Σε μια απομακρυσμένη κοιλάδα στην Ισλανδία, δύο αδέλφια που έχουν να μιλήσουν 40 χρόνια θα πρέπει να συμφιλιωθούν ώστε να σώσουν τα πρόβατά τους, όλο τον κόσμο τους δηλαδή.

 

Πρώτο βραβείο στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα και στο διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για μία από τις πιο αναπάντεχα ολοκληρωμένες και απολαυστικές ταινίες της χρονιάς, ένα οικογενειακό δράμα που ξεπερνά τα στεγανά του είδους και καταφέρνει, με ξερό χιούμορ και αυθεντική συγκίνηση, να μιλήσει για την κουλτούρα της Ισλανδίας και το πώς η κρίση προκάλεσε τριβές στον πυρήνα της. Η αφορμή είναι η προβληματική σχέση δύο αδελφών, του Γκάμι και του Κίντι, που ζουν σε γειτονικές φάρμες σε μια απομακρυσμένη περιοχή όπου βασικά κατοικούν κτηνοτρόφοι, και έχουν να μιλήσουν 40 χρόνια, παρά το γεγονός πως και οι δύο εκτρέφουν αιγοπρόβατα και τα κριάρια τους διακρίνονται τακτικά σε τοπικούς διαγωνισμούς. Όταν μια θανατηφόρα ασθένεια προσβάλλει τα πρόβατα του καυχησιάρη Κίντι, οι Αρχές αποφασίζουν να θανατώσουν όλα τα ζωντανά της κοιλάδας για να μην εξαπλωθεί το κακό σε όλη τη χώρα – ιδού η αλληγορία για την κρίση, που πρώτα χτύπησε την Ισλανδία και μετά τους υπόλοιπους. Πολλοί νέοι τα μαζεύουν και φεύγουν από το χωριό, καθώς οι ορίζοντες στενεύουν σημαντικά και η αναμονή για ανάκαμψη τους κόβει τα φτερά, ενώ την ίδια στιγμή ο Κίντι και ο Γκάμι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο: ο ένας μεθώντας και πυροβολώντας και ο άλλος βάζοντας το μυαλό του να δουλέψει, με ένα σχέδιο παράτολμο, παραβατικό και αντίθετο στη μέχρι τούδε συμπεριφορά του.

 

Ο παραλληλισμός της πολιτικής με την προσωπική υπόθεση είναι ακριβής σε ανατριχιαστικό βαθμό, αλλά, ευτυχώς, η ταινία του Χακόναρσον δεν μπαίνει στον πειρασμό να δείξει τι εννοεί, διότι το λέει μια χαρά μέσα από την ιστορία της κληρονομιάς, αυτής της ευλογημένης κατάρας που σε κρατάει δεμένο σε έναν τόπο, συνήθως μικρό και περιορισμένο, αλλά λειτουργεί ως άγκυρα στις φουρτούνες και πυξίδα στην ομίχλη – το καμπανάκι που ενεργοποιεί την αποφασιστικότητα, όχι πάντα χωρίς πανικό, απελπισία και, φυσικά, το ανάλογο κόστος. Η κακιά στιγμή έφτασε για τα αδέλφια, με μια συγκυρία χωρίς προηγούμενο, με μηδενικές προοπτικές και τη συμφορά ante portas. Και εκεί οι δύο δείχνουν τον χαρακτήρα που έκρυβαν τόσα χρόνια, εξαιτίας της πίκας για τα χωράφια, τα ζώα και το βιός. Ενώ δεν φαίνεται πώς αυτοί οι δύο θα τα ξαναβρούν, το σενάριο βαδίζει σοφά προς την κάθαρση. Το οικονομικό κομμάτι, προς τιμήν της ταινίας, είναι κάτι που δεν θίγεται σχεδόν ποτέ στην περίπτωση των αδελφών. Όντως είναι η μικρότερη από τις παράπλευρες απώλειες μπροστά στο ενδεχόμενο της αρπαγής της αξιοπρέπειας, της ιστορίας τους, του παρελθόντος και της μνήμης τους, με αυτή την ψυχρή ανακοίνωση/οδηγία από τις υγειονομικές υπηρεσίες (την Κεντρική Τράπεζα για το μικρό τους σύμπαν) που απειλεί να τους στερήσει την καθημερινή ασχολία, τη μεγάλη τους αγάπη, το μόνο που ξέρουν να κάνουν, συνεπώς την ίδια τους τη ζωή.