νιώθω πίκρα όταν βλέπω παιδάκια και μαμάδες και νομίζω ότι οφείλεται στο ότι έχω συνειδητοποιήσει ότι εγώ δε θα κάνω, όχι αμιγώς από επιλογή όμως. Χρωστάω εξηγήσεις. στον εαυτό μου και δεν μου είναι ευχάριστο ούτε εύκολο να αντιμετωπίζω τους άλλους. Αν θέλω μπορώ να μείνω εδώ και μετά τα 3 χρόνια και να έχω καλές εργασιακές συνθήκες. Αλλά από τώρα σκέφτομαι τη φυγή σα διέξοδο στις απαντήσεις που δεν έχω. Δε θέλω να λέω ψέματα ούτε και να αποκαλύψω πόσο μόνη αισθάνομαι και είμαι, έτσι κι αλλιώς αφορά εμένα και η λύση δε μπορεί να έρθει από τους άλλους. Δε μου αρέσει να φαίνομαι αδύναμη, δε θέλω να γίνω drama queen, δε μου αρέσει να με λυπούνται. Πως μπορώ να απαντάω λοιπόν σε όλους αυτούς (γονείς, συγγενείς, συναδέλφους, φίλους) που ρωτάνε και επιμένουν να μάθουν τι κάνω στη ζωή μου χωρίς να τους προσβάλλω;
-Ανεμώνη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Γιατί να μην τους προσβάλλεις;


Ποιος ο λόγος να τους προστατέψεις;


Να τους προσβάλλεις, όπως προσβάλλουν αυτοί εσένα με το «χιούμορ» και το «ενδιαφέρον». Ο λόγος που σου ορμάνε σα να μυρίστηκαν αίμα είναι ότι εσύ αισθάνεσαι υπόλογη στον εαυτό σου και πιστεύεις ότι αξίζεις αυτή την αντιμετώπιση από τους άλλους. Δεν φαντάζεσαι πόσο φαίνεται αυτή η αδυναμία, και πόσο λαχταριστή φαίνεται σε περιβάλλον γραφείου για μπούληδες κάθε είδους. Πολύ θα ήθελα να μπω σε αυτό το γραφείο και να τους αρχίσω όλους στις σφαλιάρες με βρεγμένες πετσέτες, αλλά είμαι κατά της βίας.


Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι νιώθεις ότι χρωστάς εξηγήσεις στον εαυτό σου, και αυτό δεν θα λυθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Αυτό χρειάζεται δουλειά, που πρέπει να κάνεις μαζί με έναν ψυχολόγο. Αυτές οι «αιτίες» που λες, που δεν έχεις λύσει, πρέπει να λυθούν, και αυτό άσχετα με το τι άλλο θα γίνει ή τι άλλο θα κάνεις. Για την καθημερινότητα σου όμως, πρέπει να κάνεις κάτι τώρα, και αυτό που προτείνω ως πιο ρεαλιστικό είναι να καταλάβεις βαθιά μέσα σου ότι κανείς δεν αξίζει εκφοβισμό από το περιβάλλον του για κάτι τέτοιο. Είναι αγενείς, είναι θρασείς, είναι απαίδευτοι και ασχημάτιστοι, είναι αχαρακτήριστοι για αυτό που κάνουν κάθε μέρα. Το πρόβλημα το έχουν αυτοί και όχι εσύ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ακούς, να ανέχεσαι και να δίνεις εξηγήσεις στον κάθε τυχάρπαστο που έχει βρει έναν εύκολο τρόπο να περνάει την ώρα του πατώντας στις ανασφάλειες του άλλου.


Κόψε τις ερωτήσεις, χωρίς να σε νοιάζει ποιος θα παρεξηγηθεί. Το κόλπο της μεγάλης ερώτησης «τι να απαντάω» είναι ότι ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΑΣ. Όταν σταματήσει να σε ενδιαφέρει πόσο καλά αισθάνονται οι άλλοι με αυτά που κάνεις και αυτό που είσαι, θα δεις πόσο απλούστατο είναι. Δεν χρειάζεται ούτε να απαντάς, ούτε να δικαιολογείσαι, ούτε να εξηγείς. Το «παράτα μας», το «κοίτα τα δικά σου χάλια», το «δεν είναι δική σου δουλειά» είναι πολύ δόκιμες αντιδράσεις στα «αστεία». Αν δεν θέλεις να σε λυπούνται, γύρνα τους τον καθρέφτη. Το ξέρω ότι δεν γίνεται να αλλάξεις από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά πρέπει να κάνεις το πρώτο βήμα, που είναι να πειστείς εσύ, μέσα σου, για σένα, ότι δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο να σε φέρνουν σε αυτή τη θέση για κάτι που δεν είναι καν άξιο σχολιασμού! Περιόρισε τις συναναστροφές σου σε ανθρώπους που δεν είναι βόδια, κόψε τον αέρα στους υπόλοιπους με όποιον τρόπο μπορείς καλύτερα, βρες έναν ψυχολόγο, ξεκίνα θεραπεία, φρόντισε τον εαυτό σου εξωτερικά και εσωτερικά, και θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο. Καλή επιτυχία σε όλα.


__________________
3.

Το πρόβλημα μου είναι ότι σκέφτομαι πολύ. Αναλύω τα πάντα, ακόμα και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Αυτό με κάνει να μην ζω στην ουσία, γιατί όλη την ώρα σκέφτομαι ποιο είναι το νόημα σε αυτό, ποιο σε εκείνο κ.τ.λ. Από την μια θέλω να αφεθώ στην στιγμή και να ζήσω ήρεμα, αλλά από την άλλη όταν το κάνω αυτό μου φαίνεται ότι η ζωή μου είναι κάπως «πεζή», ή χωρίς ουσία. Ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν μια ρουτίνα στη ζωή τους, π.χ. δουλειά, σπίτι, οικογένεια, διασκέδαση κ.α., και που ζουν μια νορμάλ ζωή και απολαμβάνουν τα απλά πράγματα χωρίς να σκέφτονται πολλά πολλά, και πιστεύω ότι αυτό είναι που θέλω στη ζωή μου και ότι έτσι θα είμαι ευτυχισμένη, όταν όμως προσπαθώ να κάνω αυτή τη ζωή (δηλαδή μια ζωή που εγώ θεωρώ χωρίς πολλές σκοτούρες και χωρίς φιλοσοφικά ή άλλα ερωτήματα) νιώθω ότι σπαταλώ τον χρόνο μου σε ανούσια πράγματα(π.χ. δουλεύω κυρίως για να έχω λεφτά για να ζήσω, να διασκεδάσω κλπ) και ότι τόσα ερωτήματα μένουν αναπάντητα και δεν κάθομαι να τα σκεφτώ ενώ θα έπρεπε. Είναι λες και μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου, μου λέει «γιατί δεν σκέφτεσαι; Γιατί κάνεις μια ζωή που δεν έχει νόημα;». Φυσικά δεν ξέρω ποια ζωή θα είχε νόημα για μένα. Νοιώθω ότι όποιο τρόπο ζωής και να διάλεγα δεν θα άλλαζε τίποτα, και με τίποτα δεν θα ήμουν ικανοποιημένη. Ότι και να διαλέξω σκέφτομαι πάντα «τι θα γινόταν αν διάλεγα κάτι άλλο; Αν έκανα κάτι άλλο στη ζωή μου;». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να ζήσω αυτό που διάλεξα και να ζω μονίμως σε υποθετικές καταστάσεις. Το πρόβλημα είναι μάλλον ότι δεν ξέρω τι μου ταιριάζει και τι με κάνει ευτυχισμένη. Βλέπω δηλ. ευτυχισμένους ανθρώπους να ζουν χωρίς τα ερωτήματα που με βασανίζουν και από τη μια τους ζηλεύω, από την άλλη δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην βασανίζεται από ερωτήματα και να προσπαθεί να τα λύσει.
Γιατί δεν ξέρω τι θέλω από τη ζωή μου; Και γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ποιο είναι το νόημα της ζωής; Αφού το ξέρω ότι ανήκει στην κατηγορία «αναπάντητα ερωτήματα» γιατί κάθομαι όλη μέρα και το σκέφτομαι;
Υ.Γ. Μερικές φορές δεν μπορώ να απολαύσω τα όμορφα πράγματα που μου συμβαίνουν για αυτόν ακριβώς το λόγο. Σκέφτομαι δηλ. ποιο είναι το νόημα σε αυτό, κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, και ενώ νοιώθω τόση χαρά αμέσως μου έρχεται μια θλίψη γιατί σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει η ζωή μας και συνεπώς οι ευτυχισμένες στιγμές και εν τέλει ποιο είναι το νόημα της ζωής, οι ευτυχισμένες στιγμές;
-confused


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η απάντηση στο τελευταίο θα μπορούσε άνετα να είναι «ναι».


