Η κυβέρνηση δημοσιεύει έναν νόμο που υποχρεώνει τους Γάλλους πολίτες να φιλοξενούν στα σπίτια τους κατά τη διάρκεια του ψυχρού χειμώνα τους συμπολίτες τους που δεν έχουν στέγη και ένας άνεμος πανικού αρχίζει να πνέει στα διαμερίσματα μιας συνηθισμένης πολυκατοικίας του Παρισιού.

 

Μια ιστορία ξεβολέματος που στην πορεία μετατρέπεται σε ανθρωπιστικό μανιφέστο ξεκινά από το εύρημα της απόφασης της γαλλικής κυβέρνησης σύμφωνα με την οποία, λόγω πολύ δύσκολου χειμώνα, όσοι ζουν σε σπίτια που θεωρούνται υπερβολικά μεγάλα θα πρέπει να φιλοξενήσουν κόσμο – όχι άστεγους παρακαλώ, αλλά εργαζόμενους που με τον μισθό τους δεν μπορούν να συντηρήσουν ένα σπίτι. Οι τελευταίοι είναι πάρα πολλοί, συχνά ανήκουν και σε μειονότητες και οι λευκοί μεγαλοαστοί αρχικά ενοχλούνται, γιατί θέλουν να κρατήσουν όλη τη ζεστασιά για τα σώματά τους.

 

Όσο η ταινία της Λεκλέρ είναι μια ελαφριά πολιτική σάτιρα, είναι ενδιαφέρουσα, γιατί εξετάζει τους ιδιοκτήτες ενός νεοκλασικού και παρατηρεί πόσο μάταιο είναι να θεωρητικολογεί κάποιος για τις πεποιθήσεις του, όταν στη πράξη δεν πρόκειται να κάνει ποτέ όσα με στόμφο λέει. Αυτή η μελέτη, όμως, τελειώνει νωρίς, για να αντικατασταθεί από μια χοντροκομμένη φάρσα, ένα άνοστο ευχολόγιο για το πώς μπορεί να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος, που διαγράφει τελείως την οποία σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν αρχικά οι σύγχρονες κοινωνικές αντιθέσεις.