Ποιος να μου το έλεγε, όταν ξεκίνησα τη συζήτησή μου με τον Ραφαήλ Σκανδαλάκη, των ελληνοβρετανών doom rockers Skandal, πως απέναντί μου είχα έναν τόσο έμπειρο, οξυδερκή, ευρηματικό, κατασταλαγμένο και αποτελεσματικό συνομιλητή. Η συζήτησή μας δεν περιορίστηκε στο μουσικό του πράγματος, μιας που ο mainman του βαρέως και ασήκωτου duo, είχε πολλά να πει, για την ανθρώπινη φύση, τη παράδοση, την καλλιτεχνική και μη ανατροπή, την κοινωνία, το δυτικό κόσμο και… τον Ψαραντώνη, παίρνοντας στο μεγαλύτερο μέρος του διαλόγου μας πρώτο ρόλο και κατευθύνοντας τον υπογράφοντα και την ίδια τη κουβέντα σε κατατόπια άκρως ενδιαφέροντα και προβληματιστικά, δίνοντας ταυτόχρονα το εναρκτήριο έναυσμα για την αντίστροφη μέτρηση μέχρι την έναρξη της περιοδείας τους σε Ελλάδα και Βαλκάνια, στις 12 Οκτωβρίου. Μου είναι άγνωστο το αν το σκοτεινό heavy rock των Skandal θα καταφέρει να σας μαγέψει, δώστε όμως μια ευκαιρία σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη από underground σχήμα του χώρου.

 

― «Year of the Cicada», λοιπόν. Τι είναι η χρονιά του τζιτζικιού; Η δική σας παρέμβαση στο Κινέζικο ωροσκόπιο ή κάποιος συμβολισμός που σχετίζεται με τη δική σας ζωή ή ύπαρξη;
Ένα γεγονός το οποίο δεν γνωρίζουν πολλοί για τους τζίτζικες, είναι ότι πριν μεταμορφωθoύν σε ενοχλητικά ζιζάνια που δεν λένε να σταματήσουν να τραγουδάνε το κάλεσμά τους, ξοδεύουν 13 ή άλλες φορές 17 χρόνια στο υπέδαφος περιμένοντας τον περιοδικό θάνατο των θηρευτών τους. Με αυτόν τον τρόπο, όταν βρεθούν στην επιφάνεια, οι θηρευτές τους είναι μειωμένοι δραματικά, ενώ όσοι έχουν απομείνει, θα χορτάσουν εύκολα τρεφόμενοι με ένα μικρό κλάσμα του πληθυσμού των τζιτζικιών. Βασίζουν, με άλλα λόγια, την μακροημέρευσή τους στην υπεροχή των αριθμών τους και την θυσία μερικών «συντρόφων», κι όχι στην ικανότητες της κάθε μονάδας ως οντότητα. Κατά την διάρκεια σύνθεσης των κομματιών που συμπεριλήφθηκαν στο EP, και εγώ, και ο Alex, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με αντίστοιχες «τακτικές πολέμου», από άτομα κοντινά, άτομα που δεν γνωρίζαμε ότι έκρυβαν θυμό προς το πρόσωπό μας, περιμένοντας υπομονετικά μία στιγμή αδυναμίας για να μας εκμεταλλευτούν για το συμφερον τους, να πουν το τραγούδι τους, κι ύστερα να εξαφανιστούν. Δε λέω, καλή στρατηγική, και μάθαμε κι απ’ αυτούς. Άλλωστε κι ο Machiavelli προτείνει στα καλά παιδιά να μαθαίνουν από τα χειρότερα, αν θέλουν να έχουν πιθανότητες για επιτυχία. Το “Year of the Cicada” λοιπόν, αναφέρεται στην αποκάλυψη τέτοιου είδους ατόμων στην ζωή μας εκείνη την περίοδο, εξ’ ου και η ονομασία της κυκλοφορίας, και η στροφή μας από το ευδιάθετο heavy rock στο πιο σκοτεινό doom n’ roll.

 

― Είναι κοινό μυστικό πως είστε Έλληνες της ομογένειας πρακτικά. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό; Είσασταν κάτοικοι Ελλάδος και η πολιτιστική και οικονομική-κοινωνική κρίση σας οδήγησαν σε αυτό που λέμε καλλιτεχνική μετανάστευση ή υπάρχει κάτι άλλο από πίσω;
Όχι ακριβώς. Το συγκρότημα αποτελείται από δυο άτομα, και ο τύπος πίσω απο τα τύμπανα ονομάζεται Alex Clayden – Spence, οπότε δεν θα μας αποκαλούσα ένα συγκρότημα Ελλήνων της ομογένειας, αν και η σχέση μας με την Ελλάδα είναι αδιαμφισβήτητα ισχυρή λόγω στίχων, αλλά και λόγω της συμμετοχής μας στις δραστηριότητες της ελληνικής σκηνής. Προς στιγμήν είμαστε ένας Άγγλος κι ένας Έλληνας με βάση το νοτιοδυτικό Λονδίνο. Μπορώ όμως ο ίδιος να σου πω ότι ο λόγος που επέλεξα να αφήσω τον τόπο μου και να γίνω κάτοικος Αγγλίας είναι η πλούσια rock / metal ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου. Πίστευα ότι εφ’ όσον αυτού του είδους η μουσική ήταν μέρος της εγχώριας κουλτούρας, θα έβρισκα άτομα με μουσική συνείδηση ευκολότερα, καθώς και ότι τα εμπόδια που θα συναντούσαμε ως συγκρότημα θα ήταν λιγότερα απ’ ότι στην Ελλάδα. Τελικά δεν είναι λιγότερα. Είναι απλά διαφορετικά.

 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΑