Το ενδιαφέρον στοιχείο (άσχετο με αυτή καθαυτή την ταινία) στον Άνθρωπο του Νοέμβρη είναι πώς ο θεατής παρατηρεί τις συνθήκες επιστροφής του Πιρς Μπρόσναν στο είδος της κατασκοπικής περιπέτειας που τον ανέδειξε, δεκατρία χρόνια μετά την οριστική παύση του από τη σειρά του Τζέιμς Μποντ. Τα βασικά χαρακτηριστικά δεν απέχουν πάρα πολύ, αφού εδώ ο Ιρλανδός ηθοποιός υποδύεται έναν εξαιρετικής επικινδυνότητας και αποτελεσματικότητας πράκτορα της CIA που σπάει τη φιλήσυχη συνταξιοδότησή του για να επιστρέψει στο πεδίο του βρόμικου ξεκαθαρίσματος απόρρητων λογαριασμών, σε ψυχροπολεμικό background, έναν διεφθαρμένο Ρώσο αξιωματούχο, μια όμορφη νέα γυναίκα που έχει υποστεί σωματική και ψυχολογική βία, μυστηριώδεις εξαφανίσεις, έναν δημοσιογράφο που θέλει να αποκαλύψει την αλήθεια, πρόσωπα-κλειδιά που ελέγχονται για την ορθότητα και την ηθική των αποφάσεών τους και μια προσωπική εμπλοκή που θα τον καταστήσει ευάλωτο στα χέρια των εχθρών του. Το bonus είναι η προβληματική σχέση του με έναν πρώην προστατευόμενό του, ο οποίος δεν δείχνει να έχει προοδεύσει σε επίπεδο κρίσης, παρά την εκπαίδευση από τον «παλιό» και σε πείσμα των πολλών δυνατοτήτων του. Ο Μπρόσναν δεν υπονομεύει τον ρόλο, και μαζί τον τύπο του, όπως επιχείρησαν σχεδόν σατιρικά τα κουρασμένα παλικάρια στο Red και τη συνέχειά του, αλλά τον υπηρετεί με τη συνηθισμένη του προσήλωση και με δεδομένη την ηλικιακή φθορά, πάντα σε πλαίσιο που επιτρέπει στην περιπέτεια αυτή να αντέξει τη δράση, σε μια εντός ορίων υπερβολή. Κι ενώ τίποτα δεν πάει πραγματικά στραβά στον Άνθρωπο του Νοέμβρη, τίποτα δεν ξαφνιάζει επίσης. Όσοι το δείτε, δεν θα ζοριστείτε, αλλά θα εκπληρωθεί κάθε σας προσδοκία, με μαθηματική ακρίβεια.