Πέντε χρόνια μετά το Μέσα στο Δάσος, ο Άγγελος Φραντζής επιστρέφει με μια αλληγορία επιστημονικής φαντασίας, το Σύμπτωμα. Η ταυτότητα του αινιγματικού πλάσματος που εμφανίζεται σε ένα απομακρυσμένο νησί τον χειμώνα, και με την αλλόκοτη, σαν ροκ Πάνας όψη του, τρομάζει τους κατοίκους σαν τον αρχετυπικό αντίθεο που πρέπει οπωσδήποτε να ξορκίσουν για να επαναφέρουν την τάξη. Μια σειρά από απειλητικές και μυστηριώδεις εικόνες σε διαφορετικές τοποθεσίες, αποπροσανατολιστικές και θριλερικές στην υφή τους, κατά κάποιον τρόπο ξεκλειδώνονται, αλλά δεν εξηγούνται πλήρως σε ένα παρατεταμένο δείπνο και στις casual κουβέντες των συνδαιτυμόνων, αρκετά αργότερα στην ταινία. Η δυναμική των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της παρέας ξεδιπλώνεται σταδιακά και δίνει ψυχολογικά συνδετικά σημάδια. Σε ένα λιντσικό τοπίο άβολο και έντονο, ο Φραντζής προχωράει πέρα από τη γήινη απειλή του Μέσα στο Δάσος, φλερτάροντας με το ανοίκειο και ανατρέποντας τη ροή με τη σεκάνς των διαλόγων που καλεί τον θεατή να βγάλει συμπεράσματα κυρίως μέσα από τις σιωπές, κάνοντας μάλιστα σχετική αναφορά στη νευραλγική σημασία τους. Η δομή του έχει ενδιαφέρον – άλλωστε, οι ιδέες του Έλληνα σκηνοθέτη που έχει πάντα κάτι να πει, ήδη από το ντεμπούτο του με το χειροποίητο Polaroid, αλλά και στο μεταφορικό, επίμονο Όνειρο του Σκύλου, προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά και να μην ταξινομούνται με ευκολία σε genre. Ωστόσο, η τομή ανάμεσα στη λακωνική, αφαιρετική φαντασία και το βερμπαλιστικό αντιστάθμισμα δεν ισορροπεί πάντα με αρμονία κι έτσι το αισθηματικό κομμάτι με τη φρίκη δεν απορροφώνται πλήρως.