Στο πρωτότυπο Τρελό Θηριοτροφείο, η οικογένεια Γκρίσγουολντ εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, βγάζοντας στη φόρα τον αμερικανικό επαρχιωτισμό με τον χειρότερο/καλύτερο δυνατό τρόπο, μιλώντας για κωμωδία, δηλαδή χωρίς να το αντιλαμβάνεται, και με τις απαραίτητες υπερβολές, σε ένα πλαίσιο πιο αθυρόστομο και ελεύθερο, όπως ακριβώς όριζε το πνεύμα μιας εποχής που δεν είχε ακόμη εγκλωβιστεί στα βαρετά κουτάκια της ορθότητας. Η συνέχεια της ταινίας, μερικές δεκαετίες αργότερα, με πρωταγωνιστή τον γιο που μεγάλωσε, τον Ράστι, και έκανε τη δική του οικογένεια, και εκτροχιάζεται, μαζί με τους δύο γιους και τη γυναίκα του, σε ένα ακόμη ταξίδι στο Walley World, πατάει στο κουρασμένο μοτίβο των καταστροφικών διακοπών. Η αδελφή και οι γονείς του, ο Τζέβι Τσέις και η Μπέβερλι ντ' Άντζελο, εμφανίζονται σε μια ταινία καθαρής εκμετάλλευσης, ένα exploitation της παλιάς ιδέας, με πιο φτηνές πλάκες και επαναλήψεις που πασχίζουν να ευδοκιμήσουν, ακόμη και σε χαλαρή καλοκαιρινή διάθεση. Όχι πως το original ήταν κάτι σπουδαίο και αξέχαστο, αλλά σε σύγκριση με το τωρινό, φαντάζει γάργαρο.