Το ζητούμενο, πλέον, στο παγιωμένο είδος του fff (found footage film) δεν είναι τόσο ποιος από την παρέα που εκδράμει εις το δάσος προς άγραν της κακιάς μάγισσας θα μείνει ζωντανός (άλλωστε, γνωρίζετε την απάντηση εσείς οι μυημένοι) αλλά πώς θα συνδεθεί ο μεταφυσικός τρόμος με τη σκηνοθετική προσέγγιση της φρίκης που βιώνουν οι πρωταγωνιστές, αν δηλαδή οι απερίσκεπτοι ήρωες θα πείσουν εμάς που τους παρακολουθούμε, αν θα μπούμε στο τριπάκι της αμφιβολίας για το αν αυτό που συμβαίνει στο πουθενά θα μπορούσε να μας στείλει αδιάβαστους. Το καινούργιο Blair Witch του Άνταμ Γουίνγκαρντ είναι τόσο διαβασμένο, που διαφέρει ελάχιστα από το πρωτότυπο, το οποίο, με την εξαίρεση της ελάχιστα πιστευτής εμμονής όλων να κρατάνε τις κάμερες ανοιχτές ακόμη κι αν εκτυλίσσονται ανίερα θαύματα μπροστά τους, ταρακούνησε το concept της φρίκης στο σινεμά, και μάλιστα με ταπεινά μέσα. Με την προσθήκη των drones, αλλά με μια παλιομοδίτικη χρήση παλιών DV (όπως λέει σωστά κι ένας από τους ντόπιους, έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία στα νυχτερινά πλάνα), όλα είναι γνώριμα, από τα αινιγματικά βουντού που κρεμάει το πνεύμα (;) στα δέντρα μέχρι τους ανεξήγητους γδούπους και την έλλειψη προσανατολισμού στον συγκεκριμένο χωροχρόνο. Déjà vu.