Τώρα που έχει κοπάσει το hype του υπερτιμημένου Drive, ο έτερος Δανός προβοκάτορας του σινεμά, ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, το έχει γυρίσει στο σουρεαλιστικό σοκ, πηγαίνοντας πολλά βήματα πέρα από το προηγούμενο φιλμ του, Only God Forgives, με μια ιστορία αργού τρόμου, εστετίστικου βαμπιρισμού, λεσβιακού πάθους και ηδονοβλεπτικής γλαφυρότητας με επιτηδευμένη έμφαση στο φαίνεσθαι (ένεκα το σύμπαν των μοντέλων που ποζάρουν στο λαμπερό και βρόμικο Λος Άντζελες) και παράλογη εξέλιξη. Τα πραγματικά ενδιαφέροντα έργα του σκηνοθέτη, το Bronson και το Valhala Rising, μοιάζουν πλέον μακρινό παρελθόν. Από το Neo Demon με το εξωφρενικό σενάριο και τις ακροβατικές αυθαιρεσίες, μπασταρδάκι του Ντέιβιντ Λιντς και αποπαίδι μιας πεποιημένης εικονογραφίας που θαμπώνει τους εύπιστους, απομένουν μερικές αστραφτερά ωραίες συνθέσεις, σαν ατάκτως ερριμμένες γλάστρες σε μια κακόγουστη έπαυλη. Μόδα είναι, θα περάσει. Προσοχή στο μάτι!