Η ιστορία αγάπης και απάτης ανάμεσα σε μια Ολλανδή Εβραία κι έναν (πολύ) Γερμανό αξιωματικό των SS, ο οποίος τραυματίστηκε και υποβαθμίστηκε σε κατώτερο πόστο, είναι μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του γνωστού μοτίβου του αταίριαστου, ασυμβίβαστου έρωτα που γεννιέται στις ακραίες συνθήκες του πολέμου. Και ως έναν βαθμό λειτουργεί με σεναριακές ενέσεις, μέχρι το φινάλε, που συγγενεύει περισσότερο με φωσκολική, στομφώδη αυθαιρεσία.

 

Αυτό που πραγματικά προέχει στο κατασκοπικό δράμα του Ντέιβιντ Λεβό είναι η δραματουργική πρόφαση που καλύτερα να την υπολογίσουμε ως παράπλευρη αποζημίωση: η αφορμή για την περιπέτεια οργανωμένης προδοσίας και υψηλής προστασίας είναι η εξορία του τελευταίου βασιλιά της Γερμανίας, του Γουλιέλμου Β' στην Ολλανδία και η πρόθεση του Χίμλερ να τον επισκεφθεί, και ενδεχομένως να τον καλέσει πίσω στο Βερολίνο για να αναλάβει και πάλι τα ηνία της χώρας, μπροστά στα ανοιχτά μέτωπα της παγκόσμιας συγκυρίας που δημιούργησε ο Χίτλερ το 1940.

 

Ο ευσεβής πόθος του Κάιζερ να αποκαταστήσει το αμαυρωμένο του όνομα μετά την οδυνηρή ήττα στον Μεγάλο Πόλεμο, η επιθυμία της δεύτερης συζύγου του να επανέλθει στο «εορταστικό» πρωτόκολλο και να δώσει παράταση ζωής στον ηλικιωμένο σύντροφό της, βγαίνουν περίφημα μέσα από τις ερμηνείες της Τζάνετ ΜακΤίρ και κυρίως του Κρίστοφερ Πλάμερ.

Ο ευσεβής πόθος του Κάιζερ να αποκαταστήσει το αμαυρωμένο του όνομα μετά την οδυνηρή ήττα στον Μεγάλο Πόλεμο, η επιθυμία της δεύτερης συζύγου του να επανέλθει στο «εορταστικό» πρωτόκολλο και να δώσει παράταση ζωής στον ηλικιωμένο σύντροφό της, αφήνοντας πίσω τις πένθιμες ημέρες του ντροπιαστικού κατ' οίκον περιορισμού, βγαίνουν περίφημα μέσα από τις ερμηνείες της Τζάνετ ΜακΤίρ και κυρίως του Κρίστοφερ Πλάμερ, που υποδύεται έναν μονάρχη με πίκρα, αντιφάσεις και αυτή την παράλογη, απωθημένη μανία του ελέω Θεού άρχοντα, που όλα τού συγχωρούνται και είναι για τα πάντα ικανός.

 

Ο Κάιζερ δεν είναι μια προσωπικότητα που έχουμε δει συχνά στο σινεμά και, έστω και με αυτή την πλοκή να συνοδεύει τις εκφάνσεις του υποστηρικτικού χαρακτήρα του στην ταινία, το Exception (η εξαίρεση στον ισοπεδωτικό πρόσωπο του φασισμού) είναι εποικοδομητικά ψυχαγωγικό.