Νόθο τέκνο του Gravity και του All is Lost, στη φλέβα της περιπέτειας μοναχικής επιβίωσης, το Σε ρηχά νερά» καναλιζάρει τον τρόμο που προκάλεσαν πριν από 41 χρόνια τα Σαγόνια του Καρχαρία, με μερικά θύματα αλλά μοναδική ηρωίδα μια Τεξανή φοιτήτρια Ιατρικής η οποία, μετά τον θάνατο της μητέρας της, πηγαίνει σόλο και λίγο θλιμμένη στο Μεξικό για να κάνει σερφ σε μια υπέροχη παραλία. Μετά τα πρώτα εντυπωσιακά φυσικά πλάνα με τα κρυστάλλινα νερά και το αξιοζήλευτο σκηνικό, οι υπερβολές ξεκινούν από νωρίς, όταν στην άκρη του πουθενά, ανάμεσα στα βουνά και τον ωκεανό, η Νάνσι Άνταμς πιάνει σήμα καμπάνα και επικοινωνεί με ατάραχο facetime με τη μικρή αδελφή της για να της πει πόσο τρομερό είναι το μέρος που ανακάλυψε – πού να 'ξερε, σκέφτεται με νόημα το κοινό. Αθλητική και σέξι, η Μπλέικ Λάιβλι επιδεικνύει τα φορμαρισμένα κάλλη της σε μια σειρά από ειδυλλιακές λήψεις στο κύμα, ώσπου έρχεται ένα θηρίο με ασίγαστη πείνα, ο πιο μεγαλόσωμος και επιθετικός καρχαρίας που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια. Τραυματισμένη σοβαρά και περιορισμένη σε ένα βραχάκι, παρέα με ένα πληγωμένο γλαράκι που το ονομάζει, έξυπνα, Steven Seagull, η πρωταγωνίστρια υποχρεώνεται από τις δεινές περιστάσεις να ακονίσει τις ιατρικές και εγκυκλοπαιδικές της γνώσεις, καθώς και την αντίληψή της, για να βρει τον δρόμο προς την ακτή και τη σωτηρία, με το τέρας να επιτίθεται σε ό,τι πετάει και κολυμπάει, κατά προτίμηση με λίγο αίμα για δέλεαρ. Γνωστά πράγματα, με καπετάνιο στη σκηνοθεσία τον Καταλανό, Χαουμέ Κολέ Σερά, που άφησε για λίγο τον αγαπημένο του πρωταγωνιστή στις βαρετά πανομοιότυπες συνεργασίες τους, Λίαμ Νίσον, για να επιβάλει, με τον γνώριμο, πια, visual θόρυβο (κάθε δάγκωμα ακούγεται σε φουλ, ψεύτικη ένταση, κάθε πληγή εκτίθεται ανατριχιαστικά κι αναίτια), την επαναφορά ενός εξαντλημένου, ξεχασμένου υπο-είδους, δηλαδή του b-θρίλερ με παράλογα αρπακτικούς καρχαρίες, για καταναλωτική διασκέδαση του καλοκαιριού, λεπτή και διακριτική όσο και μια τσεκουριά πάνω σε σίδερο. Η διαφορά, τουλάχιστον μία ανάμεσα στις πολλές εύλογες συγκρίσεις, από το κλασικό αριστούργημα του Σπίλμπεργκ είναι πως ο καρχαρίας δεν αποτελεί την ψυχολογική προβολή του ομαδικού πανικού των κατοίκων του χωριού στο Jaws και η πρόθεση του Σερά είναι να αναδείξει, απλά και μονοδιάστατα, το πνεύμα της Λάιβλι (ζωηρή, όνομα και πράμα, χάρμα ιδέσθαι, εκφραστικά ανεπαρκής) και να τη χρίσει, μέσα στην υπερπροσφορά των κομίστικων υπερ-ηρώων, ανθρώπινη superhero, και όχι βέβαια να συνθέσει μια χορωδία από χαρακτήρες στα όρια της ζωής και του θανάτου με πρόφαση, ως άλλο χιτσκοκικό mcguffin, τον αφηνιασμένο δαίμονα του βυθού. Η ταινία πατώνει στα ρηχά, με την κακή έννοια...