Με συνεχόμενες ανορθόδοξες επιλογές, ο Ντάνιελ Ράντκλιφ παίρνει την απαραίτητη απόσταση ασφαλείας από την τεράστια ρετσινιά του Χάρι Πότερ. Ως πότε, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Στην παρούσα ταινία υποδύεται τον Ιγκ Πέρις, και ένα ωραίο πρωί ξυπνάει κι έχει βγάλει κέρατα, χωρίς να μαθαίνουμε ιατρικά ή μεταφυσικά, με ποιον τρόπο και για ποιον ακριβώς λόγο. Όλοι, συγγενείς και συγχωριανοί, τον κατηγορούν πως έχει βιάσει και σκοτώσει την αγαπημένη του και με το που βλέπουν τα ανεξήγητα κέρατα του μιλάνε με πάσα ειλικρίνεια, βγάζοντας ωστόσο τον χειρότερο εαυτό τους – όλοι, εκτός από τον παιδικό του φίλο, που κάποτε τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, αλλά μην ανησυχείτε, κάποιος λόγος θα υπάρχει που δεν καταλαβαίνει καν τη διαφορά στην εμφάνιση. Ο Αλεξάντρ Αζά, γνώστης του τρόμου και του σοκ, μπερδεύει το θρίλερ που πάει να σκαρώσει με το εύρημα και μετατρέπει τον Ιγκ/Ράντκλιφ σε ένα τεταμένο hellboy, με μια αμηχανία που αντιπροσωπεύει πλήρως την αδυναμία πλεύσης της σκηνοθεσία. Πολύ ωραίες συνθέσεις, ατμοσφαιρικές και υποβλητικές, που χάνονται σε ένα τολμηρό χάος: το φινάλε υπονοεί πως, ενδεχομένως ως κωμωδία, η Μεταμόρφωση θα είχε περισσότερες ελπίδες.