Το γιατί ο Ασγκάρ Φαρχαντί ασκεί κριτική στις τάξεις και τα φύλα στο σύγχρονο Ιράν και αποτελεί σημαία της χώρας στα φεστιβάλ και στα Όσκαρ, ενώ ο Μοχάμαντ Ρασούλοφ, όπως και ο Τζαφάρ Παναχί παλιότερα, κάνουν περίπου το ίδιο πράγμα, αλλά πρέπει να γυρίσουν τις ταινίες τους κάτω από τη μύτη της κυβέρνησης και να στείλουν τις κόπιες τους κρυφά στα φεστιβάλ, είναι ένα μικρό μυστήριο που ίσως βρίσκει απάντηση στους ασαφείς νόμους της λογοκρισίας (και στο ποιον θα βάλουν στο μάτι εξαρχής) και στον τρόπο του κάθε σκηνοθέτη να χαϊδεύει ή να στηλιτεύει τις αναπόφευκτες αντιφάσεις μεταξύ ελευθερίας και θεοκρατίας. Στο Ένας ακέραιος άνθρωπος, ένα στέρεο δράμα με προαποφασισμένο αποτέλεσμα που απέσπασε το πρώτο βραβείο στο τμήμα

 

Ένα Κάποιο Βλέμμα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, ένας άνδρας, αλλεργικός στις βρόμικες μεθοδεύσεις, που δεν ενοχλεί κανέναν και ασχολείται με την οικογένεια και τη μικρή ιχθυοκαλλιέργειά του, πέφτει θύμα διαβολής και δολιοφθοράς, διότι δεν συμμορφώνεται με ένα διεφθαρμένο σύστημα που μοιάζει ασταμάτητα και στα περσικά κυβικά εφιαλτικό. Ο Ρασούλοφ υποβάλλει το νατουραλιστικό του ύφος (στο μέτρο που ο ήρωας επηρεάζεται από τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες) στην υπηρεσία του στόχου του, ορθώς απέχει από μεταφυσικές αιτιότητες και ποιητικές ασάφειες και συνεπικουρείται από εξαιρετική φωτογραφία και τον Ρέζα Αχλαγκιράντ, με το διεισδυτικό βλέμμα και τις καίριες αντιδράσεις.