Holy

THE END

IS THE BEGINNING

Eίχα πάει στο νοσοκομείο για να αρρωστήσω. Το είχα αποφασίσει στο Φάληρο μαζί με δύο φίλους μου, και το είχα γιορτάσει δίπλα σε μια πέργκολα. Εκεί, στο νοσοκομείο αυτό, ο κόσμος πονούσε κι εγώ όχι. 

Από το παράθυρο έβλεπα την οδό Σπύρου Πάτση. 

Εκεί μέσα είχε και μια μικρή εκκλησία, η οποία ήταν πάντα κλειστή. Εκεί απ'έξω πήγαινα για να καπνίσω κανένα τσιγάρο στα κρυφά. Σκεφτόμουν πόσο θα τιμωρηθώ κάποια στιγμή για όλη αυτή την πρόκληση. 

ΜΑΙ ΝΕΙΜ ΙΖ ΤΕΚΝΟ. 

^{call me electro.}

Μετά, μια μέρα, έφυγα. Μια νοσοκόμα μου είπε πως δεν μπορώ να φύγω έτσι απλά, χρειαζόταν κάτι να υπογράψω. Έξω είχε πολύ ήλιο αλλά όχι και ζέστη. Δίπλα υπήρχε μια μικρή πλατεία. Εκεί καθόταν ένας πλανόδιος που πωλούσε ένα "μαγικό" υγρό που έκανε τα πλακάκια κάτασπρα. Ήμουν σίγουρος πως τα έτρωγε για να τα κάνει άσπρα. Και πως αν τα ακουμπούσα θα ήταν πολύ άγρια.

IS THE END.

Αν περάσεις τώρα απο κει, θα καταλάβεις για ποιά πλακάκια μιλάω. Είναι άγρια όπως τότε, και βρώμικα όπως πριν.