Περισσότερο και από την υπόθεση ή τους πρωταγωνιστές, οι νεανικές ρομαντικές ταινίες απεικονίζουν ρεαλιστικά, και όχι αλληγορικά ή μεταφορικά, όπως το σινεμά του φανταστικού, τα made in USA ήθη και έθιμα που ισχύουν αυτήν τη στιγμή.

 

Στον «Ήλιο του Μεσονυχτίου» οι τελειόφοιτοι Λυκείου ξεσκάνε πίνοντας μπίρες και άθλια σφηνάκια, ρίχνουν τα μπαλάκια του πινγκ-πονγκ σε άδεια ποτήρια εν είδει διαγωνισμού, αλλά δεν καπνίζουν, και δεν γδύνονται, γιατί το σεξ είναι το επακόλουθο της αγάπης και όχι το ζητούμενο − ψέμα, ένα από τα πολλά που κάνει αυτού του είδους τις ταινίες να φαντάζουν κάλπικες στη βάση του θυμικού τους υλικού.

 

Ο γιος του Άρνολντ, Πάτρικ Σβαρτσενέγκερ, ξεκινάει μαλθακά, αλλά διατηρεί μια μελαγχολική γλύκα με συνέπεια στη δακρύβεχτη, grungy εξέλιξη του δράματος.

Μια αρρώστια βοηθάει, κι εδώ η ηρωίδα πάσχει από μελαγχρωματική ξηροδερμία, την πάθηση των βαμπίρ, ένα σπάνιο αυτοάνοσο λόγω του οποίου το υποψήφιο «θύμα» πρέπει να αποφεύγει εντελώς τις υπεριώδεις ακτίνες του ήλιου και να κυκλοφορεί μόνο το βράδυ, συνεπώς χάνει την ευκαιρία να ζήσει κανονικά, περιμένοντας στωικά το τέλος.

 

Ο σύντροφος είναι ένα απογοητευμένο παιδί, αλλά, εκτός από τα ψυχολογικά (έχασε την αθλητική υποτροφία στο περίβλεπτο Μπέρκλεϊ γιατί χτύπησε τον ώμο του βλακωδώς), από υγεία είναι μια χαρά, αντίθετα από τον αισιόδοξο, όμως τόσο πάσχοντα νέο στο ανώτερο σε διαλόγους και συναισθηματική ένταση «Το λάθος αστέρι».

 

Ο γιος του Άρνολντ, Πάτρικ Σβαρτσενέγκερ, ξεκινάει μαλθακά, αλλά διατηρεί μια μελαγχολική γλύκα με συνέπεια στη δακρύβεχτη, grungy εξέλιξη του δράματος.