Εγώ, η Τόνια: Μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος σου, να θριαμβεύεις (και να πέφτεις με κρότο)

Εγώ, η Τόνια: Μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος σου, να θριαμβεύεις (και να πέφτεις με κρότο) Facebook Twitter
Για το πώς το να είσαι δυνατός ή ταλαντούχος και ταπεινής καταγωγής δεν θα είναι ποτέ ισάξιο του να είσαι δυνατός και πλούσιος, με τους όρους του αμερικανικού ονείρου πάντα.
7

Δεν είναι καν κοινό μυστικό, αλλά μια μεγάλη πικρή αλήθεια που πλέον δεν γνωρίζουν μόνο οι εμπλεκόμενοι ή οι υποψιασμένοι: όλα αυτά τα ευγενή αθλήματα που συνδυάζουν πρωταθλητισμό, σκληρό ανταγωνισμό και φινέτσα είναι μικρά κολαστήρια που χωράνε στερήσεις, ταπεινώσεις, ξύλο, ίντριγκες και πάθη και κυρίως τεράστια γονική ευθύνη.

Κάποιος που αποφασίζει να μπει σε μια σκοτεινή αίθουσα για να παρακολουθήσει το “I, Tonya”, πάνω κάτω μοιάζει να ξέρει τι θα δει. Αν είναι κάτω των 35 το όνομα Τόνια Χάρντινγκ λίγα του λέει. Πάει για το φαν, τον ενθουσιασμό την αδρεναλίνη του αθλητικού ανταγωνισμού, το πιθανολογούμενο ξεμάλλιασμα στον πάγο.

Αν δεν είναι millennial, έχει ανατραφεί με μπόλικο καλλιτεχνικό πατινάζ από την πάλαι ποτέ ντελικάτη δημόσια τηλεόραση, με τη φωνή του Αλέξη Κωστάλα να εξιτάρει τα αυτιά του, προφέροντας με πάντα άψογη προφορά δύσκολα ξενικά ονόματα και λέξεις (άγνωστες μέχρι πριν από κάτι χρόνια), όπως τόλουπ και άξελ, λουτς, φλιπ και πιρουέτες Μπίλμαν.

Περισσότερο από βιογραφία, το φιλμ είναι ένα κυνικό μανιφέστο για τις σχέσεις μάνας κόρης, τη διαλυμένη, σχεδόν λοβοτομημένη αμερικανική οικογένεια, την πολιτική της ελαφρότητας και το πώς η ταξική ανοησία μπορεί να σημάνει τον θάνατο των μεγάλων ταλέντων απ' όπου κι αν προέρχονται.

Το όνομα της Χάρντινγκ είναι γνωστό στους άνω των 35. Όπως και αυτό της Καταρίνα Βιτ (αλίμονο, το "πιο όμορφο πρόσωπο του σοσιαλισμού" που στη δύση της κατέληξε τελικά "κουνέλι" του "Playboy"...), της Νάνσι Κέριγκαν και άλλων κοριτσιών του καλλιτεχνικού πατινάζ. Οι φιγούρες, οι στολές τους, τα άψογα σώματα και τα γεμάτα χάρη (και λύσσα) πρόσωπα κοσμούσαν κάποτε τα κοριτσιστικά περιοδικά (όταν υπήρχαν). Το καλλιτεχνικό πατινάζ, η ενόργανη, το μπαλέτο πάντα ενέπνεαν το ενδιαφέρον και κινούσαν την περιέργεια: στην αρχή για το θέαμα και μετά για το gossip.

Μετά τα μετάλλια και τις χαρές και τα πανηγύρια, στις εφημερίδες φιγουράριζαν τα μαλλιοτραβήγματα, οι αποκαλύψεις για δίαιτες στέρησης και βουλιμικά επεισόδια των πρωταθλητριών, οι σχέσεις οργής με τους προπονητές, η κακομεταχείριση από γονείς – μάνατζερς (είχαμε και στο ελληνικό έδαφος τέτοια).

Εγώ, η Τόνια: Μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος σου, να θριαμβεύεις (και να πέφτεις με κρότο) Facebook Twitter
Το καλλιτεχνικό πατινάζ, η ενόργανη, το μπαλέτο πάντα ενέπνεαν το ενδιαφέρον και κινούσαν την περιέργεια: στην αρχή για το θέαμα και μετά για το gossip.

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό του, αποφασίζει να δει κανείς το “I, Tonya” και στην αρχή τουλάχιστον το φιλμ τον δικαιώνει. Η κάμερα ζουμάρει στην παρακμή και τον μονόλογο της άλλοτε χρυσής πρωταθλήτριας, της American Sweetheart των 90s, και έτσι, με μαεστρία όπως το ‘χει πάει ο σκηνοθέτης, νομίζει ότι θα δει μια αυτοβιογραφική ιστορία, με μπόλικο αυτοσαρκασμό, την Χάρντινγκ (Μάργκο Ρόμπι) να σπάει αρκετές φορές το τρίτο φράγμα και να μιλάει στην κάμερα. Έτσι ανάλαφρα νομίζει ο θεατής ότι θα κυλήσει η υπόλοιπη μιάμιση ώρα και χαλαρώνει.