Έχω ξανακούσει αυτό το «πρόβλημα» και μου φαίνεται ότι δεν είναι ακριβώς όπως το βιώνουν αυτοί που το λένε. Δεν θέλω να είμαι απορριπτική, αλλά μου φαίνεται σαν παρενέργεια συνδρόμου μοναδικής χιονονιφάδας. Όλοι μας κάνουμε συνεχόμενες σκέψεις μέσα στο κεφάλι μας, ως προς αυτό, μη νομίζεις ότι είσαι διαφορετική. Όλοι μας σκεφτόμαστε διάφορα συνειρμικά την ώρα που γίνονται και λέγονται άλλα, όταν μιλάμε, όταν τρώμε, όταν οδηγούμε, ακόμα και όταν κοιμόμαστε. Αυτό που δείχνουν οι άλλοι σε σένα δεν είναι αυτό που έχουν μέσα στο κεφάλι τους. Δεν είναι ξεκάθαρο ποιος σκέφτεται «πολλά πολλά» και ποιος όχι, μπορεί αυτός που σου φαίνεται να μην τα «έχει σκεφτεί» να είναι αυτός που είναι δέκα βήματα πιο μπροστά από σένα.


Αυτό που σε παιδεύει δεν είναι οι συνεχόμενες σκέψεις, που έχουμε όλοι – είναι ότι προσπαθείς να «αναλύσεις», αλλά αυτό που κάνεις είναι ότι γυροφέρνεις μια σκέψη χωρίς να είναι παραγωγική. Από ερωτηματικό καταλήγεις σε ερωτηματικό, ρωτάς, αλλά απάντηση δεν βρίσκεις, και η ερώτηση επανέρχεται ξανά και ξανά με διαφορετικές αφορμές. Ας πούμε, κάποτε πρέπει να αποφανθείς στο «ποιο είναι εν τέλει το νόημα της ζωής». Όχι για όλους, για πάντα, αλλά για σένα, εκείνη τη στιγμή, ή εκείνη τη μέρα, στην καλή περίπτωση, εκείνη την περίοδο. Αντίστοιχα, δεν ξέρω γιατί δεν ξέρεις τι θέλεις από τη ζωή σου, αλλά αν παραμένεις σε αυτό το ερώτημα για χρόνια, κάτι δεν κάνεις καλά. Κάποτε πρέπει να δεις πώς θα προχωρήσεις αυτή τη σκέψη, με κάποιον τρόπο. Προς τα κάπου. Η σκέψη σου έρχεται αυθόρμητα, αλλά έχεις και έλεγχο να την κατευθύνεις. Αν πιστεύεις ότι κάτι άλλο από αυτό που κάνεις θα ήταν καλύτερο, αναρωτήσου με ποιο τρόπο θα ήταν καλύτερο, και γιατί, και ποιες είναι οι κρυφές παγίδες.

 

Για να προχωρήσεις την σκέψη πάντως δεν αρκεί να ζεις μέσα στο κεφάλι σου. Για να καταλάβεις τι θέλεις από τη ζωή σου, πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου, να πάρεις ρίσκα, να αλλάξεις κάποια πράγματα, να γνωρίσεις κόσμο, να αποκτήσεις εμπειρίες.

__________________
4.

Είναι ο συντάκτης της ερώτησης # 2

Μου έκαναν εντύπωση τα σχόλια και είπα να διευκρινίσω κάποια πράγματα ..

Το μήνυμα είναι γραμμένο αμέσως μετά το χωρισμό ( χυλόπιτα-απόρριψη) ας πούμε με κάποια μεγάλη αναταραχή συναισθημάτων. Εν βρασμώ.
Δεν είναι τρόλ , αν και έχει ειρωνεία και αυτοσαρκασμό που μάλλον δεν κατάφερα να μεταφέρω και μάλλον δεν κατάφεραν οι αναγνώστες να τη βρουν ! Ας πούμε το «wine not» είναι λογοπαίγνιο (ίσως αποτυχημένο , αλλά εμφανώς λογοπαίγνιο ρε παιδιά, ήμαρτον με τα σχόλια επί προσωπικού για τη λαθάρα μου)
Τα « να μην κλαίει», «νταξ είμαι κελεπόυρι» και αρκετά άλλα, είναι αυτοσαρκαστικά και έτσι ήθελα να φανούν.
Τα περί τυλίγματος των φίλων είναι πραγματικά , αλλά και αυτό είναι μία αλήθεια , ισχύει και για άντρες και για γυναίκες , αποτυπώνει τι λένε οι παρέες (κοινωνία) με μία τύπου ψυχολογία μάζας. Το «κτλπ αηδίες» αποτυπώνει την δικιά μου άποψη περί του θέματος –περίεργο που κανένας δικαστής δεν το πρόσεξε ;)
Αποτυπώνω ακατέργαστες αυθεντικές σκέψεις, αμέσως μετά από μία χυλόπιτα, σίγουρα και εσείς όλοι οι δικαστές να έχετε κάνει παρόμοιες ή και χειρότερες μέσα σε φόβο απόρριψης και μη αποδοχής , αλλά βεβαίως είστε πολύ εύστοχοί να επιτεθείτε σε κάποιον ( ακόμα και για γραμματικά λάθη !) που μέσα σε μία υπερβολή, αναταραχή, φόβο, παραδέχεται και εκφράζει αυθεντικά ότι αισθάνεται ..
Να σας πώ την αλήθεια ; και μένα μου κάνει εντύπωση , ξαναδιαβάζοντάς το , ο τρόπος που τα γράφω αλλά και τι γράφω. Μετά από λίγες ώρες ή μία ημέρα θα το έγραφα πολύ διαφορετικά και προφανώς δεν θα αποκάλυπτα τις μύχιες (πρωταρχικές) σκέψεις/ συναισθήματα, για τον βασικότερο λόγο ότι μετά από μία ημέρα είχε καταλαγιάσει η ένταση ( φόβος ;) ) και πλέον δεν ίσχυαν αυτά σε αυτήν την ένταση..
Αν μετανιώνω για κάτι και θα ήθελα να αλλάξω είναι ότι δεν ήμουν ο εαυτός μου, αλλά μάλλον αυτό ισχύει για όλους και για όλα και είναι εν τέλει στόχος ζωής.
Μου έκανε εντύπωση, πάντως, η ευκολία που έχετε να επιτίθεστε και να καταδικάζετε .. και υποτίθεται ότι είσαστε και "ψαγμένοι"-υποψιασμένοι τρόπον τινά ;)


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Βάγγο, λες ότι δεν αναγνωρίζεις ούτε εσύ τον εαυτό σου και αυτά που γράφει, ότι εκπλήσσεσαι και με αυτό που έγραψες αλλά και με τον τρόπο που τα έγραψες, ότι αν έγραψες λίγο αργότερα θα τα έγραφες πολύ διαφορετικά, αλλά εμείς φταίμε που έχουμε την ευκολία να σε καταδικάσουμε.


