ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 και σπουδάζω βιολογία. Φέτος τελειώνω. Θέλω να ασχοληθώ με τη μελέτη των διεμφυλικών ατόμων και τη βιολογική βάση αυτής της ιδιαιτερότητας. Όταν το ανέφερα σε μία καθηγήτρια πριν λίγο καιρό, με κοίταξε με μισό μάτι και με ρώτησε γιατί θέλω να αφιερώσω την καριέρα μου σε έναν τέτοιο κλάδο. Η απάντησή μου ήταν ότι απλά παρουσιάζει μεγάλο ερευνητικό ενδιαφέρον και πως σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν σχετικά λίγες έρευνες πάνω στον συγκεκριμένο κλάδο από βιολόγους και νευροεπιστήμονες γενικότερα.Η αλήθεια όμως είναι πως γίνεται για καθαρά προσωπικούς λόγους. Είμαι τρανς, νιώθω γυναίκα, αλλά δυστυχώς ο φαινότυπος μου δεν συνάδει με αυτό. Θέλω να αλλάξω, αλλά αυτό θα αποτελούσε σημαντικό πλήγμα για τη συντηρητική οικογένειά μου. Τους αγαπάω και ξέρω πως αυτή η απόφαση θα τους πικράνει. Αδυνατώ να αναπτύξω υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, δεν έχω φίλους γιατί σε όσους ανοίχτηκα με απομάκρυναν και ποτέ μου δεν σύναψα ερωτική σχέση ούτε με άντρα, ούτε με γυναίκα, καθώς συχαίνομαι την ανατομία του σώματός μου. Όλη μέρα σπίτι, διαβάζοντας σχετική βιβλιογραφία ( πραγματική ελάχιστη), βλέποντας ντοκιμαντέρ για την διεμφυλικότητα και θέτοντας ερωτήσεις του τύπου "γιατί;". Το μόνο που με κρατάει είναι το γεγονός ότι δυνητικά θα ασχοληθώ με αυτό το κομμάτι ( ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω) μέσα από κλάδους όπως η συμπεριφορική βιολογία, η γενετική φύλου και η συμπεριφορική νευρο-ενδοκρινολογία. Όλα αυτά στο εξωτερικό σαφώς, γι'αυτό και προσπαθώ να είμαι άριστος ως φοιτητής. (Γράφω ως "αρσενικό" για μη μπερδεύω τους αναγνώστες). Ουσιαστικά δεν έχω ζωή. Ζω γι'αυτό. Αν είχα τον φαινότυπο γυναίκας ( γιατί την ψυχολογία την έχω) θα ήταν όλα τόσο διαφορετικά. Αυτό το γαμημένο Υ χρωμόσωμα... Θέλω όμως να βλέπω τη θετική πλευρά και να πιστεύω ότι μία μέρα ίσως ζήσω και εγώ ως γυναίκα. Έστω και αν αυτό είναι το τελευταίο λεπτό της ζωής μου.