ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
26.11.2017 | 16:39

ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ

Χτες χάζευα στο γιου τιουμπ και έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο του Λιαντίνη(όσοι δεν ξέρετε ποιός ήταν, γκουγκλάρετε, βαριέμαι να εξηγώ).Μίλαγε για τον Εμπειρίκο σε μια διάλεξή του το 1994: https://youtu.be/Mpn-RiJEAEMΌσοι δεν θέλετε να ακούσετε και τα δεκατέσσερα λεπτά του βίντεο, πηγαίνετε από το ένατο λεπτό του βίντεο και μετά όπου ο Λιαντίνης διαβάζει ένα απόσπασμα από το ''μέγα ανατολικό'' του Εμπειρίκου και στη συνέχεια μας λέει την άποψή του. Στο τέλος του βίντεο κάποιος από το ακροατήριο λένε ότι τον αποκάλεσε συντηρητικό και στο τέλος του βίντεο δίνεται η απάντηση από τον Λιαντίνη.Το απόσπασμα που διαβάζει ο Λιαντίνης από το magnum opus του Εμπειρίκου είναι σοκαριστικό και αποκρουστικό και εννοείται ότι δεν το λέω λόγω των λέξεων του συγγραφέα ούτε της ερωτικής σκηνής. Θα μπορούσε να ήταν μια απλή τολμηρή σκηνή, αντιθέτως κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια αποτρόπαιη περιγραφή, μια αηδιαστική περιγραφή, μια βαθιά άρρωστη περιγραφή. Ο λόγος είναι η ηλικία του κοριτσιού στη συγκεκριμένη σκηνή του Εμπειρίκου. Ως άνθρωπος που λατρεύω την τέχνη, αυτό μου γέννησε κάποιες απορίες: Ποιά είναι τα όρια της τέχνης; Προσωπικά πιστεύω ότι δεν πρέπει να υπάρχουν όρια στην τέχνη γιατί οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μέσα τους αυτολογοκρίνονται και γιατί και οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι όπως όλοι μας, άρα όλοι ξέρουμε ποιό είναι το καλό και ποιό είναι το κακό.Πιστεύω λοιπόν ότι η συγκεκριμένη σκηνή που περιγράφει ο Εμπειρίκος στο βιβλίο του δεν είναι μια πορνογραφική σοκαριστική ερωτική σκηνή, αλλά μια κάκιστη, απεχθής, εγκληματική πράξη. Αυτή είναι η άποψή μου, ο ίδιος πιστεύω αν ζούσε θα είχε μια αντίθετη άποψη.Και μου φάνηκε και παράξενο που βρέθηκε άτομο στη διάλεξη του Λιαντίνη και αποκάλεσε τον Λιαντίνη συντηρητικό. Μου φάνηκε εξωφρενικό.Αν κάποιος έχει την όρεξη, ας απαντήσει σοβαρά, αν θέλει. Τελικά, υπάρχουν όρια στην τέχνη; Θα έπρεπε να υπάρχουν όρια στην τέχνη; και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε και για ένα κλασσικό κείμενο, όχι για κάποιο βιβλίο ενός σύγχρονου συγγραφέα.