Όχι, Βάγγο. Απαντάμε σε αυτά που γράφεις, και εσύ, και όλοι. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα ένιωθες σε μια μέρα. Και η πρώτη σου αντίδραση είναι επίσης δική σου. Αν δεν σου αρέσει, αν δεν την αναγνωρίζεις, προβληματίσου πάνω σε αυτό, όχι στο γιατί η εν βρασμώ αντίδραση σου σε έκανε αντιπαθή. Είχες μια κοπέλα σίγουρη και νόμιζες ότι την έπαιζες επειδή βασικά ήταν πιο μεγάλη από σένα, και τελικά ανακάλυψες ότι δεν καιγόταν, παρόλο που ήταν μεγαλύτερή σου, σοκ! Δεν ξέρω πώς να το δω αυτό με συμπάθεια. Νομίζω ότι είναι χρήσιμο να ξέρεις πώς ακούγεσαι στους άλλους όταν είσαι «αυτοσαρκαστικός». Άλλος ο δικός σου αυτοσαρκασμός, άλλος ο αυτοσαρκασμός του Louis C.K. Όσο και αν αυτοσαρκάστηκες, είπες την αλήθεια: δεν κατάλαβες ότι δεν είσαι κελεπούρι, όσο «αστεία» και αν το είπες.

 

Δεν σε κατηγορώ τόσο για την λάθος εκτίμηση σου, αυτά γίνονται. Θα σε κατηγορούσα αν μετά από όλα αυτά εξακολουθούσες να μην βλέπεις ότι νόμιζες ότι έχεις το πάνω χέρι επειδή αυτή σίγουρα σε θέλει, και μάλιστα για σχέση, ότι αν κάποια σε κυνηγήσει μια φορά, ισχύει για πάντα. Επειδή εμείς το έχουμε ζήσει πάμπολλες φορές αυτό από την άλλη πλευρά (να δείξουμε ενδιαφέρον και ο άλλος να θεωρήσει αυτονόητο ότι θέλουμε τα παιδιά του) η αντίδραση από τον κόσμο ήταν ιδιαίτερα έντονη. Οπότε, τι να σου ευχηθώ; Να καταλάβεις ότι όταν μια γυναίκα σε κυνηγήσει δεν σημαίνει ότι σου έχει χαρίσει την καρδιά της για πάντα, και να εφαρμόσεις αυτή τη γνώση στο μέλλον με περίσκεψη.

__________________
5.


Α μπα και σχολιαστές,
Είμαι 35 χρονών και νιώθω γριά. Νιώθω ότι τελείωσαν τα ψωμιά μου, ότι πάει η νιοτη, τώρα ανήκω στις γριες και δεν υπάρχει ελπίδα. Το βλέπω στο σώμα μου που σιγά σιγά δεν είναι τόσο σφιχτο, στο πρόσωπο που ρυτιδιαζει, στους άλλους που δεν με κοιτάνε πια, ακόμα και σε γκάλοπ που πλέον ανήκω στις 35 και άνω. Το ξέρω πως είναι χαζό και πως κάθε ηλικία έχει τα δικά της καλά αλλά δεν ξέρω τι καλό έχει να είσαι άνω των 30. Ζηλεύω φίλες που είναι 20something και σκέφτομαι πως κι αυτές με θεωρούν γριά. Επιπλέον δεν ξέρω πως να ντυθώ και να μιλάω γιατί εγώ δεν ενιωσα καμία αλλαγή μετά τα 30 και συνεχίζω όπως πριν αλλά αναρωτιέμαι αν φαίνομαι γελοία και πρέπει να αλλάξω στυλ και ύφος. Θα ήθελα να μου πειτε: υπάρχει ζωή μετά τα 30? Κι αν ναι πώς μοιάζει?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Έχει τη μορφή που της δίνεις.


Το σώμα θέλει γυμναστική και καλό φαγητό, το πρόσωπο θέλει περιποίηση, τα μαλλιά θέλουν κομμωτήριο, τα ρούχα πρέπει να είναι αυτά που σου ταιριάζουν και όχι αυτά που είναι της μόδας. Το καλό που έχει το να είσαι πάνω από τριάντα και πάνω από σαράντα και πάνω από πενήντα, είναι ότι ξέρεις καλύτερα τον εαυτό σου, τα όρια του, τις αντοχές του, και έχεις κατακτήσει πια τόσα (επαγγελματικά, συναισθηματικά) ώστε να μπορείς να διεκδικείς, να απαιτείς, και όταν χρειάζεται, να συμβιβάζεσαι. Η ζωή μετά τα τριάντα έχει την ελευθερία από την μονολιθικότητα της νεότητας.


Αν φτάσεις σε αυτή την ηλικία και νομίζεις ότι μόνο σου πρόβλημα είναι οι ρυτίδες και χαλάρωση, χαράμισες την προηγούμενη δεκαετία και η εξέλιξη σου είναι πάρα πολύ πίσω. Διορθώνεται, αλλά χρειάζεται υπερεντατική προσπάθεια για όλη την επόμενη δεκαετία προκειμένου να αναπληρώσεις τις ελλείψεις.


Θα καταλάβεις ότι τα κατάφερες όταν πεις ότι προτιμάς να σου βγάλουν τα νύχια με τανάλια παρά να ξαναγίνεις 25 χρονών.

__________________
6.

 

Γειά σου, αμπά! Είμαι ένας ονειροπόλος 23χρονος φοιτητής ακόμα σε μια σχέση 3 χρόνων με την πιο υπέροχη κοπέλα του κόσμου. Την αγαπώ, την λατρεύω και δεν ξέρω αν μπορώ να μιλάω για εκείνη αλλά τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Γενικά έχουμε μια πολύ όμορφη σχέση ΑΛΛΑ είμαι gamer. Παίζω παιχνίδια στο πισι και υπάρχουν περίοδοι που καίγομαι. Μ'αρέσει να παίζω κάποιες ώρες μέσα στη μέρα αλλά νιώθω τύψεις και πως κάνω κάτι άσχημο γιατί η κοπέλα μου πολλές φορές μου κάνει παρατήρηση του στυλ όλο παίζεις και δεν κάνεις τίποτα, δεν μαρέσει αυτό το θέαμα κτλπ. Στο μεταξύ δουλεύω και έχω άλλες ασχολίες και θέλω όταν είμαι σπίτι να αράξω λίγο και να παίξω. Η κοπέλα μου έχει πολύ διάβασμα και δουλεύει ,πλέον σχεδόν συγκατοικούμε, οπότε θα ήθελα να τονίσω ότι ποτέ δεν της έχω ρίξει άκυρο για να παίξω, πάντα παίζω όταν λείπει ή όταν διαβάζει, άρα δεν πιστεύω ότι κάνω κάτι τραγικό. Γιατί την ενοχλεί τόσο και πως γίνεται να παίζω χωρίς να νιώθω τύψεις όταν είναι γύρω;;;
Ευχαριστώ! Retardo

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ενοχλείται επειδή δεν καταλαβαίνει τι ωραία που είναι τα παιχνίδια και πόσο μπορούν να σε ρουφήξουν. Βλέπει το gaming στερεοτυπικά, συντηρητικά. Εφόσον παίζεις όταν λείπει ή όταν διαβάζει πιστεύω ότι πρέπει να δεχτεί το gaming ως προσωπική σου ασχολία που πρέπει να σεβαστεί. Θα σου πρότεινα να βρεις ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να την ενδιαφέρει για να παίξετε μαζί, για να δει λίγο μέσα στον κόσμο σου. Νομίζω ότι χάνει που δεν ξέρει ?

