Ένας αθυρόστομος αναλυτής, ένας πρώην νευρολόγος με γυάλινο μάτι που κυκλοφορεί ξυπόλητος, δυο μικροεπενδυτές που συμβουλεύονται έναν πρώην τραπεζικό κι ένας τραπεζίτης που αξιοποίησε με το αζημίωτο μια εσωτερική πληροφορία, αποτελούν τους τέσσερις άξονες δράσης μιας σοβαρής, αλλά κωμικά εκπεφρασμένης, καταγγελίας για το μεγάλο ξεφάντωμα της Γουόλ Στριτ, που οδήγησε στην παγκόσμια κρίση, αρχής γενομένης από το κραχ του 2008- αυτό που βιώνουμε όλοι μας σήμερα. Όλοι αυτοί σόρταραν, δηλαδή πόνταραν σε τίτλους η αξία των οποίων έπεφτε, έχοντας αντιληφθεί την αχαλίνωτη εκτίναξη των τιμών των ακινήτων, σε μια εποχή που κανείς δεν ήθελε να κοιτάξει τα νούμερα και να συνειδητοποιήσει πως ο πλουτισμός είχε σαθρές βάσεις και το σύστημα προειδοποιούσε πως η τεχνητή ευφορία θα κατέληγε σε ένα τραγικό φινάλε. Ο τρόπος της αφήγησης, νευρώδης και γεμάτος πληροφορίες, δεν μπορεί να κρύψει την διδακτική πρόθεση της ταινίας, που μασκάρει τα συνεχή σημάδια προειδοποίησης με τρικ εκλαΐκευσης των οικονοομικών όρων (όπως την αναπάντεχη παρέμβαση άσχετων με την υπόθεση, όπως η Σελίνα Γκομέζ, η Μάργκο Ρόμπι, που παραπέμπει στον Λύκο της Γουόλ Στρι, και ο Άντονι Μπουρντέν!) και υπερβολικά πορτρέτα, όπως την εξεζητημένα αλαφροΐσκιωτη συμπεριφορά του Κρίστιαν Μπέϊλ και την μονίμως στο κόκκινο, υπερβολική κρίση συνείδησης του Στιβ Καρέλ, ως αναλυτής που βγάζει εκατομμύρια στο χρηματιστήριο αλλά σιχαίνεται την κοινωνία και ειδικά το επάγγελμα του. Και μπορεί το Μεγάλο Σορτάρισμα να προσπαθεί συστηματικά να απομακρυνθεί από το τυπικό θρίλερ των έξυπνων μοναχικών ενάντια στις τερατώδεις σειρήνες της απληστείας, αλλά, ως γρήγορη ημι-κωμωδία με αριστερή καρδιά, δεν προσθέτει ωστόσο κάτι παραπάνω από ότι έχουν ήδη πει το Margin Call, το Too Big to Fail και το ντοκιμαντέρ Inside Job, που έχουν προηγηθεί. Απλώς κάνει το θέμα πιο λιανό, σκηνοθετημένο από τον Άνατμ Μακ Κέϊ, που ειδικεύεται στις κωμωδίες τύπου Anchorman.