12
 
 
 
 
σχόλια
Η απαντήσεις σε αυτόν τον προβληματισμό, έδειξαν το πόσο οπισθοδρομικοί είμαστε ως λαός σε κάποια θέματα.Μην κατηγορείτε πράγματα που δεν καταλαβαίνετε. Η τέχνη δεν έχει όρια. Η τέχνη απλά περιγράφει την ζωή με τον δικό της τρόπο. Αν και η ζωή ξεπερνά πολλές φορές και την ποιο ζωηρή, την πιο αρρωστημένη φαντασία . Με αυτή την λογική ούτε η Λολίτα θα έπρεπε να έχει εκδοθεί (και αυτό παιδεραστία...)Ούτε και ο Φρανγκεστάην (περιγράφει βεβηλώσεις πωμάτων, πειράματα σε ανθρώπους και άλλα απεχθή γεγονότα.) Ταινίες όπως το Χάνιμπαλ, η Λολίτα, το The Cement Garden του Άντριου Μπίρκιν κ.α. δεν θα έπρεπε να είχαν ποτέ κυκλοφορήσει. Με το φόβο ότι περιγράφουν κάτι το απεχθές και ότι θα βρουν μιμητές. Μα εάν δεν περιγράψουμε το κακό, πώς θα το αντιμετωπίσουμε. Εάν δεν το δούμε από την σκοπιά του δράστη πώς θα το καταλάβουμε; Νομίζω ότι όλα τα απεχθή, η παιδεραστία, ο φόνος, ο κανιβαλισμός κ.λ.π. είναι ελκυστική για κάποιους άρρωστους ανθρώπους. Εάν όμως ο δημιουργός καταφέρει να αναπαραστήσει αυτήν την «ελκιστικότητα» και στα μάτια του κοινού, του μέσου «λογικού» ανθρώπου μιλάμε για τέχνη. Εάν όχι έχει αποτύχει.Ένα απλό παράδειγμα:Μία κουράδα μπροστά από το κτήριο της βουλής είναι κάτι το απεχθές και σιχαμερό και είναι απλά κουράδα κάτω από το κτήριο της βουλής. Εκτός και εάν είναι πίνακας του Πικάσο…(τότε θα είναι γροθιά ενάντια στο κατεστημένο, στον αμοραλισμό και στην φαυλότητα του πολιτικού συστήματος κ.α. και είναι τέχνη..)Έτσι σύμφωνα με τα παραπάνω κατ εμέ ο δημιουργός του συγκεκριμένου αποσπάσματος του Λιαντινη, έπαιξε και έχασε – προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε. Δεν κατάφερε να φτιάξει κάτι το ελκυστικό. Τι να κάνουμε δύσκολο το θέμα και δεν γράφονται κάθε μέρα «Λολίτες» ακόμα και εάν είσαι ο Εμπειρίκος... ΥΓ. Παγκοσμίως σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο υπάρχει η καθολική αποδοχή -η τέχνη δεν έχει όρια. Δεν πρέπει και δεν μπορεί. Σε εμάς στο Νζιχάντ της Ελλάδας του 2017 λέμε ότι πρέπει να έχει! Άντε παιδιά τώρα να πάρουμε βαριοπούλες να σπάμε και εμείς τα αγάλματα στην ακρόπολη, έτσι γυμνά πού είναι προκαλούν… (για να μην πω για Όμηρο για Ελληνική μυθολογία για μανάδες που τρώγαν τα παιδιά τους και πατεράδες που πανδρευόντουσαν τις κόρες τους – στην πυρά!Σκοταδισμός…
Κι επειδή το ζήτημα περικλείεται στο ευρύτερο θέμα "ιερές αγελάδες" που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία και διανόηση (κι επειδή πήρα φόρα τώρα) διαβάστε και το παρακάτω πολύ προσεκτικά παρακαλώ. Θα σας εκπλήξει!http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=602495
Όποιος έχει διαβάσει τον Ανατολικό ξέρει ότι δεν εκπροσωπεί το απόσπασμα κάποια "άποψη" ή "πρόκληση για την πρόκληση" (μάλλον μπερδευόμαστε με τους σημερινούς "καλλιτέχνες"...) αλλά είναι μήνυμα εικονοκλαστικό αισθητικό. Αλλά τζάμπα ο Ανατολικός. Τζάμπα κι ο (μέγας) Λιαντίνης. Η τέχνη δυσκοίλια στα σαλόνια και το δίκιο του εργάτη στο μυστρί και όχι στην ψWλή.Αυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ Κεμάλ. ΥΓ. Την εποχή του Εμπειρίκου πολλά κοριτσάκια στα χωριά τα πάντρευαν από το που τους ερχόταν περίοδος στα 11 και στα 12 και γεννοβολούσαν σε τέτοιες ηλικίες. Για να μην είναι βάρος στις οικογένειες. Ρωτήστε καμμιά γιαγιά και κανα παππού. YΓ.2 Eννοείται ότι περιγράφει κάτι αποτρόπαιο. Και το αποτρόπαιο έχει θέση στην τέχνη αφού έχει και στη ζωή.ΥΓ.3 Με το καλό και τις 11000 Βέργες του Απωλλιναίρ! (To μετέφρασε και στα ελληνικά ο Κορτώ για όσους απαξιούν τα γαλλικά)
