Solo

Facebook Twitter
3

 

Το έργο αυτό του Μανώλη Ζαχαριουδάκη είναι ένα από τ'αγαπημένα μου γιατί αναγνωρίζω σ'αυτό, πανεύκολα, τον εαυτό μου. Είμαι ο τύπος στη βάρκα με το δέντρο και το αρνί, στο κάδρο που διακοσμεί το χώρο της γυναίκας που στέκεται μόνη της. Από τις δύο όψεις της μοναχικότητας αυτή, η ενεργητική, είναι η δική μου. Είμαι μοναχικός τύπος. Ακόμα και όταν είμαι τρελά ερωτευμένος οι στιγμές που χρειάζομαι να μένω μόνος με τον εαυτό μου είναι μάλλον πολλές. Από τα πράγματα που κάνω με μεγάλη χαρά μόνος είναι βέβαια το να τρώω έξω και όχι μόνο τα μεσημέρια στο διάλειμμα της δουλειάς. Συστηματικά κλείνω τραπέζι σε εστιατόριο για να απολαύσω μόνος την κουζίνα του και συνήθως περνάω τέλεια. Γιαυτό και μου προκάλεσε τεράστια εντύπωση το χθεσινό κείμενο της Λένας Φουσιτζή στο μπλογκ της εδώ στη LIFO.

Αν έπρεπε να ορίσω με κάποιο τρόπο την απόλυτη δυστυχία θα ήταν ακριβώς αυτός: να είσαι μόνος στο σπίτι περιτριγυρισμένος από άδεια κουτιά πίτσας ή ντελίβερυ ή το χειρότερο όλων, να βρισκεσαι να τρως τετ α τετ με κάποιον που πλέον δεν σε συνδέει τίποτα χωρίς ν'αλλάζεις μια κουβέντα.  Χειρότερο απ'αυτό ίσως είναι το να ξυπνάς και δίπλα του αλλά όχι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι αισθάνομαι τεράστια λύπη όταν βρίσκομαι σ'εστιατόριο και παρατηρώ ζευγάρια να τρώνε χωρίς ν'αλλάζουν ούτε μισή κουβέντα. Η κοινωνική διάσταση του φαγητού αλλά και της μαγειρικής της ίδιας είναι αναμφισβήτητη ωστόσο η ανάπτυξη μιας σχέσης με το φαγητό που ξεπερνά τη βιολογική ανάγκη της στιγμής, το κάνει αυτόματα κοινωνικό γεγονός. Δεν είσαι μόνος. Διαλέγεσαι με την τροφή, μ'αυτόν που τη μαγείρεψε και αυτούς που τη σερβίρουν. Σ'ενα δεύτερο χρόνο και μ'αυτούς που σε περιβάλλουν οι οποίοι είναι αυτοί που στους περισσότερους προκαλούν τρόμο και αυτό βέβαια το καταλαβαίνω. Όμως, σε κοιτάζουν σίγουρα με λύπη; Είσαι σίγουρος πως δεν σε ζηλεύουν; Αλλά όμως, γιατί να μετακινηθεί η συζήτηση σ'αυτό το επίπεδο;

Είναι κρίμα να στερείται κάποιος την απόλαυση του καλού φαγητού και να τρώει βλακείες στο γραφείο ή στο σπίτι συνήθως απεριποίητος, φορώντας τα πρόχειρά του ρούχα και να αισθάνεται και κακομοίρης. Νομίζω δε πως ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να ξεπεράσει κάποιος τη φοβία που του προκαλούν οι άδειες καρέκλες στο τραπέζι του εστιατορίου, είναι ν'αποφασίσει μια καθημερινή, να μαγειρέψει ένα ωραίο δείπνο για τον εαυτό του, να στρώσει τραπέζι, ν'ανάψει κεριά, να ντυθεί όπως θα ντυνόταν αν έτρωγε κάπου έξω και να καθίσει να φάει μόνος του. Όποιος ενοχληθεί ακόμα κι όταν δεν τον βλέπουν οι άλλοι και αισθανθεί ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνει τόση προετοιμασία, μια καθημερινή ημέρα, μόνο για τον εαυτό του, ίσως θα πρέπει να αναρωτηθεί για ποιον τελικά ζει. Για τον ίδιο ή για τους άλλους;

 

Το έργο του Μανώλη Ζαχαριουδάκη έχει τον τίτλο alone και ανήκει στη σειρά Corridor Metaphysics. Εκτέθηκε στη Γκαλερί ASTRA τον Ιανουάριο του 2007 σε επιμέλεια Ελισάβετ Πλέσσα

3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

3 σχόλια
Είναι όμορφα να τρως έξω με παρέα, αλλά συχνά, ειδικά όταν η παρέα είναι ενδιαφέρουσα, δε νιώθεις τη γεύση του φαγητού, δε βλέπεις τη διακόσμηση γύρω σου, δε δίνεις σημασία στον κόσμο: η προσοχή σου είναι στραμμένη στην παρέα σου.Βγαίνοντας μόνη σε ένα εστιατόριο νιώθεις όλα αυτά, τη γεύση, το διάκοσμο, τους άλλους. Περιλαμβανομένων των βλεμμάτων των άλλων που κρύβουν ή δείχνουν κατά περίπτωση από θαυμασμό έως οίκτο αλλά συνήθως έκπληξη, οπότε μπορεί να νιώσεις την ανάγκη να ψάχνεις στο κινητό σου μανιωδώς για ανύπαρκτα ενδιαφέροντα στο μεσοδιάστημα από το ορεκτικό στο κυρίως. Δε συνηθίζεται να βγαίνει κάποια μόνη για να φάει σε ένα εστιατόριο. Κι όμως η εμπειρία αξίζει τον κόπο παρά τα βλέμματα. Νομίζω αυτά συνηθίζονται τελικά.Ωραία είναι κι έτσι μόνος. Ωραία και με παρέα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο, και τα δύο ωραία.
Πολύ όμορφο το κείμενο. Το είχα γράψει και τότε, κάτω από το κομμάτι της Λένας, ότι λατρεύω να κάνω πράγματα μόνη μου. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, συνεχίζω ακάθεκτη να τρώω μόνη μου, όταν έχω την ευκαιρία/ευχέρεια.Στο κομμάτι της σιωπής ενός ζευγαριού έχω να πω το εξής: το παρατηρώ κι εγώ συχνά, και μπορώ να πω ότι με θλίβει λιγάκι. Ίσως γιατί έχω υπάρξει σε σχέση, κατά την οποία, προς το τέλος, δεν είχαμε τι να πούμε στις εξόδους μας. Και, στον αντίποδα, έχω υπάρξει σε σχέση που πάντα μα πάντα είχαμε κάτι να πούμε. Δεν θα μπορούσα να μας φανταστώ σε ένα restaurant και να μην ανταλλάσουμε κουβέντα. Αλλά, με προβλημάτισε και ένα σχόλιο, πιο πάνω, σχετικά με τη σιωπή και πόσο δύσκολα την κατακτά ένα ζευγάρι [σαφώς ένα ζευγάρι κατ' εξοχήν λιγομίλητων ανθρώπων, φαντάζομαι].