_________________
7.

Γειά σου Α, μπα με την υπέροχη στήλη σου! Σ' ευχαριστούμε και μόνο που υπάρχεις!
Είμαι 32 ετών και μου αρέσει πολύ η δουλειά μου-με τρέφει ψυχικά και πνευματικά, με κάνει δημιουργική και ζωντανή. Ακούω φίλους και γνωστούς να μου λένε: "όταν κάνεις οικογένεια, θα συνειδητοποιήσεις ότι η ευτυχία κρύβεται εκεί, και όχι στη δουλειά όσο και να τη λατρεύεις". Κατά πόσο αληθεύει αυτό; Γιατί για μερικούς ανθρώπους η δουλειά εν τέλει γίνεται το "αποκούμπι" τους προκειμένου να ξεφύγουν από τα προβλήματα της οικογένειάς τους και τους ανθρώπους που επέλεξαν για συντρόφους τους. Τελικά, η ευτυχία είναι ένας συνδυασμός και των δύο-καλή οικογένεια, δουλειά που αγαπάς-ή αν έχεις μόνο το πρώτο είσαι καλυμμένος; Τα φιλιά μου!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ο καθένας ολοκληρώνεται ψυχικά με τον τρόπο που θέλει και μπορεί, και δεν είναι δουλειά των άλλων να ανακατεύονται σε προσωπικά οράματα. Η ευτυχία είναι προσωπική κατάκτηση και υπάρχουν πολλοί δρόμοι προς τα εκεί, όσοι και οι άνθρωποι. Τα τσιτάτα αυτού του είδους είναι πάντα απόπειρα κάλυψης προσωπικών ελλείψεων, δικαιολογία για εσωτερικές αποτυχίες. Όσοι δίνουν συμβουλές χωρίς να τους ρωτήσεις, για τον εαυτό τους μιλάνε. Να το θυμάσαι κάθε φορά που σε εκνευρίζει κάποιος με τέτοιον τρόπο.