Αυτό μπήκα να γράψω κι εγώ...ότι είναι άδικο να κρίνεται ένα έργο οκτώ τόμων,από ένα μικρό απόσπασμα,όσο διεστραμμένο κι αν είναι αυτό...Μπορώ να φέρω στο μυαλό μου πολλά παραδείγματα αποτρόπαιων πράξεων που διάβασα σε βιβλία(και μόνο η αγάπη μου για την λογοτεχνία του τρόμου αρκεί...).Δεν θέλω να αναλύσω τι είναι και τι δεν είναι τέχνη...Απλά θέλω να διαφωνήσω με τον Μακεδόνα,στο ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να γράφει σκεπτόμενος τα όρια του αναγνωστικού κοινού του...κανένας γνήσιος συγγραφέας δεν το κάνει αυτό-μόνο κάτι best sellers γραφιάδες μπαίνουν σε αυτήν την κατηγορία...σκοπός της τέχνης δεν είναι να διαμορφώνει ήθη,αλλά για να προκαλεί συναισθήματα...και τα συναισθήματα δεν έχουν πάντα θετικό πρόσημο...
Και μην το πάμε μόνο στην λογοτεχνία τρόμου...Πετάμε έτσι την μισή αρχαιοελληνική γραμματεία, τον Οβίδιο, τα Πριάπεια (ναι από αυτό που νομίζετε ονομάζονται έτσι), τον Κάτουλλο, τον Γάϊο Πετρούνιο, τον Προκόπιο, τα μεσαιωνικά άσματα, την ινδική Μαχαμπαράτα, τον Byron, τον Shelley, τους poets maudits με προεξάρχοντα τον Baudelaire, τους Flaubert,Βalzac, Suy (Μυστήρια των Παρισίων), τον Caravaggio, τον Goya, τον Παζολίνι, τον Μπέργκμαν κι ένα σωρό άλλους...Καταντά προβληματικό. Το γεγονός ότι διδασκόμαστε το "κεκαθαρμένο" τμήμα της τέχνης στο σχολείο (και στα περισσότερα μουσεία) δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο. Μόνο την τρομακτική άγνοιά μας.
@Καραβαν',ανέφερα την λογοτεχνία του τρόμου,γιατί την έχω ξεκοκαλίσει(σε αντίθεση με τον Οβίδιο,έχω διαβάσει τα άπαντα του Graham Masterton!)και όχι φυσικά σαν μοναδικό παράδειγμα.. :)Πάμε να μπλέξουμε σε μια ιστορία,ούτως ή άλλως πολύ μπλεγμένη..."στρατευμένη τέχνη","η τέχνη ως αυτοσκοπός","η τέχνη ως αισθητική","η τέχνη ως κάθαρση"...τι απ'όλα αυτά και όχι μόνο από αυτά-σίγουρα υπάρχουν δεκάδες προσπάθειες ορισμού και επεξήγησης...Θα ήθελα πολύ να υπήρχε ο Μπωντλαίρ στην διδακτέα ύλη του λυκείου,αλλά και μόνη μου τον ανακάλυψα...νομίζω ότι τελικά κάπως έτσι πάει το πράγμα...αυτό που αναζητείς,σε βρίσκει...δεν είναι όλα για όλους... :)
Ναι φυσικά. Απλώς έφερα κι άλλα κλασικά παραδείγματα για να μην πει κάποιος ότι η λογοτεχνία τρόμου είναι "παραλογοτεχνία" (θα τ'ακούσουμε κι αυτό στο τέλος!).Δεν διαλέγουμε εμείς τα βιβλία. Τα βιβλία διαλέγουν εμάς. :)Κι επειδή η συζήτηση φέρνει στα αναγνώσματα και τα...όριά τους (συζήτηση περί τέχνης δεν μπορεί να γίνει εδώ μέσα...ίσως ιδιωτικά κάποια στιγμή αλλού...αν το δουλεύετε ακόμα το "εργαλείο" με την σοκολατίτσα) ιδού ένα δωράκι.https://www.scribd.com/document/130856459/BATAILLE-i-Istoria-Tu-Matiu-%CE%96%CF%89%CF%81%CE%B6-%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%B3-%CE%97-%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%8D(Και μόνο την εισαγωγή να διαβάσουν οι φιλομαθείς αναγνώστες της στήλης θα καταλάβουν γιατί να διαβάσει κάποιος ένα διεφθαρμένο βιβλίο).
