Από σκέτη και χαριτωμένη αμνησιακή, η Ντόρι, μακράν η πιο ενδιαφέρουσα από την αξέχαστη παρέα του «Ψάχνοντας τον Νέμο», αποδεικνύεται πως δεν είναι αμνήμων και στη συνέχεια του αριστουργήματος της Pixar θυμάται στο διαμπερές μυαλό της πως έχει κι αυτή οικογένεια, έναν μπαμπά και μια μαμά, κάπου στον ωκεανό ή σε ένα μέρος που παραπέμπει σε ωκεανό – μήπως είναι Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο; Στο «Ψάχνοντας την Ντόρι», ο Μάρλιν και ο Νέμο ακολουθούν την αγαπημένη τους φίλη, μέλος της οικογένειας πλέον, σε ένα ακόμη ταξίδι γεμάτο σπαρταριστές αναποδιές, εξαιρετική δράση, πνευματώδη πλάκα και υπέροχους διαλόγους, σε μια σειρά από σκηνές που, με άξονα την κωμωδία, αναποδογυρίζουν την περιπέτεια σε συγκίνηση σε κλάσμα δευτερολέπτου.

 

Αφού έφαγε τα μούτρα του στην αλήστου μνήμης ρετροφουτουριστική σαλάτα, «Τζον Κάρτερ», ο Άντριου Στάντον επιστρέφει στον τομέα του animation, όπου συστηματικά αριστεύει, και συνεχίζει την ιστορία σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το «Ψάχνοντας την Ντόρι» θα ήταν ένα ακόμη πεντάστερο διαμάντι κινουμένων σχεδίων, αν δεν είχε πιάσει τόσο ευλαβικά τον πρωτότυπο μίτο που ύφανε ο Νέμο πριν από 10 χρόνια. Από την άλλη, ανόητος είναι να μην το κάνει;

 

Σταδιακά, φαίνεται πως το χάντικαπ της μικρής της μνήμης δεν έχει σχέση με τα δυνατά της ένστικτα και, ψάχνοντας την καταγωγή της, προσπαθεί να μάθει από πού κληρονόμησε τα λίγα που συγκράτησε και την έκαναν αυτή που είναι.

 

Η οικειότητα μιας τόσο ζεστής ομάδας πλασμάτων, με ενθουσιώδη προσθήκη ένα υποστηρικτικό κι ευέλικτο χταπόδι που διστάζει να πάρει τη μεγάλη απόφαση και προσαρμόζεται σαν χαμαιλέοντας σε όποιο φόντο συναντήσει μπροστά του (και πίσω του), δεν ξεπερνιέται και, ευτυχώς, αποκτά, αν όχι νέες διαστάσεις, τουλάχιστον μια ευκαιρία υψηλής ποιότητας να ξεδιπλωθεί στην πρόκληση της προέκτασης του χαρακτήρα της Ντόρι: σταδιακά, φαίνεται πως το χάντικαπ της μικρής της μνήμης δεν έχει σχέση με τα δυνατά της ένστικτα και, ψάχνοντας την καταγωγή της, προσπαθεί να μάθει από πού κληρονόμησε τα λίγα που συγκράτησε και την έκαναν αυτή που είναι. Στον ρόλο της Ντόρι η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι εξαιρετική στην ελληνική εκδοχή της ταινίας – στα τρελαμένα ιντερλούδια ήμουν σίγουρος πως πετυχαίνει τον τόνο, ωστόσο γεμίζει με συναίσθημα και τις παύσεις της αμήχανης μπλε ψαρίνας, όταν αναλογίζεται τις αδυναμίες της στις εκλάμψεις.