Ο Bob Dylan ερμηνεύει για μια ακόμη φορά Frank Sinatra στο ολοκαίνουργιο άλμπουμ του
Σεβασμός και επιείκεια απέναντι στον «πατέρα» των τραγουδοποιών του κόσμου όλου
Για το προηγούμενο άλμπουμ του Bob Dylan, το «Shadows in the night», είχα γράψει εδώ πριν από ενάμιση χρόνο. Με την παρούσα έκδοση, το υπ' αριθμ. 37 άλμπουμ στην τεράστια δισκογραφία του Αμερικανού τραγουδοποιού (μια δισκογραφία που περιλαμβάνει, εκτός των επίσημων άλμπουμ του, αμέτρητες συλλογές αλλά και bootlegs), έχουμε το δίδυμο αδελφάκι του «Shadows in the night». Τίτλος: «Fallen Αngels», «Έκπτωτοι Άγγελοι» δηλαδή.
Μια ντουζίνα τραγούδια περασμένων δεκαετιών που ο Dylan επέλεξε να μας παρουσιάσει με τη συνδρομή τριών κιθαριστών (Charlie Sexton, Stu Kimball, Dean Parks), ενός ντραμίστα (George Recile), ενός μπασίστα (Tony Garnier) κι ενός βιολίστα (Donnie Herron) – όλοι οι συγκεκριμένοι μουσικοί, εξαιρουμένου του Dean Parks στην κιθάρα, συνόδευαν τον Dylan στο «Shadows in the night», γεγονός που συνηγορεί στο ότι το ρεπερτόριο και για τους δύο δίσκους ηχογραφήθηκε ταυτόχρονα, απλώς μοιράστηκε σε δύο διαφορετικά πρότζεκτ, με την εύλογη χρονική απόσταση.
Κι ενώ ο δίσκος έχει αποσπάσει και πάλι εξαιρετικές κριτικές στο σύνολό του, οι... γκρινιάρηδες εδώ, όχι τόσο οι κριτικοί, όσο οι φανατικοί «ντιλανικοί», άρχισαν τα δικά τους: ο Dylan γέρασε και στέρεψε, τι τον έπιασε στα 75 του και την είδε Frank Sinatra, οι καταχρήσεις έδωσαν τη θέση τους στο χαμόμηλο κ.λπ. Ε, και;
Και στο «Fallen Αngels», λοιπόν, ο Bob Dylan ερμηνεύει Frank Sinatra, με εξαίρεση το κομμάτι «Skylark» από το 1941, που δεν ηχογραφήθηκε ποτέ με τη φωνή του μεγαλύτερου Αμερικανού τραγουδιστή. Όλα τα άλλα τραγούδια, όμως, από το εναρκτήριο «Young at heart», το «Polka dots and moonbeams», το «All or nothing at all», μέχρι το εξόδιο «Come rain or come shine», έγιναν μεγάλες επιτυχίες για τον Sinatra μέσα σε ένα διάστημα από το 1939 μέχρι το 1961.
Κι ενώ ο δίσκος έχει αποσπάσει και πάλι εξαιρετικές κριτικές στο σύνολό του, οι... γκρινιάρηδες εδώ, όχι τόσο οι κριτικοί, όσο οι φανατικοί «ντιλανικοί», άρχισαν τα δικά τους: ο Dylan γέρασε και στέρεψε, τι τον έπιασε στα 75 του και την είδε Frank Sinatra, οι καταχρήσεις έδωσαν τη θέση τους στο χαμόμηλο κ.λπ. Ε, και; Μπορεί όντως ο Bob Dylan του 2016 να μη γράφει ένα «Blowin' in the wind», μπορεί ακόμη κι αυτοί οι δυο δίσκοι του να θυμίζουν must για τα Χριστούγεννα κάθε μικροαστού Αμερικανού μπροστά στο τζάκι του, είναι όμως ο Bob Dylan! Πόσο μάλλον όταν δεν ανακυκλώνει το δικό του υλικό –που θα μπορούσε κάλλιστα–, αλλά επιλέγει ή, μάλλον, τολμάει να αναμετρηθεί με jazz pop standards, σφραγισμένα ήδη από τη φωνή του Sinatra. Και στο «Shadows in the night», και στο «Fallen Αngels», το ένα και μοναδικό ζητούμενο του «πατέρα» των τραγουδοποιών διεθνώς ήταν και είναι η αγάπη του για τη μουσική και γι' αυτό, νομίζω, οφείλουμε όλοι να σταθούμε με σεβασμό και επιείκεια απέναντί του.
