Στην ταινία Σημαδεμένες Καρδιές (Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο), ο σκηνοθέτης του Αφερίμ, Ράντου Ζούντε, διασκευάζει το ομώνυμο, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μαξ Μπλέχερ, του Εβραιο-ρουμάνου μοντερνιστή συγγραφέα, ο οποίος, πριν πεθάνει σε ηλικία 28 ετών, νοσηλεύτηκε σε ειδικές κλινικές για να γιατρευτεί από τον ιό της φυματίωσης που είχε προσβάλει τη σπονδυλική του στήλη. Η παρατεταμένη, επώδυνη παραμονή του στο σανατόριο είναι το επίκεντρο μιας ζοφερής, στατικής αφήγησης, η οποία διακόπτεται από ρήσεις και διαπιστώσεις, αποσπάσματα του έργου του που χρησιμεύουν ως επεξηγηματικοί, νοηματικοί μεσότιτλοι. Η ερωτική αφύπνιση και η λογοτεχνική του έμπνευση αποδίδονται αργά και σταθερά, αλλά, παρά τη συμπυκνωμένη εικαστική στόφα, η μεγάλη διάρκεια του φιλμ και η σκηνοθετική, κλινική απόσταση που ηθελημένα υιοθετείται από τον Ζούντε αποδυναμώνουν όχι μόνο τη συγκίνηση αλλά και τη βαθύτερη φιλοσοφία του συγγραφέα και του έργου του.