Μαζί με την Κατρίν Μπρεγιά και τον Μπενουά Ζακό, ο Αρνό Ντεπλεσέν είναι ο πιο πιστός μαθητής της Nouvelle Vague, όχι ως προς τον ριζοσπαστισμό, αλλά γιατί χρησιμοποιεί το μυαλό του για να βρει την καρδιά, με όπλο τη γνώση του απροσποίητου κινηματογραφικού συντακτικού, και φυσικά την κινηματογραφοφιλία. Τα Χρυσά μας χρόνια είναι ίσως η πιο συναισθηματική ταινία του, και πώς να αποφύγει την τρυφερότητα, αφού μιλά για τον πρώτο έρωτα με τη δομή, σε τρία μέρη, της ανάμνησης ενός άνδρα, φαινομενικά χαλαρού, αλλά σε άρνηση, που δεν ξέρει πλέον ποιος είναι – πρόκειται για τον χαρακτήρα του Πολ Ντενταλίς, του πρωταγωνιστή της πρώτης επιτυχίας του Ντεπλεσέν, Comment je me suis disputé (ma vie sexuelle), είκοσι χρόνια πριν, ερμηνευμένη και πάλι από τον Ματιέ Αμαλρίκ, στην έκτη του συνεργασία με τον σκηνοθέτη. Το βάρος πέφτει στον πρωτάρη Κεντέν Ντολμέρ, ο οποίος υποδύεται τον νέο Πολ, και τα βγάζει πέρα περίφημα, ταιριάζοντας στην ορμή του ερωτευμένου, στην έκσταση και στην αγωνία όσον αφορά τη σχέση του με την Εσθήρ, τον αδελφό και τους φίλους του, καθώς και στην εποχή. Με στοιχεία θρίλερ να παρεισφρέουν δραματικά στην ιστορία ενηλικίωσης, ο Ντεπλεσέν στήνει ένα περίτεχνο ταξίδι νόστου και ματαίωσης, μπερδεμένο στη χρυσή αχλή της εξιδανίκευσης.