Ενώ η έλλειψη διακριτικής αφηγηματικής γραμμής είναι ένα από τα μόνιμα παράπονα θεατών και κριτικών, υπάρχουν περιπτώσεις που η περιπλάνηση χωρίς μίτο και σκοπό αποτελούν το ζητούμενο.

 

Το Μια νέα γυναίκα ακολουθεί τα βήματα μιας 30άρας που προσπαθεί άκομψα, βεβιασμένα, απελπισμένα, συγκινητικά, να διεκδικήσει μια θέση στην παρισινή κοινωνία. Όχι στην υψηλή, ούτε στη ζώνη των διακεκριμένων, αλλά στη στρωτή καθημερινότητα, μέσα από βασικές ανθρώπινες σχέσεις, διατηρώντας ωστόσο την προσωπικότητά της. Δύσκολο, όπως αποδεικνύεται, ακόμη και να τρυπώσει στις παρυφές.

 

Η Πόλα της εντυπωσιακής ηθοποιού Λετίσια Ντος γίνεται συχνά εκνευριστική, ένα ξωτικό με κόκκινα μαλλιά στα όρια του θράσους, μια κακομαθημένη Δυτική που δεν καταλαβαίνει γιατί η ζωή δεν της ανήκει.

 

Όλοι της υπενθυμίζουν πως δεν κολλάει στον κύκλο τους: από τον εραστή που την πετάει κανονικά έξω από το σπίτι που μοιράζονται ως τη φίλη της που δεν εγκρίνει την ανεξαρτησία της ως προσκεκλημένης. Ο τρόπος που εισβάλλει, με πλημμελή προσόντα, σε μια οικογένεια ως baby-sitter είναι ένα μικρό δείγμα του ατάσθαλου αυτοσχεδιασμού της.

 

Η μοναδική σχέση που της «κάθεται» μετά από αξιοζήλευτες βόλτες και παρατεταμένη μοναξιά είναι ένας συνάδελφός της στο εμπορικό κέντρο όπου βρίσκει μεροκάματο, ένας φύλακας αφρικανικής καταγωγής, κι αυτός ζόρικος με τον τρόπο του, περιθωριακός από διαφορετικό σημείο εκκίνησης, εύθραυστος, εξίσου παρεξηγήσιμος.

 

Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, που συμμετείχε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών, η Λεονόρ Σεράιγ πέτυχε κάτι εξαιρετικά δύσκολο.

 

Με ηρωίδα μια λευκή jeune femme σχολιάζει τη διαστρωμάτωση μιας κλειστής κοινωνίας που περνιέται για ανεκτική και ανοιχτή και, χωρίς να καταφύγει στην εύκολη λύση των μεταναστών ή του σκουρότερου τύπου δέρματος για να εγκαλέσει τον ρατσισμό, διέρχεται τις σύγχρονες κάστες σαν να υπογράφει ταινία εποχής, αλλά στη δική μας εποχή, τοποθετημένη στην κάποτε ριζοσπαστική αριστερή όχθη της γαλλικής πρωτεύουσας. Μία από τις καλύτερες γαλλικές ταινίες των τελευταίων ετών.