Δώδεκα χρόνια χρειάστηκε ο Βόλφγκανγκ Μπέκερ για να ξεπεράσει την επιτυχία του Goodbye, Lenin! και να παρουσιάσει την επόμενη μεγάλου μήκους ταινία του, για την οποία κατέφυγε σε ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε και αυτό το 2003. Το Εγώ και ο Καμίνσκι εκτυλίσσεται με φόντο τη σχέση ενός αμοραλιστή δημοσιογράφου που πιστεύει πως ήρθε η ώρα να πιάσει την καλή με έναν ζωγράφο που δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της τέχνης το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και που ως φανταστικός χαρακτήρας μοιάζει σαν μια ένωση κυρίαρχων τάσεων και μορφών αυτής της εποχής. Η ταινία ξεκινά με ένα εντυπωσιακό mockumentary που δίνει υπόσταση στον Καμίνσκι, συνεχίζει με μια γρήγορη και χιουμοριστική εξερεύνηση του έτερου χαρακτήρα, του δημοσιογράφου (απολαυστικός ο Ντάνιελ Μπρουλ), που προτιμά τον μύθο από τα γεγονότα και ελπίζει ότι ο Καμίνσκι θα πεθάνει σύντομα για να γίνει η βιογραφία του ανάρπαστη. Όταν οι δυο τους βρίσκονται και περνούν τον περισσότερο φιλμικό χρόνο μαζί, ο Μπέκερ, αν και έχει την ευκαιρία να εμβαθύνει στο τρίπτυχο τέχνης - ποπ κουλτούρα - αληθινή ζωή, κάνει ό,τι και ο δημοσιογράφος. Μετατρέπει την εμπειρία σε κάτι που θα είναι ευπώλητο για να το εκμεταλλευτεί, ζυγίζει τις περί τέχνης συζητήσεις κάνοντάς τες λιγότερο ουσιώδεις και αναζητά μια ελαφριά διάθεση, κάτι που δεν θα ήταν μεμπτό, αν από ένα σημείο κι έπειτα δεν στηριζόταν σε επαναλήψεις για να τη διατηρήσει.