Η ταινία που σάρωσε τα βραβεία Goya είναι μια ιστορία με εξαιρετικό σενάριο, που με αφορμή την προσπάθεια ενός απλού δασκάλου να συναντήσει τον Τζον Λένον στα γυρίσματα του φιλμ "Πώς κέρδισα τον πόλεμο" του Ρίτσαρντ Λέστερ στην Καρταχένα της Αλμερίας το 1966 μιλάει για μια φτωχή πλευρά της Ισπανίας, βουτηγμένη στην αγραμματοσύνη, και τη μικρή, αλλά καταλυτική αλλαγή που ένα τυχαίο περιστατικό μπορεί να φέρει στη ζωή των ανθρώπων που τη μοιράζονται. Ο τίτλος είναι αποσπασματικοί στίχοι από το «Strawberry Fields Forever» κι έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς τα κλειστά μάτια συμβολίζουν την άγνοια και την αδιαφορία μπροστά στις προκλήσεις μιας εποχής που προχωράει και οι φράουλες είναι ενδεικτικές της συγκεκριμένης περιοχής. Το τέμπο είναι χαλαρό και ανθρώπινο, με πρωταγωνιστές, εκτός από τον εκπαιδευτικό που θέλει να ζητήσει από τον ίδιο τον Λένον να προσθέσει τους στίχους των τραγουδιών στο οπισθόφυλλο (σε μια περίοδο όπου οι ξένες γλώσσες εξαρτιόνταν λυριαρχικά από τη διάδοση της ποπ ποίησης), μια νέα κοπέλα που περιπλανιέται λόγω, θρησκευτικά και πολιτικά, ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, και έναν μακρυμάλλη έφηβο που βιώνει το χάσμα των γενεών μέσα από τη σύγκρουση με τον αρτηριοσκληρωτικό πατέρα του. Το Η ζωή είναι ωραία φαίνεται απλή ταινία, αλλά σίγουρα δεν είναι. Με τη γλύκα και τη μυαλωμένη σύνδεση των πρωταγωνιστών και των επιμέρους θεμάτων τους, εξελίσσεται σε μια ήπια πολιτική κομεντί με τρυφερή νοσταλγία στην καρδιά της.