Αυτήν τη φορά ο Μακ και η Κέλι βλέπουν να μετακομίζει δίπλα τους μια γυναικεία αδελφότητα που αποδεικνύεται πολύ πιο ενοχλητική από την προηγούμενη και γι' αυτό ζητούν τη βοήθεια του μέχρι πρότινος εχθρού τους.

 

Από τη στιγμή που η ιστορία που πρωτοείδαμε πριν από δύο χρόνια έφτανε με το ζόρι για να καλύψει τις ανάγκες μιας ταινίας, αναμενόμενο ήταν σε αυτό το σίκουελ να προσφέρεται σχεδόν παρόμοιο υλικό, με μια πρόσθετη υπερβολής, ώστε να μοιάζουν τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Έτσι, η αδελφότητα πλέον είναι γυναικεία, αλλά πιο φανατισμένη κατά του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, ο πάλαι ποτέ εχθρός Ζακ Έφρον γίνεται τώρα φίλος και τα αστεία που προκύπτουν από αυτήν τη σύγκρουση είναι μεν πετυχημένα σε μερικά σημεία, αλλά θα χωρούσαν άνετα στο τρέιλερ της ταινίας, χωρίς να νιώθει ο θεατής πως χάνει κάτι σημαντικό από τον υπόλοιπο χρόνο.

 

Αν υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον εδώ σε σχέση με το πρώτο φιλμ, είναι το συνεχές αστείο περί του τι ακριβώς είναι πολιτική ορθότητα. Ενώ το χιούμορ εδώ την αγνοεί επιδεικτικά, οι ήρωες αναρωτιούνται συχνά αν αυτό που μόλις είπαν ή έκαναν είναι, για παράδειγμα, σεξιστικό σχόλιο ή όχι, σε σημείο που δεν μπορούν ούτε και οι ίδιοι να κατανοήσουν την ύπαρξη ορίου μεταξύ σάτιρας και προσβολής. Άλλωστε, μοιάζουν να μιλούν διαφορετικές γλώσσες, καθώς, αν και η διαφορά ηλικίας ανάμεσα στο ζευγάρι και τις νεαρές φοιτήτριες δεν είναι υπερβολικά μεγάλη, και με τον χαρακτήρα του Έφρον να βρίσκεται κάπου στη μέση, παρατηρείται ένα τεράστιο χάσμα που χωρίζει τις τρεις αυτές γενιές αλλά και μια στερεοτυπική εκδοχή των σημερινών νέων των ΗΠΑ, που πρέπει να διαλύσουν το σύμπαν των πανεπιστημιακών χρόνων για να μπουν αμέσως, χωρίς δικαιολογίες πως δεν διασκέδασαν, στον επαγγελματικό κόσμο.