Ο Κρίστιαν Πέτζολντ, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες αλλά μάλλον παραγνωρισμένους Γερμανούς σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς (παρά τη σταθερή συμμετοχή του σε φεστιβάλ, δεν διαθέτει μια εντυπωσιακά auteur-ίστικη γραφή για υψηλές βραβεύσεις, προτιμώντας, αντ' αυτού, να αφηγείται ιστορίες με ευαισθησία και αποχρώσεις), πραγματεύεται την πλαστή ταυτότητα και τη χαμένη αγάπη στο Τραγούδι του Φοίνικα, την ιστορία μιας γυναίκας που επέζησε του Άουσβιτς, αλλά αναγκάστηκε να υποστεί πολλαπλές πλαστικές επεμβάσεις στο πρόσωπο, το οποίο παραμορφώθηκε φριχτά από τα βασανιστήρια. Παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις των ανθρώπων που τη στηρίζουν, η Νέλι επιμένει να βρει τον πρώην άνδρα της, τον Γιοχάνες («Τζόνι»), γιατί τον αγαπάει ακόμη, παρότι είναι σαφές ότι την «πούλησε» για να γλιτώσει από τους ναζί. Το θέμα είναι αν θα καταφέρει να τον ξεγελάσει 100% με το νέο της πρόσωπο, σε ένα τέχνασμα που δεν απέχει πολύ από ένα κατασκοπικό καμουφλάζ ή, αντίθετα, κοροϊδεύει τον εαυτό της, εμμένοντας σε έναν έρωτα που μπορεί να μην ισχύει πλέον... Ο τρόπος που η Νίνα Χος, η μούσα του Πέτζολντ στις περισσότερες ταινίες του, αναδιπλώνεται όποτε ο Τζόνι πάει να σχετίσει την άγνωστη μάσκα με τα πραγματικά αισθήματα που κρύβονται πίσω από αυτήν είναι τόσο συγκινητικός, ώστε γίνεται αρκετός για να μην υποψιαστούμε πως δεν είναι και τόσο πιθανό ένας άνδρας να μην καταλάβει την επί σειρά ετών γυναίκα του από κάποια λεπτομέρεια στη συμπεριφορά, στην κίνηση ή στη φωνή. Κι όμως, στο Τραγούδι του Φοίνικα το θρίλερ παίρνει άγρια τροπή, εσωτερική και πολύ έξυπνα υπολογισμένη μέχρι το τέλος.