Cinco

Σε μια εποχή δύσκολη για επιχειρηματικά ανοίγματα, με την κρίση να βάζει φρένο στις νέες ιδέες και ν’ αφήνει αμήχανη κάθε καινοτομία, σε πείσμα αυτών των ζόρικων καιρών, λοιπόν, υπάρχουν κάποιοι νέοι άνθρωποι που τολμούν ν’ ανοίξουν τα φτερά τους. Πέντε φίλοι στην πιο δημιουργική φάση της ζωής τους και με εμπειρία στην εστίαση ένωσαν τις δυνάμεις τους, αξιοποιώντας αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, κι έφτιαξαν το δικό τους tapas bar. Το Cinco -που σημαίνει πέντε στα ισπανικά- είναι ένας ευχάριστος φρέσκος χώρος που έκανε το ντεμπούτο του στην οδό Σκουφά.

Αν και το μαγαζί μόλις άρχισε να «μπουσουλάει», έχει ήδη αποκτήσει το κοινό του. Βράδυ καθημερινής και είναι γεμάτο, ολοζώντανο και χαρούμενο. Η παρέα των πέντε λατρεύει τη ζωντάνια, την επικοινωνία μέσα από το τσιμπολόγημα και τα πολύ ωραία κοκτέιλ. Ζητάς τίποτα καλύτερο; Η συνταγή λειτουργεί εξαιρετικά. Πολλές ιδέες από την πατρίδα των τάπας, τη Βαρκελώνη, και πιο συγκεκριμένα απ’ το Tickets του διάσημου σεφ Φεράν Αντριά υιοθετήθηκαν στο μενού.

Το ντεκόρ δεν θυμίζει Μιρό, συνδυάζει όμως σε ιδανικές στυλιστικές δόσεις τα βιομηχανικά στοιχεία με τα θερμά, μοντέρνα χρώματα. Ξώχαρη σάλα μ’ έναν υπερμεγέθη, σε φλογερό κόκκινο καναπέ, στην περίπτωση που είσαι σε lounge διάθεση και θέλεις να τη συνδυάσεις με κάτι… τσιμπητό.  

Μπάρα πληθωρική, από τσιμέντο, μπρούντζινα φωτιστικά οροφής σαν καμπάνες, ανοιχτή κουζίνα ντυμένη με πολύχρωμα πλακάκια και στο πατάρι μια τεράστια βιτρίνα, όπου φιγουράρουν μπούτια χαμόν, σαλάμια και κόκκινες πιπεριές.

Μου άρεσε που σε υποδέχονται με ζεστασιά αληθινή και σε σκλαβώνουν με το κανάκεμά τους. Αν και δεν είχα κλείσει τραπέζι, τελικά βρέθηκε ένα από τα ψηλά τραπέζια με τα αναπαυτικά στουλ μπροστά από την τζαμαρία. Πιστέψτε με, η θέα στο πιο όμορφο νεοκλασικό της οδού Σκουφά είναι φοβερή. Το μυαλό ταξιδεύει στη Μαδρίτη.

Εδώ είναι μια καλή ευκαιρία να μυηθείς στα ισπανικά αλλαντικά και τυριά, αλλά και σε πιάτα με εποχικά προϊόντα της Μεσογείου. Οδηγός σου σε αυτό το ταξίδι γεύσης είναι ο σεφ Δόξης Μπεκρής. Με τον Δόξη γνωριζόμαστε από παλιά. Είναι ο σεφ που τιμά την εποχικότητα στην κουζίνα του, που δεν κάνει εκπτώσεις στη φρεσκάδα και την ποιότητα της πρώτης ύλης και δεν βαριέται να αλλάζει τα πιάτα του μενού.

Στα πιάτα του, αν και είναι τάπας, μικρά, ανακαλύπτεις με πόση μαεστρία θα σε αποπλανήσουν με τις πρωτότυπες και νόστιμες γεύσεις τους. Οι κλασικές πατάτες Μπράβας έρχονται τραγανές σε λαδόκολλα πάνω σε ξύλινο πλατό και συνοδεύονται από φίνα σάλτσα αγιολί με υφή σαν μετάξι. Δίπλα στο πιάτο μου, εκτός από το μαχαιροπίρουνο, υπάρχει και μια λαβίδα που πολύ μου άρεσε. Τη βρήκα βολική και είναι ό,τι πρέπει για να τσιμπάς με άνεση τους μεζέδες από τα πιάτα. Ωραία ιδέα!

Τα άγρια μανιτάρια με κίτρινη κολοκύθα, καρότα, μπόλικο ευωδιαστό θυμάρι κι εκείνο το υπέροχο αλλά δυσκολοπρόφερτο μοναστηριακό τυρί Ιντιαζαμπάλ ήταν ένα λαχταριστό πιάτο που κατέγραψε η γευστική μνήμη. Όσο για την παρουσίασή του, αυτή σίγουρα δεν την ξεχνάς με τίποτα. Ήρθε σερβιρισμένο μέσα σε μια «διχοτομημένη» φιάλη σαμπάνιας. Απίθανο.

Ακολούθησε ένα εξαιρετικό λαυράκι με κρούστα από τσίλι και λεμόνι που συνοδευόταν από τρυφερά μικρά καλαμπόκια, υγρό ζελέ ελαιόλαδου και σαλατικά που μοσχομύριζαν άνοιξη. 

Εξαιρετικός και ο κιτρινόπτερος τόνος που ήρθε μέσα σε κονσερβοκούτι. Τρυφερός και γευστικός με ωραία βινεγκρέτ, πικάντικη.

Το κοτόπουλο σερβίρεται μέσα σε μινιόν γάστρα, είναι σιγοψημένο μαζί με αποξηραμένα φρούτα, καρύδια και κρασί Μοσκατέλ. Ωραιότατο. Η γευστική αποπλάνησή μου ολοκληρώθηκε μ’ ένα πλατό ισπανικών αλλαντικών -κολασμένο Σεσσίνα και Ιμπέρικο- και το αγαπημένο μου τυρί ματσέγκο. Και εκεί που είσαι έτοιμος να χειροκροτήσεις από ευχαρίστηση, έρχεται στο τραπέζι η σπιτική μαρμελάδα κάστανο, που συνοδεύεται από στραγγιστό γιαούρτι και δροσερούς σπόρους ροδιού, για να σε ξελογιάσει με την κολασμένη, διακριτικά γλυκιά γεύση της. Περιμένω πότε θα επιστρέψω για την επόμενη συμποσιακή χαρά που θα μου προσφέρει το Cinco.