22.1.2015 | 16:37
Δεν είναι εξομολόγηση, αλλά ήθελα να το μοιραστώ
Σήμερα έτυχε να τελειώσω λίγο νωρίτερα από τη δουλειά μου, οπότε και πήρα νωρίτερα απ'ότι συνήθως τη 4χρονη κόρη μου από τον παιδικό σταθμό και ύστερα σκέφτηκα να μην πάμε κατευθείαν σπίτι, όπως κάνουμε πάντα, αλλά να πάμε να συναντήσουμε τον σύζυγό μου μου που μόλις είχε τελειώσει κι εκείνος τη δουλειά του. Κάποια στιγμή, κι ενω κατηφορίζαμε οι τρεις μας τη Θεμιστοκλέους, πιασμένοι χέρι χέρι, η μικρή-τρώγοντας το κουλούρι της-γύρισε και μας λέει "..ωραία που περνάμε! Να το κάνουμε κι αύριο!" κι εμείς γελάσαμε με τον αυθορμητισμό της και συνεχίσαμε την αρχινισμένη μας κουβέντα.Μου έδωσε,όμως, να καταλάβω ότι ο άνθρωπος δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ειλικρινή αγάπη, μια στέγη πάνω απ'το κεφάλι του, περισσότερο χρόνο δίπλα σ'αυτούς που αγαπά και τον αγαπούν και..δάχτυλα μπλεγμένα μεταξύ τους στις μικρές και μεγαλύτερες βόλτες μας.
