Μια ιστορία αναζήτησης ενός κατά συρροήν δολοφόνου που συντάραξε τη γαλλική κοινωνία τη δεκαετία του '90 μεταφέρεται με αξιοθαύμαστη στωικότητα και παρουσιάζεται με flashbacks που κόβουν το τελικό της στάδιο, τη δίκη δηλαδή του κατηγορουμένου για τα εγκλήματα. Η ταινία του Φρεντερίκ Τελιέ στηρίζεται σε δύο βασικούς θεματικούς πυλώνες, με τον πρώτο, τον πιο αδιάφορο και καταγγελτικό, να βασίζεται αποκλειστικά στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, έναν νεαρό αστυνομικό που μπαίνει στην ομάδα του Εγκληματολογικού την εποχή που ξεκινούν οι φόνοι και με τα χρόνια συνειδητοποιεί πως ο πραγματικός εχθρός του είναι το σύστημα και οι κωλυσιεργίες του, χάνοντας χρόνο στα μουντά φωτογραφημένα γραφεία όπου ερευνά με απαρχαιωμένες μεθόδους και έχοντας να αντιμετωπίσει συναδελφικούς εγωισμούς.

 

Ο δεύτερος πυλώνας, όμως, που διακρίνεται περισσότερο στις σκηνές της δίκης, σηκώνει την ταινία λίγο ψηλότερα. Είναι η σύγκλιση του Καλού και του Κακού, όχι ως συνάντηση σε ένα κοινό γκρίζο πεδίο (όπως έκανε, για παράδειγμα, ο Φίντσερ στο Seven) αλλά ως έννοιες που κάποτε είχαν μια κοινή αφετηρία, ώσπου μια παρέκκλιση τις έφερε σε δύο εντελώς αντίθετα σημεία. Η ανάγκη του κατηγορούμενου να επιστρέψει σε αυτή την αφετηρία δίνει έναν πιο ανθρωπιστικό χαρακτήρα στην ταινία, που δεν χρησιμοποιεί τη σύλληψή του ως λυτρωτικό στοιχείο αλλά ως παραδοχή πως ό,τι είδαμε συνιστά μια συνολική κοινωνική αποτυχία.