ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχασε την μητέρα μου σε ηλικία 14 ετών. Από τότε άρχισαν τα προβλήματα για μένα. Ο πατέρας μου σταδιακά άρχισε να μου ρίχνει ευθύνες που δεν αρμόζαν στην ηλικία μου. Στα μάτια του ήμουν η λύση στο πρόβλημα της διαβίωσης του. Μαγειρεύα,συμμαζευα και γενικά έκανα όλες τις δουλειές του σπιτιού,χωρίς όμως αυτό να μου δίνει κάποια bonuses. Είτε αυτό ήταν κάποιο χαρτζιλίκι παραπάνω, είτε αυτό ήταν μια Σαββατιάτικη βόλτα λίγο πιο αργά. Ο πατέρας μου άνθρωπος παλαιών αρχών λάτρεις του πατρίς θρησκεία οικογένεια έκανε τα πάντα για να μου περάσει αυτές τις αρετές. Εγώ όμως ήμουν παιδί με αναρχικό μυαλό. Πάντα μέσα μου ήθελα την επανάσταση ακόμα και αν δεν την έκανα ποτέ. Πάντα με φοβεριζε με απειλές και με είχε κάνει απίστευτα παθητική στο να δέχομαι προσβολές. Δεν ήταν ποτέ κατανοητικος και δεν έδειχνε πότε να εκτιμά ούτε τις προσπάθειες μου ούτε τις επιτυχίες μου. Πέρασαν 10 χρόνια εκείνος δεν έφτιαξε ποτέ ξανά την ζωή του και λόγω κρίσης οι εντάσεις στο σπίτι όλο και μεγαλωναν. Με κατηγορούμε που έφυγα ,που είχα αγόρι και που δεν έκατσα μαζί του για επομισθω τις ευθύνες μου.Λες και εγώ έστησα αυτή την οικογένεια. Λες και εγώ δεν έπρεπε να έχω ζωή. Με γέμιζε ενοχές και τύψεις για την επιλογή μου να κοιτάξω το μέλλον μου. Ένα χρόνο πριν ξέσπασαν. Δεν άντεξα άλλο. Έφυγα από το σπίτι και δεν του ξανάμίλησα. Μένω με το αγόρι μου και ζούμε με τα λεφτά που του στέλνει η μάνα του η οποία με έχει σαν παιδί της καθώς έχει περάσει ανάλογες καταστάσεις. Εγώ πάλι μετά το τέλος της πρακτικής δεν μπορώ να βρω δουλειά πουθενά και δεν μπορώ να είμαι ανεξάρτητη. Το θέμα είναι ότι έχω αρχίσει να ψιλόβαριέμαι το αγόρι μου και να κάνω σκέψεις για χωρισμό. Δεν έχω όμως εναλλακτική για το πως θα ζήσω χωρίς λεφτά και δεν θέλω να ξαναγυρίσω πίσω. Είμαι σε αδιέξοδο καιρό τώρα και δεν έχω με ποιον να τα πω γιατί ακόμα και με την μοναδική μου φίλη τσακώθηκα. Είμαι σε απόγνωση.