90

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Γιατί ρε Λένα τέτοια μικροαστική απάντηση άκου κομμωτήριο, εκτόε αν το είπες έτσι με μια λέξη περιεκτικά δλδ εννοώντας κτι το μαλλί θέλει κι αυτό στάιλινγκ. Αλλά όχι ότι το κομμωτήριο είναι απαραίτητο σιγά, τα καλύτερα χτενίσματα μόνες μας τα κσνουμε! Στα κομμωτήρια κάνουν τυφλοσούρτη ενα μαλλί σε όλες κ ποτέ αυτό π είναι στη μόδα! Κ αρνούνται βέβαια να δεχτούν υποδείξεις από σενα την πελάτισσα για το λως να πιασει το σίδερο να βγσλει ωραία τη μπούκλα/σκάλα...
#5: Εγώ τα έχω περάσει τα 30 και ναι, με κοιτάνε ακόμα στο δρόμο. Η μαμα μου με κοροιδευει και μου βαζει στοιχημα οτι την χαζεύουν περισσότεροι απ' όσοι εμένα. Η ομορφιά είναι εν πολλοίς εσωτερικό θέμα, όσο πιο πολύ το πιστεύεις, τόσο πιο όμορφη είσαι. Και ναι, προτιμώ να μου βγάλουν τα νύχια με τανάλια παρά να ξαναγίνω 25. Ναι, νιώθω πιο όμορφη τώρα απ' ότι τότε. Και ποιος παρακαλώ αποφάσισε ότι οι ρυτίδες είναι άσχημες? Ίσα ίσα, σε προσεγμένες γυναίκες μπορούν να είναι πολύ γοητευτικές. Και η κυτταρίτιδα κοντεύει να γίνει της μόδας, δεν βλέπεις τα περιοδικά που σιγά σιγά εγκαταλείπουν το ρετουσάρισμα? Όσο γκρινιάζεις που είσαι 35, τόσο ξεχνάς να χαρείς που είσαι ΜΟΛΙΣ 35 ;) Γκο γκετ δεμ σιστα ;)
#1 Αγαπητή φίλη, θέλω να βγώ από την οθόνη και να σε αγκαλιάσω! Έχω περάσει για χρόοοοονια ολόκληρα το βάσανο της ακμής και ακόμα δεν έχω ξεμπλέξει τελείως. Το απόσταγμα σοφίας που μου έμεινε μετά από όλα όσα έχω περασει συνίσταται στα εξής:1) η ακμή είναι ένα πολυπαραγοντικό πρόβλημα, το οποίο σε κάθε άνθρωπο μπορεί να εμφανίζεται για άλλους λόγους. Το πιο σημαντικό σε αυτή τη διαδικασία είναι να βρεις ένα σουπερ γιατρό να σε αναλάβει. Προσωπικά έχω αλλάξει πάνω από 5-6 δερματολόγους και λίγοι με βοήθησαν (ή με άκουσαν καν). Η διαδικασία έχει γενικά ως εξής: ξεκινάς με έναν ενδοκρινολόγο που θα σου γράψει τις κατάλληλες ορμονικές εξετάσεις για να αποκλειστεί η περίπτωση το πρόβλημα να οφείλεται σε ορμονική ανισορροπία. Καλού κακού πηγαινε και σε έναν γυναικολόγο για να αποκλείσεις την περίπτωση πολυκυστικών ωοθηκών. Στη συνέχεια, και εφόσον οι εξετάσεις είναι εντάξει, περνάμε στα αποκλειστικά χωράφια των δερματολόγων, όπου, ανάλογα με τη διάγνωση, ο γιατρός θα σου δώσει είτε θεραπεία με αντιβιοτικά, είτε θεραπεία με ισοτρετινοΐνη. ΠΡΟΣΟΧΗ και στις 2 περιπτώσεις χρειάζεσαι παρακολούθηση από γιατρό τακτικά, οι θεραπείες αυτές είναι αρκετά επιβλαβείς για το σωμα σου και πρέπει να προσαρμόσει ο γιατρός τη δόση στις ανάγκες του εκάστοτε ασθενους. 9 στους 10 τους βοηθάει η θεραπεία με ισοτρετινοΐνη, αλλά θέλει προσοχή. Επίσης, όπως ειπώθηκε και από άλλους σχολιαστές, η εγκυμοσύνη κατά τη διάρκεια της θεραπείας και για λίγο καιρό μετά απαγορεύεται.2)Ψάξε, ψάξε, και μετά ψάξε λίγο ακόμα για τα προϊόντα που είναι κατάλληλα για το ΔΙΚΟ σου δερμα. Προσωπικά έχω καταλήξει σε μια συγκεκριμένη μάρκα καλλυντικών, γιατί μόνο αυτά είναι ανεκτά από το δικό μου δέρμα, αλλά αυτό συνέβη μετά από χρόνια ψαξίματος και άπειρα χαμένα λεφτά σε προϊόντα που τα χρησιμοποίησα 1 φορά και μετά τα πέταξα. Δυστυχώς δεν υπάρχει σύντομη οδός για αυτό. 3) Προσοχή πολλή με το μακιγιάζ. Καλό είναι να ψαχτείς να βρεις υποαλλεργικά προϊόντα κατάλληλα για λιπαρό δέρμα, αλλά θέλει και πολλή προσοχή να αλλάζεις συχνά σφουγγαράκια και πινέλα για να μη μεταφέρονται τα μικρόβια. Προσπάθησε πάντως να το περιορίσεις γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι δε σου κάνει καλό. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, εγώ ούτε μέχρι το περίπτερο δεν πήγαινα χωρίς μεικαπ, αλλά τελικά με τα χρόνια πίστεψέ με, οι άλλοι δεν το προσέχουν καν, αν εσύ δεν του δίνεις τόση σημασία. 4) Οι δικοί σου άνθρωποι την ακμή μπορεί να μη την προσέχουν καν. Σε αγαπάνε και σε βλέπουν σαν ολοκληρωμένη προσωπικότητα, και ειλικρινά αν καταφέρεις εσύ να μη προβληματίζεσαι τόσο με αυτό, θα το διαπιστώσεις επίσης. Καλά κουράγια, καλή επιτυχία, και να ξέρεις, είμαστε πολλοί εκεί έξω!!!
#2Χρυσό μου κορίτσι! Το πρόβλημά σου δεν είναι «οι άλλοι». Ασκούν επιρροή πάνω σου διότι δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και σε αυτά τα κενά που υπάρχουν μέσα σου, βρίσκουν χώρο και εισχωρούν. Το πρόβλημά σου είναι ότι δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Όχι, δεν είναι ντροπή να είσαι μόνη σου στα 40. Ντροπή είναι να κάνεις την χείριστη επιλογή συντρόφου στα 40 (ηλικία που θεωρητικά όλοι έχουμε κάποια εμπειρία στο να διακρίνουμε τις διαθέσεις των ανθρώπων απέναντί μας) , να κάνεις ένα παιδί μαζί του και να γίνεις θύμα (και θύτης)μιας νοσηρής κατάστασης. Προς Θεού, δεν θέλω να πω ότι στα 40 οφείλουμε να έχουμε το αλάθητο. Λάθη όλοι κάνουμε, σε όλες τις ηλικίες, ζωή να’χουμε! Αυτό που με ανησυχεί σε σένα είναι ότι αυτή η «απόγνωση» που διακρίνω οτι σε διακατέχει, είναι πανεύκολο να σε οδηγήσει σε λανθασμένη επιλογή συντρόφου. Σύνδρομο που πολύ συχνά παρατηρώ σε γυναίκες των τριάντα-something με «κρίση ηλικίας»(Καλέ χαλαρώστε πια!). Μπλέκουν με άτομα που 5-6 χρόνια πριν ούτε καν θα γύριζαν να κοιτάξουν. Ξαφνικά ο άσχημος γίνεται γλυκούλης, ο γλοιώδης γίνεται συμπαθητικός…και γενικά βαφτίζουμε το κρέας ψάρι για χάρη ενός πολυπόθητου γάμου και κυρίως της μητρότητας. Πρόσεξε μην πέσεις σε αυτή τη λούμπα! Βρες έναν ειδικό για να βγάλεις όλα σου τα εσώψυχα και να σε κάνει να νιώσεις δυνατή. Οσο για τα ρεμάλια που σε ρωτούν αδιάκριτα πράγματα που σε πονούν…σφίξε τα δόντια και παίξτο τρελλίτσα. Σε μένα αυτό πιάνει πάντως! (πχ. «Καλέ γιατί δεν παντρεύεσαι 30+ δεν είσαι; » «Ασε με καλή μου στο άνθος της ηλικίας μου να χαρώ λίγο ακόμα τη ζωή μου! Γιατί να βιαστώ; Για να πλένω σώβρακα; Πλύνε εσύ λίγα παραπάνω και για μένα!» ) Και μετά η κουβέντα πάει στο χαβαλέ και όλοι είμαστε μια χαρά! ΥΓ.1. Μην ζηλεύεις αυτούς που είναι σε σχέση ή τους παντρεμένους. Δεν είναι πολλοί αυτοί που είναι μαζί και είναι καλά. Μη βλέπεις μόνο αυτό που θες να δεις για να παίρνεις αφορμή να λιθοβολείς τον εαυτό σου.ΥΓ.2. Είναι πιο ειλικρινές και πιο έντιμο προς τον εαυτό μας να βιώνουμε τη μοναξιά μας ως μονάδες παρά ως μέλη μιας σχέσης. Τότε η μοναξιά μας πολλαπλασιάζεται.
