Υπέροχες οι σκέψεις σου! Εγώ σκέφτηκα και κάτι άλλο επιπλέον... Μερικοί γονείς αρτιμελών παιδιών πόσο δεν εκτιμούν την ύπαρξη των παιδιών τους στις ζωές τους, ή και ακόμη χειρότερο την αγνοούν παντελώς (πολλά τα σύγχρονα παραδείγματα). Μακάρι όλοι οι γονείς όλων των παιδιών να ήταν τόσο γλυκοί και ευλαβικά αφοσιωμένοι στα παιδιά τους.
17.9.2015 | 19:10
Ήρωες ανάμεσά μας.
Σχεδόν κάθε μέρα το απογευματάκι βλέπω στην απέναντι από το σπίτι μου κυρία γύρω στα 65-70 να βγαίνει βόλτα με την κόρη της που πρέπει να είναι γύρω στα 40 περίπου .Η κόρη είναι άτομο με νοητική στέρηση και με ένα γλυκύτατο πρόσωπο πάντα χαμογελαστή .Τις βλέπω να πηγαίνουν στην πλατεία χέρι χέρι και να κάθονται αρκετή ώρα μαζί .Το κορίτσι αυτό να κάνει σα μικρό παιδί χαρούμενο με ένα μόνιμο χαμόγελο που εκφράζει ειλικρινά μια πρωτόγνωρη αθωότητα και αφού κοιτάξει τα δέντρα ασχοληθεί με ότι υπάρχει γύρω της τρέχει και αγκαλιάζει τη μαμά της.Η μαμά της από την άλλη είναι μια γυναίκα που παρόλη την ταλαιπωρία και την κούραση που είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της και μια μελαγχολία που βγάζει το βλέμμα της είναι τόσο μα τόσο στοργική και υπομονετική με το παιδί της .Κάθομαι και σκέφτομαι κάθε φορά που τις βλέπω ότι τελικά πόσο ανιδιοτελής μπορεί να είναι η αγάπη ,πόσο τυχερή είναι αυτή η κοπέλα που έχει αυτή την ηρωίδα για μάνα που επί τόσα χρόνια είναι εκεί να την αγαπάει να την φροντίζει και να την περιβάλλει με τόση στοργή ,απ την άλλη στεναχωριέμαι αφάνταστα όμως γιατί σκέφτομαι τι θα απογίνει αυτή η κοπέλα εάν συμβεί το οτιδήποτε στη μητέρα της και ειλικρινά εύχομαι και προσεύχομαι για αυτή τη γυναίκα να είναι καλά γιατί ξέρω και νιώθω ότι και για την ίδια αυτός είναι ο μεγαλύτερος της φόβος .
7
