Στην Πολωνία του 1990, λίγο πριν από την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, τέσσερις γυναίκες βιώνουν την έλλειψη της πραγματικής αγάπης, με αντίστοιχες ιστορίες πίκρας, εμμονής, απογοήτευσης και απόστασης. Στην τρίτη του ταινία, ο Τόμας Βασιλέφσκι, με πολύτιμο αρωγό τον σημαντικό οπερατέρ του νέου ρουμανικού σινεμά Όλεγκ Μούτου (και την ξεπλυμένη, «αναίσθητη» χρωματική του παλέτα, με σκληρό φως που στραγγίζει το αίμα ακόμη και σε ζωηρές σκηνές), συσχετίζει με υπολογισμένη ψυχρότητα μια συμπεριφορά βουτηγμένη στο πολιτικό ντρεσάρισμα δεκαετιών με την αντίδραση μπροστά στον έρωτα. Αργυρή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 2016.