ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
13.5.2017 | 22:16

Κάτι σαν παράπονο.

Είμαι 44 χρονών, και ζω μόνη μου στο εξωτερικό. Έχω την δουλειά μου, το διαμερισματάκι μου, τα βγάζω πέρα. Μεγάλωσα στην Ελλάδα, σε ένα χωριό κάπου στην επαρχία. Οι γονείς μου είναι πλούσιοι άνθρωποι. Χωρίς όμως να κάνουν πλούσια ζωή. Εκείνο που τους ενδιέφερε πάντα ήταν να αποκτήσουν μεγάλη περιουσία. Να έχουν ακίνητα, οικόπεδα. Ό,τι χρήματα πέφτανε από παλιά στα χέρια τους, τα αποταμιεύανε για να αγοράσουν το επόμενο ακίνητο. Μεγάλωσα με στερήσεις λόγω αυτής της κατάστασης. Αλλά όπως είπα, δεν ήταν πως οι ίδιοι σπαταλούσαν λεφτά για τον εαυτό τους. Έχουν ένα σπίτι όπως όλα τα άλλα, με τις συνηθισμένες σύγχρονες ανέσεις.Ήμουν πάντα άριστη μαθήτρια. Η σημαιοφόρος, με τις καλύτερες επιδόσεις σε όλο το σχολείο. Φροντιστήριο δεν πήγα ποτέ, δεν χρειάστηκε κιόλας. Έτσι κι αλλιώς οι γονείς μου δεν θα δίνανε χρήματα ακόμη κι αν χρειαζόταν.Όταν ξεκίνησα το Γυμνάσιο, η μητέρα μου μου ξεκαθάρισε πως δεν πρέπει να περιμένω καμιά βοήθεια από την μεριά τους. Πως, όταν τελειώσω με το Λύκειο, να κοιτάξω να δω τι θα κάνω. Πως δεν έχουν σε καμία περίπτωση την πρόθεση να χρηματοδοτήσουν τυχόν σπουδές μου.Τελειώνοντας το Λύκειο, δανείστηκα ένα μικρό ποσό από κάποιον συγγενή μου κι έφυγα για έξω. Έπιασα αμέσως δουλειά, έπλενα πιάτα σε ένα εστιατόριο. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα χρόνια, μοναχικά. Σιγά σιγά έμαθα την γλώσσα, βρήκα δουλειά σε εργοστάσιο. Κάθε χρόνο πήγαινα στο χωριό, στους γονείς μου. Μέχρι πριν πέντε χρόνια. Ξαφνικά κάτι πέτρωσε μέσα μου, δεν ήθελα να τους δω. Δεν το αντέχω πια. Εδώ και χρόνια διαδίδουν διάφορα, πως με έχουν στηρίξει πολλές φορές οικονομικά, πως ξόδεψαν παλιότερα μεγάλα ποσά για να σπουδάσω και πως εγώ πάντα τα παρατούσα. Όλοι ξέρουν πως λένε ψέματα, αλλά κάνουν πως τους πιστεύουν. Τα χρόνια πέρασαν, οι γονείς μου είναι πια μεγάλοι άνθρωποι. Συχνά με παίρνουν τηλέφωνο, ακούω την αγωνία στην φωνή τους. Φοβούνται πως θα μείνουν μόνοι. Με ρωτάνε γιατί δεν πάω να τους δω, κι εγώ αραδιάζω διάφορα ψέματα. Πριν πολλά χρόνια, για μια και μοναδική φορά είχα ξεσπάσει, και τους ρώτησα γιατί με άφησαν τόσο μόνη μου. Είχαν αρχίσει και οι δύο να φωνάζουν, λέγοντας ασυναρτησίες μέσα στην υστερία και τον πανικό. Δεν έχω σκοπό ποτέ ξανά να ανοίξω συζήτηση, ό,τι έγινε έγινε, δεν υπάρχει και λόγος πια.Περιμένουν να τα μαζέψω και να πάω στο χωριό. Έχουν και προβλήματα υγείας, χρειάζονται κάποιον να τους φροντίζει. Μου λένε πως είμαι η μοναδική τους κληρονόμος, πως δεν έχω ανάγκη να δουλεύω σε εργοστάσιο μεροδούλι μεροφάι. Αλλά εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω το κορίτσι που μπήκε πριν χρόνια σε ένα λεωφορείο με δανεικά λεφτά ελπίζοντας πως κάπου στα βόρεια θα βρει μια δουλειά για να επιζήσει. Στην βαλίτσα δυο αλλαξιές ρούχα και έναν φάκελο γεμάτο βραβεία. Τρομάζω όταν σκέφτομαι πως ήμουν μόλις 18. Πολύ φοβάμαι πως δεν θέλω να τους ξαναδώ.
6
 
 
 