#2Χρυσό μου κορίτσι! Το πρόβλημά σου δεν είναι «οι άλλοι». Ασκούν επιρροή πάνω σου διότι δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και σε αυτά τα κενά που υπάρχουν μέσα σου, βρίσκουν χώρο και εισχωρούν.Όχι, δεν είναι ντροπή να είσαι μόνη σου στα 40. Ντροπή είναι να κάνεις την χείριστη επιλογή συντρόφου στα 40 (ηλικία που θεωρητικά όλοι έχουμε κάποια εμπειρία στο να διακρίνουμε τις διαθέσεις των ανθρώπων απέναντί μας) , να κάνεις ένα παιδί μαζί του και να γίνεις θύμα (και θύτης)μιας νοσηρής κατάστασης. Προς Θεού, δεν θέλω να πω ότι στα 40 οφείλουμε να έχουμε το αλάθητο. Λάθη όλοι κάνουμε, σε όλες τις ηλικίες, ζωή να’χουμε! Αυτό που με ανησυχεί σε σένα είναι ότι αυτή η «απόγνωση» που διακρίνω οτι σε διακατέχει, είναι πανεύκολο να σε οδηγήσει σε λανθασμένη επιλογή συντρόφου. Σύνδρομο που πολύ συχνά παρατηρώ σε γυναίκες των τριάντα-something με «κρίση ηλικίας»(Καλέ χαλαρώστε πια!). Μπλέκουν με άτομα που 5-6 χρόνια πριν ούτε καν θα γύριζαν να κοιτάξουν. Ξαφνικά ο άσχημος γίνεται γλυκούλης, ο γλοιώδης γίνεται συμπαθητικός…και γενικά βαφτίζουμε το κρέας ψάρι για χάρη ενός πολυπόθητου γάμου και κυρίως της μητρότητας. Πρόσεξε μην πέσεις σε αυτή τη λούμπα! Βρες έναν ειδικό για να βγάλεις όλα σου τα εσώψυχα και να σε κάνει να νιώσεις δυνατή. Οσο για τα ρεμάλια που σε ρωτούν αδιάκριτα πράγματα που σε πονούν…σφίξε τα δόντια και παίξτο τρελλίτσα. Σε μένα αυτό πιάνει πάντως! (πχ. «Καλέ γιατί δεν παντρεύεσαι 30+ δεν είσαι; » «Ασε με καλή μου στο άνθος της ηλικίας μου να χαρώ λίγο ακόμα τη ζωή μου! Γιατί να βιαστώ; Για να πλένω σώβρακα; Πλύνε εσύ λίγα παραπάνω και για μένα!» ) Και μετά η κουβέντα πάει στο χαβαλέ και όλοι είμαστε μια χαρά! ΥΓ.1. Μην ζηλεύεις αυτούς που είναι σε σχέση ή τους παντρεμένους. Δεν είναι πολλοί αυτοί που είναι μαζί και είναι καλά. Μη βλέπεις μόνο αυτό που θες να δεις για να παίρνεις αφορμή να λιθοβολείς τον εαυτό σου.ΥΓ.2. Είναι πιο ειλικρινές και πιο έντιμο προς τον εαυτό μας να βιώνουμε τη μοναξιά μας ως μονάδες παρά ως μέλη μιας σχέσης. Τότε η μοναξιά μας πολλαπλασιάζεται.
1 # εχω το ιδιο θεμα εδω κ χρονια,αυτο που καταλαβα μετα απο διαφορα που δοκιμασα ειναι πως τα σπυρια δν ειναι ενα πραγμα ,δοκιμασα χαπια ,κρεμες και ακομα εχω λιγα,πιο ηπια βεβαια επισης διατροφη,κλιμα,γυμναστικη ,καλλυντικα ολα παιζουν ρολο ,επειδη ειναι ορμονικο γιαυτο κ περιπλοκο
4.Ειναι τροερά εντυπωσιακο το πόσα τσαλιμάκια επιχείρησες να μας κάνεις για να ανακαλέσουμε που ουτε λίγο ούτε πολύ σε αποκαλέσαμε ψιλομπίπ.Πρώτον, το οτι σε χιλοπίτιασε κάποια που την είχες σιγουράτζα ,δεν ειναι ''χωρισμος'' αλλα το χρησημοποιεις για να το συνυπολογησουμε σαν χωρισμο γιατι οντως μετα απο ενα χωρισμο βλεπεις τα πράγματα μεσα απο παραμορφωτικο καθρέφτη.Δευτερον τα περι τυλίγματος μπορεί στη δική σου παρέα να χρησημοποιουνται και για τα δυο φυλα αλλα παραδοσιακα μια γυναικα επιχειρει να τυλίξει εναν αντρα.Ποτε το αντίθετο.Γιατι?Γιατι οι γυναικες ειναι γιαούρτια αγάπη μου πρεπει να καβατζωθουν πριν επέλθει η ημερομηνια λήξης και καταλήξουν στον κάλαθο των αχρήστων!Αν δεν με πιστευεις διαβασε τα δυο κοριτσια μας 40 και 35 ετων που νιωθουν σαν ληγμένα γιαουρτια απο μια κοινωνια που τις διδασκει οτι ΆΝ εισαι αρκετα νεα και όμορφη και το γατάκι σου ειναι ακομη ζουμερο,θα στραβωθει καποιος να σε γονιμοποιησει για να αποκτησεις κι εσυ λόγο υπαρξης καημενουλα μου.Το ψυχολογία μάζας δεν το σχολιάζω καν γιατι βαριέμαι.Ενταξει σε ετσουξε η χυλοπιτα,ελπίζω να καταλαβες οτι δεν εχεις το χρυσο φιρφιρίνι,τωρα μας λες οτι απο τη μια δεν τα εννοουσες κι απο την αλλη θα επρεπε να σε εκθεισασουμε γιατι ''λες αλήθειες που ολοι σκεφτομαστε''?Ναι ολοι σκεφτομαστε ''γιατι δεν με λατρευουν ολοι και δεν με προσκυνανε νυχθημερων?'' αλλα δεν το λεμε και παραεξω γιατι θα μας περασουνε για μπιπ.Οπως περασαμε εσενα καλη ώρα!Αυτο δεν σημαινει οτι είσαι ουτε σημαινει οτι δεν εισαι.Παντως φιλικη συμβουλη ''αυτοσαρκαστικός'' δεν εισαι.Γκαραντί αυτο που σου λεω τώρα.
Η ζωή μετά τα τριάντα έχει την ελευθερία από την μονολιθικότητα της νεότητας Πηγή: www.lifo.grΑλλιώς, 'The youth is wasted on the young," που τραγούδησε ο Billy Corgan των Smashing Pumpkins κάπου στα 90s.Για την #5.
#2 Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν χρειάζεται να δώσεις θάρρος σε κάποιον για να έχει άποψη για την προσωπική σου ζωή, το παίρνει από μόνος του. Αυτό που έχεις να κάνεις εσύ είναι να του το κόψεις. Όταν μου το λένε αυτό απαντάω "Γιατί να παντρευτώ; Για να φορτωθώ εναν μαλάκα πάνω από το κεφάλι μου, να κάνουμε παιδιά, να χωρίσουμε και να τα μεγαλώσω μόνη μου; Ευχαριστώ δεν θα πάρω".Εννοείται ότι δεν το πιστεύω αυτό, αλλά έχει πλάκα γιατί σταματάει εκεί η συζήτηση. Πλέον στην αγένεια απαντάω με αγένεια.
#1Έχω περάσει ακμή και μάλιστα σε αρκετά άσχημη μορφή. Θυμάμαι πολύ καλά τον εαυτό μου τα χρόνια της φλυκταινώδης ακμής γιατί την είχα παντού. Πρόσωπο, λαιμό, χέρια , στήθος και ήμουν και πιτσιρίκα και ερχόταν το κάθε βόδι να μου λέει τα δικά του τύπου:Μην τρως αυγά, βάλε αυτό το πρόσωπό σου, βάλε το άλλο, μην με πλησάζεις θα με κολλήσεις, από πίσω κούκλα και από μπρος πανούκλα, ναι το άκουσα και αυτό!!!Να μακιγιάρομαι και να φουντούνει το πρόσωπο, να μην μακιγιάρομαι και να νιώθω απαίσια γενικά ότι και να έκανα ένιωθα ότι η ακμή μου με καταδυνάστευε. Καταλαβαίνω και συμπονώ απίστευτα τα άτομα με ακμή , αν δω κάποιον στο δρόμο με βαριά ακμή θέλω να τον-την αγκαλιάσω και να του πω ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ! Ήμουν και πιτσιρίκα και διέθετα τα κότσια και το μυαλό των 40 ετών να απαντήσω στην κάθε αμοιβάδα όπως έπρεπε!Στα 19 μου έκανα πρώτη φορά θεραπεία με το Roaccutan. Το 1995 δεν ήταν και τόσο αποδεκτό αλλά δεν πήρα ελαφριά την καρδία. Με παρακολουθούσε γιατρός, έκανα τακτικές εξετάσεις και ακολουθούσα τις οδηγίες του κατά γράμμα. Δερματολόγος δεν είμαι και δεν σημαίνει ότι το συστήνω ουτε καν απλά σε μένα αυτή η θεραπεία λειτούργησε.Καθάρισε το πρόσωπο μου εντελώς δεν μείναν ούτε σημάδια, αλλά και πλέον να μείνουν σημάδια, οι θεραπείες τώρα είναι μακράν καλύτερες από τις θεραπείες πριν 20 χρόνια.Ψάξε και άλλο -η δερματολόγο εν ανάγκη ψάξε το και στο Αντρέα Συγγρού αν μένεις Αθήνα. Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα βρεις τη λύση και το χαμόγελό σου.
