Ο Τόνι Σερβίλο είναι έξοχος στον ρόλο ενός αινιγματικού καλόγερου που βρίσκεται σε ένα απομονωμένο κτίριο όπου συνεδριάζουν στελέχη της G8 για να «σώσουν» τον κόσμο, αν και τα μέτρα που ετοιμάζουν πιθανόν να έχουν διαφορετικό αποτέλεσμα. Ο ρόλος του όμως δεν εκφράζει ποτέ κάτι συγκεκριμένο, αφήνοντας να εννοηθεί πως ίσως πρόκειται για μια φανταστική προσωπικότητα, κάτι σαν ένα ηθικό βάρος ανθρώπου που ορίζει τις τύχες του κόσμου μας. Ενώ, λοιπόν, ξεκινά ως άνθρωπος-κλειδί μιας περίεργης αυτοκτονίας, αυτής του διευθυντή του ΔΝΤ λίγο μετά την εξομολόγησή του, η μετατόπιση του ρόλου του προς το θεϊκό μετατοπίζει και τις προθέσεις της ταινίας, καθώς υπάρχει λιγότερο μυστήριο και πολύς διδακτισμός που αυξάνεται σταδιακά, καταλήγοντας στη διαπίστωση ότι οι πλούσιοι δεν σκέφτονται τους φτωχούς και πως ο κόσμος μας πάει κατά διαόλου, συμπεράσματα δηλαδή γενικευμένα και απλοϊκά που θα μπορούσαν να βγουν και από μια ταινία μικρού μήκους.