Και εκεί αρχίζει το μποξ. Γιατί περισσότερο από βιογραφία, το φιλμ είναι ένα κυνικό μανιφέστο για τις σχέσεις μάνας κόρης, τη διαλυμένη, σχεδόν λοβοτομημένη αμερικανική οικογένεια, την πολιτική της ελαφρότητας και το πώς η ταξική ανοησία μπορεί να σημάνει τον θάνατο των μεγάλων ταλέντων απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Γιατί το καλλιτεχνικό πατινάζ –κακά τα ψέματα- είναι άθλημα των ελίτ. Των ωραίων, των φίνων, των υποδειγματικών, με τις λεπτές συνήθειες, τα κομψά ρούχα, τους τέλειους γονείς, τα σπίτια που ντρέπεσαι να πατήσεις, τις Κυριακές στο σπίτι με τα λινά τραπεζομάντιλα και τα ασημένια μαχαιροπίρουνα, υπό τους ήχους κλασικής μουσικής και φιλολογικών και άλλων καλαίσθητων συζητήσεων. Έστω και φαινομενικά, μιλάμε για τρόπο ζωής, όχι για ακόμη ένα σπορ.

Και εκεί εισέρχεται στο πλάνο μια «χωριάτα», με μάνα σερβιτόρα πολλάκις παντρεμένη και συναισθηματικά αποκτηνωμένη, πατέρα ξυλοσκίστη και ελαφοκυνηγό, φτηνά ρούχα, μπανάλ χτενίσματα και σωματότυπο έφηβης σε ανάπτυξη. Ξέρει τι να κάνει με τα μπουζόκλειδα, ξέρει να «πειράζει» αυτοκίνητα, ξέρει σημάδι και από πού γεμίζει η καραμπίνα του μπαμπά, μιλά και περπατά αισχρά, μάνα και ετεροθαλή αδέλφια την κακοποιούν στο σπίτι.

Εγώ, η Τόνια: Μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος σου, να θριαμβεύεις (και να πέφτεις με κρότο) Facebook Twitter
Το ταλέντο της δεν αρκεί για να της συγχωρήσουν το ακατέργαστο της εμφάνισης, την έλλειψη λούστρου στους τρόπους, την απροθυμία να είναι όπως όλα τα καλο-αναθρεμμένα κοριτσάκια του χώρου.

Ξέρει, όμως, και κάτι που πολλές από τις καμαρωτές συναθλήτριες της θα ‘θελαν να μπορούν: τριπλό άξελ σε μια εποχή που αρκούσε η περιστροφή της προκοπής στον πάγο και ένα άρτιο καλλιτεχνικά πρόγραμμα για να πάρεις βαθμό και μετάλλιο.

Δεν έχει ωραία ρούχα, τις στολές τις ράβει μόνη της, έχει βρωμόστομα, μπαίνει στο παγοδρόμιο με ZZ Top και είναι η πρώτη που ζητάει με αδικαιολόγητο τσαμπουκά (για το φρου-φρου άθλημα) τα ρέστα από την κριτική επιτροπή, που αντί να βαθμολογήσει το άψογο τεχνικό μέρος, την θάβει που αδυνατεί να συμπεριφερθεί σαν «καθυστερημένη νεράιδα», όπως λέει η ίδια στην ταινία. (Μια γεύση από την πραγματική Τόνια στο βίντεο που ακολουθεί).

Και φυσικά, το ταλέντο της δεν αρκεί για να της συγχωρήσουν το ακατέργαστο της εμφάνισης, την έλλειψη λούστρου στους τρόπους, την απροθυμία να είναι όπως όλα τα καλο-αναθρεμμένα κοριτσάκια του χώρου. Δεν εκτιμάται φυσικά ούτε η ειλικρίνεια της να μη γίνει κάτι που δεν είναι. 

 

Είναι το «λευκό σκουπίδι», το φτωχό αμερικανικό κατακάθι, που δεν το αγαπάει ούτε η μάνα του. Είναι το ΑΤΜ για να τραβάει λεφτά η σερβιτόρα, που «θυσίασε τη ζωή της για χάρη της». Θα τρέξει πολύ η ταινία, γεμάτη απ’ όλη τη σαπίλα που κρύβει μέσα του το αμερικανικό όνειρο, στην μετά-Ρήγκαν και μετα-Ψυχροπολεμική εποχή για να γίνει σαφές ότι η Χάρντινγκ κυνηγάει τόσο πολύ τον εαυτό της γιατί ακόμη προσπαθεί να κερδίσει την αγάπη της λάθος μάνας.

