Ο μαέστρος της εσχατολογικής περιπέτειας, μέγας ενορχηστρωτής της επιστημονικής φαντασίας δράσης, ειδικευμένος στη μεταποκαλυπτική αρλουμπολογία, Ρόλαντ Έμεριχ, επαναδραστηριοποιεί τη μεγαλύτερή του επιτυχία, την Ημέρα Ανεξαρτησίας, ακριβώς 20 χρόνια μετά το πρώτο μακελειό που προκάλεσαν τα θηριώδη εξωγήινα διαστημόπλοια στη Γη, πριν τα αναχαιτίσει ο Γουίλ Σμιθ με τα καταδιωκτικά αεροσκάφη. Ο Σμιθ δεν επέστρεψε, καθώς, λίγο αργότερα, σκοτώθηκε σε μάχη, αν και η αλήθεια είναι πως ζήτησε περίπου 50 εκατομμύρια δολάρια και οι παραγωγοί αποφάσισαν πως παραείναι ακριβός για μια ταινία που βασίζεται κυρίως στο concept. Και σωστά το υπολόγισαν: με ένα σενάριο που ο Έμεριχ και ο Ντιν Ντέβλιν σκαρώνουν εδώ και μια δεκαετία, τον Μπιλ Πούλμαν και πάλι στον ρόλο του Προέδρου, που ναι μεν έχει αποσυρθεί μετά τη θητεία του, αλλά παραμένει νευραλγικός ως ηρωικό πρότυπο και σύνδεσμος, με μεταφυσικό τρόπο, ανάμεσα στους συμπολίτες του και ένα μυστηριώδες κατάλοιπο της στενής επαφής τρίτου τύπου που είχε τότε, τον Τζεφ Γκόλντμπλουμ, και πάλι στον ρόλο του νευρικού ερευνητή, τον Τζαντ Χερς διακοσμητικό πατέρα του, έναν gay χαρακτήρα, μεσήλικα και μορφωμένο, Φυσικό στο επάγγελμα, με χίπικες αναφορές (far out...) για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη παραγωγή, και νέο αίμα, από όλες τις φυλές για την απαραίτητη ορθότητα –ανάμεσά τους και ο Λίαμ (της μαχητικής οικογενείας) Χέμσγουορθ και η νεαρή Κινέζα σταρ του κινηματογράφου και του μόντελινγκ Angelababy (!)–, για να καπαρώσουν και την πιο ανερχόμενη αγορά στο σύγχρονο εμπόριο του σινεμά, το μόνο που απέμενε ήταν να αυξηθεί ο όγκος της απόβασης και να δουλέψουν σωστά τα εφέ καταστροφής στις δύο ή στις τρεις διαστάσεις τους. Όλα πήγαν κατ' ευχήν, όπως δείχνει και το τρέιλερ, η μερική ισοπέδωση επετεύχθη μετά τα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά και στη συνέχεια συνέβη και μια μικρή πρωτοτυπία, καθώς οι ορεξάτοι και ριψοκίνδυνοι στρατιώτες μπήκαν στο εσωτερικό της ναυαρχίδας, σε παράλληλη δράση με μονταζιακό σασπένς. Και ελαφρώς περιφερειακή, η νέα Πρόεδρος των ΗΠΑ, για πρώτη φορά γυναίκα, διόλου τυχαία εν όψει εκλογών, μια ταγεράτη και επικοινωνιακή αφεντικίνα που δεν διστάζει να δώσει εντολή για πόλεμο (όπως θα έκανε και η Χίλαρι) και δεν παραλείπει να επικαλείται τα θεία στα πρόθυρα της σύρραξης, όπως θα έκανε κάθε Πρόεδρος, για να δικαιολογήσει τη συμμετοχή του στην αιματηρή συμπλοκή – για το καλό των Εθνών. Δεν είναι μόνο ένα αναντίρρητο γεγονός πως ο Γερμανός σκηνοθέτης είναι εξαιρετικός οργανωτής στο είδος αυτό και γνωρίζει πολύ καλά πώς να κρατήσει το τιμόνι επί δύο ώρες, χωρίς να κάνει κοιλιές, δείχνοντας επίσης πως σε τέτοιες περιπτώσεις επείγουσας ανάγκης το χιούμορ χρησιμεύει για να σατιρίσει την υπερβολή, και όχι ακριβώς για να υπονομεύσει το μέγεθος της παραγωγής (200 εκατομμύρια, αν δεν απατώμαι). Σε άλλες ταινίες, με αποκορύφωμα το White House Down, το παρακάνει με την πλάκα και δεν παίρνει καν στα σοβαρά το υλικό του. Άλλοτε, δεν του βγαίνει ούτε το ψευδεπιστημονικό υπόβαθρο, όπως στο 10000 π.Χ. Στην Ημέρα Ανεξαρτησίας η λεβεντιά και η παλικαριά είναι προεξάρχουσες, γιατί πρωταγωνιστεί ο στρατός, κατά βάση ο αμερικανικός, όσο κι αν η απειλή αφορά το σύνολο του πλανήτη. Σχεδόν ολόκληρη η δεύτερη ώρα εξαντλείται σε ένα ασταμάτητο μπαμ-μπουμ, με εξυπνακίστικες ατάκες και εντελώς αναμενόμενες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους ήρωες και τα τέρατα, που για μια ακόμη φορά μοιάζουν με τον T. Rex και τον Γκοτζίλα, λες και όλοι οι διαπλανητικοί εχθροί οφείλουν να είναι γιγαντιαία σαυροειδή για να σέβονται τη μοχθηρία τους και να τρομάξουν επαρκώς τα παιδάκια. Τίποτε καινούργιο από τη Νέα Απειλή, που είναι φτυστή και χειρότερη από1 την παλιά.