 
σχόλια
Σε παρακαλώ πολύ ΜΗΝ σνομπάρεις αυτό το σχόλιο.Θέλω να μιλήσουμε, να σε ακούσω να σου πω...Μόλις δημιούργησα την διεύθυνση που ακολουθεί. θα περιμένω.και ποιος να ξέρει, ίσως όντως μια μέρα νά'ρθω να σε βρω[email protected]**please μόνο για το κορίτσι της εξομολόγησης!
Δε θα σταθώ στο οικονομικο-δν ειναι υποχρεωση των γονιων να στηριζουν οικονονικά το παιδι τους αφου ενηλικιωθει, ακομη και αν ειναι ευποροι. Αυτο που μου κανει εντυπωση ειναι η αποστασιοποιημένη και παραλογη συμπεριφορα τους. Η αρνηση τους να αποδεχθουν τις ευθυνες τους. Ναι , για αυτο να τους κατηγορησεις.... Δν εισαι παντως υποχρεωμενη "να τους γηροκομήσεις", λεφτα εχουν. Ας πληρωσουν μια κοπελα να τους προσεχει, ή ας παν σε γηροκομειο. Γιατι πιστεψε με τωρα που γερναν , θα θυμηθουν "την κορη τους" να τους περιθαλψει. Μην κοψεις επαφες, γονεις σου ειναι στην τελική, αλλα προστατεψε την ιδιωτικοτητα και τη ζωη σου!
Έχεις μεγάλο πόνο και το κατανοώ απολυτα. Ρίξε λίγο νερό στο κρασί σου, και δές τους καμιά φορά. Αν πεθάνουν χωρίς να τους κάνεις το χατήρι θα έχεις τύψεις.Εσύ έφτιαξες τη ζωή σου?
Απαράδεκτοι γονείς! Υποτίθεται ο γονιός στηρίζει το παιδί του μέχρι τέλους και γίνεται θυσία γι αυτό. Μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν σήμερα ακόμα και 30 αρηδες που μένουν με τους δικούς τους.Που να πάνε άλλωστε όταν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα? Καλά δεν αγωνιούσαν όταν ήσουν μονησί σου μικρό κορίτσι σε μια ξένη χώρα? Μπραβο σου που τα κατάφερες και απέδειξεΣ ότι δεν τους έχεις ανάγκη. Γνώμη μου είναι να μην υποκύψει στους εκβιασμούς του ειδικά όπως λες όταν κάτι έχει σπάσει μαζί σου.Έτσι όπως δε νοιαστηκαν αυτοί όταν σε έδιωξαν από το σπίτι στα 18 χωρίς καμία βοήθεια έτσι και εσύ μη τους βοηθήσεις τώρα που σε έχουν ανάγκη. Και εσύ τους είχες ανάγκη κάποτε. Όχι πια!Και τα σπίτια να τα πάρουν μαζί τους στον τάφο τους αφού για αυτά αγωνιζόταν μια ζωή και όχι για σένα!
Σε θαυμάζω απεριόριστα που στα 18 έφυγες με δανεικά λεφτά και έπλενες πιάτα για να σταθείς στα πόδια σου.Αλήθεια σε θαυμάζω.Εγώ δε θα το τολμούσα ούτε στα 28.Όσο για τους γονείς τι να πω,μπορώ να δικαιολογήσω τέτοιες συμπεριφορές (πχ την αγωνιώδη προσπάθεια απόκτησης ακινήτων) λόγω στερημένης παιδικής ηλικίας και βιωμάτων φτώχειας,αλλά δε μπορώ να κατανοήσω με ποια λογική αρνείσαι να στηρίξεις οικονομικά το παιδί σου για να σπουδάσει.Το απογοητευτικό είναι ότι όταν περνούν τα χρόνια κάποιοι άνθρωποι που έκαναν τέτοιες επιλογές συνειδητοποιούν ότι δε θα πάρουν τα λεφτά και τα σπίτια μαζί τους.Κατά τ άλλα,πράξε όπως ορίζει η συνείδησή σου ώστε να τα νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και μην ενδίδεις στους συναισθηματικούς εκβιασμούς.
Εισαι άξια και πρέπει να εισαι περηφανη για τον εαυτο σου. Απο μενα χιλια μπραβο για τη δυναμη σου.Μη γυρισεις για τους γονεις σου μονο,αν θελεις γυρισε να τους δεις,γυρισε για να πεις κατι αν θελεις, ειναι και μεγαλοι ανθρωποι..αλλα αν γυρισεις γυρισε για σενα. Το οτι θα γυρισεις πισω και δε θα σου λειψει τιποτα, δε νομιζω οτι θα σε καλυπτει γιατι δε νιωθεις κομματι ολων αυτων. Συνεχισε τη ζωη σου μακρυα απο τοξικα περιβαλλοντα και καλα θα ηταν να επισκεφτεις καποιον ειδικο να καταλαγιασουν ολα αυτα που εχεις στην ψυχη σου.