Μιας μάνας που πληρώνει αλήτες για να την προσβάλουν και να την τραμπουκίσουν λεκτικά πριν τους αγώνες, «γιατί μόνο θυμωμένη αποδίδει», μιας μάνας που τη δέρνει και τη μαχαιρώνει γιατί έτσι φτιάχνονται οι αγωνίστριες (!) και έτσι συντηρούνται τα χαρίσματα, μιας απερίγραπτης μέγαιρας που φτάνει στο σημείο να συνεργαστεί με το FBI για να προσπαθήσει να παγιδεύσει το ίδιο της το γέννημα.

Αν και η σκηνοθεσία του Γκιλέσπι γέρνει υπέρ της αθωότητας της Χάρντινγκ αναφορικά με τη συνωμοσία που την απέκλεισε για πάντα από τα παγοδρόμια, καταδικάζοντας την σε καριέρα μποξέρ («Βία. Το μόνο πράγμα που ήξερα καλά», όπως συμπεραίνει πικρά και η ίδια), η όλη ταινία είναι ένα σπουδαίο πολυεπίπεδο μάθημα για το πώς η μάνα –ως ρόλος και ουσία- μπορεί να σκοτώσει ή να απογειώσει τη ζωή που έφερε στον κόσμο.

Εγώ, η Τόνια: Μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος σου, να θριαμβεύεις (και να πέφτεις με κρότο) Facebook Twitter
Η Μάργκο Ρόμπι (αριστερά) στον ρόλο της Τόνια Χάρντινκ (δεξιά).

Για το πώς η Αμερική –ντοπαρισμένη στο ανύπαρκτο όνειρο της εκτρέφει δεκαετίες τώρα στρατιές ηλιθίων και παραφρόνων στα κατώτερα στρώματα (ενδεικτικοί οι ρόλοι των συνεργατών της Χάρντινγκ στη συνωμοσία), των ίδιων που ιστορικά έφτασαν ως το σήμερα υποστηρίζοντας τη «λευκή –κατά Τραμπ- υπεροχή».

Για το πώς το να είσαι δυνατός ή ταλαντούχος και ταπεινής καταγωγής δεν θα είναι ποτέ ισάξιο του να είσαι δυνατός και πλούσιος, με τους όρους του αμερικανικού ονείρου πάντα.

Χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς συναισθηματικό πορνό, χωρίς εκβιασμούς και φιοριτούρες –μόνο βία και κάποτε υπόκωφη- ο ….. κάνει μια μικρή διατριβή πάνω στο αμερικανικό πρόβλημα που ως μόδα πέρασε και σ’ όλον τον υπόλοιπο κόσμο: επιφάνεια, αποθέωση στον θρίαμβο και σφαλιάρα στην παρακμή και μια απέραντη αγάπη για το trash, στον πάγο ή όπου αλλού.