#5. Συμφωνώ απολύτως με τα σχόλια της Λένας ως προς τα μαλλιά και τα ρούχα, αλλά θα ήθελα επιπλέον να προσθέσω οτι τι βασικό προτέρημα της ηλικίας άνω των 30 είναι φυσικά η εμπειρία! Έχεις δεί ήδη έν;α δύο τρία πράγματα περνώντας από τη φάση του σχολείου και φαντάζομαι επίσης -ίσως λανθασμένα - και κάποιας δουλειάς και κάπως έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι καταστάσεις , είτε είναι σχέσεις με το αντίθετο φύλο, είτε εργοδότες, είτε παρέες, είτε η εμφάνισή σου που πλέον τη διαχείριζεσαι πιο επιτυχημένα απότι σατ αγουρα 20... επιπλέον αυτό σου δίνει και μια κάποια αυτοπεποίθηση!! Δεν είναι λίγο αυτό...ελπίζω να τα έχεις δεί και εσύ έστω και λίγο αυτά ..είναι νομίζω η καλύτερη ηλικία για τη γυναίκα..!!!
1 # Είμαι στην ίδια φάση με εσένα τουλάχιστον 4-5 χρόνια. Τώρα είμαι 27 και η ακμή μου ξεκίνησε στην εφηβεία, Τότε ήταν η κλασική ακμή της εφηβείας, μετά τα 23 όμως εμφάνισα κυστική ακμή. Έχω δοκιμάσει και εγώ διάφορα, έχω πάει σε 5 δερματολόγους, ίσως κ περισσότερους. Αυτή τη στιγμή είμαι στην φάση τοπικής κρέμας. Ξεκίνησα όμως παρακολούθηση και από γυναικολόγο και πρόκειται να κάνω ορμονολογικές εξετάσεις ( τις οποίες έχω ξανακάνει αλλά απ ‘ ότι φαίνεται δεν έχει πολλή σημασία). Δυστυχώς είναι πολυπαραγοντικό πρόβλημα. Είναι πολύ λογικό να επηρεάζει την αυτοπεποίθηση σου. Σκέψου όμως ότι είναι πολλές οι γυναίκες που ταλαιπωρούνται. Συνέχισε να ψάχνεσαι όπως σου είπε η Λένα και περιποιήσου το δέρμα σου, αυτό από μόνο του θα σου ανεβάζει κάπως την αυτοπεποίθηση. Σου στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς!
Αγαπητε gamer, το προβλημα δεν είναι ότι είσαι gamer ΑΛΛΑ: 1. ή το έχεις παρακάνει 2. ή τρως την ασυναίσθητη κοινωνικη υποτιμηση ότι ένας ενηλικος αρρεν "παιζει" αντι για να παραγει αγαθα και η γυνη "παιζει" αντι να προσφέρει (καθαρόαιμος σεξισμος απο όπου και να το πιασεις). Το κατωθι αφορα την περίπτωση 2.Το gaming έχει φαει τετοια υποτιμηση απο ανθρώπους που δεν βλέπουν πισω απο τους δρακους. Τι είναι λοιπον το gaming;1. Συλλογη πληροφοριών2. Αναγνώριση μοτιβων3. Συνθετικη σκεψη/φιλτραρισμα των πληροφοριών για να ξεπεραστουν τα μοτίβα4. Λήψη ρίσκων χωρις πραγματικες συνεπειες μεχρι να εκπαιδευτεις σε αυτα (load/save με τα load να είναι μακραν περισσότερα των saves), ποιο "safe space" για ρισκα δεν παίζει.5.Πως να συνεργαστεις με άλλους ανθρώπους που έχουν άλλες ικανοτητες και ρόλους στην ομάδα για να λύσετε προβληματα (δρακοι) με εμμεση διδαχη ότι η συνεργασία και διαφορετικότητα ικανοτητων είναι αυτονόητα απαραίτητη (σε πιο rpg μπορεί ενα ομοιογενες group μπορει τελειωσει το παιχνίδι; πανε στο baldur's gate να σκοτώσεις το demi-lich με μονο warriors ή στο ίδιο παιχνίδι να κρατήσεις την συνοχη της ομάδας...)6. Διαμορφωση λυσεων που θα αποδώσουν μετά απο x turns/times/rounds (μακροπροθεσμη σκεψη)7. Pvp εξασκηση στο να αλλάζεις/τροποποιεις συνηθειές σου με γνώμονα του ποιος/α είναι αντιπαλος8. RP κυριολεκτικα αυτοσχεδιαστικο θεατρο.Γενικα τα games εξασκουν το μυαλο στην διαχείρηση πληροφοριών, ευρεση πολλων διαφορετικων λυσεων για ένα προβλημα, πλοήγηση του νου σε πολυδαιδαλα περιβάλλοντα, συνεργασία, out of the box thinking και η λιστα παει μακρια αναλογα το genre.Αυτα είναι μια μορφή εκπαιδευσης που δεν υπάρχει καπου αλλου τόσο ασυναίσθητα, μαζεμενα και αποτελεσματικα.Αντι να ενδώσεις στην κοινωνικη απαξίωση μηπως να την εισάγεις την κοπέλα σου σε αυτον τον κόσμο; Παίξτε ένα multiplayer Civ 1-2-3-4-5 ή master of orion 2 (συγχρονο σκάκι είναι επι της ουσίας και προσφέρει ακριβως ότι και το παραδοσιακο σκακι) ή ένα TCG (magic the gathering) ή lotro (συνεργασία), εβαλα με εξαίρεση το civ δωρεαν παιχνίδια.Παιζω περισσότερα χρόνια απο ότι είσαι γεννημενος, 25χρονια και έχω γίνει δεκτης αυτων των ειλικρινως καλοπροαίρετων αλλα βασισμένων στην αγνοια προτροπων, μοναχα να είχα μια δραχμη για καθε υποτιμιτικο μειδίασμα και τι στον κοσμο. Επειδή ξερω ότι περαν της γενικης απαξίωσης οι γυναίκες βιώνουν επιπρόσθετα και την "σεξιστικη" τρομολαγνία που βασίζεται σε μια μειοψηφία απαράδεκτων παιχτων και που αγνοεί το 90% των υπολοιπων αθόρυβων αντρων και γυναίκων(ωωω ναι υπάρχουν), το σχόλιο αυτο σας αφορά και εσας....δεν ξέρετε απο τι skillset απεχετε που αποδίδει και στον πραγματικό κόσμο...τι νομίζεται ότι η εκπαίδευση σε πολυκεντρικα και πολυπλοκα μοντέλα δεν θα εφαρμοστουν στην; δουλεια; κοινωνικη ζωή; φιλοσοφική ωριμότητα;Αυτα σε επιπεδο χρηστικων εργαλειων, παμε τώρα στην διασκεδαση της εξιστόρησης μιας ιστορίας, στο cinema, tv, θεατρο κτλ είμαστε παθητικοι δεκτες (και το απολαμβάνουμε) στα games όμως αμα δεν συμμετάσχεις...δεν συνεχίζει η ιστορία και τα games έχουν πραγματικα τρομερες ιστορίες.Και όχι games δεν εχει το fb ή τα free online sites.Μαθε της τον κόσμο του gaming, αυτον που δεν ακουγεται στα social media και ασε τους αλλους να βλέπουν σουρβαιβορ και ταρκοφσκι ως "ωριμοι" πολιτες, την τυφλα τους δεν ξερουν.
όλα σωστά και πάω στοίχημα οτι καθυστερεί και το αλτσχαιμερ για τους μεγαλουτσικους :pαλλα επειδη σε ακουω πολυ ενθουσιωδη, να ξεχωριζουμε παντα το παιχνιδι απο το καψιμο.στο καψιμο, δεν υπαρχει τπτ καλο.
Το καψιμο είναι η περίπτωση 1. Τωρα πώς να το αναγνωρίσεις; 1. η αναλογία "βαριεμαι να ερθω θα κατσω να παιξω" είναι μεγαλυτερη του "θα ερθω",2. εμποδίζει τον βιοπορισμο(υπνο κτλ), 3.δεν είχεις αλλο θεμα συζήτησης με αλλους ανθρώπους (η μονοθεματικη είναι σημαδι για καθε είδους εμμονες).Τι κανουμε τώρα αφου αναγνωρίσουμε το κάψιμο; 1. Ψυχαναγκασμος, φτιάχνουμε εβδομαδιαίο πρόγραμμα και το αναρτάμε πανω στο pc. Δευτερα απογευμα-βολτα, Τριτη-διαβασμα,Τετάρτη-gaming κτλ, το τηρουμε απαρέκλητα και οπως είπαμε ψυχαναγκαστηκα μεχρι να γίνει αυτονοητη συνήθεια.Το είχα περάσει το καψιμο σε μια περίοδο ανεργίας, τωρα είμαι στην κατηγορία που ανηκει και η μανα μου..."filthy casual" ;P
