Για να διαβάσεις το εισαγωγικό μέρος, πάτα εδώ
Οι Γάλλοι λένε "Comparaison n'est pas raison", δηλαδή "το να συγκρίνεις δεν είναι λογικό" (ή κάτι τέτοιο, τα γαλλικά μου σταματάνε αξιοπρεπώς στο "voulez-vous coucher avec moi ce soir ye ye ye ye" σε remix από Pink και Aguilera). Σύμφωνα με αστικούς μύθους και θεωρίες συνομωσίας, ο ίδιος λαός ήταν αυτός που εφηύρε το άρωμα για να καλύψει το γεγονός ότι η μίξη "σαπούνι-νερό" του φαινόταν μία διαδικασία πιο περίπλοκη και από τη σχάση του ατόμου. Πόσο αξιόπιστο μπορεί λοιπόν να είναι το εν λόγω γνωμικό;
Καθόλου φίλες και φίλοι. Ακόμα και ο πιο αδαής εξερευνητής δυστυχίας γνωρίζει πως η βάση της προσωπικής αναζήτησης μιζέριας ξεκινάει από αυτό το μαγικό πράγμα που λέγεται «σύγκριση». Είναι το Α και το Ω της αλφαβήτου, το αλάτι και το πιπέρι στο φαγητό, το autotune της Κατερίνας Στικούδη. Μία σύγκριση μπορεί να τοποθετηθεί παντού, ταιριάζει με τα πάντα, βγαίνει σε όλα τα μεγέθη και τα χρώματα, είναι βολική, ευκολοφόρετη και δεν μπάζει στο πλύσιμο. Το ποσοστό επιτυχίας της είναι εξαιρετικά μεγάλο και το καλύτερο, δεν είναι δύσκολη στη χρήση της.
Όλοι μας έχουμε μεγαλώσει πλάι σε μία σύγκριση. Κάναμε κολλητή παρέα από μικρά παιδιά, μας έμαθε και τη μάθαμε τόσο καλά που πλέον έχουμε γίνει αχώριστοι. Είναι δίπλα μας σε κάθε στιγμή της ημέρας, αμίλητη, ήσυχη και όταν χρειαστεί, ξεπετάγεται από εκεί που δεν το περιμένεις σαν διαφήμιση στο youtube με τη Σίσσυ Χριστήδου και τον άλλον με το λάγνο βλέμμα που δεν θα καταφέρω ποτέ να προσέξω το όνομά του.
Ο τρου-μάστερ όμως της δυστυχίας δεν επαναπαύεται στην καλή θέληση της σύγκρισης για να πεταχτεί όταν της κάτσει. Έχει εκπαιδευτεί έτσι ώστε να την ανασύρει στην επιφάνεια συχνά και αυτοβούλως ενώ ταυτόχρονα την ταϊζει από γεγονότα του παρελθόντος, αυξάνοντας δραματικά τις πιθανότητες μιζέριας που αυτή μπορεί να επιφέρει. Θα τον ακούσεις συνέχεια να χρησιμοποιεί επίθετα συγκριτικού βαθμού ενώ η φράση-κλειδί είναι «Κάθε πέρσι και καλύτερα». Ξέρει πολύ καλά ότι οι καταστάσεις τις οποίες βιώνει τώρα δεν αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα της ζωής του αλλά είναι απολύξεις ενός ενδόξου παρελθόντος, όμορφων εποχών οι οποίες δεν θα του χτυπήσουν ποτέ ξανά την πόρτα, γλυκών αναμνήσεων που η επανάληψή τους φαντάζει χαζό όνειρο.
Μία σύγκριση μπορεί να ταιριάξει σε κάθε τομέα της ζωής μας καθώς η προσωπική κόλαση χτίζεται πάνω στην μυθοποίηση του παρελθόντος. Για όλους υπήρξε κάποτε μία καλύτερη δουλειά, ένα μεγαλύτερο πάθος, ένας πιο ταιριαστός σύντροφος, μία καλύτερη παρέα, ένας πιο πιστός φίλος, ένα πιο ευήλιο σπίτι, ένα πιο ανέμελο καλοκαίρι. Πρακτικό επίσης είναι να κρατάμε ημερομηνίες πχ: «Το καλοκαίρι του '11 ήταν το καλύτερο καλοκαίρι που έχω ζήσει ποτέ». Οι ημερομηνίες είναι αρκετά χρήσιμο εργαλείο καθώς σε βοηθούν να ανασύρεις αναμνήσεις με αηδιαστικά πολλές λεπτομέρειες ενώ ταυτόχρονα σε κρατάνε κολλημένο σε κάτι συγκεκριμένο, πράγμα που τρέφει μία σύγκριση με τον καλύτερο τρόπο.
Όταν καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε το πρώτο στάδιο μπορούμε να βαδίσουμε με άνεση στο δεύτερο στάδιο σε στυλ Clooney στο Syriana μετά από την έκρηξη αυτοκινήτου 3 μέτρα πίσω μας. Εφόσον έχουμε εξαντλήσει ό,τι ΚΑΛΥΤΕΡΟ έχει συμβεί σε εμάς στο παρελθόν, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε τις συγκρίσεις με τους άλλους, μία αρκετά περιπετειώδη αναζήτηση των πιο χαρούμενων στιγμών του διπλανού μας, με μοναδικό σκοπό να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη του βούρκου στον οποίο έχουμε βουτήξει και κολυμπάμε ανέμελοι. Έξτρα πλάκα!
Εδώ ο τρου-μάστερ έχει εκπαιδευτεί έτσι ώστε να εντοπίζει σε χρόνο ντετέ τα σημεία ευτυχίας του άλλου τα οποία όμως ταυτίζονται με τις αντίστοιχες αρνητικές εκδοχές τους που κουβαλάει ο ίδιος στο υποσυνείδητό του. Πλέον δεν μας κάνει το «Το '10 εργαζόμουν υπό καλύτερες συνθήκες», τώρα χρειαζόμαστε το «Η δουλειά του Κώστα είναι σαφώς καλύτερη από τη δική μου» (ατυχές παράδειγμα καθώς στο θέμα εργασίας στην Ελλάδα πλατσουρίζουμε όλοι σε κοινό βούρκο, έτοιμοι να στήσουμε ένα εναλλακτικά κακόγουστο pool party).
Συνοπτικά λοιπόν, στο μάθημα της σύγκρισης επικεντρωνόμαστε στο εξής: οι καταστάσεις που βιώνουμε τώρα δεν αποτελούν αυτοτελή κομμάτια ενός μεγάλου και άγνωστου ταξιδιού που προκύπτουν από τις διάφορες μεταβλητές της ζωής αλλά είναι καρμικές απόρροιες πράξεων, άρρηκτα συνδεδεμένες με τις αντίστοιχες παρελθοντικές τους αλλά και με αυτές του διπλανού μας. Ό,τι έρχεται δεν είναι κάτι νέο, φρέσκο και ξεχωριστό αλλά μία διαφορετική βερζιόν κάποιας κατάστασης που μας έχει αφήσει χρόνους και εμείς ακόμα την κοιτάμε.
Αν θέλουμε λοιπόν να θέσουμε γερά θεμέλια για την προσωπική μας κόλαση, ας συνεχίσουμε να κοιτάμε.
Στο επόμενο άρθρο: Μάθημα #2 «Σούπερ Αποκάλυψη: Το τέλειο υπάρχει».
σχόλια