Κάνοντας αναφορά στην επικαιρότητα, η Διάσωση μοιάζει με το Έβερεστ, που προβάλλεται ταυτόχρονα στις αίθουσες, στο μέτρο που εξιστορεί μια περιπέτεια επιβίωσης σε ένα εχθρικότατο, εξαιρετικά επικίνδυνο περιβάλλον και δεν δαιμονοποιεί τον αστάθμητο φυσικό παράγοντα. Απο εκεί και πέρα, διαφέρει σε όλα τα υπόλοιπα. Ο Ρίντλεϊ Σκοτ αφηγείται τρομερά την παραμονή του αστροναύτη Ματ Ντέϊμον στον Άρη, συνδέει αριστοτεχνικά τη μοναξιά του με την αγωνία της ΝΑΣΑ να διαχειριστεί την ως εκ θαύματος ανθεκτικότητα του και να τον φέρει στη Γη, και παράλληλα την επανδρωμένη αποστολή που τον παράτησε, χωρίς να το γνωρίζει, ζωντανό στον κόκκινο πλανήτη, και την πιθανότητα να εμπλακεί στην επιχείρηση επαναφοράς του στα πάτρια. Η Διάσωση έχει περισσότερες ομοιότητες με το Gravity παρά με τις μεταφυσικές ανησυχίες ταινιών όπως το Interstellar, και τηρεί τους κανόνοες ακρίβειας επιστημονικών δεδομένων όσο καλύτερα μπορεί- έχοντας και την τύχη με το μέρος της, καθώς τα πρόσφατα ευρήματα για νερό στον πλανήτη αυξάνουν το ενδιαφέρον και μειώνουν την αυθαιρεσία. Απο "επιστημονική", τσεκ. Από "φαντασία", ελέγχεται. Φαντασία μεν έχει, αλλά περισσότερο ποντάρει σε δραματικές υπερβολές και ακροβατικές ανατροπές για να επιβεβαιώσει τον μάλλον θετικό τόνο που διαφαίενται από την αρχή. Ενώ το Gravity είανι μια εξίσου μοναχική εμπειρία στο διάστημα, η Διάσωση δεν φαίνεται ως τέτοια: ο Σκοτ προσθέτει καλόγουστο χιούμορ και πολλά τραγούδια, από το απρόσμενο Hot Stuff της Ντόνα Σάμερ, μέχρι το τελείως αναμενόμενο Starman του Ντέϊβιντ Μπόουι, μοντάρει επάνω τους ανθρώπινες αντιδράσεις και κινηματογραφικές δράσεις και εκμεταλλεύται κάθε νύξη του σεναρίου, κάθε πόντο της επιφάνειας που δημιουργεί σε πλατό ή στο κομπιούτερ, κάθε έκφραση του βιρτουόζου Ματ Ντέϊμον, σε ένα ρόλο αντίστοιχο του Ναυαγού από τον Τομ Χανκς. Πρωτότυπο το έργο δεν είναι, αλλά είναι τόσο καλά φτιαγμένο, επαγγελματικά αλλά και συνολικά ανεπτυγμένο, που πιάνει ακριβώς το στόχο του, αντίθετα με το Έβερεστ, που συνωστίζει πολλούς και πολλά και διστάζει να αποφασίσει. Μου έρχεται στο νου πάντα η δήλωση του σκηνοθέτη Άλαν Πάρκερ για τον συνάδελφο και συμπατριώτη του: "Ο Ρίντλεϊ Σκοτ είναι ένας καταπληκτικός σκηνοθέτης που φτιάχνει κάκιστες ταινίες". Υπερβολή. Έχει κάνει και αριστουργήματα (τα έχουμε ξαναγράψει αυτά). Αλλά τα τελευταία χρόνια, δεκαετίες καλύτερα, ο Σκοτ ανεβάζει στροφές σε ρυθμό και τεχνικά επιτεύγματα, καθώς και την άνεση και τη σιγουριά της εικόνας και των ετερόκλητων θεμάτων που πραγματεύεται, αλλά υστερεί σε απόχρωση και πρωτοτυπία. Σερ Ρίντλεϊ, το Όσκαρ θα έρθει σύντομα προβλέπω. Περισσότερο πιθανό είναι, ωστόσο, το τιμητικό...