#2 + #5 Θεωρώ ότι οι δύο ερωτήσεις, έχουν την ίδια αφετηρία σκέψης. Τον απίστευτο σεξισμό που βιώνουμε οι γυναίκες. Δε θα πω για τους άντρες, γιατί αυτό είναι θέμα άλλης ερώτησης.Εδώ έχουμε δύο γυναίκες στα πρόθυρα κατάρρευσης, η μία γιατί δεν έχει παντρευτεί μέχρι τα 40 η άλλη γιατί πλησιάζει τα 40.Επειδή εγώ είμαι 46 και δεν έχω παντρευτεί, ούτε έχω σχέση, ούτε είμαι τακτοποιημένη επαγγελματικά, καθόσον είμαι ελεύθερη επαγγελματίας, κοινώς τυπικά είναι να με κλαις.Έχω περάσει πάνω από μία 20ετία με αγχώδη διαταραχή για όλα τα παραπάνω.Το πρόβλημα, σου το δημιουργούν οι γύρω σαφώς, με τις αδιάκριτες ερωτήσεις τους, τα ηλίθια συμπεράσματα τους, το σύνδρομο της κολοβής αλεπούς τους και θα μπορούσα να γράψω άπειρους σκληρούς χαρακτηρισμούς για όλους αυτούς, που συντηρούν το σύγχρονο homo hominis lupus.Στον 21ο αιώνα, αυτό είναι ο άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, λύκος. Πλέον δε σφαζόμαστε με τσεκούρια, έχει εξελιχθεί το σύστημα.Αυτό δεν πρόκειται να εκλείψει όσο υπάρχουν άνθρωποι. Το θέμα είναι, να ξεριζώσουμε εμείς, από μέσα μας, αυτές τις νοοτροπίες, που όπως είναι προφανές τις πιστεύουμε.Εμείς οι ίδιες πιστεύουμε ότι είμαστε άχρηστες αν δεν τεκνοποιήσουμε, εμείς οι ίδιες πιστεύουμε ότι μετά τα 30 ξοφλάμε, αφού η απόλυτη ομορφιά μας αρχίζει να ξεθωριάζει.Αφού εμείς οι ίδιες μας βλέπουμε σαν πράματα, ορθώς μας επηρεάζει η γνώμη των βαρβάρων ομοϊδεατών μας.Όλα τα παραπάνω με επηρέαζαν τόσο πολύ, που δεν άντεχα να βγω από το σπίτι πολλές φορές. Αυτό το "κρίμα ωραία κοπέλα, πως είναι δυνατόν να είσαι μόνη σου", μου δημιουργούσε τέτοιο θυμό, που φαντασιωνόμουν ότι κοπάναγα το κεφάλι του τύπου/σας που μου το έλεγε, στο πεζοδρόμιο. Η οργή αυτή, δεν μου περνούσε δε, γιατί την επομένη ή πολύ σύντομα τέλος πάντων, το ξανάκουγα σε παραλλαγή. Τρωγόμουν με την εμφάνιση μου από τα 24, που είδα σε ένα ασανσέρ μία σκιά κάτω από τα μάτια μου και έβαλα τα κλάματα.....τόσο μουρλή...Υποβάθμισα τη ζωή μου καμιά 25αριά χρόνια σκεπτόμενη τη φθορά της ομορφιάς και την ατεκνία, αφού δεν ήμουν και ο τύπος που θα κοπάναγα ένα παιδί για πλάκα.Εν ολίγοις, εδώ και λίγα χρόνια, μετά τα 43, κατάλαβα ότι η ζωή είναι πεπερασμένη και ότι δεν είμαι μόνο ένα ωραίο πράμα. Ονόμασα αυτό τον κύκλο "Μέρος δεύτερο", του γνωστού βιβλίου και συνειδητοποίησα πόσο πιο καλά είμαι τώρα.Στην ουσία κατάλαβα ότι όλα αυτά τα σεξιστικά, τα πίστευα κι εγώ. Παρατηρήστε γύρω σας, με ανοιχτή σκέψη και θα δείτε πως ούτε αυτοί που έχουν παιδιά είναι ευτυχισμένοι ντε και καλά, ούτε οι νέοι, ούτε οι ωραίοι, ούτε καν οι πλούσιοι (αυτό με καίει αυτή την εποχή). Η αυτογνωσία, είναι μία διαδικασία, που κρατάει μία ζωή και κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι και το νόημα της ζωής.Γιατί δεν παντρεύτηκες, γιατί δεν έκανες παιδί και γιατί και γιατί είναι θέματα αυστηρώς προσωπικά που τελικά δεν απαντιούνται η μάλλον απαντιούνται με την εξής απάντηση....¨γιατί έτσι....¨Δεν είναι εύκολο, γιατί είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων, που δε σκέφτονται. Τουλάχιστον σκεφτείτε εσείς.
Νο 4'Οχι, το 'δεν ήμουν ο εαυτός μου' ΔΕΝ ισχύει για όλους και για όλα.Δεν είναι όλοι ανισόρροποι. Οι ακατέργαστες και ωμές σκέψεις που έστειλες ακριβώς ως τέτοιες δείχνουν τί ειναι αυτό που δε πείραξε πιο πολύ, η χυλόπιτα δηλαδή. Και αυτό είναι έντιμο να το παραδεχτείς. Αρκεί να σε κάνει πιο ειλικρινή την επόμενη φορά και όχι έναν μεγαλύτερο κάφρο που προκειμένου να επιβεβαιωθεί να πουλάει έρωτα χωρίς να το εννοεί.Με λίγα λόγια αυτό το πάθημα μπορεί να σε κάνει καλύτερο και πιθανόν πιο ευτυχισμένο ή μπορεί να σε κάνει γάιδαρο. Δική σου ευθύνη.
1. Εξέταση για πολυκυστικές ωοθήκες έχεις κάνει; Μετά από χρόνια ταλαιπωρίας και πανάκριβες επισκέψεις και φάρμακα, ένας νεαρός γιατρός στο ΙΚΑ μου έλυσε το πρόβλημα με ένα απλό υπερηχογράφημα που μ' έστειλε να κάνω.
Έ βέβαια απο τα 18 μέχρι τα 32 πάνε με 20-30 άντρες, δεν σηκώνουν και μύγα στο σπαθί τους. Έπειτά η μπογιά τους φθίνει σημαντικά ενώ κανένας σοβαρός άντρας δεν θα κοιτάξει σοβαρά μια γυναίκα μαγαρισμένη που είχε στο παρελθόν τόσους σεξουαλικούς συντρόφους. Μετά κλασσικά γράφουν στην λίφο με το πόσο άδικη είναι η ζωή που μείνανε μόνες και πόσο φταίνε οι άντρες που κανείς τους δεν τις προσεγγίζει σοβαρά.
Φαντάζομαι αντιθέτως ότι οι γυναίκες κάνουν ουρά για το ποια θα πρωτοκερδίσει την καρδιά κάποιου που χρησιμοποιεί τον όρο "μαγαρισμένη". Υποθέτω απλώς διέκοψες στιγμές απέραντης προσωπικής ευτυχίας για να χύσεις εδώ ένα μπιτόνι δηλητήριο.
#5. Φίλη του 5. Νιώθεις γρια στα 35? Όχι βέβαια με τιποτα. Εγώ είμαι 43 και μετά τα 40 ένιωσα πιο νέα και πιο όμορφη από ποτέ. Εάν δείχνεις στους άλλους οτι νιώθεις γρια και αυτοί ετσι θα σε βλέπουν. Απόκτησε αυτοπεποίθηση Κάνε γυμναστικη, ένα καινούργιο χόμπυ, γνώρισε καινούργιους ανθρώπους και όλα θα πάνε καλά. Βάλε στόχους που να σε ικανοποιούν ψυχικά. Και εν τέλει ποιος ο λόγος να κάνεις παρέα με εικοσάχρονες? Τι κοινά έχετε? Εάν κάνεις παρέα με συνομηλικους η και μεγαλύτερους ανθρώπους μια χαρά θα είσαι. Η λέξη κλειδί είναι αυτοπεποίθηση. Μπες σε ένα χώρο με αέρα αυτοπεποίθησης και σιγουριάς και θα νιώσεις τέλεια.
#7 Και βεβαια δεν μπορεις αν εισαι γυναικα να δηλωσεις οτι υπαρχει κατι αλλο που σε ολοκληρωνει και σου αρεσει εκτος απο τον "αντρουλη" σου και τα "παιδακια" σου. Πιστευω εισαι τυχερη που σ αρεσει η δουλεια σου δεν το εχουν ολοι αυτο και επισης θεωρω οτι ειναι δυο τελειως ξεχωριστα πραγματα. Αλλες αναγκες καλυπτει η οικογενεια αλλες η δουλεια . Αλλα στην Ελλαδα η γυναικα οφειλει να ειναι πανω απο ολα μανουλα και να ευχαριστει τη ζωη γι αυτο ειτε της αρεσει ειτε οχι.
#5 Νομίζω ότι σε αυτή την ερώτηση κολλάει χάρμα η απάντηση «ε ναι, είσαι υπερβολική». Βλέπεις το δέντρο και χάνεις το δάσος. Είσαι πραγματικά στα μέσα της καλύτερης δεκαετίας που έχεις διανύσει μέχρι σήμερα (δεν ξέρω γι’ αυτές που ακολουθούν, μπορεί να είναι καλύτερες). Αντιμετώπισε τον εαυτό σου με λιγότερη ανασφάλεια, δες τα καλά σου και επικεντρώσου σε αυτά για να πάρεις δυνάμεις, άκουσε τις ανάγκες σου γιατί τώρα ξέρεις ποιες πραγματικά είναι και θα δεις την άλλη όψη του νομίσματος. Θα ξαναγύριζα στα 25 όχι για να έχω τα νιάτα μου πίσω μα για να έχω το μυαλό που έχω τώρα και να ζήσω έτσι ακριβώς όπως θέλω. Να το χαρώ για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα!