Η εκδοχή του κλασικού μύθου του Κινγκ Κονγκ από τον Μέριαν Κούπερ και δεκαετίες αργότερα από τον Πίτερ Τζάκσον (ουσιαστικά η ίδια ιστορία), με τον γιγαντιαίο γορίλλα, βίαια απομακρυσμένο από το φυσικό του περιβάλλον, να παλεύει στο Empire State Building με τα αεροπλάνα, την απληστία των ανθρώπων και την καρδιά της όμορφης κοπέλας, δεν επιδέχεται βελτίωση, γι' αυτό και πολύ εύστοχα το Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου δεν μπλέκει με τη Νέα Υόρκη και αλλάζει το χαρακτηριστικό art deco με μια γερή δόση από το Αποκάλυψη Τώρα του Φράνσις Φορντ Κόπολα στο σκηνικό, στη χρονική περίοδο, στη μουσική και στη γενική αίσθηση. Οι συγκρίσεις σταματούν εκεί: η ταινία του Τζόρνταν Βογκτ Ρόμπερτς, τον οποίο η Warner εμπιστεύτηκε, παραδόξως, μετά το τελείως διαφορετικό και αγρίως ταπεινότερο ντεμπούτο του με την κομεντί ενηλικίωσης Kings of Summer, είναι μια καθαρόαιμο monster movie, τεράστιο σε κλίμακα και πλούσιο σε σκηνές ξεπαστρέματος, καθώς μια αποστολή που περιλαμβάνει καιροσκόπους, μπαρουτοκαπνισμένους στρατιώτες, μια πολεμική φωτογράφο και έναν πρώην αξιωματικό της βρετανικής αεροπορίας που αμέσως μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ συμμετέχουν για διαφορετικούς λόγους στην εξερεύνηση ενός αχαρτογράφητου νησιού. Εκεί τους υποδέχεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο ο Κονγκ και όλοι πιστεύουν πως αυτός είναι ο στόχος, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως το μόνο που προσπαθεί είναι να διαφυλάξει την περιοχή του από τα πραγματικά τέρατα, τους skullcrawlers.

 

Η κλασική αβοήθητη δεσποινίς έχει αντικατασταθεί από μια χειραφετημένη γυναίκα που δεν καλεί τον άνδρα, και μάλιστα με ρομαντικές δεύτερες σκέψεις

 

Διατηρώντας την πλοκή σε σταθερό σασπένς και μια σχετική, στα όρια τη μαύρης κωμωδίας, απορία για το ποιος θα τα καταφέρει στο λουτρό αίματος που περιλαμβάνει πολλές παράπλευρες απώλειες, ο Ρόμπερτς ισορροπεί το πρόδηλο σχόλιό του για τη διατάραξη του οικοσυστήματος με τον Κονγκ θεματοφύλακα ενός αρχέτυπου κόσμου που απειλείται σε μια εποχή τελείως άσχετη προς την ευαισθητοποίηση στα περιβαλλοντικά θέματα, με ένα fun θέαμα, με μερικές χτυπητές παραλλαγές. Η κλασική αβοήθητη δεσποινίς έχει αντικατασταθεί από μια χειραφετημένη γυναίκα που δεν καλεί τον άνδρα, και μάλιστα με ρομαντικές δεύτερες σκέψεις, να τη σώσει κάθε λίγο και λιγάκι (η Μπρι Λάρσον δηλώνει εμφατικά πως είναι «αντιπολεμική φωτογράφος»), ο Βρετανός ήρωας δεν κολλάει ποτέ με τους Αμερικανούς «στραταίους» και τους σνομπάρει ανοιχτά κι ένας αέρας μιλιταριστικής παράνοιας και εκδικητικών απωθημένων, που συνάδει με τα μεθεόρτια του Watergate και της πικρής ήττας σε έναν μάταιο πόλεμο, πλανάται στο λανθασμένων προθέσεων ταξίδι σε ένα άγνωστο έδαφος. Οι χαρακτήρες παραμένουν σχήματα, αλλά ο τριχωτός γίγαντας εξακολουθεί να μαγνητίζει.