Kαι πολύ καλά έκανες και το ανέφερες. Και γι'αυτό κι εγώ είπα "όποιος [...]ξέρει". Είναι εξαιρετικά αστείο ότι ο εξομολογούμενος μας πληροφορεί ότι θα δούμε ένα 14λεπτο βιντεάκι. Προβλέπει ότι οι περισσότεροι θα βαρεθούν και μας λέει ότι το "ζουμί" αρχίζει στο 9ο λεπτό. Και ένας εξ ημών δηλώνει ότι δεν παρακολούθησε ούτε τα 5 λεπτά.Και μετά λέμε ότι θα παραδειγματιστεί αρνητικά το κοινό από τον 8τομο Μέγα Ανατολικό.Είναι σαν να λέμε ότι το Εις αναζήτηση του Χαμένου Χρόνου θα προτρέψει κόσμο στην τεμπελιά!!!! Χαχαχαχαχα
Έχω δει πολλά βίντεο του Λιαντίνη καθώς τον θεωρώ έναν σπουδαίο φιλόσοφο της σύγχρονης εποχής, και η αλήθεια είναι πως αυτό το βίντεο-απόσπασμα δεν το είχα δει. Πραγματικά το σημείο με το κοριτσάκι και τον εργάτη, μου προκάλεσε τόσα συναισθήματα που πραγματικά με εξουθένωσε. Οργή, αποστροφή, λύπη...Πιστεύω όταν κάτι σου βγάζει τέτοια συναισθήματα, είτε καλά είτε κακά, θεωρείται τέχνη. Τα μέσα που χρησιμοποιεί και το ηθικό κομμάτι που υπάρχει σε αυτό το έργο, είναι μια άλλη υπόθεση και αυτό θέλει περισσότερη εξέταση κατά την γνώμη μου. Κάθε εποχή έχει άλλα στερεότυπα. Το κακό είναι ότι τέτοια περιστατικά υπάρχουν και πέραν του βιβλίου. Υπάρχουν στην πραγματικότητα και πιστεύω αυτός είναι ο κύριος λόγος που αυτό το απόσπασμα προκαλεί τόση δυσφορία. Γιατί γνωρίζουμε ότι συμβαίνει και ας εθελοτυφλούμε ως κοινωνία.Το θέμα είναι τι κάνουμε τέχνη; Πλέον πολλοί βαφτίζουμε τέχνη κάτι που απλά έχει την υποψία τέχνης. Δεν είναι όμως. Λέμε καλλιτέχνη τον πιο ατάλαντο, επειδή πουλάει.Η τέχνη θεωρώ είναι για τους λίγους. Δεν την καταλαβαίνουν όλοι.Να σου απαντήσω με μια λέξη σε αυτό που ρωτάς; Ναι, πιστεύω στην τέχνη υπάρχουν όρια.
Έχω δει το απόσπασμα στο οποίο αναφέρεσαι. Αν και δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο έργο, όπως και κανένα του Εμπειρίκου, είχα ενοχληθεί πολύ με αυτό που ακουσα. Πάντως το φαινόμενο του "κλάνω και κάνω τέχνη" υπάρχει καιρό τώρα, ίσως πιο έντονα. Πρόκληση για την πρόκληση.
Μπορούμε να γράφουμε ώρες γι'αυτό, με λίγα λόγια όμως: στο συγκεκριμένο απόσπασμα προσάπτω την ίδια "καλλιτεχνική" αξία που έχουν τα έργα του τύπου που ζωγράφιζε με το πινέλο στον πρωκτό.Πιστεύω έγινα κατανοητή.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