Oscars News
7

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
Μηπως κ μια κουβεντουλα για την αψυχολογητη σαδιστικη χουλιγκανικη συμπεριφορα της κακιασμενης Χαρντιγκ που εβαλε να ξυλοκοπησουν την αντιπαλο της για να προκριθει εκεινη;Αντε γιατι με την θυματοποιηση κ την ψυχιατρικοποιηση των παντων γκωσαμε να δινουμε αφεση αμαρτιων στη βια κ σε απαραδεκτες συμπεριφορες
Η ταινία είναι κομματάκι με το μέρος της Harding.Το φταίξιμο το φορτώνουν στην ανατροφή της μάνας και στη σχέση με τον άντρα της και την συμμορία του.Από την άλλη μου φαίνεται υπερβολική η τιμωρία της και φυλακή και πρόστιμο και υπερ του ταμείου παραολυμπιακών, και δια βίου αποκλεισμός από το άθλημα.Γιατί; Για ένα χτύπημα στο γόνατο;Δεν ήταν καν κάταγμα. Σε 40 ημέρες ξαναπροπονήθηκε και πήρε μέρος στο άθλημα κερδίζοντας το ασημένιο.Αυτό δεν ήταν καν πταίσμα.Απλώς, κανέις δεν τολμάει να τα βάλει με την πανίσχυρη ολυμπιακή επιτροπή, ειδικά αν προκαλεί και προσβάλλει ένα τόσο κυριλέ άθλημα.
Δεν ειναι ακριβως ετσι.Η τυπισσα ηταν ανεκδιηγητη.Οκ... κακοι γονεις περιβαλλον κ διαλυμενες οικογενειες τα ξερουμε ολα αυτα.Αλλοιμονο αν δικαιολογουμε τετοιες συμπεριφορες(οποιον δε γουσταρω τον βγαζω απ τη μεση)Το εργο προσπαθει υπογειως να τη βγαλει λαδι....Η χωριατα "λουμπεν" χαρντινγκ μπορει να υπεφερε πολλα απ την οικογενεια της ...αλλα σορρυ.... στο τελος πηρε αυτο που της αξιζε.οποιος θελει τα πολλα χανει κ τα λιγα.Ο δια βιου αποκλεισμος της ηταν απολυτα σωστος κ επιβεβλημενος.
Συμφωνώ μαζί σου, επ ουδενί δεν μπορεί να ταυτιστεί ή να υποστηρίξει κανείς τη θέση της Harding.Συμφωνώ επίσης ότι σεναριακά προσπαθούν να την βγάλουν λάδι ή έστω να την ρίξουν στα μαλακά. Δεν γνώριζε ότι ο άντρας της έχει συμφωνήσει να στείλουν απειλητικές επιστολές στην αντίπαλό της, και εν εγνοία του κάποιοι τρίτοι αποφάσιαν μόνοι να χτυπήσουν τη συναθλήτριά της. Πολύ τραβηγμένο.Αν και δεν το παραδέχεται ή ίδια, έδωσε την έγκριση για την ταινία, προσδοκώντας δημοσιότητα??? χρήματα??? γιατί εδώ και τριάντα χρόνια είναι στην αφάνεια.Απλώς θεωρώ ότι σ' όλη την ταινία, για 2 ώρες βλέπουμε το δράμα μια μικροαστικής αμερικάνικης οικογένειας (white trash) και για 30 δευτερόλεπτα ένα φευγαλέο χτύπημα στο γόνατο, το οποίο κατέστρεψε για πάντα τη ζωή της Harding. Κι ελάχιστα επηρέασε την αντίπαλο, ενδεχομένως να τη βόλεψε για να κάνει καριέρα στη συνέχεια.Αυτό που μου μένει είναι το ξέσπασμα της. Σε ένα κόσμο (όχι αγγελικά πλασμένο) αυτό των αθλητών με τη ντόπα, τα παράνομα συμβάολαια και στοιχήματα, τις ίντριγκες και τις δολοπλοκίες, βρέθηκε στο πρόσωπό της το εξιλαστήριο θύμα για εφ΄όρου ζωής διασυρμό, τιμωρία και καταδίκη στην αφάνεια.Της το λέει άλλωστε ξεκάθαρα και ο κριτής, ότι το άθλημα δεν θέλει να βγάζει αυτό το πρόσωπο προς τα έξω.
2 πράγματα:1)Δεν είμαι φαν του καλλιτεχνικού πατινάζ,πέρα από το να έχω παρακολουθήσει από σπόντα.Οπότε και μια ταινία που έχει μέσα αυτό το στοιχείο δεν θα πήγαινα να την παρακολουθήσω.Μετά από την περιγραφή της ταινίας στο άρθρο ψήθηκα να πάω να την δω όμως.Οπότε συγχαρητήρια.2)Μπήκα και διάβασα το λινκ με το άρθρο για την σχέση μητέρας-κόρης.Καλό.Πολύ καλό,έχοντας και παραδείγματα και από τον περίγυρο μου,είτε οικογενειακό είτε ευρύτερο.Οπότε ξανά συγχαρητήρια.Θα ήθελα να δω ένα παρόμοιο άρθρο(αν δεν υπάρχει ήδη-αν υπάρχει θα ήθελα παραπομπή)σχετικά και με άλλους παρόμοιους δεσμούς όπως πατέρα-γιού,πατέρα-κόρης,μητέρας-γιου(μητέρα-κόρη καλύφθηκε),όπου πάλι μπορεί να υπάρχουν τέτοιες στρεβλώσεις. Μπορεί να υπάρχουν ομοιότητες σε όλα αυτά,αλλά και πάλι νομίζω πως θα μπορούσε να αποτελέσει ξεχωριστό αντικείμενο μελέτης με τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που μπορεί να παρουσιάζουν.
Θα μείνω στα ερμηνευτικά.H μάνα (Allison Janney) το έχει πάρει πακέτο σπίτι της το Oscar παρέα με τα άλλα βραβεία που έχει συλλέξει ως τώρα. Απολαυστική κακιά που λατρεύεις να μισείς.Η σκηνή με το κασετοφωνάκι, όλα τα λεφτά.Η μορφονια Margot το προσπαθεί. Έχει οδηγό στο τσαλάκωμα τη Theron από το Monster. Γενικά είναι πολύ καλή και σε παραξενεύει που τόσο όμορφη φατσούλα (όχι στο συγκεκριμένο έργο) μπορεί να παίξει τόσο δυνατά.Η αποκάλυψη είναι ο χοντρός (Shawn). Θα παραδεχτώ όποιον βρει τι ρόλο βαράει στην ταινία.