Ο Φρανσουά Οζόν, πολυγραφότατος και αιφνιδιαστικός στις θεματικές επιλογές του, πάντα διατηρώντας μια βραδυφλεγή ανάπτυξη των χαρακτήρων, διασκευάζει ένα θεατρικό του Μορίς Ροστάν που αποτέλεσε την πηγή για ένα παραγνωρισμένο δράμα του Λιούμπιτς, το Broken Lullabies του 1932, και μιλάει για την ταυτότητα (του Γάλλου Αντριάν που έρχεται σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας για να αποθέσει λουλούδια στον τάφο του φίλου του από τα ανέμελα φοιτητικά χρόνια στο Παρίσι, Φραντς, αμέσως μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου) και τις επιπτώσεις του ψέματος, οδυνηρές και ζωογόνες, όπως εξελίσσονται από το απατηλό πρώτο μέρος στο διαφορετικό δεύτερο, όπου η αρραβωνιαστικιά του Φραντς, η Άννα, αντιλαμβάνεται πως η ιστορία που θέλει να ακούσει δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Ο μίτος της αφήγησης αλλάζει και το στοιχείο της ξενοφοβίας, με την αντανάκλαση στη σύγχρονη Ευρώπη της ταραγμένης ισορροπίας, υπεισέρχεται στο πλησίασμα, από άλλες αφετηρίες και με διαφορετικές προθέσεις, του Αντριάν και της Άννα, εκεί όπου ο ερωτισμός ανακόπτεται από την έκφραση της ειλικρίνειας και το πένθος της ήττας συνδέεται με το προσωπικό πένθος. Γκρίζο (παρά ασπρόμαυρο) και εικαστικά επιμελημένο, το Frantz είναι στιλπνό και άνισο, με την ένταση και το σασπένς να δίνουν συχνά τη θέση τους σε μια μετέωρη πρόταση πολιτικού σχολίου, στο περιθώριο των κομψών υποσχέσεων για μια δύσβατη σχέση.