Έχοντας δει πρόσφατα στις αίθουσες τα επεισόδια που συνθέτουν την ιστορία της Χιλής μέσα από την κάμερα του Πατρίτσιο Γκουσμάν στο Νοσταλγώντας το Φως, το πιο επίγειο ντοκιμαντέρ του Γιάννη Κολόζη μοιάζει αρχικά με φτωχό συγγενή. Το ταξίδι όμως του ήρωα της ταινίας, Σέρτζιο, που επιστρέφει στη χώρα του μετά από 38 χρόνια αυτοεξορίας, κρύβει μέσα του αρετές και δεν πέφτει στην παγίδα της καταγγελίας για τα χρόνια της κυριαρχίας του Πινοσέτ. Αντίθετα, ο Σέρτζιο μοιάζει να είναι ένας απλός χαρακτήρας που δεν αυτοανακηρύσσεται σε επαναστάτη λόγω των σοσιαλιστικών καταβολών του. Έφυγε από τη χώρα λίγο μετά την πτώση του Αλιέντε, καταλήγοντας στην Αγγλία, και όταν ξαναβλέπει συγγενείς, φίλους και μέρη που αγάπησε, επιστρατεύει το χιούμορ και μια καλοπροαίρετη προσέγγιση της ζωής ως μιας περιπέτειας μέσα στον χρόνο που τελικά δεν αλλάζει και πολύ τα πράγματα. Αντί οργής ή λήθης για χαμένα χρόνια, βλέπουμε μια σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν της χώρας αλλά και την ομορφιά της διαφορετικότητας μιας υπέροχης, αλλά ανομοιογενούς χώρας.