Ακολουθώντας ένα περίεργο trend των τελευταίων χρόνων, σύμφωνα με το οποίο ο κεντρικός ήρωας μιας ταινίας μπορεί να ανεχτεί πολλά, εκτός από το να του κλέψουν τον σκύλο, οι περιπέτειες του Μπρους Γουίλις στην παραθαλάσσια Venice της Καλιφόρνιας δανείζονται κάτι από τη χαλαρή διάθεση του μέρους και δεν υπακούνε σε συγκεκριμένους αφηγηματικούς κανόνες. Κοινώς, πολλά και διάφορα συμβαίνουν, ασχέτως του αν εξυπηρετούν την πλοκή ή όχι, και αυτό επεκτείνεται και στους υπόλοιπους τομείς της ταινίας, με τον Γουίλις και τον Γκούντμαν να παίρνουν από το σενάριο ελάχιστα πετυχημένα αστεία που θα μπορούσαν να βελτιώσουν ακόμη περισσότερο χάρη στο κέφι τους. Επιπροσθέτως, βρίσκονται μέσα σε ανθρωποκυνηγητά γυρισμένα στο πόδι, με μοντάζ που μοιάζει ημιτελές, χωρίς κανένα ρυθμό. Ο επαγγελματισμός τους είναι ίσως ο μόνος λόγος που κάνει το φιλμ ενδιαφέρον, εξυψώνοντάς το ελάχιστα από μια περιπέτεια β' διαλογής που σε άλλα χρόνια θα έβγαινε απευθείας σε DVD.